ตอนที่ 217 การแข่งขันประมูลล้มเหลวแน่
ไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าใจแจ่มแจ้งขึ้นมาในทันที และรู้แล้วว่ารองเท้าคู่นี้ที่อยู่ในมือมาจากที่ไหน
เธอขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย หอบกล่องขึ้นมาเดินตรงไปยังหน้าประตูใหญ่ในทันที
เพิ่งจะเดินเข้าไปใกล้ เสิ่นหรูเฟิงก็ทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม “เป็นไงครับ? ชอบไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์นำกล่องที่อยู่ในมือยื่นไปให้เสิ่นหรูเฟิงในทันที “ขอโทษด้วยค่ะประธานเสิ่น ฉันไม่ต้องการ”
เสิ่นหรูเฟิงยิ้มพร้อมเอ่ยขึ้นอย่างไม่แยแสว่า “ต้องการไม่ต้องการอะไรกัน ผมมอบให้คุณ คุณเก็บเอาไว้ก็พอ”
ได้ยินดังนั้น สีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็อึมครึมขึ้นมาเล็กน้อย ก้าวขาเข้าไปข้างหน้านำกล่องยัดเข้าไปในอ้อมแขนของเสิ่นหรูเฟิงอย่างยืนกราน “ขอโทษด้วยค่ะ ฉันรับไว้ไม่ได้”
พูดจบ ไม่รอให้เสิ่นหรูเฟิงพูดอะไรออกมาอีก ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็วในทันที
นัยน์ตาของเสิ่นหรูเฟิงแฝงไปด้วยรอยยิ้ม มองดูเงาร่างของไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ไกลออกไป รอยยิ้มที่มุมปากก็ยิ่งเพิ่มความล้ำลึก
กลับมาถึงห้องทำงาน พอไป๋เสว่เอ๋อร์ผลักประตูเปิดออก ก็เห็นเผยลี่เชินที่ยืนอยู่ในห้องทำงานของเธอ
เผยลี่เชินดูเหมือนจะอารมณ์ไม่เลวนัก ในตอนที่มองเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์สีหน้าอ่อนโยนขึ้นหลายระดับ “ไปไหนมา?”
“มีธุระออกไปข้างนอกนิดหน่อยค่ะ…” ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบกลับแบบลวกๆ “หนังสือการแข่งขันประมูลแก้เสร็จแล้วค่ะ”
ในขณะที่ไป๋เสว่เอ๋อร์พูด ก็รีบเดินไปยังหน้าโต๊ะทำงาน หยิบหนังสือการแข่งขันประมูลออกมาในลิ้นชักส่งให้กับเผยลี่เชินในทันที
“คุณลองดูหน่อยค่ะว่าแก้พอใช้ได้ไหม?”
เผยลี่เชินเปิดดูพอเป็นพิธี มุมริมฝีปากยกขึ้น “งานประกาศการแข่งขันประมูลในวันพรุ่งนี้ คุณไปเป็นเพื่อนผม เป็นไง?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่ใช่ผู้จัดการหลี่ของฝ่ายวางแผนไปเป็นเพื่อนคุณหรอคะ?”
