บทที่ 166 จับตาดูเผยลี่เชินเอาไว้
เห็นเขาให้ความร่วมมือ ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงได้แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอส่งยิ้มให้กับผู้หญิงสองคนนั่นเล็กน้อย แล้วก้มหน้าดูกำไลที่อยู่ในมือต่อไป
สีและความมันเงาที่อ่อนโยนและชุ่มชื้น ยังมองยังไงก็ดูเหมือนหยกธรรมชาติที่ราคาไม่น้อยจริงๆ แต่กลับซ่อนร่องรอยที่คนปกติไม่สามารถค้นพบได้ง่ายเอาไว้
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้ามองไปยังผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวเหม่ย ส่งยิ้มให้กับเธอเล็กน้อย “กำไลนี้คือหยกจริงๆ”
เสี่ยวเหม่ยได้ฟัง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มในทันที
จากนั้น เธอก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างนิ่งสงบว่า “เพียงแต่ ไม่ใช่หยกธรรมชาติเท่านั้นเอง”
ความรู้สึกบนใบหน้าของเสี่ยวเหม่ยชะงักลงในทันที “เธอ…เธอมีอะไรมาพิสูจน์?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ถือโอกาสลองชั่งน้ำหนักน้ำหนักกำไลที่กำลังเล่นอยู่ในมือ จากนั้นก็เอ่ยปากอธิบายว่า “ของเธออันนี้คือหยกจริงๆ เพียงแต่ไม่ใช่สินค้าเกรดเอ สินค้าเกรดเอคือหยกธรรมชาติ ของเธอชนิดนี้ เป็นการผ่านสารเคมีจำพวกกรดแก่ชนิดต่างๆ นำสิ่งแปลกปลอมที่มีในหยกชำระล้างออกไป จากนั้นค่อยทำการเชื่อม ตกอยู่ในจำพวกสินค้าเกรดบี สำหรับราคานั้น เทียบกับเกรดเอไม่ได้”
“งั้น…งั้นกำไลนี่ของฉันสามารถมีมูลค่าเท่าไรกัน?”
“ตรงนี้ฉันคาดคะเนไม่ถูก คุณสามารถไปหาผู้เชี่ยวชาญประเมินราคาสักหน่อย เพียงแต่ฉันสามารถแน่ใจได้ว่า กำไลนี้ไม่ใช่หยกธรรมชาติอย่างแน่นอน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มขึ้นเล็กน้อย ส่งกำไลนี้คืนให้กับเธอ
สีหน้าของเสี่ยวเหม่ยย่ำแย่ อุทานออกมาอย่างประชดประชันว่า “ไอ้บ้าประธานหลิน ไอ้แก่เจ้าเล่ห์ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ทำไมต้องมาหลอกฉัน！”
ผู้หญิงกระโปรงสั้นเอ่ยปากพูดโน้มน้าวขึ้นว่า “สรุปก็คือลองพิสูจน์ดู ในใจของพวกเราก็รู้ดีอยู่แล้ว ยังไงก็ควรจะขอบคุณสาวน้อยคนนี้”
ได้ยินเธอพูดเช่นนี้แล้ว เสี่ยวเหม่ยถึงคิดขึ้นมาได้ว่ายังมีไป๋เสว่เอ๋อร์กับเผยลี่เชินยืนอยู่ข้างๆ เธอลังเลอยู่ชั่วขณะ แล้วหันไปพยักหน้าเล็กน้อยให้กับไป๋เสว่เอ๋อร์ “ขอบคุณเธอมาก”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบกลับเบาๆว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เหนื่อยอะไร”
เห็นพวกเธอกำลังจะแสกนบัตรเข้าไปข้างใน ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รีบเอ่ยปากเรียกพวกเธอเอาไว้ “รอสักครู่ พวกคุณสามารถช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหมคะ?”
ฝีก้าวของเสี่ยวเหม่ยชะงักลง หันหน้ามามองเธอด้วยสายตาที่สงสัย “เรื่องอะไร?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยื่นมือออกไปดึงเผยลี่เชินเอาไว้ “เมื่อครู่นี้ฉันกับแฟนมีธุระออกไปข้างนอก ตอนนี้พวกเราเข้าไปไม่ได้ เจ้านายของพวกเรายังกำลังรออยู่ สามารถให้พวกเราตามพวกคุณเข้าไปด้วยกันจะได้ไหมคะ?”
