บทที่ 177 เผชิญหน้า
ไม่ถูกต้อง!
ทำไมห้องหมายเลขหกถึงไม่มีคน?
พวกเขาไม่ทันได้คิดให้เข้าใจ ก็มีเสียงดังขึ้นมา
พวกเขามองไปรอบๆ เห็นบริกรชายของร้านบาร์เดินตรงมาหาพวกเขา รูปร่างสูงใหญ่ ดูโหดเหี้ยม
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าเอ่ยปากขึ้นก่อน “พวกเรามาหาประธานหวาง นี่คงไม่ใช่ห้องของประธานหวางใช่ไหม? ทำไมถึงไม่มีใครอยู่เลย?”
สีหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนไปและรู้ว่าผิดไป “ผมจะไปรู้ได้ไง เห็นพวกคุณทำลับๆ ล่อๆ บนชั้นสามนี้เป็นห้องของแขกพิเศษ ไม่มีใครพาพวกคุณขึ้นมา แล้วพวกคุณขึ้นมาได้อย่างไร?”
เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เผยลี่เชินมองไปทางโจ๋วฝัน โจ๋วฝันเองก็เข้าใจความหมายดี จากนั้นก็เดินไปหยุดอยู่ด้านหน้าไป๋เสว่เอ๋อร์ มองดูชายคนนั้นแล้วหยิบกระบองไฟฟ้าออกมาจากเอว ตีเข้าที่ข้อเท้าชายคนนั้น
กระบองตกลงพื้นโจ๋วฝันรีบหยิบขึ้นมา เขาเห็นชายคนนั้นจะกดสัญญาณเตือนภัยที่เอว จึงยื่นมือเข้าไปขวางไว้….
ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นพวกเขาเช่นนั้น จึงได้แต่ยืนตะลึงอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน จึงถูกเผยลี่เชินดึงมือลากมาข้างๆ แทน
ไป๋เสว่เอ๋อร์กลับมาหายใจเข้าลึกๆ หันกลับมามองห้องหมายเลขหก แล้วก็มองเผยลี่เชินรีบพูดต่อ “ในเมื่อพวกเขามาแล้วไม่อยู่ในห้องนี้ ก็ต้องไปอยู่ในห้องอื่น”
เผยลี่เชินนิ่งไปก่อนจะตอบสนองกลับ
ใช่ บาร์นี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นหนึ่งและสองสำหรับคนทั่วไป ส่วนชั้นสามเป็นห้องพิเศษ ในเมื่อพวกเขามาแล้วก็ต้องอยู่ที่นี่แน่
วันนั้นพนักงานบาร์เทนเดอร์บอกว่าห้องพิเศษของหวางคุนคือห้องหมายเลขหก แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่มีห้องอื่น หรือเป็นไปได้ว่าฟางหรงเทียนมีห้องพิเศษของตัวเอง
เมื่อคิดออกแล้วแต่พวกเขาไม่รู้ว่าห้องพิเศษฟางหรงเทียนคือห้องไหน มีตั้งยี่สิบห้อง ให้หาทุกห้อง คงหาไม่เจอ แล้วยังแหวกหญ้าให้งูตื่นอีก
ทันใดนั้น ประตูห้องพิเศษห้องหนึ่งเปิดออกพร้อมกับมีผู้หญิงแต่งกายเซ็กซี่เดินออกมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์จ้องมองเธอ และพบว่าเธอเป็นผู้หญิงที่พบกันเมื่อครั้งก่อน ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงรีบยื่นมือไปขวางเธอไว้
เสี่ยวเหม่ยตกใจและจำไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ฉันอยากถามสักหน่อย เธอรู้จักเจ้าของห้องเบอร์ยี่สิบไหม?”
เสี่ยวเหม่ยลังเลก่อนตอบเบาๆ “รู้จัก…..ทำไม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกสุขใจจริงจึงถามต่อ “หวางคุนมีกี่ห้อง?”
เสี่ยวเหม่ยขมวดคิ้วสายตาดูหวาดหวั่น “ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย?”
