ตอนที่ 337 สืบจากเบาะแส
ป้าจางได้แต่ตอบรับคำสั่งของเผยลี่เชินด้วยความกลัวตัวสั่นงันงก “คุณผู้ชายวางใจเถอะคะ ป้าจะดูแลคุณไป๋เป็นอย่างดี”
แม้ว่าเธอจะรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่เผยลี่เชินก็ยังรู้สึกกะวนกระวายใจจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานต่อ แต่เรื่องของบริษัทในตอนนี้รวมไปถึงปัญหาของบริษัทหงซิงที่เกิดขึ้น ล้วนแต่เป็นเรื่องที่เขาต้องจัดการเองทั้งสิ้น ตอนนี้เขาจึงไม่อาจไปไหนได้
อารมณ์โกรธของไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจ ตอนนี้เธอยังไม่สามารถออกจากเงามืดได้นับตั้งแต่สูญเสียพ่อไป อีกทั้งยังเจอเรื่องแบบนี้ในบริษัท ในเวลานี้จะทำอะไรได้
คิดไปคิดมาเขาก็ความคิดลงไม่ได้ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือโทรศัพท์หาโจ๋วฝัน “ตอนนี้ให้นายกลับไปที่คฤหาสน์ เฝ้าไป๋เสว่เอ๋อร์ไว้ อย่าให้เธอออกไปไหนเด็ดขาด”
โจ๋วฝันรับคำสั่ง “ครับ”
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง โจ๋วฝันก็มาถึงจุดหมายปลายทางที่คฤหาสน์
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่บนชั้นสอง เดินไปเดินมา กำลังคิดหาวิธีการเคลื่อนไหว คาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นรถจอดอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์
เมื่อได้เห็นโจ๋วฝันลงจากรถ ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกดีใจ
ที่จริงจุดประสงค์ของเธอก็คือให้โจ๋วฝันมา
เธอเดาว่าตราบใดที่เธอพูดคำพูดที่สะเทือนใจ เผยลี่เชินต้องกังวลเป็นห่วง แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถออกจากบริษัทได้ ดังนั้นเขาจะต้องให้ลูกน้องของเขามาดูแลเธอ ซึ่งก็เดาถูกว่าต้องเป็นโจ๋วฝัน
ทั้งโจ๋วฝันและเฉิงหองต่างก็เป็นลูกน้องของเผยลี่เชิน แน่นอนว่าต้องรู้จักกัน ถ้าเธอต้องการพบเฉิงหอง ก็จำเป็นต้องเริ่มจากโจ๋วฝันซึ่งเป็นเบาะแสในเวลานี้
เธอหลบอยู่ผ้าม่าน เห็นป้าจางเปิดประตูให้โจ๋วฝันเข้ามา เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็คว้าแจกันที่อยู่ในโต๊ะ แล้วทุ่มมันลงกันพื้น
“เพล้ง” เสียงแก้วแตกกระจาย ทำให้คนที่อยู่ข้างล่างตกใจ
ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งลงบนเตียงข้างๆ ก้มหน้ามองที่พื้นด้วยสายตาเยาะเย้ยตัวเอง
เธอเปลี่ยนเป็นคนที่ใช้ความพยายามเต็มที่ ไม่ไร้เดียงสาอีกต่อไป ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
ไม่ถึงสามนาที ก็มีเสียงฝีเท้าที่ร้อนรนจากด้านนอกห้อง จากนั้นก็เสียงเคาะประตูอย่างรีบร้อน ป้าจางถามอย่างใจจดใจจ่อ “คุณไป๋ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
“คุณไป๋ คุณเป็นอะไร!” เสียงโจ๋วฝันดังเข้ามา
ไป๋เสว่เอ๋อร์ค่อยๆ ลุกขึ้น เดินไปที่ประตู แล้วค่อยๆ เปิดประตู
สีหน้าของคนที่อยู่ข้างนอกห้องล้วนแล้วแต่ตื่นตระหนก เมื่อเห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรตั้งแต่หัวจรดเท้า ทุกคนก็ค่อยโล่งอกสบายใจ
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดเบา “เมื่อกี้ฉันไม่ทันระวังทำแจกันดอกไม้หล่น ขอโทษที่ทำให้ทุกคนตกใจ….”
