ตอนที่ 222 เข้าใจผิดมากขึ้น
จิตใจลู่เหยาสั่นไหว จ้องมองไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่สักพัก
ต่อมาเขาก็ตอบสนองโดยการละสายตาจากเธออย่างรวดเร็ว สั่งเถ้าแก่เนี้ยร้านโจ๊ก เอาโจ๊กบัวลอยถั่วแดงสองชาม
โจ๊กร้อนๆ สองชามถูกยกมา ลู่เหยายังสั่งของว่างเบาๆ กินแล้วสดชื่น
ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งลง มือสองข้างก่อนหน้าเคยเย็นเจี๊ยบ แต่ตอนนี้ค่อยๆ อุ่นขึ้น
“ชิง..ชิง ครั้งนี้ฉันกลับมา ได้ยินข่าวเรื่องตระกูลไป๋”
ลู่เหยาพูดได้ครึ่งหนึ่งแล้วหันไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์ ซึ่งเธอก็รู้ดีว่าเรื่องอะไร จึงพยักหน้ารับ “อืม พ่อฉันทำเรื่องที่ไม่ควรทำ”
เธอลดสายตาลง และกวนโจ๊กที่อยู่ในชามอย่างระมัดระวัง
“เธอกับคุณน้าสบายดีไหม?”
เมื่อก่อนอยู่มหาวิทยาลัย ไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าร่วมในกลุ่มทดลองของอาจารย์เพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ทางด้านภาษากับเพื่อนร่วมชั้น รุ่นพี่และนักเรียนต่างชาติ
เธอจึงได้รู้จักกับลู่เหยาเพราะกลุ่มทดลองนี้ ความสัมพันธ์ของทุกคนในกลุ่มเป็นไปด้วยดี และเคยออกไปแข่งขันร่วมกัน คุณแม่ไป๋ก็เคยเจอหน้าพูดคุยกับลู่เหยามาแล้ว
ไป๋เสว่เอ๋อร์นิ่งเงียบไปสักครู่ นึกถึงเรื่องของแม่ตัวเองกับเฟิงเจิ้นปัง ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ จากนั้นเธอก็ก้มหัวลดเสียงต่ำ “แม่สบายดีคะ”
สังเกตเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ผิดปกติ ลู่เหยาจึงหยุดหัวข้อสนทนานี้ แล้วเปลี่ยนเรื่องพูดใหม่ “ได้ยินว่าเดือนหน้าจะมีงานเลี้ยง จัดโดยกลุ่มของพวกเราที่เคยเรียนในมหาวิทยาลัยด้วยกัน เธอจะไปไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลสักพัก หลังจากที่ตระกูลไป๋เกิดเรื่อง เธอก็ไม่ได้ติดต่อเพื่อนฝูงเลย ถ้าเกิดจู่ๆ ไปร่วมงานเลี้ยง มันจะกะทันหันเกินไปรึเปล่า?
ลู่เหยามองทะลุปรุโปร่งความคิดของเธอ เขาจึงยิ้มพร้อมคำพูด “ตั้งแต่ฉันไปเรียนต่อต่างประเทศจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยไปร่วมงานเลี้ยงเลย ถ้าไงพวกเราไปด้วยกันดีไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงดูเย็นชา “ค่อยคุยกันทีหลังเถอะคะ”
ลู่เหยายิมรับ “ได้”
กินโจ๊กเสร็จสองคนก็เดินเคียงข้างกัน ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดเบาๆ “รุ่นพี่ได้พบกันวันนี้ ฉันมีความสุขมาก”
ฉันก็ด้วยเหมือนกัน”
ไป๋เส่วเอ๋อร์หยุดก้าวแล้วชี้ไปที่โรงแรมที่อยู่ตรงหน้า ยิ้มให้กับลู่เหยา “งั้นฉันไปก่อนนะ บ๊ายบาย”
ลู่เหยาไม่ได้ถามไป๋เสว่เอ๋อร์ว่าทำไมคืนนี้ถึงนอนค้างที่โรงแรม แต่กลับพูดเสียงเบา “ฉันไปส่งเธอนะ”
เมื่อไปถึงประตูโรงแรม ต่างคนก็แลกเบอร์โทรศัพท์ติดต่อกัน ก่อนแยกย้ายกันไป
ในเวลาเดียวกัน เผยลี่เชินยืนอยู่ตรงหน้าต่างชั้นสองของคฤหาสน์ด้วยสายตาใบหน้าเย็นชา
ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือที่วางบนขอบหน้าต่างก็ดังขึ้น ในที่สุดสีหน้าของเผยลี่เชินก็เปลี่ยนไป เขารับโทรศัพท์ “ฮัลโหล”
“ประธานเผย คุณไป๋ไปแถวๆ สวนอีเดน จากนั้นก็ไปกินข้าวกับผู้ชายคนหนึ่งในร้านอาหารเล็กๆ แล้วก็เข้าไปในโรงแรมทิงเคอที่อยู่ใกล้ๆ”
“ผู้ชาย?” ดวงตาของเผยลี่เชินดูหม่นหมอง
“ครับ…แต่เธออยู่คนเดียวในโรงแรม ผู้ชายคนนั้นส่งเธอแค่หน้าประตูโรงแรมแล้วก็ไป”
มือที่กำมือถือแน่นของเผยลี่เชินค่อยจางคลายออก ใจเขารู้สึกอึดแน่นโดยไม่รู้ตัว
ดึกป่านนี้ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังออกไปข้างนอกแถมยังไปเจอผู้ชายอื่นอีก!
