บทที่ 184 แตะนิดหน่อยจะเป็นไรไป
ไป๋เสว่เอ๋อร์ทักทายด้วยรอยยิ้ม “ขอโทษคะคุณอู๋ ที่ทำให้คุณรอนาน ฉันเป็นเลขาของประธานเผย ชื่อไป๋เสว่เอ๋อร์คะ”
คุณอู๋นิ่งมองดูมือที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ยื่นมา จากนั้นจึงยื่นมือจับมือเธอเพื่อทักทายตอบ “ผมอู่หั้นหลิน จากบริษัทการเงินเฮ่าทง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์อยากดึงมือกลับ แต่คิดไม่ถึงว่าอู๋หั้นหลินจะกุมมือแน่นไม่คิดจะปล่อยมือเธอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์มีสีหน้าดูอึดอัด ใช้แรงตัวเองดึงมือของเธอออกมา
อู๋หั้นหลินหรี่ตามองเธอ แล้วส่งยิ้มให้ “เลขาไป๋มือคุณนิ่มจริงๆ”
คำพูดของเขาทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ขนลุกขนพอง จนเธอต้องบังคับความรู้สึกที่ไม่สบายใจก่อนจะพูดกับอู๋หั้นหลิน “ต้องขอโทษคุณอู๋ด้วยคะ วันนี้ประธานเผยติดธุระ ยังไม่กลับเข้ามาบริษัท ถ้าคุณไม่ถือสา เดี๋ยวฉันจะชี้แจงเกี่ยวกับแผนการความร่วมมือให้คุณทราบคร่าวๆ ก่อน”
อู๋หั้นหลินจ้องมองไป๋เสว่เอ๋อร์ ฟังที่เธอพูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ “ประธานเผยไม่อยู่?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้า “ประธานเผยไปทำธุระข้างนอก อีกสักพักคงจะกลับ”
“พูดง่ายนะ ฉันออกจากบริษัทมาพบประธานเผย แต่ไม่เห็นแม้แต่หน้าของเขา”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้มศีรษะพูดขอโทษเบาๆ “ขอโทษคะ เป็นความผิดพลาดของฉันเอง ที่ลืมแจ้งให้คุณทราบล่วงหน้า”
เมื่อได้ยินว่าเป็นความผิดของไป๋เสว่เอ๋อร์ อู๋หั้นหลินยักคิ้วยิ้มให้เธอ “โอเค ในเมื่อฉันมาแล้ว งั้นเธอก็พูดรายละเอียดแผนการให้ฉันฟังก่อนละกัน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์แอบโล่งใจ รีบส่งเอกสารและพูดต่อ “คุณอู๋ เชิญดูเอกสารนี้ก่อน”
อู๋หั้นหลินพยักหน้า แต่ความสนใจไม่ได้อยู่ที่เอกสาร เขายื่นมือมาจับมือของเธอไว้
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตื่นตระหนก รีบดึงมือกลับมา มองคุณอู๋ด้วยท่าทางตะลึงงัน
นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ ตอนแรกเธอจับมือเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ แต่ตอนนี้ดูเหมือนใจของอู๋หั้นหลินดูไม่ปกติแน่นอน
ยิ่งกว่านั้นในห้องรับรองมีคนมากกว่าสองคน คือมีผู้ช่วยเขาซึ่งนั่งอยู่ด้านข้าง เขาช่างกล้ามาก แตะอั๋งเธอครั้งแล้วครั้งเล่า มันมากเกินไป
“แอบอะไร?” เธอส่งเอกสารแบบนี้เอง?” สีหน้าของอู๋หั้นหลินแสดงความไม่พอใจ
บริษัทการเงินเฮ่าทงเป็นบริษัทการเงินชั้นนำของเมืองไห่เฉิง ร่วมมือกับเผยซื่อมาก็ไม่น้อย ตอนนี้เผยซื่อต้องการขยายงานในโครงการใหม่ ซึ่งก็ต้องการความร่วมมือของเฮ่าทง เพื่อให้มั่นใจในเรื่องความราบรื่นทางการเงิน
ดังนั้น ไม่ควรทำให้คนที่อยู่ต่อหน้ารู้สึกขุ่นเคืองใจ
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจ รวบรวมสติ ลังเลสักครู่ จากนั้นเดินไปข้างหน้า ส่งเอกสารให้อีกครั้ง
