ตอนที่ 265 เซอร์ไพรส์
แม้ว่าเธอจะไม่พอใจกับปฏิกิริยาของไป๋เสว่เอ๋อร์ แต่คุณแม่ไป๋ก็ไม่แสดงสีหน้าออกมาให้เห็น เธอยิ้มให้ลู่เหยา จากนั้นเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“เสี่ยวลู่ ทุกวันนี้มีใครมาดูแลความเป็นอยู่ของเธอหรือยัง?”
ลู่เหยาตอบอย่างอ่อนโยน “เมื่อก่อนผมไปเรียนเมืองนอก เลยคุ้นเคยกับชีวิตอิสระ เดี๋ยวนี้ประเทศเราก็สะดวกสบายขึ้นเยอะ ซื้อของออนไลน์สะดวกกว่าเยอะ ก็เลยไม่คิดจะให้ใครมาดูแลครับ”
“ก็ดีนะ” คุณแม่รีบพยักหน้าเห็นด้วย
ลู่เหยาอาศัยจังหวะกินข้าวมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์เพื่อพูดคุยกับเธอ
แต่ดูเหมือนไป๋เสว่เอ๋อร์จะมองไม่เห็นอะไรเลย ได้แต่กินอาหาร เธอไม่อยากร่วมเล่นละครไปกับคุณแม่ไป๋อีก
ลู่เหยาเห็นทุกคนเงียบ เขาจึงใช้ตะเกียบคีบกุ้งให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ พร้อมพูดเบาๆ “เสว่เอ๋อร์ ฉันจำได้ว่าเธอชอบกินกุ้ง กินเยอะๆ นะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดเบาๆ “ขอบคุณค่ะรุ่นพี่”
คุณแม่ไป๋ได้ยินจึงยิ้มถอนหายใจ “เสี่ยวลู่ช่างใส่ใจดีจริง แม้แต่สิ่งที่เสว่เอ๋อร์ชอบยังจำได้ ช่างน่าเอ็นดู”
ครั้งนี้เมื่อเธอต้องเผชิญกับการกระพริบตาส่งสัญญาณจากแม่ของเธอ ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงจงใจทำในสิ่งที่ตรงข้ามคือ วางตะเกียบลงและถามว่า “แม่? ตาเป็นอะไร? ไม่สบายใช่ไหม?”
คุณแม่ไป๋ตะลึงมองดูลู่เหยาที่อยู่ข้างๆ มองเธอ รีบลูบที่ดวงตาพร้อมหัวเราะ “เปล่า….ไม่มีอะไร กินต่อเถอะ”
มันได้ผลจริง คุณแม่ไป๋ไม่พูดอะไรอีกเป็นเวลานาน
เพียงแต่ความเงียบอยู่ได้ไม่นาน คุณแม่ไป๋ปฏิบัติการเคลื่อนไหวเป็นครั้งสุดท้าย เธอลุกขึ้นไปห้องน้ำ ตอนกลับมามีผู้หยิงสองคนตามมาด้วย คนหนึ่งคือน้าหรงที่มักจะอยู่กับคุณแม่ไป๋ อีกคนคือคนที่ไป๋เสว่เอ๋อร์เคยเจอและเป็นคนใกล้ชิดของคุณแม่ไป๋คือน้าเจิน
เห็นทั้งสองคนหัวเราเดินมาทางโต๊ะอาหาร ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจ “พวกน้า…จะทำอะไร?”