พูดจบเธอก็ลดมือของไป๋เสว่เอ๋อร์ลง
ทันใดนั้นก็มีเสียงจากข้างๆ ดังขึ้นมา “หมื่นหนึ่ง จะพูดไม่พูด?”
เสี่ยวเหม่ยตะลึง มองเผยลี่เชินด้วยความตื่นเต้นแต่ก็ลังเล “บาร์ของพวกเรามีกฎ ไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลลูกค้าได้…..”
เผยลี่เชินตัดบท “สามหมื่น”
เสี่ยวเหม่ยตาโตปรากฏรอยยิ้มในดวงตา “กฎของบาร์คือลูกค้าพิเศษคนหนึ่งมีห้องพิเศษได้หนึ่งห้อง ห้องพิเศษของประธานหวางคือหมายเลขหก”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วถามต่อ “งั้นมีลูกค้าชื่อฟางหรงเทียนไหม?”
เสี่ยวเหม่ยลังเลก่อนพยักหน้า “ประธานฟางไม่ค่อยได้มา แต่วันนี้มา เมื่อกี้ยังให้พี่ๆ น้องๆ ไปนั่งดื่มเหล้าเป็นเพื่อน อยู่ที่ห้องเบอร์สิบแปด”
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองเผยลี่เชินหลังจากได้ยิน จากนั้นก็ตรงไปยังห้องหมายเลขสิบแปด
เสี่ยวเหม่ยรีบพูด “เงินฉัน….”
เผยลี่เชินเห็นโจ๋วฝันกำลังจัดการกับชายคนนั้นจึงพูดเบาๆ “ไปหาบอดี้การ์ดของฉัน”
พวกเขารีบไปที่ห้องพิเศษหมายเลขสิบแปด แน่นอนพวกเขาได้ยินเสียงเฮฮาจากข้างใน
ฟางหรงเทียนสมกับเป็นจิ้งจอกเฒ่าจริงๆ ตอนแรกเขากับหวางคุนมาที่นี่ก็มีห้องพิเศษของตัวเอง แสดงว่าฟางหรงเทียนมาบ่อย ทุกคนต่างคิดว่าเขามาเที่ยวอยู่ในห้องพิเศษของตัวเอง แต่แท้จริงคือมาพบหวางคุน
เผยลี่เชินยกมือขึ้นเคาะประตู
เสียงในห้องเบาลง จากนั้นก็มีคนมาเปิดประตู
คนที่มาเปิดประตูคือเลขาของฟางหรงเทียนอานโหลวนั่นเอง อานโหลวถึงกับตะลึงเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ที่ประตู เธอรีบปิดประตู แต่เผยลี่เชินผลักประตูเข้าไป
อานโหลวถอยหลังขณะนั้นทุกคนในห้องมองไปที่ประตู
เผยลี่เชินกวาดตามองทุกคนที่อยู่ในห้องด้วยสายตาเย็นชา
ทั้งฟางหรงเทียน หวางคุน อยู่ครบ นอกจากนั้นยังมีชายสองคนหน้าตาไม่คุ้น หญิงสาวเพื่อนนั่งดื่มอีกสองคน มีไวน์เหล้าฝรั่งวางอยู่บนโต๊ะครบ
บรรยากาศสงบลงทันที ดวงตาของฟางหรงเทียนดูประหลาดใจ จากนั้นก็เริ่มโต้ตอบก่อน เขาลุกขึ้นยืนมองเผยลี่เชินด้วยท่าทางที่น่ากลัวสงบนิ่ง “ลี่เชินมาได้ยังไงเนี่ย?”
เห็นเผยลี่เชินนิ่งไม่ตอบจึงก้าวไปข้างหน้าพูดต่อ “ช่างบังเอิญจริง ฉันมาเที่ยวที่นี่พบกับประธานหวางโดยบังเอิญ จะว่าไปความร่วมมือของพวกเรากับประธานหวางไม่ค่อยเป็นที่น่าพอใจ แต่ก็ยังมีโอกาสอีกในอนาคต ในเมื่อเธอมาแล้ว งั้นก็เป็นตัวแทนบริษัทมานั่งพูดคุย หาความบันเทิงก็ไม่เลวนะ….”
