ตอนที่ 338 พวกเธอทะเลาะกันใช่ไหม
โกรธ?
เธอไม่เคยโกรธเขา!
เธอรอ รอให้เขาสารภาพกับเธอ รอให้เขาบอกเธอทุกอย่างที่ปิดบังเธอไว้
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยายามสะบัดข้อมือให้หลุดจากมือเขา แต่เผยลี่เชินไม่คิดจะปล่อยมือตั้งแต่แรก
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดเสียงเย็นชาใบหน้าปราศจากความรู้สึกใดๆ “ปล่อยฉัน!”
หัวใจของเผยลี่เชินเหมือนถูกบีบรัดจนแน่นเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงเช่นนี้ ความโกรธพลุ่งพล่าน ทำให้ควบคุมการกระทำของตัวเองไม่ได้
เขาเดินไปข้างหน้าผลักไป๋เสว่เอ๋อร์ให้ชิดติดกำแพง “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอพูดมา พวกเราเปลี่ยนมาถึงจุดนี้ได้อย่างไรกัน?”
ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันพวกเขามีประสบการณ์ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้าสองคน
หัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์สั่นเทาเมื่อได้ยิน ขณะนั้นไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
เธอเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ แต่ทำไมเขาถึงปิดบังเธอ?
ก่อนที่จะถามอะไรออกมา จู่ๆ รู้สึกที่ริมฝีปากถึงความนุ่มนวลปะทะเข้าที่ริมฝีปากของเธอ ชั่วครู่หนึ่งกลิ่นกายของชายหนุ่มพุ่งเข้าไปในโพรงจมูกของเธอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยื่นมือโดยไม่ลังเล ผลักเผยลี่เชินให้ถอยห่างออกไป
เผยลี่เชินไม่ทันตั้งตัว ถูกผลักโดยแรงฉับพลันจึงเซไปข้างหลังสองสามก้าว
สายตาประสานกัน ไม่ได้มีความอับอาย
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกตะขิดตะขวงใจ “ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบ…”
พูดจบเธอหันกลับเดินเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นล็อคประตูห้องน้ำ
ไป๋เสว่เอ๋อร์สะอื้นไห้น้ำตาไหลด้วยอารมณ์สับสนอยากที่จะอธิบายได้แผ่ซ่านไปถึงข้างในจิตใจ
เธออยากจะถามเผยลี่เชินเกี่ยวกับเรื่องนี้นับครั้งไม่ถ้วน แต่เธอกลัวว่าวันหนึ่งที่เธอเอ่ยปากออกไป ความสัมพันธ์ของคนสองคนจะไม่เป็นเหมือนเดิม ดังนั้นเธอจึงสืบเรื่องนี้เองจะดีกว่าที่จะไปถามเขาตรงๆ
ในที่สุดไป๋เสว่เอ๋อร์ออกจากห้องน้ำหลังจากอยู่ในนั้นเป็นเวลานาน ไฟในห้องนอนยังคงเปิดสว่างอยู่ แต่ไม่มีเงาของชายหนุ่มแล้ว
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึก พยายามนอนให้หลับอยู่บนเตียง
วันถัดมา ขณะที่ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังอยู่ในความฝัน จู่ๆก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ตามด้วยเสียงป้าจางที่ดังมาจากนอกห้อง “คุณไป๋ รีบตื่นเถอะคะ คุณแม่มาหาคุณคะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกตะลึงรีบลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน เธอนึกว่ายังคงอยู่ในความฝัน จนกระทั่งได้ยินเสียงของป้าจางดังขึ้นอีกครั้ง
เมื่อได้ยินว่าแม่มา ไป๋เสว่เอ๋อร์ตื่นขึ้นอย่างมีสติ รีบลุกจากเตียงล้างหน้าล้างตาแบบรวกๆ แล้วลงมาข้างล่าง แน่นอนพอลงมาถึงชั้นล่างเธอเห็นคุณแม่ไป๋นั่งบนโซฟากำลังนั่งสนทนากับเผยลี่เชิน
ในใจเหมือนถูกบีบรัดด้วยเชือก ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบก้าวเท้ามาข้างหน้า แล้วพูดว่า “แม่…แม่มาทำไม?”
