บทที่ 190 ความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินมาถึงโต๊ะกาแฟ เห็นเผยลี่เชินมองมาที่เธอ จากนั้นชายหนุ่มก็เรียกเธอ “นั่งซิ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้านั่งข้างเขา
คุณจางและคุณอู๋นั่งตรงข้ามพวกเขา ภายในออฟฟิศเงียบสงบบรรยากาศดูเย็นๆ
ใบหน้าของเผยลี่เชินดูเคร่งขรึม ไม่พูดอะไรตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้คุณจางหมดความอดทน จึงกระแอม แล้วเงยหน้ามองคุณอู๋ “หั้นหลิน…ในเมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์มาแล้ว คุณก็รู้นะว่าควรทำอย่างไร”
ไม่มีคำใบ้ที่ชัดเจนมากกว่านี้
คุณอู๋อายุมากกว่าไป๋เสว่เอ๋อร์สิบกว่าปี ให้เขามาขอโทษไป๋เสว่เอ๋อร์ โดยส่วนตัวแล้วเขาไม่ยอม แต่วันนี้ตามสถานการณ์ เขายังไม่ก้มหัว ยังคงทำตัวแข็งทื่ออยู่นาน จากนั้นลุกขึ้นช้าๆ หันไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์ “เลขาไป๋ ขอโทษเรื่องเมื่อวาน เป็นความผิดของฉันเองที่ฉันเสียมารยาท ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สีหน้าเคร่งขรึม ไม่ยอมมองอู๋หั้นหลินตั้งแต่แรก แต่ได้ยินเขาขอโทษ แต่สีหน้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
เห็นเธอไม่พูดอะไร คุณจางทนไม่ไหวจึงพูดพร้อมรอยยิ้ม “เลขาไป๋ ดูซิเขาก็มาขอโทษแล้ว คุณเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่รู้จักเขา พวกเราเองก็ร่วมมือมาหลายครั้งแล้ว ถ้าไม่เห็นแก่หน้าเขาก็เท่ากับไม่เห็นแก่หน้าฉันด้วย จริงไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงนิ่ง วันนี้เธอเปรียบเสมือนเป็นตัวแทนที่ไม่ใช่เฉพาะแค่ตัวเองเท่านั้น แต่ยังเป็นตัวแทนจากมุมมองปัญหาของบริษัท เธอจึงหันไปมองสีหน้าท่าทางของเผยลี่เชิน ทันใดนั้นก็มีเสียงจากคนข้างๆ ดังขึ้น “ให้เธอเห็นแก่หน้าคุณ แล้วใครเห็นแก่หน้าผม?”
น้ำเสียงเย็นชาสุดๆ ดูเหมือนจะไม่มีช่องว่างสำหรับการเจรจา
รอยยิ้มบนใบหน้าคุณจางดูแข็งทื่อ เขามองไปที่เผยลี่เชิน “ประธานเผย พวกเราก็เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ วันนี้ทุกคนมาพูดคุยเรื่องนี้ ก็ควรหันหน้าเข้าหากัน”
สายตาเผยลี่เชินเปล่งประกายความเย็นชา “คุณจาง พูดแบบนี้เขาทำผิดแค่ขอโทษก็จบ มันไม่ง่ายไปหน่อยหรือ? เขามาแตะมาลูบมือคนรักของผม แค่พูดขอโทษก็พ้นผิด คุณเอาผมไปไว้ที่ไหน?”
คำพูดของเขาทำให้คุณจางไม่ตอบอะไรเลย ในขณะนั้นอุณหภูมิในออฟฟิศลดต่ำจนเกือบถึงจุดเยือกแข็ง
หลังจากนั้นไม่นาน ประธานคิดหาทางตอบโต้ใหม่ เขาถอนหายใจ หันมามองเผยลี่เชินเพื่อปรึกษาหารือ “ประธานเผย เอาอย่างนี้บริษัทของพวกเราจะดำเนินการลงโทษคุณอู๋ คุณเห็นเป็นอย่างไร?”
เผยลี่เชินเงยหน้า ถามอย่างใจเย็น “ลงโทษอย่างไร?”