“ไม่เป็นไร คุณไป๋ เดี๋ยวป้าจะให้เด็กรับใช้มาเก็บทำความสะอาด แต่คุณไม่บาดเจ็บนะ” ป้าจางพูดจบก็ให้เด็กรับใช้นำอุปกรณ์เข้าไปทำความสะอาด
ขณะนั้นด้านนอกห้องก็เหลือเพียงไป๋เสว่เอ๋อร์กับโจ๋วฝันสองคนเท่านั้น
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองโจ๋วฝันด้วยความประหลาดใจ พร้อมคำถาม “นายมาที่นี่ได้อย่างไร?”
โจ๋วฝันยิ้มด้วยสีหน้าผิดปกติ พูดเบาๆ “ประธานเผยเกรงว่าคุณจะเหงาไม่มีเพื่อนคุย จึงให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ พูดคุยแก้เหงา”
“จริงเหรอ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้ม “มาคุยเล่นกับฉัน?”
โจ๋วฝันยิ้มตอบรับ จากนั้นทั้งสองคนก็ลงมานั่งที่ห้องนั่งเล่นข้างล่าง พูดคุยกันด้วยหัวข้อเบาๆ สบายๆ ตามปกติ
โจ๋วฝันเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์เป็นปกติไม่มีพิรุธอะไรจึงค่อยๆ คลายความระมัดระวัง
รู้สึกว่าใกล้จะถึงเวลาแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ดื่มน้ำผลไม้ แล้วมองไปที่โจ๋วฝันก่อนจะถาม “พูดคุยแต่เรื่องของฉันมาเยอะแล้ว มาแบ่งปันเรื่องของนายบ้างดีกว่าไหม? เช่นเพื่อนร่วมงานของนาย เรื่องที่น่าสนุกของนาย”
โจ๋วฝันพูดอย่างจริงจังเมื่อได้ยินเช่นนั้น “งานของผมประธานเผยเป็นคนจัดการ ผมแค่ทำตามคำสั่งของประธานเผยเท่านั้น”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วแล้วถามต่อ “แล้วมีเพื่อนร่วมงานไหม เหมือนฉันมีเจียงหวั่นหวั่นเป็นเพื่อนร่วมงาน ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน”
โจ๋วฝันคิดไปคิดมา จึงตอบว่า “ก็ไม่นับว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน ก็พวกเราไม่กี่คนที่รับคำสั่งจากประธานเผย เป็นประเภทบอดี้การ์ดส่วนตัวมากกว่า สำหรับผมถือว่าพวกเขาเป็นพี่ใหญ่ของผม พวกพี่หง ซึ่งเอาใจใส่ผมมาก”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำว่าพี่หง เธอหายใจลึก จากนั้นจึงถามอีก “ปกติตอนที่พวกเธอไม่มีงานล่ะ? ทำอะไรกัน?”
“ก็คุยเล่นบ้าง เล่นไพ่บ้างอะไรพวกนี้” โจ๋วฝันยิ้มเกาหัวแก้เขิน “มันเป็นแค่ชีวิตชายโสด ไม่มีอะไรน่าสนใจ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มตาม เสแสร้งถามแบบไม่ใส่ใจ “พวกเธออาศัยอยู่ด้วยกันใช่ไหม?”