ลู่เหยามองตามไป๋เสว่เอ๋อร์ ตอนเห็นทั้งสามคนก็ตกใจ ต่อมาก็เริ่มเข้าใจจึงยิ้มที่มุมปาก
ทันทีที่เดินเข้ามาใกล้ คุณแม่ไป๋จึงอธิบาย “เสว่เอ๋อร์คิดไม่ถึงซินะ วันนี้น้าทั้งสองมากินข้าวที่นี่ พวกเขาได้ยินว่าลูกกับเสี่ยวลู่อยู่ด้วย ก็เลยอยากมาทักทายพวกเธอ แม่ห้ามแล้วแต่ก็ไม่ฟัง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ยังไม่เข้าใจ น้าหรงกับน้าเจินต้องเป็นแม่ที่จัดการ แต่ทำไมมันช่างบังเอิญ พวกเขามากินข้าวที่นี่ เพื่อนสนิทของแม่ทั้งสองก็มากินข้าวที่นี่ด้วยเหมือนกัน
น้าหรงยิ้มให้ไป๋เสว่เอ๋อร์พร้อมกับคำทักทาย “เสว่เอ๋อร์ไม่ได้เจอกันนานเลย สวยขึ้นเป็นกองเลย!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลุกขึ้น ทักทายกับพวกเธอ “น้าหรง น้าเจิน สวัสดีค่ะ”
ลู่เหยาก็ลุกขึ้นเช่น น้าเจินมองดูลู่เหยาด้วยดวงตาเปล่งประกาย “นี่คือเสี่ยวลู่ใช่ไหม หล่อไม่เบา เหมาะสมกับเสว่เอ๋อร์เลย”
“ก็นั่นนะซิ เธอดูพวกเขาซิ ชายก็รูปหล่อหญิงก็รูปงาม”
ทั้งน้าหรงและน้าเจิน ต่างก็ชื่นชมไม่ขาดปาก
ลู่เหยาได้ยินที่พวกเธอคุยกัน ตอนแรกก็ว่าจะอธิบาย แต่สุดท้ายไม่มีโอกาสได้อธิบาย จึงได้แต่มองไป๋เสว่เอ๋อร์พร้อมเฝือนยิ้ม
ไป๋เสว่เอ๋อร์ดูไม่มีความสุข เดิมทีก็บอกกับลู่เหยาว่าแค่กินข้าว แต่คาดไม่ถึงกลับทำให้ลู่เหยาดูเหมือนกับสัตว์หายาก ให้พวกคุณน้าเยี่ยมชม
………………..
บนถนนผิงเจียง รถไมบัคสีดำกำลังแล่นมา เผยลี่เชินนั่งเอามือลูบคิ้วอยู่ในรถ สีหน้าแสดงความเบื่อหน่าย
เขาถามอย่างเย็นชา “อีกนานแค่ไหน?”
เจิงหงประมาณเวลาแล้วตอบกลับ “ประมาณห้านาที ผ่านสี่แยกข้างหน้าก็ถึงแล้วครับ”
สองวันที่เขาไปทำงานที่ญี่ปุ่น งานยุ่งและน่าเบื่อ เขากลับมาก่อนกำหนดเพื่อมาหาไป๋เสว่เอ๋อร์ จึงรีบทำงานให้เสร็จ พอทำงานเสร็จก็รีบกลับมา ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย
แต่ก็ไม่เป็นไร ขอเพียงคืนนี้ได้พบไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ไม่ถึงว่ารีบกลับมาเสียเปล่า
เมื่อสักครู่โทรไปหาโจ๋วฝัน เขาก็พูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก เพียงแต่บอกว่าไป๋เสว่เอ๋อร์ไปกินข้าวกับแม่ พร้อมกับบอกสถานที่แค่นั้นอย่างอื่นก็ไม่พูดอะไรอีก
ในเมื่อเป็นเช่นนี้เขาก็ไปหาเธอด้วยตัวเองเพื่อให้เธอประหลาดใจ
รถผ่านสี่แยกจอดบริเวณด้านนอกร้านอาหาร เผยลี่เชินผลักประตูลงรถก็เหลือบมองเห็นกลุ่มคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารตรงหน้าต่างกระจกใสสูงจากพื้นจรดเพดาน
เห็นคนกลุ่มนี้ชัดเจน สองสามคนกำลังยืน แต่ที่สำคัญกว่าคือในนั้นมีเงารูปร่างสวยงาม เรียวยาว จะไม่ใช่คนที่เขาคิดถึงตลอดวันตลอดคืนที่ผ่านมาทั้งสองวันรึไง?
