บทที่ 183 ปิดบังได้แค่ไหนคือแค่นั้น
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงียบไปสักครู่ ก่อนตอบตามจริง “เกือบจะทั้งหมด”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนพูดเตือนเบาๆ “คำพูดพวกนั้นเธออย่าเก็บมาใส่ใจ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้ารับ ตอนแรกเธอก็รู้สึกไม่มีอะไรในคำพูดของเหอหย่าหาน ขอเพียงเผยลี่เชินจริงใจกับเธอ อะไรๆ เธอก็ไม่กลัว
ในเวลานั้นเธอก็นึกถึงเรื่องที่ดินในเขตเฉิงตงที่เหอหย่าหานพูดถึง ซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจ จึงถามเขา “เมื่อกี้เธอพูดถึงที่ดินในเขตเฉิงตง มันเรื่องอะไรกันหรือคะ?”
เธอเป็นเลขาของเผยลี่เชิน โครงการและแผนงานทั้งหมดของบริษัทต้องผ่านมือเธอแต่ในความทรงจำของเธอ ไม่มีโครงการที่เกี่ยวข้องกับที่ดินในเขตเฉิงตงเลยสักนิด
เผยลี่เชินลังเลสักครู่ “ช่วงนี้มีการประมูลที่ดินในเขตเฉิงตง ซึ่งปินหูมีทิวทัศน์ที่สวยงาม หากเผยซื่อได้มาในอนาคตข้างหน้าก็จะพัฒนาให้เป็นรีสอร์ท
เขาหยุดพูดทันทีแล้วก้มลงมองเธอ “ยังจำเรื่องเสิ่นหรูเฟิงได้ไหมที่ครั้งก่อนเแป็นตัวตั้งตัวตีให้พนักงานในบริษัทของเราเปลี่ยนงาน?”
“จำได้” ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบพยักหน้า
“เขาจงใจยั่วยุพวกเราและยังใช้วิธีที่หละหลวม ทำให้พวกเราพบความผิดปกติ นั่นเป็นเพราะเขาต้องการเตือนพวกเรา มีบริษัทจำนวนมากเข้าร่วมการประมูลครั้งนี้ เสิ่นหรูเฟิงก็รู้เรื่องนี้เหมือนกัน เขาต้องเข้าร่วมการประมูลครั้งนี้แน่นอน เกรงว่าคงจะมีการต่อสู้ดุเดือดระหว่างเราในครั้งนี้”
พอได้ฟังเผยลี่เชินพูดแบบนี้เธอเองก็คาดเดามาก่อนแล้วก็เข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี
ที่เสิ่นหรูเฟิงจงใจสนับสนุนให้พนักงานของเผยซื่อเปลี่ยนงาน ก็เพื่อให้พวกเขาได้รู้ได้เตือนเผยซื่อว่าอย่ามาต่อกรกับเขา
แต่สำหรับเผยลี่เชินแล้วมีรึว่าจะกลัวจนหัวหดหรือยอมก้มหัวง่ายๆ เกรงว่าเสิ่นหรูเฟิงทำแบบนี้จะได้รับการต่อต้านมากกว่า เผยซื่อไม่เพียงแต่เข้าร่วม แต่จะต้องชนะการประมูลเพื่อให้ได้ที่ดินมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์ถามเบาๆ “พวกเราต้องชนะการประมูลครั้งนี้ใช่ไหม?”