เขาไม่ใช่คนโง่ ถ้าคุณจางออกหน้าพูดอย่างทำอย่าง ว่าจะลงโทษแล้วไม่ทำ ส่วนลงโทษอย่างไร ก็พูดไม่ชัดเจน ดังนั้นต้องพูดทุกอย่างให้ชัดเจน ลงโทษให้เหมาะสม
“หักเงินเดือนคุณอู๋หนึ่งเดือน เขียนจดหมายขอโทษถึงไป๋เสว่เอ๋อร์”
ฟังคุณจางพูดจบ เผยลี่เชินถึงกับหัวเราะเยาะ “ฉันคิดว่าตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ฉันเองก็ลงโทษไป๋เสว่เอ๋อร์ไปแล้ว โดยหักเงินเดือนสามเดือนและให้ไปทำงานที่ห้องเอกสารหนึ่งสัปดาห์ เมื่อเปรียบเทียบแล้วโทษของเขาดูจะเบาไปหน่อย จริงไหม?”
ใบหน้าคุณจางดูเย็นชาพูดไม่ออก หลังจากนั้นไม่นาน เผยลี่เชินก็ลุกขึ้น “ในเมื่อคุณจางยังคิดไม่ออกว่าจะลงโทษอย่างไร งั้นผมไปทำงานก่อน ไม่อยากเสียเวลา”
เขาพูดจบจากน้นหันไปทางประตู ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบลุกตามเขาไป
เผยลี่เชินจากไปแบบนี้ แสดงออกอย่างชัดเจนโดยไม่ต้องพูดแล้ว หากเผยลี่เชินก้าวเดินจากออฟฟิศ ความร่วมมือระหว่างเผยซื่อกับเฮ่าทงก็จบลงเพียงเท่านี้เหมือนกัน
อำนาจในการเลือกความร่วมมือถูกโยนให้คุณจาง ถ้าเขาจริงใจที่จะร่วมมือกับเผยซื่อ ก็ต้องลงโทษอู๋หั้นหลินให้เหมาะสมกว่านี้
แน่นอนคุณจางเห็นเผยลี่เชินและไป๋เสว่เอ๋อร์เดินออกไป ก็รู้สึกร้อนใจ รีบลุกเดินตามไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับคำถาม “ประธานเผย คุณจะลงโทษอย่างไร ทางเฮ่าทงยอมทำตามที่คุณต้องการ”
น้ำเสียงของคุณจางลดลง สีหน้าของอู๋หั้นหลินเปลี่ยนไป ทนแล้วทนอีก ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดจากปาก
เผยลี่เชินหยุดเดินหันกลับมามองคุณจางเมื่อได้ยินแบบนั้น แล้วกวาดสายตาไปมองอู๋หั้นหลินที่นั่งอยู่บนโซฟา พูดอย่างเยือกเย็น “นอกเสียจากเฮ่าทงจะต้องไล่ออก ไม่เช่นนั้นพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องร่วมมือกัน”
คุณจางหน้าซีด ลังเลสักครู่ เพราะรู้ว่าเผยลี่เชินไม่ยอมแพ้ง่ายๆ จึงหันไปมองอู๋หั้นหลิน แล้วก็พยักหน้า “ได้ ฉันรับปากคุณ”
เมื่อเปรียบเทียบกับความร่วมมือระหว่างบริษัททั้งสอง การไล่อู๋หั้นหลินออกจากงาน ไม่คุ้มที่จะกล่าวถึง
สีหน้าของเผยลี่เชินที่เยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งค่อยๆ ละลายทีละน้อยเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาพูดเสียงเรียบๆ “งั้นก็รอให้บริษัทคุณดำเนินการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยแล้วพวกเราค่อยมาเจรจาความร่วมมือกันใหม่”
พูดจบเขาก็พาไป๋เสว่เอ๋อร์เดินจากไป
พวกเขาเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงร้อนรนของอู๋หั้นหลินดังมาจากในห้องเนื่องจากไม่ได้ปิดประตู “คุณจาง คุณจะไล่ผมอกจริงๆ หรือครับ?”
คุณจางกล่าวด้วยความโกรธ “ถ้าไม่ใล่คุณออก คุณคิดว่าบริษัทจะอยู่รอดหรือไง!”
