ตอนที่ 256 มาคุยกันเรื่องงานแต่งงาน
เผยอี้กำหมัดของเขาเอาไว้แน่น เผยให้เห็นเส้นเลือดสีน้ำเงินเขียวที่ผุดขึ้นบริเวณปลายแขนของเขาอย่างเห็นได้ชัด “จินจิงจิง ผมจะเตือนคุณเอาไว้นะ ถึงแม้ว่าผมกับคุณจะแต่งงานกันแล้ว แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาควบคุมชีวิตของผมได้!”
จินจิงจิงนอนม้วนตัวกองอยู่ที่พื้น เธอสะอื้นร้องฮืออย่างรุนแรง และน้ำตาของเธอไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุด
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ต้องเข้ามาสอดเรื่องของผม! ถ้าเกิดคุณคิดจะไปก่อความวุ่นวายที่บริษัทล่ะก็ พวกเราได้เห็นดีกันแน่!”
ทันทีที่เขาลั่นวาจาออกไป เผยอี้ก็หันหลังและเดินจากไปโดยไม่หยุดคิดเลยแม้แต่สักวินาทีเดียว
เมื่อเสียงฝีเท้าของชายหนุ่มค่อยๆ ลับหายไป ความโศกเศร้าของจินจิงจิงก็เปลี่ยนไปเป็นความเกลียดชัง เธอกำหมัดเอาไว้แน่น ขณะที่เธอคิดจะลุกขึ้นยืน เธอก็รู้สึกได้ถึงความปวดแสบที่บริเวณน่องขา เมื่อก้มลงมองดู เธอจึงเห็นว่าน่องขาของเธอนั้นเป็นแผลถลอกเสียแล้ว
เมื่อสายตาของเธอกวาดขึ้นมาถึงยังบริเวณหน้าท้อง เธอก็นิ่งไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้น ความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาภายในศีรษะของเธอทันที
ภายใน 5 วินาทีต่อมา ดวงตาของเธอก็ดูเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อย และเธอก็ตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่างในทันที
นี่ถือเป็นโอกาสที่ยอดเยี่ยมสำหรับตัวเธออย่างมาก ไม่เพียงแต่เธอจะสามารถปิดบังเผยอี้เรื่องที่เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ได้แล้ว เธอยังได้รับรู้ถึงความอับอายของเขา และใช้มันเป็นข้อแลกเปลี่ยนได้!
เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมา จากนั้นเธอก็กดโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่งในทันที “สวัสดีค่ะ คุณหมอเฉาหรือเปล่าคะ”
ขณะที่เธอกำลังมองดูหนังสือการวางแผนงานของทีมวางแผนเชิงกลยุทธ์ที่ต้องเขียนให้เสร็จ เมื่อรู้ตัวอีกทีก็เข้าใกล้เวลาเลิกงานเสียแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงรีบเร่งทำงานจนมือเป็นระวิง และหลังจากนั้นภายใน 20 นาที เธอก็เขียนหนังสือแผนงานทั้งหมดจนเสร็จเรียบร้อย
หลังจากพิมพ์หนังสือการวางแผนงานออกมาเรียบร้อย ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็เตรียมเอกสารให้พร้อมที่จะขึ้นไปส่งยังชั้นบน แต่เมื่อเธอกำลังเดินเข้าไปยังประตูสำนักงานชั้นบน เธอก็กลับเห็นเผยลี่เชินผลักประตูเดินออกมาเสียแล้ว ท่าทีของเขานั้นดูกังวลและรีบร้อนเล็กน้อย
ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบก้าวไปหยุดอยู่ที่ข้างหน้าชายหนุ่มในทันที พร้อมกับเอ่ยปากถามออกไปว่า “เป็นอะไรไปคะ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วแน่น และตอบกลับมาด้วยเสียงเข้มว่า “เมื่อกี้ แม่บ้านที่คฤหาสน์เก่าโทรศัพท์มาหาผม เธอบอกว่า จู่ๆ คุณพ่อก็เกิดความดันโลหิตสูงเฉียบพลัน และเป็นลมไปแล้ว ตอนนี้ผมเลยจะรีบกลับไปดูเขาอยู่”
“เป็นไปได้ยังไงกันคะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รู้สึกกังวลขึ้นมาด้วยอีกคน “ให้ฉันกลับไปพร้อมกับคุณด้วยนะคะ”
เผยลี่เชินไม่ได้ปฏิเสธหญิงสาว เขาคว้าโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรเรียกเจิงหง “เตรียมรถทันที แล้วรอฉันอยู่ที่ด้านล่าง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงรีบนำหนังสือแผนงานกลับไปวางไว้ในห้องทำงาน จากนั้น เธอก็รีบออกจากบริษัทไปกับเผยลี่เชินในทันที
ระหว่างทางที่รถเร่งเครื่องและแล่นไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงยังประตูรั้วของคฤหาสน์เก่า
คนรับใช้กำลังยืนรอพวกเขาอยู่ที่ประตู ทันทีที่เธอเห็นเผยลี่เชินและไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอก็รีบเดินไปต้อนรับพวกเขาในทันที “คุณหนู ในที่สุดคุณหนูก็กลับมาแล้ว คุณท่านเพิ่งจะฟื้นค่ะ คุณหนูรีบไปดูคุณท่านเถอะค่ะ!”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วแน่น และรีบพาไป๋เสว่เอ๋อร์ขึ้นไปยังห้องนอนชั้นสองในทันที เมื่อพวกเขาผลักประตูเข้าไป เขาก็เห็นคุณพ่อเผยนอนเอนหลังอยู่บนเตียง และมีหมอคนนึ่งนั่งอยู่ที่ข้างเตียง
เผยลี่เชินรีบเดินเข้าไปหาคุณพ่อในทันที และเอ่ยปากถามออกไปว่า “คุณหมอจ้าว พ่อเป็นอย่างไรบ้างครับ อาการของท่านร้ายแรงมากไหมครับ”
คุณหมอจ้าวตอบชายหนุ่มกลับไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า “อาการโกรธจัดในชั่วขณะหนึ่งคือสาเหตุหลักที่ทำให้คุณพ่อของคุณเป็นลมไปครับ ตอนนี้ท่านไม่เป็นอะไรมากแล้ว แต่ว่าช่วงนี้ไม่ควรทำให้ท่านรู้สึกโกรธขึ้นมา ต้องให้ท่านรู้จักอดกลั้นและปรับอารมณ์ของท่านครับ”
เมื่อได้ยินคุณหมอพูดแบบนี้แล้ว เผยลี่เชินก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆ เขาเดินไปที่ด้านข้างของเตียง “พ่อ พ่อเป็นอย่างไรบ้างครับ”
คุณพ่อเผยพยักหน้าเบาๆ แต่ใบหน้าของท่านยังคงดูอ่อนแรงเหนื่อยล้าเหมือนเดิม ท่านถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันไม่เป็นไร แกไม่ต้องกังวลไปหรอก”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนนิ่งทำตัวเงียบๆ อยู่ที่ด้านข้าง
เธอเพิ่งจะรู้เรื่องบางอย่างระหว่างทางที่พวกเขากำลังเดินทางมาที่นี่ เผยอี้ลงไม้ลงมือกับจินจิงจิงอย่างรุนแรง และนั่นทำให้เธอต้องแท้งลูกไป
แต่ทว่าภายในหัวใจของเธอนั้นรู้ดีว่า จินจิงจิงนั้นไม่ได้ตั้งครรภ์จริง แล้วเธอจะแท้งลูกได้อย่างไรกันล่ะ นี่ก็เป็นเพียงแค่วาทศิลป์จอมปลอมที่คอยหลอกลวงคนอื่นของเธอก็เท่านั้น มันไม่มีอะไรมากเกินไปกว่าการปั้นน้ำเป็นตัวเพื่อเอาตัวรอดเลย แต่เธอกลับคาดไม่ถึงว่ามันจะทำให้คุณพ่อเผยต้องมาทุกข์ใจมากขนาดนี้
“ลี่เชิน วันนี้แกต้องไปพาไอ้โง่เผยอี้นั่นกลับมาหาพ่อให้ได้! พ่อต้องการคำอธิบายจากมัน!” ขณะที่คุณพ่อเผยพูดอยู่นั้น จู่ๆ เขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และทำให้เขาไอออกมาสองถึงสามครั้งในทันที
เผยลี่เชินที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็รีบเอ่ยปากโน้มน้าวเขาในทันที “พ่อ พ่อวางใจเถอะครับ ผมจะไปจัดการเรื่องนี้ให้เอง พ่อไม่ต้องคิดมากนะ พักผ่อนให้มาก สุขภาพสำคัญมากนะครับ”
“หึ!” คุณพ่อเผยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าขึ้นมา “พ่อจะนั่งสบายใจอยู่ได้ยังไง ถึงแม้ว่าจินจิงจิงจะทำเรื่องที่ไม่ถูกต้องมากน้อยแค่ไหน แต่เผยอี้ก็ไม่ควรไปลงมือลงไม้ทำร้ายเธอเลยสักนิดเดียว ยิ่งในตอนนี้ที่เธอกำลังท้องกำลังไส้ลูกของพวกเราตระกูลเผยอยู่ด้วย!”
“ลี่เชิน พ่อเองก็รอคอยมานานแสนนาน มันไม่ง่ายเลยนะที่จะได้มีโอกาสอุ้มหลานตัวน้อยของพ่อ แต่ตอนนี้กลับถูกมันทำลายจนหมดสิ้นแล้ว!”
แต่ไหนแต่ไรมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่เคยเห็นคุณพ่อเผยรู้สึกเศร้าเสียใจขนาดนี้มาก่อนเลย เธอก้าวเดินไปหาเขา และพูดโน้มน้าวเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “คุณลุงคะ ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว คุณลุงอย่าได้เศร้าไปเลยค่ะ สุขภาพสำคัญมากนะคะ แล้วในอนาคตก็ยังมีโอกาสอีกมากค่ะ”
เมื่อคุณพ่อเผยได้ยินไป๋เสว่เอ๋อร์พูดออกมาแบบนั้น เขาก็นิ่งเงียบลงครู่หนึ่ง ครั้งนี้ เขาหันมามองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้น “หนูไป๋ มานี่สิลูก”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้าวไปหาคุณพ่อเผยด้วยความลังเลเล็กน้อย “คุณลุง มีอะไรเหรอคะ”
ทันใดนั้น ใบหน้าที่เคยเศร้าโศกของคุณพ่อเผยก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มมองดูไป๋เสว่เอ๋อร์ “หนูกับเผยลี่เชินก็รู้จักกันมาได้สักพักแล้ว ในเมื่อพวกเธอสองคนก็คบหาชอบพอกัน คนแก่ๆ อย่างพ่อก็ไม่ขัดข้องอะไรหรอก ไว้รอให้วันไหนที่ฝ่ายผู้ใหญ่ของทั้งสองตระกูลมีเวลาว่างมากพอ ก็นัดแนะมาพบกันเสียหน่อยดีกว่า จะได้มาพูดคุยกันถึงเรื่องงานแต่งงานของทั้งสองคน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์อึ้งไปครู่หนึ่ง ครั้งนี้ เธอเข้าใจในสิ่งที่คุณพ่อเผยพยายามจะบอกเป็นอย่างดี ทำให้เธอทำตัวไม่ถูกไปชั่วครู่ทีเดียว
เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เผยลี่เชิน โดยหมายต้องการให้ชายหนุ่มช่วยเหลือเธอ แต่แล้วเผยลี่เชินกลับเดินเข้ามา และมองไปที่คุณพ่อเผย พร้อมกับพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบาว่า “คุณพ่อครับ คุณพ่อไม่ต้องกังวลเรื่องของพวกผมสองคนหรอก เมื่อเวลาที่เหมาะสมมาถึง ไว้พวกเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันก็ยังไม่สายไปหรอกครับ”
เมื่อคุณพ่อเผยได้ยินดังนั้น เขาก็พยักหน้า “ในเมื่อพวกเธอทั้งสองคนก็มีคิดเอาไว้ในใจบ้างแล้ว ถ้าอย่างนั้นพ่อก็จะไม่เร่งพวกเธอสองคนแล้ลวล่ะ แต่ถ้ายิ่งเร็วได้ก็ยิ่งดีนะ”
ขณะที่พูดอยู่นั้น คุณพ่อเผยก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ พร้อมกับยิ้มและพยักหน้าให้หญิงสาว “หนูไป๋ หนูไม่ต้องกังวลไปนะ เมื่อไรที่หนูแต่งเข้าตระกูลเผยของเราแล้ว พ่อจะไม่มีทางเลือกปฏิบัติอย่างแน่นอน”
แก้มทั้งสองข้างของไป๋เสว่เอ๋อร์ร้อนขึ้นมาเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดคุยถึงเรื่องการแต่งงานของตัวเองต่อหน้าคนภายนอก เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะรู้สึกเขินขึ้นมาเล็กน้อย และยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอกับเผยลี่เชินจะก้าวมาถึงจุดนี้ได้
เธอพยักหน้า และยิ้มให้กับคุณพ่อเผย โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกไป
เย่หรงชิวยืนอยู่ที่บริเวณหน้าประตูห้องนอน และพยายามซ่อนตัวอยู่ที่ช่องว่างด้านหลังของประตูห้อง เธอได้ยินเรื่องราวและบทสนทนาที่เกิดขึ้นภายในห้องได้อย่างชัดเจน
ความเย็นชาปรากฏขึ้นมาภายในดวงตาของเธอ เธอจ้องมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความรู้สึกอำมหิต และจากนั้นเธอก็กำมือแน่นเอาไว้ทันทีโดยไม่รู้ตัว
เธอไม่มีทางที่จะยอมให้ไป๋เสว่เอ๋อร์แต่งเข้ามาเป็นสมาชิกตระกูลเผยแน่นอน!
และในตอนนั้นเอง ทันใดนั้นคุณพ่อเผยก็เอ่ยปากพูดออกมาว่า “อ้อ หนูไป๋ พ่อมีของบางอย่างอยากจะมอบให้หนูน่ะ”
ขณะที่พูดอยู่นั้น คุณพ่อเผยก็หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงจากลิ้นชักที่อยู่ข้างตัวออกมา เขายกมือขึ้นและมอบกล่องใบนั้นให้กับไป๋เสว่เอ๋อร์
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือออกไปรับของจากคุณพ่อเผย ทันใดนั้น ก็มีเสียงใครบางคนผลักประตูเข้ามาในทันที
“คุณหนูลี่เชิน คุณหนูไป๋! ทำไมพวกคุณมาที่นี่แล้วไม่บอกน้าล่ะคะ รีบมากันขนาดนี้คงเหนื่อยกระหายน้ำแย่ น้าก็เลยยกชามาให้พวกคุณแล้วค่ะ”
เย่หรงชิวเดินเข้ามาหาพวกเขาทั้งสองคน และหยุดยืนอยู่ที่ด้านหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ในทันที เธอถือแก้วชาแก้วหนึ่งและยื่นมันให้กับไป๋เสว่เอ๋อร์ ซึ่งเข้าไปขวางหน้ามือของคุณพ่อเผยที่กำลังยื่นกล่องมาให้หญิงสาวพอดี
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยื่นมือออกไปรับแก้วชา เธอเข้าใจดีว่าเย่หรงชิวต้องการอะไร เธอจึงได้แต่ยิ้มให้ และไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป
สีหน้าของคุณพ่อเผยเรียบเย็นขึ้น เขามองไปที่เย่หรงชิวอย่างเย็นชา และพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาว่า “หรงชิว เธอช่วยออกไปก่อนสิ”
สีหน้าของเย่หรงชิวซีดเผือดขึ้นมาเล็กน้อย และไม่คิดที่จะหลีกทางแต่อย่างใด เธอหัวเราะแห้งๆ ต่อไปว่า “เชิญพวกหนูคุยกันต่อได้เลยจ้ะ ฉันไม่รบกวนพวกหนูหรอกจ้ะ”
แต่ทว่าใครจะไปรู้ว่าคุณพ่อเผยจะรู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นอย่างมาก เขามีสีหน้าจริงจังขึ้นเล็กน้อย และพูดออกมาด้วยเสียงเข้มว่า “ออกไป!