เสี่ยวเหม่ยลังเลอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็พยักหน้าขึ้น “ได้สิ พวกคุณตามพวกเรามาเถอะ”
พูดจบ เธอก็หยิบเอาบัตรพนักงานออกมา ทาบไปบนบริเวณเครื่องแสกนเล็กน้อย ไป๋เสว่เอ๋อร์กับเผยลี่เชินเดินตามด้านหลังของพวกเธอ ผ่านประตูอัตโนมัติเข้าไป
เห็นพวกเสี่ยวเหม่ยเดินไปยังทางซ้าย ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รีบดึงเผยลี่เชินเดินไปอีกทาง รอจนกระทั่งพวกเธอเข้าไปในห้องรับรองพิเศษแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมายาวๆ
เธอตบไปบนหน้าอกของตัวเองเล็กน้อยอย่างตื่นเต้น แล้วเงยหน้าขึ้นไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร เห็นเผยลี่เชินกำลังจ้องมองเธออยู่พอดี
เขายังคงคิดไม่ถึงว่า ผู้หญิงคนนี้จะมีวิธีจริงๆ ช่วยคนอื่นก่อน ค่อยให้คนอื่นช่วยตัวเองอีกที น้ำมาคลองเกิด ถูกจังหวะเป็นขั้นเป็นตอน
สังเกตเห็นสายตาของเผยลี่เชิน ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็กดเสียงให้ต่ำลงแล้วเอ่ยถามขึ้นเบาๆว่า “คุณรู้ไหมคะว่าห้องรับรองพิเศษของประธานหวางคือห้องไหน?”
ชั้นนี้มีห้องรับรองพิเศษทั้งหมดยี่สิบห้อง พวกเขาไม่อาจจะหาไปทีละห้องแบบนี้ อีกทั้งเมื่อครู่นี้ในตอนที่คุยกับบาร์เทนเดอร์หนุ่มน้อย ดูเหมือนเขาจะเอ่ยถึงเรื่องห้องรับรองพิเศษของประธานหวางขึ้นมา
“น่าจะหมายเลขหก” ในขณะที่พูด เผยลี่เชินก็หันหน้าไปมองป้ายหมายเลขห้องรับรองพิเศษที่อยู่ด้านข้าง
“อยู่ทางด้านนี้” ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินไปยังข้างกายของเผยลี่เชิน ทั้งสองคนเดินเรียงข้างไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ด้านหน้านี้ก็จะถึงห้องหมายเลขหกแล้ว ทันใดนั้นเสียง “แกร็ก” ดังขึ้น ประตูห้องก็ถูกผลักออกมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตื่นตระหนก ฝีเท้าหยุดชะงักลงในทันที เห็นบาร์เทนเดอร์ยกถาดออกมาจากด้านใน เธอจึงถือโอกาสเดินขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว กวาดตามองเข้าไปด้านในผ่านตะเข็บประตูด้วยความรวดเร็ว
หวางคุนนั่งอยู่ตรงกลางโซฟา กำลังดื่มเหล้าพูดคุยกับคนที่อยู่ข้างๆ และในขณะที่ไป๋เสว่เอ๋อร์มองเห็นคนที่อยู่ด้านข้างเขาอย่างชัดเจนนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงไปชั่วขณะ
ไม่รอให้เธอมีการตอบสนองกลับคืนมา ประตูก็ถูกบาร์เทนเดอร์ปิดลง เผยลี่เชินดึงเธอเดินไปข้างหน้าอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในทันที
รอจนกระทั่งบาร์เทนเดอร์เดินผ่านไปไกล เผยลี่เชินถึงได้หันข้างกลับมา จ้องมองเธอแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “คุณเป็นอะไรไป?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเข้าเต็มปอด มองย้อนกลับไปยังฉากที่ตัวเองเห็นเมื่อครู่นี้อย่างละเอียด หลังจากที่มั่นใจว่าตนเองไม่ได้ตาลายแล้ว เธอก็เงยหน้า แล้วเอ่ยปากขึ้นอย่างค่อนข้างที่จะแปลกใจว่า “เมื่อครู่นี้ฉันมองเห็นหวางคุนแล้ว อีกทั้งฉันยังมองเห็นคนที่อยู่ด้านข้างของเขา คือฟางหรงเทียน”
เผยลี่เชินได้ยินดังนั้น คิ้วก็ขมวดเข้าหากัน สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาในทันที
หวางคุนแม้แต่เขาก็ยังไม่ยอมที่จะพบ ทำไมถึงยอมพบฟางหรงเทียนได้ล่ะ อีกทั้งเขาก็ยังไม่เคยได้ยินฟางหรงเทียนเอ่ยถึงเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย
“คุณมั่นใจไหม?” เผยลี่เชินเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งด้วยท่าทีที่จริงจัง
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้าอย่างจริงจัง แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่แวบเดียว แต่เธอกลับมองเห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว คนที่นั่งอยู่ข้างกายหวางคุน ดื่มเหล้าพูดคุยกับเขาคือฟางหรงเทียนจริงๆ ไม่ผิดอย่างแน่นอน！
พวกเขายืนอยู่บนระเบียงทางเดิน สบตากันและกัน ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรออกมา
ดูเหมือน เรื่องราวไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเข้าเต็มปอด เอ่ยปากขึ้นเบาๆว่า “หรือว่ารองประธานฟางจะสนิทกับหวางคุนเป็นการส่วนตัว? ไม่เช่นนั้นประธานหวางจะพบกับรองประธานฟางในสถานที่ที่เขามาบ่อยๆได้ยังไง?”