เห็นคนสี่ห้าคนกำลังหัวเราะสนุกสนานภายในหน้าต่างนั้น เผยลี่เชินหยุดก้าวเหมือนถูกมนต์สะกดไว้
คุณแม่ไป๋กับคุณน้าสองคนล้อมรอบลู่เหยา พูดคุยหัวเรากัน สีหน้าลู่เหยาดูอ่อนโยน ใบหน้ามีรอยยิ้มตลอดเวลา จากนั้นก็หันมามองไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ยิ้มด้วยความสุข
หนึ่งในคุณน้ายื่นมือผลักลู่เหยาไปข้างๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์ สายตาคลุมเครือ รอยยิ้มปรากฏชัดบนใบหน้า
แม้ว่าเผยลี่เชินจะอยู่ห่างไกล ไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไรกัน แต่ก็พอเดาเนื้อหาได้
มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการจับคู่ คลุมถุงชน
แสงสว่างในดวงตาของเผยลี่เชินค่อยๆ มืดลง เมื่อเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ดูมีความสุข แม้แต่ความกดดันในกายเขา ทำให้เขาอึดอัด
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว มิน่าเมื่อสักครู่ที่โทรหาโจ๋วฝันเขาถึงพูดตะกุกตะกัด ไม่พูดออกมาทั้งหมด เดิมทีเขาคิดจะเซอร์ไพรส์ไป๋เสว่เอ๋อร์ กลายเป็นไป๋เสว่เอ๋อร์เขาแทน
เผยลี่เชินหันหลังกลับขึ้นรถ ด้วยสีหน้าหดหู่ ไม่พูดอะไรสักคำ
เจิงหงเห็นสีหน้าของเผยลี่เชิน จึงถามด้วยความระมัดระวัง “ประธานเผย ตอนนี้จะไปไหนครับ?”
“รอก่อน”
หลังจากพูดสองคำนั้น เผยลี่เชินก็พิงพนก ไม่พูดอะไรมากกว่านี้
เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้เขากำลังโกรธ ในใจเขารู้ดี ในสายตาของคุณแม่ไป๋เขาไม่ดีพอ สู้ลู่เหยาไม่ได้
สี่สิบนาทีผ่านไป ในที่สุดอาหารค่ำก็สิ้นสุดลง
เมื่อสักครู่ฟังคุณน้าทั้งสองพูดโน่นพูดนี่เป็นเวลานานจนพวกเขาจากไป ส่วนคุณแม่ไป๋ก็พูดไม่หยุด จนหูเของเธอแทบมีขี้หูหลุดออกมา
หลังจากกินของหวานเรียบร้อยก็เป็นเวลาดึกมาก คิดเงินเสร็จ คุณแม่ไป๋กับลู่เหยาพูดคุยกันอย่างสนุกสนานตั้งแต่ในร้านจนออกมาด้านนอก
“คุณน้า ถ้าคุณน้าอยากไป ครั้งหน้าผมจะพาคุณน้าและเสว่เอ๋อร์ไปด้วยกันครับ คฤหาสน์ส่วนตัวเป็นของลุงเพื่อนผม มีความเป็นส่วนตัว สามารถพายเรือเล่นน้ำ น่าสนใจมากครับ”
“งั้นก็ดี ครั้งหน้ามีเวลา พวกเราไปกัน ไม่เป็นการรบกวนนะ?”
“ไม่รบกวนเลยครับ คุณน้าวางใจได้”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินตามพวกเขาอยู่ด้านหลัง ไม่คิดว่าพวกเขานัดครั้งหน้าไว้เรียบร้อยแล้ว รู้สึกลำบากใจหมดหนทาง เธอเปิดโทรศัพท์พบข้อความที่เจียงหวั่นหวั่นส่งมา “วันนี้ทำโอที ตอนนี้ฉันกลับก่อน อีกสี่สิบนาทีถึงหน้าบ้านรอฉันก่อนแล้วไปกินหม้อไฟร้านข้างๆ กัน?”
เมื่อสักครู่ตอนอยู่ที่โต๊ะก็เอาแต่คิดโน่นคิดนี่ ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงไม่ได้กินอะไร พอคิดถึงหม้อไฟร้อนๆ รู้สึกอยากกิน จึงรีบพิมพ์กลับไปว่า “OK”
ใจเธอไม่ได้ตามลู่เหยาและแม่เหมือนกายที่เดินตาม พอหยิบโทรศัพท์ โทรศัพท์ก็สั่น
หน้าจอสว่างขึ้น ปรากฏชื่อที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีคือ—–เผยลี่เชิน
