บทที่ 174 ประกาศความสัมพันธ์
หัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์แทบทรุด เธอไม่ได้คาดหวังว่าแม่จะพูดอย่างนี้ เธอหายใจลึกๆ นึ่งไปสองสามนาทีก่อนพูดเบาๆ “แม่คะ แม่คิดมากไปแล้วคะ”
เธอรู้ว่าเผยลี่เชินไม่ได้มีความหมายกับเธอเลย
“เสว่เอ๋อร์ ลูกไร้เดียงสาเกินไป ลูกคบกับเผยอี้แม่ยังสบายใจกว่า แต่ตอนนี้….”
คุณแม่ไป๋ถอนหายใจพร้อมส่ายหน้า “ความรักของลูก แม่ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่แม่อยากให้ลูกเอาคำพูดแม่ไปคิดให้ดี”
คุณแม่ไป๋พูดจบ มองไป๋เสว่เอ๋อร์ก่อนเดินจากไป
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยูที่เดิมมองดูแม่เดินจากไปด้วยจิตใจที่สับสน
เธอรู้ว่าเผยลี่เชินเป็นคนฉลาด หากคิดดูให้ดี คนที่ต่อสู้อยู่ในโลกธุรกิจมานาน ใครจะมาทำตัวไร้เดียงสาเหมือนเด็กอยู่ได้?
เป็นไปไม่ได้ สังคมก็เป็นแบบนี้ ธุรกิจนั้นโหดร้ายยิ่งกว่า กำไรไม่สำคัญเท่าการต่อสู้ ถ้าคุณไม่ลุกขึ้นสู้ งั้นคุณก็ต้องตายโดยไม่ต้องสงสัย
เธอลิ้มรสมาแล้วไม่ใช่หรือ เริ่มจากตอนเป็นเด็กค่อยๆ เดินมาจนถึงตอนนี้ เห็นอย่างชัดเจน
ขอเพียงเผยลี่เชินจริงใจต่อเธอ อย่างอื่นเธอก็ไม่สนใจ
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองออกไปทางประตู พอดีกับที่เผยลี่เชินมองมาทางเธอ สายตาสอดประสาน เขาเป็นคนที่ทำให้คนอื่นไม่กล้าสบตา แต่ขณะนี้เธอกล้ามองเขา เธอแน่ใจว่าเธอชอบเขา
ฝ่ายชายมองมาทางเธอด้วยใบหน้าดูอบอุ่น เธอก้าวเดินด้วยใจแน่วแน่มาหาเขา
เผยลี่เชินพูดด้วยเสียงต่ำ “พูดชัดเจนแล้วนะ?”
“อืม” ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้า
แม้ว่าคุณแม่ไป๋ยังไม่แน่ใจ แต่สำหรับเธอแน่ใจอย่างแน่นอน
“งั้น พวกเราไปกันเถอะ” เผยลี่เชินพูดแล้วจับมือเธอโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่น พาเธอไปขึ้นรถ
ในเวลานั้น จิตใจไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกอบอุ่น
หลังจากขึ้นรถ เผยลี่เชินสั่งให้เจิงหงขับรถไปที่บาร์หลันกุ้ยฟัง ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกสงสัย อยากถามแต่ไม่รู้ว่าควรถามอย่างไรดี
เมื่อเห็นเธออยู่ในอารมณ์จริงจัง เผยลี่เชินวางแท็ปเล็ตในมือไว้ข้างๆ จ้องมองใบหน้าของหญิงสาว พูดหัวเราะเบาๆ “เธอไม่มีคำถามอะไรที่อยากถามใช่ไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึงเมื่อได้ยินเขาพูด ชายผู้นี้ดูเหมือนอ่านใจคนออกด้วย
เธอลังเลสองสามวินาทีก่อนหันกลับไปมอง รวบรวมความกล้า “ที่คุณพูดเมื่อกี้..จริงรึเปล่า?”
เธอหมายถึงเรื่องความรักระหว่างเธอกับเขา
“อืม..จริงซิ” เผยลี่เชินไม่ลังเลที่จะตอบ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึง เธอตั้งใจที่จะพูดคลุมเครือ รึว่าเขาจะเดาออกว่าเธอถามอะไร?