โจ๋วฝันตอบแบบไม่ลังเล “ใช่ครับ”
จากการพูดคุยกัน ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้รู้ที่อยู่ของโจ๋วฝัน เธอจึงแอบจำที่อยู่เอาไว้ แล้วแกร้งทำเป็นพูดคุยเรื่องอื่นกับโจ๋วฝัน
หลังจากกินอาหารค่ำเสร็จแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์กลับขึ้นห้องไป จากนั้นก็รีบเขียนที่อยู่ที่จดจำไว้ในสมอง ในใจมีแผนการบางอย่างไว้แล้ว
มีที่อยู่แล้วเธอก็สามารถหาเฉิงหองได้ มีโอกาสถามสาเหตุที่เขาไปพบพ่อของเธอที่เรือนจำในวันนั้น
แม้ว่าในใจเธอจะรู้ดีว่าเฉิงหองเป็นลูกน้องของเผยลี่เชิน ไม่ยอมบอกอะไรเธอง่ายๆ อย่างแน่นอน แต่เธอเองก็อยากจะลองดูสักครั้ง
เธอใช้ความคิดอยู่คนเดียวภายในห้องเป็นเวลานาน ไม่รู้ว่านานแค่ไหน จนมีเสียงรถดังมาจากด้านนอก ไม่นานนัก ประตูห้องก็ถูกผลักออก
เผยลี่เชินก้าวเข้ามาในห้อง ใบหน้าดูอ่อนเพลีย เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์นิ่งเงียบอยู่บนโซฟาไม่ขยับเขยื้อน เผยลี่เชินถามเบาๆ “ยังโกรธอยู่ไหม?”
เขารู้ดีเรื่องความดื้อรั้นของเธอ
เผยลี่เชินขยับคิ้วเมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งเฉย เขาจึงนั่งลงข้างๆ พร้อมกับคำพูดเบาๆ “เรื่องในวันนี้ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ”
เขาขมวดคิ้วอธิบายอย่างอดทน “ไม่ว่าเรื่องนี้เธอจะทำหรือไม่ แต่ความเสียหายได้เกิดขึ้นแล้ว ฉันจึงต้องคิดหาทางแก้ไข เรื่องเร่งด่วนที่ควรทำมากที่สุดคือทำให้บริษัทนิ่งให้ได้ ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจทำแบบนี้เธอเข้าใจไหม?
เขาไม่เคยตั้งใจตำหนิเธอเลยสักครั้ง ไม่ว่าเรื่องใบเสนอราคาเธอจะทำผิดหรือไม่ เขาก๋ไม่สนใจ
แต่เขาเป็นผู้นำบริษัท มีความรับผิดชอบต้องไกล่เกลี่ยความขัดแย้ง แก้ไขปัญหา แทนที่จะพัวพันกับความคับข้องใจและความผิดพลาดเช่นเดียวกับเด็กๆ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร
เผยลี่เชินหายใจลึก “ฉันจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อนให้คำตอบเธอ”
“ไม่ต้องการ” ในที่สุดไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ขยับกาย ค่อยๆ ลุกขึ้น “ก็เหมือนกับที่คุณพูดไว้ ความเสียหายมันเกิดขึ้นแล้ว มันก็ไม่มีความหมายอะไรที่จะมาหาว่าใครถูกใครผิด”
พูดจบเธอเดินไปที่ห้องน้ำ
เรื่องใบเสนอราคาที่เขาจัดการแก้ไขทำให้เธอรู้สึกผิดหวัง แต่เรื่องที่ทำให้เธอเสียใจมากคือเขาปิดบังเรื่องพ่อของเธอ
เรื่องมาถึงขนาดนี้ เขายังไม่คิดจะบอกเธอ
กำลังจะเดินถึงประตูห้องน้ำ ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกว่ามีมือมาดึงรั้งเธอไว้
หันกลับไปเห็นสายตาเย็นยะเยือกดุจน้ำในทะเลสาบของเขา ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
ไม่ทันได้พูดอะไร เผยลี่เชินกลับถามด้วยเสียงเข้ม “เธอจะมาโกรธใส่ฉันแบบนี้ใช่ไหม?