อู๋หั้นหลินมองเธอพร้อมรอยยิ้ม พูดแบบกึ่งล้อเล่น “ประธานเผยตาถึง หาเลขาได้สวยมาก”
เขาพูดเบาๆ แสดงคำพูดหยอกล้อ ไป๋เสว่เอ๋อร์เคร่งขรึม พยายามระงับอารมณ์โกรธ
ถ้าไม่เห็นแก่หน้าบริษัทการเงินเฮ่าทง เกรงว่าเธอคงหันหลังเดินจากไปแล้ว
อู๋หั้นหลินรับเอกสารแล้วพลิกไปพลิกมาไม่ได้ตั้งใจดู จากนั้นก็วางลงบนโต๊ะ แล้วมองไป๋เสว่เอ๋อร์พร้อมกับพูดว่า “เธอช่วยชี้แจงรายละเอียดคร่าวๆ ให้ฉันฟังหน่อย”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินแบบนี้แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ จึงพลิกเอกสารชี้แจงรายละเอียดแผนการ
พูดไปไม่กี่ประโยค ใจของอู๋หั้นหลินไม่ได้อยู่ที่เอกสารเลยสักนิด แต่ใช้สายตาจ้องมองไป๋เสว่เอ๋อร์
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกอึดอัดหลังจากถูกเขาจ้องมอง เธอจึงรีบพูดให้เสร็จเร็วๆ แล้ววางเอกสาร “รายละเอียดก็จะประมาณนี้คะ”
อู๋หั้นหลินพยักหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จู่ๆ ก็ถามขึ้นมา “เลขาไป๋ คืนนี้ว่างไหม? ไปกินข้าวกัน?”
“ขอโทษคะ ฉันมีนัดแล้ว” ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มปฏิเสธ
อู๋หั้นหลินเสียอารมณ์เมื่อได้ยิน จึงถามต่อ “มีนัดกับใคร? แฟนรึ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้ว ยังไม่พูดอะไร อู๋หั้นหลินยื่นมือไปจับมือของเธอ “ไปกับฉันดีกว่าไปกับผู้ชายอื่น เธอว่าจริงไหม?”
เขายิ้มจนเห็นเหลือง
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจ รีบดึงมืออก “คุณอู๋ ไม่ควรทำแบบนี้!”
เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าอู๋หั้นหลินมีเจตนาอื่นแอบแฝง แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะบ้าผู้หญิงขนาดนี้ ในเผยซื่อแท้ๆ ยังกล้าลวนลามเธอ
อู๋หั้นหลินขมวดคิ้ว เมื่อเห็นสีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์เปลี่ยนไป “ทำไม? เป็นเลขาให้คนอื่นแตะนิดแตะหน่อยจะเป็นไรไป ทำเป็นตกอกตกใจ!”
เขาพูดเอาแต่ได้ ดูเหมือนเลขาในโลกใบนี้เป็นอาชีพที่ไม่ดี เหมือนอาชีพทั่วไป ไป๋เสว่เอ๋อร์โกรธมาก
เธอวางเอกสารทั้งหมดลงบนโต๊ะ จากนั้นใช้มือหยิบถ้วยชาที่อยู่บนโต๊ะ สาดเข้าใส่อู๋หั้นหลิน
น้ำชาแม้กระทั่งใบชาถูกสาดใส่เขา เขายังไม่ตอบโต้อะไร ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดด้วยเสียงเข้ม “คุณอู๋ หากไม่อยากร่วมงานก็พูดกันตรงๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องดูถูกฉันเลย”
เดิมทีเธอเกลียดกฎที่ซ่อนเร้นเช่นนี้ในที่ทำงาน ตอนนี้เธอต้องเจอมันด้วยตนเอง เธอจึงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
สีหน้าของอู๋หั้นหลินเปลี่ยนเป็นโกรธมาก เขาลุกขึ้นพร้อมยกมือไปทางไป๋เสว่เอ๋อร์ “เธอ…เธอกล้าสาดน้ำใส่ฉัน”
ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ ลุกขึ้นขวางอู๋หั้นหลิน แล้วกระซิบเตือนที่ข้างหู “คุณอู๋….”