ประโยคเดียวของเธอ กลับเป็นการเตือนสติของเผยลี่เชิน หวางคุนมาสถานที่แบบนี้ แน่นอนว่าคนที่พามาด้วยต่างก็ต้องเป็นเพื่อนที่สนิทกัน…
ทันใดนั้น ประตูห้องรับรองพิเศษหมายเลขหกก็ถูกคนผลักออกมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกตะลึงไปชั่วขณะ หันหน้ากลับไปมอง ยังไม่ทันที่จะมีการตอบสนองกลับมา ก็ถูกเผยลี่เชินดึงเดินไปอีกด้านด้วยความรวดเร็ว
ที่นี่ทั้งหมดล้วนเป็นห้องรับรองพิเศษโดยเฉพาะ พวกเขาแทบจะไม่มีสถานที่ให้หลบซ่อนตัว เผยลี่เชินหันหน้ากวาดตามอง เห็นห้องเก็บของเล็กๆที่อยู่ด้านข้าง ก็ไม่มีการลังเลเลยแม้แต่น้อย รีบดึงไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าไปหลบข้างในในทันที
ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ความสัมพันธ์ที่ชัดเจนระหว่างฟางหรงเทียนกับหวางคุน แน่นอนว่าไม่อาจจะเปิดเผยร่องรอยการเคลื่อนไหวของตนเองไปก่อนได้
ภายในห้องเก็บของมืดสนิท ข้างในกองเต็มไปด้วยของใช้เบ็ดเตล็ด แทบจะไม่มีที่ให้ยืนได้ เผยลี่เชินปิดประตูลงเบาๆ โอบกอดไป๋เสว่เอ๋อร์เอาไว้ในความมืด กดน้ำเสียงให้ต่ำลงแล้วสั่งว่า “อย่าพูดอะไร พวกเราหลบกันก่อน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รับรู้ความคิดที่อยู่ในใจของเขาได้ รีบเงียบเสียงลงอย่างเชื่อฟังคำสั่งในทันที
เผยลี่เชินขยับเข้าไปใกล้ตำแหน่งที่อยู่หน้าประตู สามารถได้ยินเสียงฝีเท้าที่อยู่ด้านนอก เสียงฝีเท้าหนึ่งกำลังเข้ามาใกล้ทางนี้ พร้อมด้วยเสียงผู้ชายที่ทุ้มต่ำ
“เรื่องอะไร?”
ได้ยินเสียงที่อยู่ด้านนอกประตู ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ เธอฟังออก นี่เป็นเสียงของฟางหรงเทียน！
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว สบตากับเผยลี่เชินในสภาพแวดล้อมที่มืดสลัว ทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันดี ต่างไม่ส่งเสียงอะไรออกมา ในความไม่รู้เนื้อรู้ตัวนั้นแม้กระทั่งลมหายใจก็พยายามปล่อยออกมาให้เบาที่สุด
ฟางหรงเทียนยืนอยู่นอกประตูหน้าห้องเก็บของ เขาดูเหมือนกำลังโทรศัพท์อยู่ ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมาเป็นเวลานาน ผ่านไปสักพัก เสียงของเขาก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “ใครให้แกจับตาดูเฉพาะเผยอี้? การเคลื่อนไหวของเผยอี้เชินก็ต้องรายงานให้กับฉัน เข้าใจไหม！ตอนนี้คือช่วงระยะเวลาสำคัญ จะให้เกิดความผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อยไม่ได้！”
เสียงของเขากดลงจนทุ้มต่ำ เกรงว่าคนที่อยู่ห่างจากเขาออกนอกสองเมตรก็ไม่ได้ยินว่าเขาพูดว่าอะไร แต่เผยลี่เชินกับไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ดันอยู่ห่างจากเขาเพียงแค่ประตูกั้นไว้ สามารถได้ยินเสียงของเขาจนชัดเจนแจ่มแจ้ง
ใจทั้งดวงของไป๋เสว่เอ๋อร์ต่างตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม กลัวว่าฟางหรงเทียนจะผลักประตูเปิดออก ค้นพบพวกเขาเข้า
“เท่านี้ล่ะ”
ด้านนอกประตูสะท้อนเสียงของชายหนุ่มขึ้นมาอีกครั้ง ไม่นาน เสียงฝีเท้าก็ไกลออกไป
ไป๋เสว่เอ๋อร์ถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอก แหงนหน้าขึ้นไปมองเผยลี่เชิน ทว่าแสงไฟมืดสลัว เธอมองเห็นความรู้สึกบนใบหน้าของเขาไม่ค่อยชัดเท่าไรนัก
สิ่งที่ไม่ต้องสงสัยเลยก็คือ ฟางหรงเทียนสั่งคนในอำนาจของเขาว่าให้จับตาดูเผยลี่เชินกับเผยอี้เอาไว้ แสดงให้เห็นว่ากำลังวางแผนเรื่องอะไรเอาไว้อย่างแน่นอน
ไป๋เสว่เอ๋อร์เอ่ยถามขึ้นอย่างหยั่งเชิงว่า “พวกเราออกไปกันก่อนเถอะค่ะ?”
เผยลี่เชินชะงักไปสองสามวินาที คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์คิดจะดึงประตูเปิดออก เขาก็ยื่นมือออกไป นำเธอกอดแน่นไว้ในอ้อมแขนทันที
เขาเอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “รอเดี๋ยว ด้านนอกมีคน！