ความร่วมมือระหว่างเผยซื่อกับเฮ่าทงเป็นไปอย่างแข็งแกร่ง คุณจางรู้เรื่องนี้ดี หากไม่ได้ร่วมมือกับเผยซื่อ สำหรับบริษัทของพวกเขาถือว่าขาดทุนมหาศาล
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินตามเผยลี่เชินไปตามทางเดิน เห็นเขาเดินไปทางลิฟต์ เธออยากถามเขา “พวกเรา….จะไปไหนกันคะ?”
เผยลี่เชินดุเหมืนอารมณ์ไม่ดี ตั้งแต่ตอนที่จัดการเรื่องของอู๋หั้นหลิน ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกได้ ตอนนี้ไม่พูดอะไรแถมยังพาเธอออกไปข้างนอก ซึ่งมันดูผิดปกติ
“พาเธอไปที่ที่หนึ่ง ถึงแล้วเธอก็รู้เอง”
น้ำเสียงเผยลี่เชินเรียบๆ ฟังที่เขาพูด ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่กล้าถามอะไรอีกจึงได้แต่ตามเขาออกไปข้างนอกออฟฟิศ
หลังจากยี่สิบนาที รถมาจอดที่อาคารซิงกวาง เผยลี่เชินลงรถแล้วพาไป๋เสว่เอ๋อร์ขึ้นไปบนชั้นหก
ชั้นที่หกอาคารซิงกวางเต็มไปด้วยร้านค้าของนักออกแบบและสตูดิโอระดับสูง รูปแบบการตกแต่งแตกต่างกันไป แต่ดูสวยงาม เผยลี่เชินเดินนำหน้าด้วยความคุ้นเคยจนมาถึงร้านเครื่องประดับประตูสีดำ
หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน มีหุ่นมนุษย์สองตัวอยู่ด้านหน้า สวมเสื้อผ้าที่ออกแบบมาทำให้คนดูแปลกใหม่
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินตามเผยลี่เชินมาถึงร้านนี้ อดไม่ได้ที่จะถาม “คุณพาฉันมาที่นี่เพื่อตัดเสื้อผ้าหรือคะ?”
เมื่อก่อนเธอรู้จกนักออกแบบ เสื้อผ้าของเธอส่วนมากก็ให้พวกเขาตัดให้ หลังจากตระกูลไป๋เกิดเรื่อง เธอเองก็ไม่มีเงินมากมายมาตัดเสื้อผ้า วันนี้มาถึงร้านนี้ สำหรับเธอมันไม่เข้ากับเธอสักเท่าไร
เผยลี่เชินตอบเสียงเรียบๆ “อีกสองวันจะต้องไปร่วมงานวันเกิดของคุณลุงเหอ อีกทั้งงานประมูลต้องแต่งตัวเป็นทางการ วันนี้ไม่ค่อยยุ่ง จึงพาเธอมาที่ร้านตัดชุดสักสองสามชุด”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงไพเราะของหญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลออกไป “ลี่เชิน? ลูกค้าคนพิเศษจริงๆ ด้วย”
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองไปรอบๆ เห็นหญิงสาวสวมชุดกระโปรงสีส้มเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า โหวงเฮ้งก็ดูธรรมดา แต่ที่แปลกคือมองภาพรวมของใบหน้ากับทำให้รู้สึกสบายใจ แต่ที่โดดเด่นคือความมั่นใจ เสน่ห์น่าหลงใหล ทำให้คนที่มองรู้สึกน่าอัศจรรย์ใจ
“ไม่เจอกันนาน ซาร่า”
ใบหน้าของเผยลี่เชินเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ค่อยๆ ดูอบอุ่น สายตาดูมีรอยยิ้มเวลาทักทายเธอ
ไป๋เสว๋เอ๋อร์ฟังน้ำเสียงของคนทั้งสองทักทายกัน ก็พอเดาออกว่าไม่ใช่แค่รู้จักกัน แต่ยังสนิทกันด้วย
ท่าทางของเผยลี่เชินที่มีต่อเธอ แตกต่างจากเหอหย่าหานอย่างสิ้นเชิงแล้วก็ไม่เหมือนลู่อี้หลิง ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกไม่สบายใจ
สัมผัสที่หกของผู้หญิงบอกเธอว่า ความสัมพันธ์ของเผยลี่เชินและซาร่า ไม่ธรรมดาแน่นอน
