ตอนที่ 312 หรือจะเกิดเรื่องขึ้น
ที่โซฟามุมพักผ่อนบริเวณห้องโถง
สวี่เยว่หรูกำมือถือไว้แน่น ท่าทีรอด้วยความกระวนกระวาย ทันใดนั้นมือถือก็สั่นขึ้นมาสองรอบ เป็นสัญญาณว่าข้อความเข้า
“เรียบร้อย”
เมื่อเห็นข้อความนั้น สายตาหล่อนดูมีความสุขขึ้นมาทันที จากนั้นรีบลบข้อความออก รีบลุกขึ้นหยิบแก้วไวน์เดินเข้าไปในกลุ่มคน ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หล่อนเพียงแค่ไม่ชอบเห็นไป๋เสว่เอ๋อทำตัวสูงส่งโดดเด่น วันนี้หล่อนจึงฉวยโอกาสเอาคืนสักหน่อย ท่าทางของหล่อนมีความสุขมาก
หล่อนค่อยๆเดินไปบนดาดฟ้าเพื่อหาที่ที่คนน้อยโทรหาเสิ่นหรูเฟิง บอกข่าวดีให้เขาได้ฟัง แต่เมื่อมองไปรอบๆ ไม่มีที่ไหนที่คนน้อยเลย แต่กลับเห็นสีหน้าใจร้อนกระวนกระวายของเจียงหวั่นหวั่น
หล่อนรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที เมื่อครู่ไป๋เสว่เอ๋ออยู่กับเจียงหวั่นหวั่นมาตลอด แต่ตอนนี้ไป๋เสว่เอ๋อถูกหล่อนจับไปขังไว้ เจียงหวั่นหวั่นต้องกระวนกระวายแน่นอน
ถ้าหล่อนผิดสังเกตขึ้นมา ไปหาเผยลี่เชิน เกมส์นี้ก็คงไม่สนุกแล้วสิ
สวี่เยว่หรูแอบอยู่ในมุมซอกหลืบ มองไปที่เจี่ยงหวี่นหวั่นอยู่ไม่ขาดสาย คอยจับสังเกตท่าทีของหล่อน
เจียงหวั่นรอไปรอมา ยังไม่เห็นท่าทีที่ไป๋เสว่เอ๋อจะกลับมา จึงรีบโทรหาหล่อน เสียงรอสายดังขึ้นแสดงว่าโทรติด แต่กลับไม่มีใครรับ
เดิมทีหล่อนก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าไป๋เสว่เอ๋อจะมีนัดกับเผยลี่เชินจริงๆ แต่หล่อนคงไม่ยอมรับสายกันแบบนี้ หล่อนโทรหาอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีใครรับ แสดงว่าเรื่องนี้เริ่มผิดปกติแล้ว
เจียงหวั่นหวั่นเริ่มใจคอไม่ดี จึงเดินกลับไปที่ห้องโถงภายในงาน กวาดสายตามองไปรอบๆ ไม่เห็นผู้ที่ใส่กระโปรงสีเหลืองไข่เป็ดชุดนั้นเลย แต่กลับเห็นเผยลี่เชินที่ยืนอยู่กลางกลุ่มคนที่ห้อมล้อมอยู่มากมาย
เกิดอะไรขึ้น? ตามหลักแล้วเผยลี่เชินต้องอยู่กับไป๋เสว่เอ๋อไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้ได้?
เจียงหวั่นหวั่นรู้สึกกระวนกระวาย เดินตรงเข้าไปอย่างไม่สนใจอะไรทันที หล่อนอยากจะฝ่าฝูงชนไปบอกเผยลี่เชินเรื่องที่ไป๋เสว่เอ๋อหายตัวไป แต่คนเยอะจนหล่อนแทรกเข้าไปไม่ได้ หล่อนพยายามออกแรงดันตัวเข้าไป แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้
“ประธานเผย!”
เจียงหวั่นหวั่นใจร้อนจนตะโกนเรียกชื่อเขาออกไป เสียงของหล่อนค่อนข้างดัง แต่กลับถูกเสียงของฝูงชนกลบเกลื่อนหมด หล่อนลองเบียดเข้าไปในกลุ่มคนอีกครั้ง แต่จู่ๆก็ถูกคนข้างชนไหล่เข้าอย่างจัง หล่อนไม่ได้ยืนทรงตัวให้ดี เกือบจะล้มลงไป
หล่อนตกใจหันขวับ เมื่อเห็นสวี่เยว่หรูที่ยืนอยู่ข้างตัวเอง สีหน้านิ่งขรึมขึ้นมาทันที “สวี่เยว่หรู! เธอตั้งใจทำใช่ไหม!”