รอยยิ้มคุณแม่ไป๋ปรากฏบนใบหน้าหลังจากที่เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ “เสว่เอ๋อร์ เพิ่งตื่นนอนหรือ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้ว ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่กลับถามว่า “แม่ไม่สบายไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมจู่ๆ มาหาหนู? ไม่สบายหายแล้วหรือ?”
คุณแม่ไป๋ยิ้มพร้อมพูดเบา “แม่หายดีแล้ว กลัวว่าลูกจะเป็นห่วง ก็เลยมาหาลูก”
เผยลี่เชินเห็นทั้งสองพูดคุยกัน ตัวเองจึงลุกขึ้นพร้อมกับกำชับป้าจางที่อยู่ข้างๆ “เตรียมอาหารเช้าเพิ่มด้วยนะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองดูเงาของชายหนุ่ม หายใจลึกโดยไม่พูดอะไร
สีหน้าของคุณแม่ไป๋เปลี่ยนเป็นจริงจัง พูดเสียงเข้ม “เสว่เอ๋อร์ ที่แม่มาวันนี้ก็เพราะมีเรื่องอยากคุยกับลูก”
ได้ยินเสียงแม่พูดอย่างจริงจัง ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็อดตื่นเต้นไม่ได้ รีบถามโดยไว “ทำไมหรือคะ?”
คุณแม่ไป๋นิ่งไป พูดเบาๆ “ไปคุยกับที่ห้องนอนลูกดีกว่า”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ได้คิดอะไรมากจึงพยักหน้าตอบรับ พาคุณแม่ไป๋ไปที่ห้องนอนชั้นสอง
ไป๋เสว่เอ๋อร์นึกถึงคำพูดของเฝิงเจิ้งปางที่พูดไว้ตอนที่เธอไปเยี่ยมแม่ของเธอครั้งก่อนแล้วเธอรู้สึกอารมณ์ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ถ้าวันนี้แม่มาพูดกับเธอด้วยเรื่องนี้อีก เธอจะทำอย่างไรดี? จะปฏิเสธไปเหมือนครั้งก่อนไหม?
ในขณะนี้ จู่ๆ คุณแม่ไป๋เอ่ยปากว่า “แม่มาคิดๆ ดูแล้ว ตอนนี้พ่อของลูกก็ไม่อยู่แล้ว พวกเราสองคนแม่ลูกก็ไม่มีที่พักพิง ชีวิตก็อยู่ยากขึ้น เมื่อก่อนแม่ขัดขวางไม่ให้ลูกคบกับเผยลี่เชิน แต่ต่อมาแม่ได้เห็นเขาปฏิบัติดีกับลูก ดังนั้นที่แม่มาวันนี้ก็อยากบอกกับลูกว่า แม่ไปขัดขวางที่ลูกจะคบกับเผยลี่เชินแล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินแม่พูด ไม่คาดคิดว่าที่คุณแม่ไป๋มาครั้งนี้ ไม่ใช่เรื่องที่เฝิงเจิ้งปางพูดไว้ครั้งก่อน แต่มาด้วยเรื่องของเธอกับเผยลี่เชิน
คุณแม่ไป๋เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์นิ่งไปไม่พูดอะไรออกมา จึงยิ้มที่มุมปาก “ทำไมไม่พูดอะไรบ้าง เด็กโง่เอ้ย?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กลับมามีสติอีกครั้ง ส่ายหน้าพูดเสียงเรียบ “มีอุบัติเหตุนิดหน่อยคะ”
คุณแม่ไป๋ถอนหายใจเมื่อได้ฟัง “ต้องโทษแม่ เมื่อก่อนแม่มีอคติกับเผยลี่เชิน แต่พอได้รู้จักนานวันเข้า แม่ก็เห็นว่าเขาจริงใจกับลูกจริงๆ อีกอย่างแม่ได้ยินว่าเขาขอลูกแต่งงาน”
เมื่อได้ยินคำว่าแต่งงานไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอจำได้ชัดเจนในวันและเหตุการณ์ที่เขาขอแต่งงาน ในช่วงเวลาที่เธอลังเลว่าจะตอบรับเผยลี่เชินหรือไม่ ก็มาเกิดเรื่องอุบัติเหตุพ่อของเธอเสียก่อน