ผู้ช่วยยังพูดไม่จบ ก็ถูกอู๋หั้นหลินผลักไปอยู่ข้างๆ ผมเผ้าของอู๋หั้นหลินเปียกโชกแถมมีใบชาติดอยู่ที่หน้าเขา เขาเดินไปชี้หน้าไป๋เสว่เอ๋อร์พูดด้วยความโกรธ “นังผู้หญิงชั้นต่ำ ฉันพูดแค่สองประโยค ถึงกับกล้าเอาน้ำสาดใส่ฉันเลยรึ!”
ผู้ช่วยของอู๋หั้นหลินเป็นคนขี้ขลาด เมื่อเห็นว่าไม่สามารถขัดขวางได้จึงรีบออกไปโทรศัพท์ข้างนอกออฟฟิศ
เห็นฝ่ามือของอู๋หั้นหลินเกือบจะประทับที่หน้าตัวเอง ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้ว ยื่นมือไปคว้าเอกสารหลบฝ่ามือของเขา พูดเสียงเย็นชา “คุณอู๋ ถ้าหากคุณจะร่วมมือกับเผยซื่อด้วยทัศนคติและท่าทางแบบนี้ เกรงว่าเผยซื่อคงไม่ยินดีร่วมงานกับคุณแน่”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดจบ ก็หันกลับ รีบเดินจากไป
เพื่อนร่วมงานมุงดูอยู่รอบๆ เพราะได้ยินเสียงดังโวยวาย ส่วนผู้ช่วยของคุณอู๋โทรศัพท์พูดด้วยเสียงสั่น “คุณจาง คุณอู๋ทะเลาะกับพนักงานของเผยซื่อคะ….”
ไป๋เสว่เอ๋อร์โกรธมาก กำหมัดแน่นไม่สนใจเสียงกระซิบของคนข้างๆ รีบเดินจากไป
เธอกำลังโกรธจึงไม่สนใจคนที่มุงดูอยู่รอบๆ และไม่เห็นสวี่เยว่หูที่ยืนแฝงอยู่ด้านหลังปะปนกับฝูงคน จ้องมองเธอพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก….
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินกลับไปสำนักงานประธานบริษัท ไปที่ออฟฟิศของเผยลี่เชิน แต่ไม่เห็นเงาของเขา จึงกลับไปออฟฟิศของตัวเองก่อน
วันนี้เธอสาดน้ำชาใส่อู๋หั้นหลิน เท่ากับฉีกหน้าเขา แบบนี้เกรงว่าส่งจะผลกระทบต่อความร่วมมือระหว่างเผยซื่อกับเฮ่าทง
เธอทำให้ความร่วมมือในครั้งนี้พังทลายลง เธอต้องรับผิดชอบ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องรอเผยลี่เชินกลับมาแล้วค่อยว่ากัน
ไม่นานนักก็มีคนเคาะประตู ไม่รอให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบรับ ก็ผลักประตูเข้ามา
มีกลุ่มคนค่อยๆ ทอยเดินเข้ามา สีหน้าดูไม่ดี นำมาโดยผู้หญิงสวมแว่นดำ แต่งตัวเชยๆ โบราณๆ เธอจ้องมองไป๋เสว่เอ๋อร์ด้วยความโกรธ ถามเธอ “เธอใช่ไหมที่ทำให้ความร่วมมือระหว่างเผยซื่อกับเฮ่าทงต้องพังทลายแบบนี้?”