เผยลี่เชินพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกตื่นเต้นที่ได้ยินคำตอบของเขา เสิ่นหรูเฟิงไม่ใช่จะรับมือได้ง่ายๆ หากพวกเขาอยากได้ที่ดินผืนนั้น ก็กลัวว่าจะไม่ใช่ง่ายๆ
ไป๋เสว่เอ๋อร์เอื้อมมือไปจับที่มุมเสื้อเผยลี่เชิน พูดเบาๆ “งั้นพรุ่งนี้พวกเรากลับไปทำงานที่บริษัทกัน”
เตรียมการตั้งแต่เนิ่นๆ ดีกว่าปล่อยให้เวลาผ่านเลยไป
เห็นท่าทางกระตือรือร้นของหญิงสาว เผยลี่เชินขยับที่มุมปาก เขาเอามือทัดผมของเธอไว้ที่หลังใบหู “ไม่รีบ”
เขาพยายามดึงเธอเดินลงบันได เงยหน้ามองโดยไม่ตั้งใจ เห็นรถจอดบนถนนไม่ไกลออกไป คุณแม่ไป๋เปิดประตูลงจากรถ
จากนั้นก็มีรถอีกคันซึ่งมีผู้ชายเปิดประตูลงจากรถเดินมาที่คุณแม่ไป๋ จากนั้นโอบที่ไหล่ของเธอไว้
ครั้งที่แล้วเขาก็เห็นคุณแม่ไป๋อยู่กับชายคนนี้ ซึ่งเขาก็ให้ฉีเฟิงไปสืบอย่างลับๆ ได้ความว่าชายคนนั้นชื่อเฟิงเจิ้นปัง แต่เดิมทำธุรกิจพัฒนาถ่านหินในเมืองหลินเฉิง เมื่อปีก่อนขยายธุรกิจในเมืองไห่เฉิง เพื่อให้คนชั้นกลางมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น หรูหราขึ้น
คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอเขาที่นี่
เผยลี่เชินเข้าใจอย่างชัดเจน ถ้าหากไป๋เสว่เอ๋อร์ได้เห็นเหตุการณ์นี้เธอคงจะระเบิดอารมณ์แน่นอน เขาจึงขมวดคิ้วก่อนเอื้อมมือไปโอบเธอไว้แล้วรีบลากเธอขึ้นรถโดยเร็ว
เห็นเผยลี่เชินดูแปลกๆ ไป ไป๋เสว่เอ๋อร์สงสัยจึงเงยหน้าถาม “ทำไมถึงได้รีบร้อนนัก….”
เผยลี่เชินสีหน้าเคร่งขรึม รีบหาข้ออ้าง “ฉันรู้สึกปวดหัว ขึ้นรถก่อนแล้วค่อยพูดกัน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กังวลใจเมื่อได้ยินจึงรีบพยุงเผยลี่เชินเดินไปแล้วรีบขึ้นรถ
หลังจากปิดประตูรถ ไป๋เสว่เอ๋อร์สังเกตเห็นสีนหน้าของเผยลี่เชินไม่ค่อยดี กังวลใจ “คุณเป็นอะไร? ต้องไปโรงพยาบาลไหม?”
เผยลี่เชินกวาดตามองเมื่อเห็นคุณแม่ไป๋สและเฟิงเจิ้นปังไปไกลแล้ว จึงรู้สึกโล่งอก
“ไม่เป็นไรแล้ว” เขาพูดเบาๆ หันมามองไป๋เสว่เอ๋อร์ที่มีสีหน้ากังวล จึงอดยิ้มไม่ได้
ดูท่าแล้ว เธอจะใส่ใจเขาจริงๆ
เขาเอื้อมมือไปจับคางของเธอ ถามพร้อมรอยยิ้ม “ห่วงฉันเหรอ?”
ก่อนหน้านี้สีหน้าของเขายังอึมครึม แต่ตอนนี้เหมือนคนไม่มีเรื่องอะไร หรือว่าเขาจงใจหยอกล้อเธอกันแน่?
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกหงุดหงิดจึงหันศีรษะมองไปนอกหน้าต่าง ไม่ตอบใดๆ ทั้งสิ้น
เผยลี่เชินยิ้มยื่นมือไปโอบที่เอวของเธอ แล้วดึงเธอเข้าหาตัวเอง ก่อนถามพร้อมส่งยิ้มให้ “โกรธหรือ?”