สวี่เยว่หรูเงยหน้าขึ้น ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร เรื่องที่หล่อนสงสัยสวี่เยว่หรูก็ไม่มีท่าทีตอบโต้
เจียงหวั่นหวั่นรู้สึกโมโห หล่อนเพิ่งจะยืนทรงตัวขึ้นมาได้ คนด้านหลังก็เบียดกันเข้ามาเรื่อยๆ
หล่อนออกแรงเบียดเข้าไปด้านในต่อ แต่กลับถูกดันออกมาข้างนอกอีกครั้ง ขณะที่หล่อนไม่รู้จะทำยังไงต่อ จึงเดินออกมาจากกลุ่มคนให้ใจเย็นลงก่อน เจียงหวั่นหวั่นย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่มีบริกรพาไป๋เสว่เอ๋อออกไป เขาพูดออกมาชัดเจนว่าจะพาไป๋เสว่เอ๋อไปหาเผยลี่เชิน แต่ตอนนี้เผยลี่เชินอยู่ในห้องโถงงาน แต่ไป๋เสว่เอ๋อกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย…
หรือว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับไป๋เสว่เอ๋อ?
ความคิดนี้แวบขึ้นมาในหัวของเจียงหวั่นหวั่น หล่อนรีบเดินออกไปทางด้านข้างอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้น หล่อนเจอกับใครบางคนที่ดูคุ้นเคย หล่อนรีบเดินตรงเข้าไปหาเขาโดยไม่คิดอะไรสักนิด “ประ…ประธานลู่!”ช่วยอะไรหน่อนได้ไหมคะ!
ลู่เหยากำลังคุยกับเพื่อนผู้ชายสามสี่คน เจียงหวั่นหวั่นไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รีบเดินไปหยุดตรงหน้าเขา พูดขึ้นอย่างติดๆขัดๆ
ลู่เหยาตกใจตะลึง ผู้คนที่อยู่รอบข้างต่างพากันมองหน้าไปมาด้วยความไม่เข้าใจ
เจียงหวั่นหวั่นพูดไม่หยุด “ฉันเป็นเพื่อนของเสว่เอ๋อ….ก่อนหน้านี้เราเคยเจอกัน คุณยังจำฉันได้ไหม?”
ลู่เหยาค่อยๆพยักหน้าลง เห็นสีหน้าของเจียงหวั่นหวั่นกระวนกระวาย เหมือนมีเรื่องเดือดร้อนบางอย่าง เขามองไปที่ผู้คนรอบๆ พยักหน้าบอกเป็นนัย “ขอโทษครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
เมื่อเดินขยับไปทางด้านข้าง เขายังไม่ได้เอ่ยปากถามอะไร เจียงหวั่นหวั่นก็พูดขึ้นก่อน “เสว่เอ๋อ เมื่อครู่หล่อนถูกคนพาไปไหนก็ไม่รู้! ฉันโทรหาหล่อนก็ไม่รับ ฉันรู้สึกเป็นห่วงมาก…”
เมื่อได้ยินชื่อของไป๋เสว่เอ๋อ ลู่เหยาขมวดคิ้วขึ้นมาทันที รีบถามต่อ “คุณอย่าเพิ่งตระหนก ค่อยๆพูด เสว่เอ๋อเป็นอะไร? ถูกใครพาไป?”
เจียงหวั่นหวั่นหายใจหืดหอบ รีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้เขาฟังทั้งหมด เมื่อลู่เหยาได้ยินเช่นนั้น ยิ่งขมวดคิ้วเพิ่มมากขึ้น “บริกรคนนั้นพาเสว่เอ๋อเดินไปทางไหน? พวกเราไปหากันเถอะ!”
“คุณตามฉันมา!”