เห็นท่าทางดูตกใจของเธอ เผยลี่เชินจึงยื่นมือโอบเขาเอาไว้ และพูดเสียงลดต่ำ “เมื่อกี้เรื่องมันฉุกละหุก จนลืมถามความเห็นของเธอ….”
เผยลี่เชินหยุดพูดทันทีแล้วมาถามกระซิบที่ข้างหู “เธอจะยอมเป็นแฟนฉันไหม?”
หน้าผากของไป๋เสว่เอ๋อร์ร้อนผ่าว หันมาก็เจอสายตาเป็นประกายของเผยลี่เชิน ใจสั่นเล็กน้อย เห็นปลายหูสีแดงของชายหนุ่มโดยไม่ตั้งใจ
เขา….เขินอาย?
ไป๋เสว่เอ๋อร์ทั้งประหลาดใจทั้งสุขใจที่ได้เห็นท่าทางของเผยลี่เชินที่มีเคยเห็นมาก่อน เขาเป็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งมหึมา แต่วันนี้กลับ….
เห็นหญิงสาวเอาแต่จ้องที่ใบหูของเขา เผยลี่เชินจึงขมวดคิ้ว
ดูเหมือนเธอจะติดหนี้ฉัน
วินาทีต่อมา เผยลี่เชินยื่นมือมาจับคางของเธอ ประทับรอยจูบบนริมฝีปากของเธอเพื่อเป็นการลงโทษ จากนั้นก็กัดปากเธอเบาๆ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วทันควัน กำลังจะเอ่ยปากพูดแต่ก็ถูกชายหนุ่มหยุดไว้ ไป๋เสว่เอ๋อร์หมดแรงต่อสู้ หายใจหนักเข้าเขาก็ยิ่งแรงขึ้น
บรรยากาศภายในรถ ดูเร่าร้อนขึ้นมาทันที…..
……………….
หลังจากกินข้าวที่บาร์หลันกุ้ยฟังเสร็จ กลับถึงบ้านก็พบว่ามีรถจอดอยู่ในคฤหาสน์
หลังจากเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเผยลี่เชิน ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ไม่ถามอะไรออกมา “เหอหย่าหาน..มาแล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์คิ้วย่นหลังจากได้ยินชื่อนี้
แม้ว่าเผยลี่เชินจะแสดงออกต่อเหอหย่าหานอย่าชัดเจน แต่เธอมีความอดทนต่อท่าทางของเผยลี่เชินมากกว่าคนอื่น เพราะเธอชอบเผยลี่เชิน หลายปีก็เหมือนวันนี้ที่จิตใจแน่วแน่ จึงไม่ควรประมาทในตัวเธอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลงรถเดินตามเผยลี่เชินอยู่ด้านหลัง ทันใดนั้นเขาหยุดก้าวแล้วจับมือเธอไว้
ขณะนั้นไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รู้สึกปลอดภัย
เดินมาถึงในบ้าน ป้าจางรออยู่ที่ประตูยื่นมือมารับเสื้อนอกของพวกเขา แล้วกระซิบเบาๆ “คุณผู้ชายคะ คุณเหอมีเรื่องอยากพบคุณคะ”
เผยลี่เชินพยักหน้ารับทราบ จากนั้นก็ดึงมือของไป๋เสว่เอ๋อร์เบาๆ เข้าบ้านไป
เหอหย่าหานนั่งบนโซฟา ดื่มชาอย่างสง่างาม เมื่อได้ยินเสียงจึงหันมามองเห็นพวกเขา จากนั้นก็วางถ้วยชาแล้วลุกขึ้นยืน
เห็นทั้งสองเดินเคียงข้างกัน เหอหย่าหานตะลึงสักพัก สายตายังคงจับจ้องไปที่มือของพวกเขาที่ยังคงประสานกันแน่น
เธอจ้องมองลดอารมณ์ในดวงตาของเธอลง เดินไปข้างหน้าพร้อมส่งยิ้มให้เผยลี่เชิน “ลี่เชิน”
เผยลี่เชินยังคงแสดงท่าทางเมินเฉย พยักหน้าเล็กน้อยแล้วดึงไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งที่โซฟาด้วยกัน “มีเรื่องอะไร?”