แล้วมาคิดถึงเรื่องเผยลี่เชินมีส่วนเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับพ่อ ในใจของไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกเศร้าเสียใจอย่างบอกไม่ถูก
คุณแม่ไป๋มีปฏิกิริยาตอบสนองช้าเกินไปเมื่อเห็นสีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ดูผิดปกติ เธอขมวดคิ้ว จึงเอ่ยปากถาม “เสว่เอ๋อร์ เป็นอะไรไปลูก?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึก สงบสติอารมณ์ ยิ้มเฝื่อนให้กับแม่ตัวเอง “แม่ หนูไม่เป็นไรคะ แต่เรื่องแต่งงาน หนูเป็นคนตัดสินใจเองคะ”
คำตอบของไป๋เสว่เอ๋อร์ทำให้คุณแม่ไป๋ยากที่จะเข้าใจ “ลูก…ลูกกับเผยลี่เชินทะเลาะกันหรือเปล่า?”
“เปล่าคะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ถามคำตอบคำ “แม่ หนูกำลังทบทวนเรื่องของตัวเอง ความสัมพันธ์ระหว่างหนูกับเผยลี่เชิน ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับแม่ว่าจะเห็นด้วยหรือคัดค้าน”
เผยลี่เชินซึ่งอยู่ที่ประตู ได้ยินคำพูดนี้ของหญิงสาว รู้สึกเจ็บปวดใจเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวมาก่อน
เขาเพียงแค่จะเข้ามาบอกให้พวกเขาไปทานอาหารเช้า แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินการสนทนาของพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นก็คาดไม่ถึงว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะตอบคำถามด้วยความเยือกเย็นอย่างไร้ความปรานี
จิตใจของเขาหล่นวูบลงทันที
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเข้ม สีหน้าเยือกเย็น เขากำมือแน่น หันหลังเดินกลับไป
แต่ผู้หญิงสองคนในห้องนอน กลับไม่พบความผิดปกติใดๆ
คุณแม่ไป๋ยังไม่ยอมแพ้ ถามต่อ “เสว่เอ๋อร์ ลูกบอกความจริงกับแม่มานะว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างลูกกับเผยลี่เชิน?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึก พูดคำต่อคำว่า “พวกเราไม่ได้เป็นอะไร เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องของหนูเอง หนูจะจัดการเอง ขอร้องนะคะแม่อย่าถามหนูอีกเลย”
พูดจบประโยค ไป๋เสว่เอ๋อร์ลุกขึ้นก้าวเดินออกจากห้อง
คุณแม่ไป๋มองดูเงาของเธอแล้วถอนหายใจยาว
ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นเผยลี่เชินยืนอยู่ที่ประตูเมื่อเธอลงมาถึงข้างล่าง ดูเหมือนจะออกไป พอดีชายหนุ่มหันมาก่อน จึงได้สบสายตากัน บรรยากาศจึงดูวังเวงเยือกเย็น
เมื่อนึกถึงคำพูดของหญิงสาวที่พูดเมื่อสักครู่อย่างไม่มีเยื่อใย สีหน้าของเผยลี่เชินดูเคร่งขรึม เขาละสายตาแล้วกำชับป้าจางด้วยเสียงเย็นๆ “ป้าจาง คืนนี้ฉันไปงานเลี้ยงไม่กลับมาบ้านนะ”
พูดจบ เขาสวมเสื้อแจ็คเก็ต รีบก้าวเท้ายาวๆ เดินจากไปด้านนอก
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วมองดูเงาของชายหนุ่ม
งานเลี้ยงอะไร แล้วทำไมคืนนี้ถึงไม่กลับบ้าน?