เจียงหวั่นหวั่นพูดพลาง รีบเดินฝ่าฝูงชนในห้องโถง มุ่งตรงไปบนดาดฟ้า จากนั้นก็ชี้ไปที่ทางเดินเล็กๆด้านข้าง “ตรงนี้ค่ะ คนนั้นพาไป๋เสว่เอ๋อไปจากตรงนี้ ฉันรออยู่บนดาดฟ้า ไม่ได้ตามหล่อนไป ”
ลู่เหยารีบเดินเข้าไป เดินวนอยู่หนึ่งรอบ จากนั้นขมวดคิ้วพูดขึ้น “ที่นี่ไม่ใช่พื้นที่ส่วนกิจกรรมของแขกในงานเลย ทุกคนอยู่รวมกันที่ห้องโถงในงานทั้งหมด บนดาดฟ้ายังมีห้องต่างๆ แต่ตรงนี้มีแต่ทางลงไปห้องใต้ท้องเรือ”
เจียงหวั่นหวั่นได้ยินเช่นนั้น ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ “งั้นทำยังไงกันดีคะ? ตอนนี้พวกเราไม่รู้เลยว่าหล่อนอยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น!”
“อย่าเพิ่งกระวนกระวายไป พวกเราไปดูกล้องวงจรปิดกันก่อน”
ลู่เหยายังคงใจเย็นมีสติ ดึงบริกรคนหนึ่งที่ถาดเสิร์ฟอยู่ น้ำเสียงนิ่งขรึม เหมือนกำลังออกคำสั่ง “มีแขกในงานหนึ่งคนหายไป รีบพาพวกเราไปที่ห้องควบคุมวงจรปิดเดี๋ยวนี้ เราต้องการดูวงจรปิด!”
บริกรคนนั้นสีหน้าตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงเขา รีบพาเดินนำไปทันที เมื่อไปถึงชั้นสอง เขาเดินนำทั้งสองไปที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิด เพราะพื้นที่บนเรือสำราญมีขนาดใหญ่มาก จึงมีมุมอับหลายจุดที่ไม่มีกล้องวงจรปิดครอบคลุม พวกเขาปรับดูบริเวณที่เกิดเหตุ แต่เห็นเพียงไป๋เสว่เอ๋อถูกคนพาเดินลงไปที่ใต้ท้องเรือ แต่เมื่อเลี้ยวออกไป ก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย
“ยังมีกล้องวงจรปิดอื่นอีกรึเปล่า?”
ลู่เหยาถามขึ้น
“ไม่มีกล้องตัวอื่นแล้ว ในพื้นที่ที่มีคนค่อนข้างน้อยไม่ได้มีการติดตั้งกล้อง พวกคุณสามารถไปหาคนที่หายได้ในบริเวณที่เห็นเมื่อครู่”
เมื่ออกมาจากห้องควบคุมกล้อง ลู่เหยากับเจียงหวั่นหวั่นรีบวิ่งไปที่ที่เห็นในกล้องเมื่อครู่ พวกเขากลับไปบนดาดฟ้า เดินไปตามทางรั้วกั้น เห็นบันไดทางลงไปใต้ท้องเรือ จึงเดินลงไป
แต่เมื่อลงไปแล้ว ทั้งสองข้างทางมีทางแยกมากมาย มีห้องเล็กห้องน้อยเต็มไปหมด ไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไร
“ประธานลู่ พวกเราทำยังไงกันดีคะ?”
เจียงหวั่นหวั่นกระวนกระวาย ไป๋เสว่เอ๋อหายไปแบบนี้ ทั้งยังหายไปต่อนหน้าต่อตาหล่อน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา หล่อนคงรู้สึกละอายใจมากๆ!
“คุณมาหาทางนี้ ผมจะไปหาอีกทาง หาพลางตะโกนเรียกพลาง ถ้าพบเห็นอะไรผิดปกติ รีบบอกผมทันที!”
ลู่เหยารีบหยิบนามบัตรออกมาหนึ่งใบ ยัดใส่ในมือของหล่อน “จำไว้ ถ้ามีอะไรผิดสังเกต ต้องรีบติดต่อผม!”
เมื่อพูดจบ เขารีบเดินไปข้างหน้า เขาเดินไปตะโกนเรียกหล่อนไป “เสว่เอ๋อ! เสว่เอ๋อ!”
เจียงหวั่นหวั่นเห็นเช่นนั้น จึงทำตามเขา รีบเดินและตะโกนเรียก “ไป๋เสว่เอ๋อ! เธออยู่ไหน!”
ในขณะเดียวกัน ห้องที่อยู่สุดทางเดิน ไป๋เสว่เอ๋อหนาวสั่นไปทั้งตัว ทั้งยังเจ็บท้ายทอยอย่างมาก หล่อนค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมา แต่กลับไม่มีแรงทั้งตัวเลย