“สัปดาห์หน้าเป็นวันเกิดของคุณพ่อ จึงอยากจัดงานเลี้ยง ฉันคิดว่าถ้าคุณไปได้ คุณพ่อต้องดีใจมาก จึงมาถามคุณว่าพอมีเวลาว่างไหม?”
เผยลี่เชินพยักหน้า “งานเลี้ยงวันเกิดของคุณลุงเหอฉันต้องไปแน่ แต่เธอแค่โทรศัพท์มาบอกฉันก็ได้ ไม่เห็นต้องมาถึงที่นี่เลย”
“ที่จริงก็มีอีกเรื่อง” เหอหย่าหานยิ้ม “ปีนี้คุณพ่ออายุครบห้าสิบ ฉันจึงอยากจัดงานให้ยิ่งใหญ่ แต่คุณก็รู้ ฉันไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ ก็เลยอยากให้คุณช่วยออกความคิด”
“ได้ แต่สองวันนี้ฉันไม่ว่าง”
เหอหย่าหานพูดอย่างใกล้ชิด “ไม่เป็นไร รอให้คุณมีเวลาก่อน”
เผยลี่เชินพยักหน้า มือที่กุมมือไป๋เสว่เอ๋อร์ค่อยๆ สัมผัสที่นิ้วโป้งของเธออย่างเบาๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะเป็นการกระทำที่ไม่ชัดเจน แต่คนนอกก็ดูออกถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง
เหอหย่าหานเองก็มองเห็น จึงลังเลชั่วขณะ “งั้นคุณว่างเมื่อไรโทรมาหาฉัน ตอนนี้ดึงมากแล้ว ฉันไม่รบกวนแล้ว”
“ได้ ฉันจะให้ป้าจางไปส่งเธอ” เผยลี่เชินลุกขึ้นยืน
เหอหย่าหานหันแล้วเดินไปแต่นึกขึ้นได้ จึงหันมามองไป๋เสว่เอ๋อร์ ส่งยิ้มให้ “งานเลี้ยงวันเกิด เชิญคุณไป๋ไปร่วมงานด้วย คุณพ่อเห็นข่าวช่วงนี้จึงอยากรู้จักคุณไป๋”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลก่อนพยักหน้ารับ
เหอหย่าหานหันหลังเดินจากไป
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองดูเธอด้วยใจที่สับสน
คำพูดที่เหอหย่าหานพูดกับไป๋เสว่เอ๋อร์ เป็นคำเชิญที่เหมือนเป็นมิตร แต่พอพูดถึงข่าวพวกนั้น ทำให้รู้สึกว่าไม่ใช่คำพูดที่ดี
เหอหย่าหานในครั้งนี้เทียบกับครั้งก่อนที่เจอกัน ดูฉลาดและสงบกว่ามาก
เผยลี่เชินส่งเหอหย่าหานที่ประตู หันกลับมาเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังจับดอกไม้ที่อยู่บนโต๊ะ ท่าทางไม่ค่อยสบายใจ
เขาเดินเข้ามาพิงตู้ที่อยู่ข้างๆ สายตาจับจ้องที่การกระทำของหญิงสาว
เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าจึงถามเธอ “ไม่สบายใจเรื่องอะไร?”
เผยลี่เชินเองก็ได้ยินคำพูดเมื่อสักครู่ของเหอหย่าหาน ก็เข้าใจความหมายของเธอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์คงไม่สบายใจเพราะคำพูดพวกนั้น
“ไม่มีคะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ลุกขึ้น จะก้าวเดินไปทางบันได แต่ถูกเผยลี่เชินขวางไว้ก่อน
เขายื่นมือโอบเอวเธอไว้ พูดด้วยเสียงต่ำ “ข่าวอื้อฉาวพวกนั้นไม่มีผลกระทบต่อพวกเราหรอก วันหนึ่งฉันจะประกาศความสัมพันธ์ของพวกเรา”
เธอประหลาดใจเมื่อได้ยิน “ประกาศความสัมพันธ์?”
เขาไม่รู้การประกาศความสัมพันธ์ของพวกเขา มันหมายถึงอะไร?