ความโกรธค่อยๆ พุ่งทะยานในจิตใจ เผยลี่เชินพูดเสียงเข้ม “ไปสืบว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร!”
“ครับ”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ เผยลี่เชินกำหมัดแน่น จากนั้นหยิบแก้วเหล้าที่วางอยู่ข้างๆ ยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว
เขาคิดมาตลอดว่าชายที่อยู่ข้างกายไป๋เสว่เอ๋อร์มีแต่เขาคนเดียว ส่วยเผยอี้ก็เป็นเพียงอดีตเท่านั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนเรื่องจะไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้ว
ดึกมากแล้ว เผยลี่เชินก็ยังไม่สามารถข่มตาให้หลับได้
เช้าวันต่อมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ตื่นแต่เช้า แล้วก็ตรงไปที่บริษัทเลย
แม้ว่าจะมีความเข้าใจผิดระหว่างเธอกับเผยลี่เชิน แต่เธอก็ยังคงเป็นพนักงานของเผยซื่อ ในวันทำงานก็มาทำงานตามปกติ
มาถึงที่ทำงานได้ไม่นาน ก็เห็นเจียงหวั่นหวั่นมาแบบกระวีกระวาด ในมือถืออาหารเช้ามสองถุง เมื่อเห็นไป๋เส่วเอ๋อร์จึงรีบร้องเรียกทันที “เสว่เออร์!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นเจียงหวั่นหวั่นที่ตามเธอมาด้วยความรีบร้อน จึงตกใจ
จากนั้นเจียงหวั่นหวั่นจึงส่งอาหารเช้าให้เธอ ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึงสักครู่พร้อมกับรอยยิ้ม “ขอบใจนะ”
“ขอบจงขอบใจอะไรกัน” เจียงหวั่นหวั่นโบกไม้โบกมือ จากนั้นก็หยิบปาท่องโก๋ขึ้นมากินแล้วถามต่อ “อ้อ…เมื่อคืนเธอโทรศัพท์หาฉันมีเรื่องอะไรหรือ? ฉันนอนหลับไปแล้วเลยไม่ได้รับ”
“ก็ไม่มีเรื่องอะไรหรอก” ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดไปเรื่อยเปื่อย “อ้อ…วันนี้เฝิงเช่นเขาไม่มาทำอะไรให้เธอลำบากใจใช่ไหม?
เจียงหวั่นหวั่นตะโกนว่า “ฉันขี้เกียจจะสนใจเธอ พอเห็นเธอมาฉันก็รีบออกมา!”
“นั่นนะถูกแล้ว” ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้ม จากนั้นก็เปิดดูถุงอาหารเช้า
อีกด้านหนึ่งที่สำนักงานผู้ถือหุ้น เฝิงเช่นเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ “คุณลุงคะ..คุณลุงต้องจัดการเรื่องนี้ให้หนูนะคะ หนูนอนร้องไห้ทั้งคืน…หนูรู้ว่าคุณลุงจะมาประชุมวันนี้ หนูเลยอยู่รอพบ หนูเป็นหลานสาวแท้ๆ ของคุณลุงที่โดนรังแกโดนเอาเปรียบ ไม่ได้รับความเป็นธรรม คุณลุงจะเพิกเฉยไม่ได้…”
ถานปินซึ่งนั่งอยู่บนโซฟามีสีหน้าเคร่งเครีย เขาจ้องมองเฝิงเช่น จากนั้นถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย “หลานนะหลาน ไปมีเรื่องกับใครไม่มี ดันไปมีเรื่องกับผู้หญิงของเผยลี่เชิน! เหมือนแกว่งเท้าหาเสี้ยนเลยรู้ไหม!”