เห็นเธอไม่ตอบเผยลี่เชินจึงใช้มือจับและยกคางของเธอ ใช้ริมฝีปากสัมผัสแก้มของเธอ กระซิบที่ข้างหูเธอ “อย่าโกรธเลย รอกลับถึงบ้าน แล้วฉันจะให้เธอลงโทษแต่โดยดี”
น้ำเสียงในคำพูดของเขาแสดงความอบอุ่น ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงกับหน้าแดงเมื่อได้ฟัง คำพูดของเขาแสร้งทำเป็นจริงจัง “ฉันไม่ได้โกรธ ไม่ต้องมาให้ลงโทษ”
เผยลี่เชินก้มหน้ามองดูใบหน้าบอบบางของหญิงสาว ริมฝีปากที่น่ารัก มุมปากมีรอยยิ้มของเธอ
ภาพเหตุการณ์ที่เขาเห็นคุณแม่ป๋าและเฟิงเจิ้นปังเมื่อสักครู่ปรากฏในสมองของเขา ดวงตาดูอึมครึม จิตใจดูเคร่งเครียด
เขารู้ว่าไม่ควรปิดบังเรื่องนี้ไม่ให้ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้ แต่เมื่อเธอได้รับรู้ต้องเจ็บปวดแน่นอน ถ้าเป็นอย่างนั้นก็สู้ปิดบังเธอไปก่อน ปิดได้แค่ไหนก็คือแค่นั้น
วันต่อมาเผยลี่เชินกับไป๋เสว่เอ๋อร์ไปทำงานตามปกติ แม้ว่าบาดแผลที่คอยยังไม่หายดี แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบกับงาน
เมื่อไม่กี่วันที่ไป๋เสว่เอ๋อร์กับเผยลี่เชินแถลงข่าว ทำให้สถานการณ์ในสังคมออนไลน์ดีขึ้น ข่าวเสียๆ หายๆ น้อยลง รวมถึงข่าวออเดอร์จากบริษัทหลั่งอี้ก็ชัดเจนมากขึ้น ภาพลักษณ์ของเผยซื่อก็ดูดีขึ้น
แต่เดิมเพราะปัญหาพวกนี้ทำให้บริษัทคู่ค้าที่ลังเลกลับมาทำการค้าอีกครั้ง ความร่วมมือในโครงการต่างๆ มีมากขึ้น ปริมาณงานก็เพิ่มขึ้นไม่น้อย
ไป๋เสว่เอ๋อร์งานยุ่งจนหัวฟู ขณะที่เผยลี่เชินออกไปข้างนอก ช่วงเวลานั้นเอกสารที่รอการอนุมัติก็ถูกส่งมากองไว้บนโต๊ะเธอ
“ก๊อก..ก๊อก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วสวี่เยว่หรูผลักประตูเดินเข้ามาหาเธอ “เลขาไป๋ ตอนสามโมงต้องไปพบคุณอู๋บริษัทการเงินเฮ่าทง แผนกต้อนรับโทรมาแจ้งว่าเขามาถึงแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ไปต้อนรับ?”
“คุณอู๋บริษัทการเงินเฮ่าทง? ฉันให้เธอช่วยไปเลื่อนนัดออกไปไม่ใช่รึ?”
เหตุไม่คาดคิดคือ มีการเปลี่ยนแปลงกำหนดการตอนบ่ายของเผยลี่เชิน ซึ่งเธอกำชับสวี่เยว่หรูให้จัดเวลาใหม่อีกครั้ง คาดไม่ถึงเธอไม่ได้โทรแจ้งยกเลิกนัด
สีหน้าของสวี่เยว่หรูดูอึมครึม ถามอย่างใจเย็น “เธอพูดตั้งแต่เมื่อไร?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สังเกตว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดี จึงไม่อยากทะเลาะกับสวี่เยว่หรู ตอนนี้ควรวางงานทั้งหมด ลุกขึ้น “ช่างเถอะ ฉันไปรับหน้าคุณอู๋ก่อน มีโทรศัพท์มาเธอก็รับสายไว้ก่อนละกัน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดจบก็รีบหยิบเอกสารโครงการที่เกี่ยวข้องออกจากออฟฟิศไป
ตอนนี้พันธมิตรมาถึงแล้ว แต่เผยลี่เชินยังไม่กลับมา เธอไม่รู้จะทำอย่างไรจึงต้องออกไปต้อนรับด้วยตัวเอง ทำให้อีกฝ่ายสบายใจแล้วค่อยว่ากัน
เธอเดินไปถึงห้องรับรอง เปิดประตูก็พบคุณอู๋นั่งบนโซฟาดื่มน้ำชา
เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา คุณอู๋วางถ้วยน้ำชาลงแล้วเงยหน้ามอง สายตาหยุดอยู่ที่ร่างของไป๋เสว่เอ๋อร์ ไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว
