ตอนที่ 302 หย่ากับจินจิงจิง
“เปล่า” เจียงหวั่นหวั่นร้องไห้พลางส่ายหน้า “ตอนแรกเขาบอกว่าทานข้าวเสร็จแล้วจะไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ พอทานข้าวใกล้จะเสร็จ เขาไปเข้าห้องน้ำ ฉันเห็นว่าวีแชทของเขาสั่นเตือนข้อความเข้าไม่หยุด ทั้งยังมีคนโทรเข้ามา ฉันแค่อยากจะช่วยเขารับสาย ใครจะไปคาดคิดว่าจะเปิดไปเห็นข้อความแชทมากมาย จนตกใจวิ่งหนีออกมาเลย”
ไป๋เสว่เอ๋อยกมือขึ้นลูบหลังมือของหล่อน พูดปลอบ “ไม่เป็นไรนะ ไม่โดนล่วงเกินอะไรก็ดีแล้ว ผู้ชายแบบนี้ไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ ยังดีที่เธอไม่ได้คบกับเขา ไม่อย่างนั้นใครจะไปรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!”
เจียงหวั่นหวั่นร้องไห้จนตัวสั่น “เสียดายที่ฉันชอบใครมากขนาดนี้เป็นครั้งแรก! คนสวยอย่างฉันกินแห้วอีกแล้ว!”
เมื่อเห็นเจียงหวั่นหวั่นเป็นทุกข์ขนาดนี้ ไป๋เสว่เอ๋อก็รู้สึกไม่สบายใจ หล่อนพูดปลอบขึ้นเบาๆ “ไม่เป็นไรๆ อย่าเสียใจไปเลยนะ เย็นนี้ฉันเลี้ยงชาบูแล้วไปดูหนังด้วยกัน โอเคไหม?”
เมื่อได้ยินคำว่าชาบู เจียงหวั่นหวั่นหยุดชะงัก พร้อมเบิกตากว้างมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อ “จริงเหรอ?”
“ฉันจะโกหกเธอทำไม? วันนี้กินให้เต็มที่ ฉลองให้กับการลาจากกับผู้ชายเลวทรามคนนั้น!”
เจียงหวั่นหวั่นเช็ดคราบน้ำตา พยักหน้าลงเต็มแรง “เธอพูดถูก บอกลาผู้ชายชั่วๆถือเป็นเรื่องที่ดี! งั้นเดี๋ยวเลิกงานฉันมาหาเธอนะ อย่าเบี้ยวนัดฉันล่ะ!”
ไป๋เสว่เอ๋อยิ้ม “โอเค รีบกลับไปทำงานเถอะ!”
หลังจากส่งเจียงหวั่นหวั่นกลับไป ไป๋เสว่เอ๋อจึงจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา จากนั้นก็ย้อนนึกถึงเรื่องที่เผยอี้พูดขึ้นมาเมื่อครู่ขึ้นอีก ความตื่นตกใจในตอนแรกที่คิดอยากจะโทรหาเผยลี่เชินกลับลดหายไปทันที
ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแบบนี้ถามต่อหน้าคงจะดีกว่า
ณ คฤหาสน์สไตล์ยุโรปแถบชานเมือง จินจิงจิงหยิบมือถือขึ้นมาด้วยความโกรธโมโห กดโทรออก “เกิดอะไรขึ้นห้ะ? ฉันนัดเสริมสวยตอนบ่ายสามโมงไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ยังไม่มีใครมา! ”
“ขออภัยด้วยค่ะคุณจิน เมื่อครู่รถติด อาจจะถึงสายนิดหน่อยะนะคะ”
“เธอรู้บ้างรึเปล่าว่าเวลาของฉันมีค่ามากแค่ไหน? พอแล้ว! ไม่ต้องมาแล้ว! ฉันจะไปหาเจ้าอื่น!” จินจิงจิงตัดสายด้วยความโกรธทันที
ช่วงนี้หล่อนยุ่งวุ่นวายกับการช่วยเผยอี้คบค้าสมาคม ทำความรู้จักกับคนใหม่ๆ อีกทั้งยังมีผลกระทบเรื่องข่าวฉาวก่อนหน้านี้ ทำให้หล่อนไม่มีงานเลย วันนี้ผู้จัดการส่วนตัวของหล่อนโทรมาบอกว่ารับงานสัมภาษณ์รายการหนึ่งไว้ ให้หล่อนไปร่วมรายการ จินจิงจิงกำลังจะไปเสริมสวยสักหน่อย กลับถูกขัดแบบนี้
“ครืดๆ——”
โทรศัพท์บนโต๊ะสั่นขึ้น จินจิงจิงรับสายโดยไม่ได้ดูว่าใครโทรเข้ามา พูดจาด่าว่าคู่สาย “ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอ! ไม่ต้องมาแล้ว! ยังจะโทรมาอีกทำไม!”
คู่สายมีเสียงผู้ชายดังขึ้น “พี่จิงจิง แย่แล้ว….ผลการประมูลประกาศออกมาแล้ว”
จินจิงจิงยักคิ้วขึ้น “นี่ถือเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือไง?”
“คนที่ประมูลได้ไม่ใช้รองประธานเผย….แต่เป็นประธานเผย!”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น จินจิงจิงแข็งทื่อไปทั้งตัว มืดแปดด้าน
จะเป็นไปได้ยังไง! หล่อนติดต่อคนที่เกี่ยวข้องไปโดยส่วนตัวไปตั้งเยอะ ทั้งกินดื่มทั้งให้เงินใต้โต๊ะ ไม่มีทาง! ไม่มีทางเกิดข้อผิดพลาด!
“เป็นไปไม่ได้! เธอได้ข่าวผิดมารึเปล่า!”
“เปล่าครับ….พี่จิงจิง เป็นเรื่องจริง”
“เป็นไปไม่ได้แน่นอน!” จินจิงจิงไม่ยอมปักใจเชื่อ หล่อนตัดสายลงทันที รีบเดินออกไปด้านนอก เมื่อเดินลงมาชั้นล่างเห็นเผยอี้เดินเข้ามาพอดี
ขณะนั้น สายตาของทั้งคู่เผชิญหน้าเข้าหากัน ราวกับจะหยุดหายใจ
จินจิงจิงยิ้มต้อนรับเขา “เผยอี้ ผลการประมูลออกมาแล้วใช่ไหม…”
เผยอี้ดูเยือกเย็นนิ่งขรึม เมื่อได้ยินหล่อนพูดเช่นนั้น สายตาของเขายิ่งเยือกเย็นมากขึ้นไปอีก
เขาเดินเข้ามาจ้องหน้าหล่อน “ใช่ ผลออกมาแล้ว เธอน่าจะรู้อยู่ก่อนแล้วใช่ไหม?”
จินจิงจิงยิ้มแห้ง “คุณประมูลได้ใช่ไหม? ฉันได้ยินข่าวลือ ข่าวปลอมมา ตกใจหมดเลย…”
เผยอี้เดินมาหยุดตรงหน้าหล่อน ยื่นมือออกมาโอบกอดหล่อนจากด้านหลัง
แม้ว่าการกระทำจะดูรักใคร่สนิทสนม แต่สายตาของเขากลับล่องลอยไร้ความรู้สึก “เธออยากรู้ความจริงไหม?”
จินจิงจิงยิ้มเริงร่า เงยหน้ามองเขา “ชนะการประมูลแน่นอน ใช่ไหมคะ?”
เมื่อหล่อนพูดจบ จู่ๆหล่อนก็เจ็บศีรษะมาก ผมของหล่อนถูกจับดึงไปข้างหลังอย่างเต็มแรง
เผยอี้ก้มหน้าลง สายตาโกรธแค้น เขากัดฟันแน่นพูดขึ้น “คนที่ประมูลได้คือเผยลี่เชิน ไม่ใช่ผม จินจิงจิง เธอรู้บ้างไหม ทั้งหมดนี้เป็นเพราะสิ่งที่คุณทำ!”
จินจิงจิงอดกลั้นความเจ็บไว้ สีหน้าตกใจ “ไม่…เป็นไปไม่ได้!”
เผยอี้ดึงผมแรงขึ้นอีก และปล่อยหล่อนออก จินจิงจิงเจ็บจนเข่าทรุด ล้มลงไปกองกับพื้น ความเจ็บปวดนั้นทำให้น้ำตาไหลรินออกมา พร้อมกับส่ายหน้า “นี่มันเป็นไปไม่ได้เลยเผยอี้….”
เผยอี้โน้มตัวลง บีบคอของหล่อนอย่างเต็มแรง จนเส้นเอ็นบนหน้าผากปูดขึ้นมา “อันที่จริงฉันกับเสิ่นหรูเฟิงทำสำเร็จแล้ว! ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเธอแอบไปกินดื่มติดสินบนพวกเขา ทำให้เผยลี่เชินรู้กลยุทธ์ของเรา มิฉะนั้นคนที่จะชนะประมูลในวันนี้ก็คือฉัน! ”
จินจิงจิงถูกบีบคอจนหายใจไม่ออก มือทั้งสองของหล่อนจับมือของเผยอี้ไว้แน่น บอกเป็นนัยว่าให้เขาปล่อยออก แต่ทำยังไงก็สู้แรงเขาไม่ได้
คนใช้รอบข้างเห็นว่าสถานการณ์เริ่มแย่ลง จึงรีบพูดเตือนขึ้น “คุณผู้ชาย! ปล่อยเถอะ! คุณผู้หญิงจะไม่ไหวแล้วนะ!”
เผยอี้โกรธจนขาดสติ เมื่อได้ยินพวกคนใช้ตะโกนโหวกเหวก เขากลับไม่สนใจ จ้องมองไปยังสีหน้าแดงก่ำตาเหลือกไม่หยุดของผู้หญิงตรงหน้า ทันใดนั้นเขาก็เริ่มตั้งสติขึ้นไม่ได้ ปล่อยมือออกจากตัวหล่อน
เขาก้าวเดินถอยหลัง มองดูหญิงสาวที่หายใจหอบ ความเกลียดชังที่มีต่อหล่อนเพิ่มทวีมากขึ้น…
เขากำหมัดแน่น รู้สึกเสียใจที่ตัดสินใจแต่งงานกับจินจิงจิง เขาหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรหาเพื่อนที่เป็นทนาย “อาหมิง ช่วยเตรียมเอกสารสัญญาหย่าให้หนึ่งฉบับ”
เมื่อจินจิงจิงที่ล้มกองอยู่บนพื้นได้ยิน “เอกสารสัญญาหย่า” ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที สีหน้าตกใจหวาดผวามองไปที่เผยอี้ “เผยอี้! ไม่ได้นะ! ไม่ได้เด็ดขาด!”
หล่อนแทบจะคลานไปคุกเข่าแทบเท้าของเผยอี้ ยื่นมือทั้งสองออกไปกอดรั้งขาของเขาไว้ น้ำตาไหลพรากพลางพูดขึ้น “เผยอี้…ฉันไม่ได้ตั้งใจ เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้ ฉันเพียงแค่อยากจะช่วยคุณ ฉันอยากจะช่วยแบ่งเบาความกดดันและความเครียดของคุณ…ฉันหวังดีกับคุณนะ!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหล่อน เผยอี้ยิ่งโกรธโมโหมากขึ้น สะบัดมือหล่อนออกอย่างไร้เยื่อใย พูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งขรึม “ออกไป!”
หลังจากพูดจบ เขารีบเดินไปที่บันไดทันที
“ไม่นะ!” จินจิงจิงทั้งร้องไห้ทั้งเสียงดังทั้งตะโกนเรียกร้อง คลานบนพื้นตามเผยอี้ไป จากนั้นกอดรั้งขาของไว้แน่นอีกครั้ง
“อย่าไปจากฉันเลยนะเผยอี้! ฉันขอร้องล่ะ! ห้ามหย่ากับฉัน!”
“ผมบอกให้คุณปล่อย!” เผยอี้โกรธจนตาลุกเป็นไฟ สะบัดขาออกถีบไปที่หน้าอกของหล่อนเต็มแรง
เมื่อจินจิงจิงโดนเขาถีบไปที่หน้าอกเข้าอย่างจัง หล่อนนอนฟุบลงไปที่พื้นไม่มีแรงจะลุกขึ้นมาได้อีก เมื่อหล่อนเหลือบตามองขึ้นมา เผยอี้ก็เดินขึ้นบันไดไปแล้ว ท้ายสุด หล่อนทนไม่ไหวจนร้องไห้ฟูมฟายฟุบลงบนพื้น
คนใช้ที่อยู่บริเวณนั้นไม่รู้จะปลอบหล่อนอย่างไร ยืนลังเลจนไม่กล้าเดินเข้ามาใกล้
จินจิงจิงฟุบหน้าร้องไห้อยู่บนพื้นสักพักใหญ่ จู่ๆหล่อนก็คิดบางอย่างออกมาได้ หล่อนยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออก มองไปที่คนใช้ด้านข้าง พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน!”
คนใช้รีบทำตามคำสั่งทันที รีบไปหยิบโทรศัพท์ส่งให้หล่อน
จินจิงจิงรับโทรศัพท์มา กดโทรหาเย่หรงชิวทันที เมื่อคู่สายรับ หล่อนพูดขึ้นด้วยเสียงสะอึกสะอื้น “แม่! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
เย่หรงชิวตกใจชะงัก “จิงจิงเป็นอะไร?”
จินจิงจิงพูดพลางร้องไห้พลาง “แม่…เมื่อครู่เผยอี้บอกว่า เขาจะหย่ากับหนู!”