เฝิงเช่นสูดหายใจเข้าลึก “หนูไปหาเรื่องเธอที่ไหนกัน เธอมาหาเรื่องหนูเอง! คุณลุงก็รู้กิตติศัพท์ของผู้หญิงคนนี้ในบริษัทว่าเป็นอย่างไร เธอจงใจทำให้หนูอับอายขายหน้า จนหนูไม่กล้าสู้หน้าคนในบริษัทได้ คุณลุง….”
“หลานจะให้ลุงพูดอย่างไร? หรือจะให้พูดว่าหลานถูกใส่ร้ายจึงถูกไป๋เสว่เอ๋อร์ฉีกหน้า! เช่นเช่น ความผิดอยู่ที่หนู หนูให่ลุงออกหน้าแทน แบบนี้ทำให้ลุงรู้สึกลำบากใจ”
พอเฝิงเช่นได้ยินจึงเงยหน้ามองถานปิน “ใครว่าไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ผิด! คุณลุงรู้รึเปล่า ข้อมูลการประมูลของบริษัทที่รั่วไหลเป็นฝีมือของไป๋เสว่เอ๋อร์”
“ว่าไงนะ?” ถานปินตะลึง “หลานหมายถึงที่ดินปินหูที่หัวจั๋วชนะการประมูล?”
เฝิงเช่นปาดน้ำตาพูดอย่างมั่นใจ “ใช่คะ! หนูได้ยินมากับหู คนที่สำนักงานประธานบริษัทพูดกันว่าไป๋เสว่เอ๋อร์เคยเห็นต้นฉบับหนังสือการประมูลแล้วก็เป็นเธอที่ทำให้มันรั่วไหล จนทำให้เผยซื่อต้องอับอายในงานประมูลที่ผ่านมา! แถมราคาหุ้นของบริษัทก็ยังร่วงไม่หยุด”
ถานปินนิ่งไปสักครู่ทันใดนั้นก็โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ลดเสียงลง “ที่หลานพูดมาจริงแน่นะ?”
“แน่นอนคะ!” เฝิงเช่นกล้าสาบาน “เรื่องนี้หนูได้ยินเลขาสวี่ที่ทำงานในสำนักงานประธานบริษัทพูด เธอยังกำชับว่าอย่าให้หนูไปพูดที่ไหนอีก”
สายตาของถานปินกำลังดำดิ่งในความคิด ทันใดนั้นก็ปรากฎรอยยิ้มที่มุมปาก “เช่นเช่น ลุงคิดออกแล้วว่าจะออกหน้าแทนหนูอย่างไรดี”
ดวงตาของเฝิงเช่นเป็นประกายเมื่อได้ยิน “คุณลุง…คุณลุงต้องทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์อับอายขายหน้าให้ถึงที่สุด ไม่เช่นนั้นเรื่องที่หนูไม่ได้รับความยุติธรรมคงสูญเปล่า”
“ลุงมีวิธีของลุง” ถานปินพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปด้านนอก
เฝิงเช่นมองเงาด้านหลังของถานปิน รู้สึกสะใจ
ในที่สุดครั้งนี้เธอก็มีโอกาสแก้แค้นไป๋เสว่เอ๋อร์แล้ว
เมื่อใกล้ถึงเวลาทำงาน ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงพูดเตือนเจียงหวั่นหวั่น “หวั่นหวั่นพอแล้ว ถ้าเธอยังไม่กลับไป รับรองเธอไปเข้างานสายแน่!”
สีหน้าของเจียงหวั่นหวั่นดูผิดหวัง แสยะยิ้ม แล้วก็กลับออกไปจากออฟฟิศของไป๋เสว่เอ๋อร์
ภายในห้องเงียบลง ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน มือพลิกเอกสารไปมา
สักครู่ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากออฟฟิศข้างๆ ดังขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงหยุดเปิดเอกสาร
ดูท่าเผยลี่เชินจะมาแล้ว….