เผยลี่เชินยักคิ้ว หัวเราะออกมาเบาๆพร้อมเอ่ยขึ้นว่า “ผมอยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนผม”
“ค่ะ ฉันไปเป็นเพื่อนคุณ” ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้าเล็กน้อย รับปากลงไป
ชั่วพริบตา ก็ถึงวันประกาศงานเปิดการประมูล สถานที่งานเปิดการประมูลจัดอยู่ที่ชั้นสองของโรงแรมซือไข่
หลังจากที่เผยลี่เชินพาไป๋เสว่เอ๋อร์และพนักงานติดตามเข้ามาในงาน ภายในงานก็ได้มีคนจำนวนมากที่มาถึงแล้ว
มีพนักงานบริการเข้ามาเชิญเข้าสู่ที่นั่ง นำพวกเขาไปยังตำแหน่งที่ดีที่สุดบริเวณตรงกลางของแถวแรกในทันที
การจัดตำแหน่งที่นั่งในงาน ในระดับนึงนั้นก็แสดงให้เห็นถึงท่าทีของผู้เปิดการประมูล แต่ยังไม่ทันรอให้เผยลี่เชินและไป๋เสว่เอ๋อร์ลงสู่ที่นั่ง ก็ได้ค้นพบว่าตำแหน่งด้านข้างของพวกเขา คือคนของบริษัทตระกูลเสิ่น！
เสิ่นหรูเฟิงนั่งไขว่ห้างอยู่ทางนั้น ดวงตาหยีขึ้นเล็กน้อยดูเหมือนยิ้มแต่กลับไม่ได้ยิ้มมองดูพวกเขาเดินเรียงแถวเข้ามา
ในตอนที่เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์เดินผ่านจากทางด้านหน้าของเขา เขาถึงขั้นยังโบกมือส่งให้กับเธอ “คุณหนูไป๋ เจอกันอีกแล้วนะครับ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์คิดไม่ถึงว่า ในสถานที่แบบนี้ อยู่ต่อหน้าเผยลี่เชินขนาดนี้เสิ่นหรูเฟิงยังจะสามารถทักทายเธอ น้ำเสียงที่ใช้ยังดูสนิทสนมกันมากอีกด้วย
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้ส่งเสียงตอบ ก้าวขาเดินไปทางตำแหน่งที่นั่งต่อไป
เพิ่งจะนั่งลงมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็พบว่าสีหน้าของเผยลี่เชินค่อนข้างจะอึมครึมเล็กน้อย เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ เขาหันหน้ามาทางเธอ “คุณสนิทกับเขามาก?”
ในน้ำเสียงของเขาปะปนไปด้วยความไม่สบอารมณ์ ไป๋เสว่เอ๋อร์ฟังออกเป็นธรรมดาอยู่แล้ว เธอรีบส่ายศีรษะ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แน่ใจว่า “ไม่สนิทค่ะ”
ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ สีหน้าของเผยลี่เชินถึงได้ซอฟท์ลงมาหน่อย เขายื่นมือออกไป กุมมือของเธอเอาไว้แน่นอย่างเบาๆ
ความอบอุ่นเป็นระลอกแผ่ขยายออกมาจากฝ่ามือของชายหนุ่ม ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ่งเพิ่มความสบายใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย หากเผยลี่เชินรู้เรื่องที่เสิ่นหรูเฟิงมอบรองเท้าให้กับเธอ เกรงว่าเธอยิ่งจะพูดออกมาได้ไม่ชัดเจน ยังไงไม่เอ่ยถึงคงจะดีซะกว่า
หลังจากที่รอคนมาถึงกันครบ งานเปิดการประมูลก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ ผู้เปิดการประมูลหัวจั๋วขึ้นเวที แน่นอนว่าจะต้องมอบคำกล่าวแสดงความเคารพขึ้นมาก่อนเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
“ขอขอบพระคุณตัวแทนบริษัททุกท่านที่มาร่วมงานเปิดการประมูลของหัวโหม่ว จุดประสงค์ในการร่วมธุรกิจก็อยู่ที่การได้รับชัยชนะทุกฝ่าย หากสามารถเลือกฝ่ายร่วมลงทุนที่เหมาะสมที่สุดออกมาได้ผ่านการเปิดประมูล ก็บรรลุวัตถุประสงค์แรกสุดที่ผมจัดงานเปิดการประมูลในครั้งนี้แล้ว ตอนนี้ตัวแทนทุกท่านขึ้นเวทีมาบรรยายต่อสาธารณะ ตลอดทั้งขั้นตอนโปร่งใส ทุกท่านสามารถวางใจได้โดยสมบูรณ์แบบ”