ใบหน้าของเผยลี่เชินดูจริงจัง มองดุใบหน้าจอมปลอมของฟางหรงเทียน จากนั้นเขาก้พูดอย่างไม่รีบร้อน “ลุงหรงเทียน แสดงละคนต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”
“เอ๊ะ!” ฟางหรงเทียนมองดูคนรอบข้าง ขมวดคิ้วมองเผยลี่เชิน “ลี่เชินเธอพูดอะไรของเธอ?”
เผยลี่เชินเงยหน้ามองหวางคุน “ออเดอร์ของบริษัทหลั่งอี้กับเผยซื่อครั้งนี้ลงเอยแบบนี้ เพราะลุงหรงเทียนใช่ไหม? ตั้งใจให้เผยอี้รับปากยอมรับออเดอร์นี้ สมรู้ร่วมคิดกับประธานหวาง จงใจที่จะไม่เห็นด้วยกับการไกล่เกลี่ย ยังคงยืนกรานให้เผยซื่อชดใช้ค่าเสียหาย ทั้งหมดยังต้องให้ผมอธิบายอย่างละเอียดด้วยรึ?”
หวางคุนหน้าซีด แต่ฟางหรงเทียนสีหน้ายังคงปกติ
เขามองหน้าเผยลี่เชินอยู่นาน ก่อนจะหัวเราะออกมา “ลี่เชิน เธออย่าใส่ความลุงคนนี้ ถึงแม้ลุงจะเคยพูดเรื่องออเดอร์กับเผยอี้ แต่ก็ไม่ได้ไปสนับสนุนความคิดของเขา เขาจะทำอะไร ลุงยุ่งได้ซะที่ไหน? ถูกไหม?”
นี่แหละคือมนุษย์ แม้ว่าจะถูกเปิดเผยต่อคนมากมาย ก็ยังสามารถปัดความรับผิดชอบไปได้
เผยลี่เชินหัวเราะเบาๆ เพราะคาดเดาไว้แล้วว่าเขาต้องพูดแบบนี้
“โอเค เอาเป็นว่าลุงหรงเทียนไม่ได้สนับสนุนเผยอี้ แต่ลุงก็กำชับให้ลูกน้องติดตามผมกับเผยอี้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง? ยังมีนักข่าวที่ถูกอานโหลวซื้อตัวไว้?”
รวมถึงบันทึกการยักยอกทรัพย์ความยาวกว่าสิบหน้า ลุงจะอธิบายเรื่องนี้กับผมกับเผยซื่อได้ไหม?”
เผยลี่เชินพูดจบก็เปิดแฟ้มเอกสารที่เขานำติดตัวมาด้วย เป็นเอกสารโครงการที่เกี่ยวข้องกับฟางหรงเทียน รวมถึงหลักฐานที่เกี่ยวข้อง จากนั้นโยนมันลงบนโต๊ะ
เสียง “ผะ” ทุกคนในห้องต่างกลั้นหายใจ ไม่กล้าหายใจแรง
สีหน้าของฟางหรงเทียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็กลับเป็นเหมือนเดิม เขาก้มหน้ามองดูเอกสารบนโต๊ะแล้วถามกลับ “พวกนี้จะบอกอะไรได้? สำหรับเธอหลักฐานพวกนี้สร้างได้ไม่ยากเลยไ
เผยลี่เชินขมวดคิ้ว ความโกรธปรากฏในดวงตาเมื่อเขาได้ยินแบบนี้ เขาเองคาดไม่ถึงเลยว่า มาถึงขนาดนี้แล้วฟางหรงเทียนจะยังคงหาเหตุผลให้ตัวเองพ้นผิด
เขาก้าวไปข้างหน้ามองฟางหรงเทียน พูดอย่างเย็นชา “นอกจากนี้ ยังมีเรื่องที่เขาหมิงเย่ ลุงคิดว่าผมจะไม่รู้หรือว่าเป็นฝีมือของลุงใช่ไหม?