ตามด้วยเสียงปรบมือที่ดังระลอกหนึ่ง หัวจั๋วลงจากเวที จากนั้นตัวแทนทุกบริษัทจับสลากที่ด้านล่างเวที ขึ้นบรรยายตามลำดับ
ขึ้นเวทีก่อนเป็นลำดับแรกก็คือตัวแทนของบริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง เนื้อหาในหนังสือการแข่งขันประมูลนั้นง่าย คิดวิเคราะห์ก็ไม่รอบด้าน ขึ้นเวทีพูดยังไม่ถึงสิบนาทีก็ลงจากเวทีแล้ว
หลังจากที่ขึ้นเรียงตามลำดับไปหลายตัวแทน ก็วนมาถึงตัวแทนของบริษัทตระกูลเสิ่นขึ้นเวที เสิ่นหรูเฟิงนั่งอยู่ด้านล่าง ดูตัวแทนของบริษัทตนเองขึ้นเวที นัยน์ตาปรากฏรอยยิ้มออกมา เขาหันหน้ากลับไปมองเผยลี่เชินที่อยู่ทางนั้นเล็กน้อย ความยั่วยุที่อยู่ข้างในสายตาไม่ต้องพูดก็เห็นได้อย่างชัดเจน
ตัวแทนบริษัทตระกูลเสิ่นเริ่มบรรยาย ในตอนแรกไป๋เสว่เอ๋อร์ยังไม่แน่ใจว่ามีอะไรที่ผิดปกติ พอเขาเริ่มแนะนำรายละเอียดข้อกำหนดโครงการนั้น ก็รู้สึกเนื้อหาคุ้นหูมากขึ้นมาอย่างประหลาด
ทันใดนั้น มือของเผยลี่เชินที่กุมมือของเธอไว้ก็แน่นขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าขึ้นไปโดยจิตใต้สำนึก ถึงได้พบว่าสีหน้าของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้างมืดมนจนน่าตกใจกลัว
เผยลี่เชินหันหน้ามามองเธอ เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “คุณไม่รู้สึกว่าเนื้อหาที่เขาบรรยายกับหนังสือการแข่งขันประมูลของพวกเราเหมือนกันมากเลยหรอ?”
เหมือน！เหมือนมากจริงๆ！เนื้อหารายละเอียดข้อกำหนดรวมถึงรายละเอียดเล็กๆน้อยๆต่างก็เหมือนกันเป๊ะ！
ผู้จัดการหลี่ที่อยู่ด้านข้างก็ตกตะลึงจนตาค้างเช่นเดียวกัน เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกใจมาก “นี่…นี่เกิดอะไรขึ้นครับ? ระดับความคล้ายคลึงในหนังสือการแข่งขันประมูลของพวกเรากับของบริษัทตระกูลเสิ่นเหมือนกันได้ถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์！”
ในชั่วขณะ ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เพียงแต่รู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นเป็นระลอกแพร่กระจายออกมาจากตัวของชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้าง เห็นได้ชัดว่าเขากำลังฝืนอดกลั้นความโกรธเอาไว้
ผู้จัดการหลี่เอ่ยปากถามขึ้นอย่างกลัวจนตัวสั่นงันงกว่า “ท่านประธานเผย…พวกเราควรจะทำยังไงดีครับ คิวต่อไปก็คือพวกเรา…”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน ใจทั้งดวงก็บีบรัดตามไปด้วย
คิวต่อไปก็คือการบรรยายของเผยซื่อ ไม่รู้ว่าทำไม ระดับความคล้ายคลึงในหนังสือการแข่งขันประมูลของพวกเขากับบริษัทตระกูลเสิ่นถึงได้สูงขนาดนั้น พวกเขาคนนึงก่อนคนนึงหลัง ขึ้นเวทีต่อจากบริษัทตระกูลเสิ่นไปติดๆ คนที่อยู่ด้านล่างรวมถึงหัวจั๋วสามารถฟังเงื่อนงำของเรื่องออกอย่างแน่นอน！
ระดับความคล้ายคลึงในหนังสือการแข่งขันประมูลของทั้งสองฝ่ายนั้นสูงมาก นี่หมายถึงหนึ่งในนั้นฝ่ายนึงต้องเป็นต้นฉบับ และอีกฝ่ายนึงคือลอกเลียนแบบ แต่ใครเป็นต้นฉบับ ใครคือลอกเลียนแบบ เกรงว่าใครก็ไม่อาจจะพูดออกมาอย่างชัดเจนได้！
เห็นเผยลี่เชินไม่มีการตอบสนองกลับมา ผู้จัดการหลี่ก็ถามขึ้นอีกรอบหนึ่งว่า “ท่านประธานเผย…อีกสักครู่พวกเรายังจะขึ้นเวทีไหมครับ?”
เผยลี่เชินกำหมัดแน่น นัยน์ตาอึมครึมขึ้นมาเล็กน้อย “ขึ้น”
ตอนนี้ในเวลานี้ขึ้นหรือไม่ขึ้นเวทีไม่สามารถฟังจากพวกเขาได้แล้ว ไม่อยากขึ้นก็ต้องขึ้น แม้ว่าหนังสือการแข่งขันประมูลจะเหมือนกันก็ต้องขึ้น มิเช่นนั้น เผยซื่อของพวกเขาก็จะกลายเป็นเรื่องน่าขันของกลุ่มธุรกิจในเมืองไห่เฉิง！
เหงื่อบนหน้าผากของผู้จัดการหลี่ผุดออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ เขาลุกนั่งไม่ติด ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างเห็นเขาตื่นตระหนก จึงเอ่ยปากโน้มน้าวขึ้นมาเบาๆว่า “ผู้จัดการหลี่คะ อีกสักครู่ขึ้นเวทีไม่ต้องตื่นเต้น หากเป็นไปได้ ในสถานการณ์จริงคุณใช้ความรู้ที่มีอยู่พูดอย่างอื่นออกมาให้เยอะหน่อย”
“ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ “ ผู้จัดการหลี่พยักหน้าเล็กน้อย ยกมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากออก
เสียงปรบมือที่ดังกังวานระลอกหนึ่งดังขึ้น การบรรยายหนังสือการแข่งขันประมูลของบริษัทตระกูลเสิ่นจบลง ตัวแทนบริษัทตระกูลเสิ่นแสดงการโค้งคำนับบนเวทีอย่างมั่นใจเกินร้อย แล้วเดินลงมาอย่างไม่รีบร้อน
ลำดับต่อไป ก็ถึงตาของผู้จัดการหลี่ขึ้นเวทีแล้ว
ดูเหมือนจะเป็นเพราะถูกระดับความคล้ายคลึงในหนังสือการแข่งขันประมูลของบริษัทตระกูลเสิ่นกับเผยซื่อเมื่อสักครู่นี้ทำให้ตกใจเข้า ผู้จัดการหลี่ยังคงมีอาการตื่นตระหนก เขายกมือปาดเหงื่อเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยปากขึ้น “ผมคือตัวแทนของบริษัทเผยซื่อ…”
เขาเริ่มบรรยาย แต่เห็นได้ชัดว่าความสงบนิ่งใจเย็นสู้ตัวแทนของบริษัทตระกูลเสิ่นไม่ได้ ไม่นานนัก คนที่อยู่ด้านล่างก็ฟังความคล้ายคลึงของหนังสือการแข่งขันประมูลทั้งสองฉบับออก ต่างทยอยรวมกลุ่มเข้าหากันซุบซิบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างเซ็งแซ่…
เสียงจอแจวิพากษ์วิจารณ์ที่ด้านล่างเวทีดังขึ้น ผู้จัดการหลี่ก็ยิ่งเพิ่มความตื่นตระหนก ยิ่งเขาลนลานมากเท่าไร คนข้างล่างก็ยิ่งเพิ่มความสงสัยในหนังสือการแข่งขันประมูลของเผยซื่อมากเท่านั้น…
เรื่องมาถึงตรงนี้ ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้ว่า งานเปิดการประมูลในครั้งนี้ พวกเขาล้มเหลวแล้ว！
