ตอนที่ 374 ยกบ้านพร้อมที่ดินให้ลูก
หลังจากออกจากสุสาน ไป๋เสว่เอ๋อร์พาไป๋ห้าวเจ๋อไปที่โรงแรมเพื่อเช็คอิน หลังจากกินข้าวกลางวันแล้ว ให้เด็กน้อยนอนกลางวัน พวกเขาถึงไปบ้านวิลล่าคุณแม่ไป๋ที่เขตหนาน
รถจอดสนิทอยู่ที่หน้าประตูบ้านวิลล่า ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นคุณแม่ไป๋ยืนอยู่ที่หน้าประตูมองไปรอบๆ
เปิดประตูลงจากรถ คุณแม่ไป๋รีบออกมาต้อนรับ “เสว่เอ๋อร์! ห้าวเจ๋อ! พวกเธอมากันแล้ว แม่รอตั้งนาน!”
ไป๋ห้าวเจ๋เห็นคุณแม่ไป๋ เรียกดังเสียงหวาน “คุณยายคนสวย!”
“ไอ่!” คุณแม่ไป๋เดินมาข้างหน้าก้มตัวลงกอดไป๋ห้าวเจ๋อ หอมแก้มเขาไม่หยุด
“ไหนให้ยายดูซิ ห้าวเจ๋อตัวสูงแค่ไหนแล้ว! ยายอุ้มไม่ไหวแล้ว”
ไป๋ห้าวเจ๋อหัวเราะคิกคัก ปากหวานไม่หยุด “คุณยายสวยมาก หนูเคยเห็นผู้หญิงที่สวยที่สุด คนหนึ่งคือแม่ อีกคนหนึ่งก็คือคุณยาย!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินตามทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก แต่รู้สึกอึดอัดที่หัวใจเล็กน้อย
ถ้าหากพ่อไม่ประสบอุบัติเหตุ ครอบครัวของพวกเขาคงมีความสุขมาก….
เมื่อเข้าไปในบ้าน คนรับใช้ยิ้มทักทายให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ ไป๋เสว่เอ๋อร์กวาดตามองไปรอบๆบ้าน ไม่เห็นแม้แต่เงาของเฝิงเจิ้งปาง
คุณแม่ไป๋กระซิบเบาๆ “ช่วงนี้เขากลับไปบ้านเกิด บ้านนี้จึงเหลือแต่แม่คนเดียว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินคุณแม่ไป๋บอกเช่นนั้น
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอพาไป๋ห้าวเจ๋อมาที่นี่ ทุกครั้งที่มาเจอเฝิงเจิ้งปาง ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกไม่สบายใจ อึดอัดใจ แล้วยังต้องพยายามอธิบายให้ไป๋ห้าวเจ๋อเข้าใจสถานะของเฝิงเจิ้งปาง เหนื่อยใจจนบอกไม่ถูก
ตอนนี้เขาไม่อยู่ดีที่สุด
บนโต๊ะเต็มไปด้วยของเล่นที่คุณแม่ไป๋เตรียมไว้ให้ไป๋ห้าวเจ๋อล่วงหน้า ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นของเล่นฝึกพัฒนาการสติปัญญา มีหลากหลายรูปแบบ ล้วนแล้วท้าทาย มีแม้กระทั่งของเล่นที่คุณแม่ไป๋ฝากเพื่อนที่ไปต่างประเทศซื้อให้
ไป๋ห้าวเจ๋อเห็นของเล่น ก็มีความสุขตามประสาเด็กๆ จากนั้นหยิบชุดของเล่นประกอบขึ้นมาเล่น
คุณแม่ไป๋เล่นกับเด็กชายตัวน้อยอยู่นาน จนในที่สุดก็หันไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
ไป๋เสว่เอ๋อร์สวมเสื้อแจ็คเก็ตสีดำ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอใส่เป็นพิเศษเมื่อเธอไปที่สุสานวันนี้
คุณแม่ไป๋ขมวดคิ้ว พูดด้วยเสียงเย็นเย็น “ไปสุสานมาเหรอ?”
“คะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบรับ
คุณแม่ไป๋พูดด้วยน้ำเสียงเชิงตำหนิ “งั้นทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า สีดำทึมๆ เห็นแล้วหดหู่ใจ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกอึดอัดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมองสายตาของคุณแม่ไป๋ พูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “แม่ แม่ไม่ไปหาพ่อก็ช่างเถอะ แต่ทำไมต้องมาสนใจว่าหนูจะไปหรือไม่ไป?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น คุณแม่ไป๋ค่อยๆ ยกถ้วยน้ำชาลายเส้นสีทองขึ้นดื่มอย่างช้าๆ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ไม่ใช่แม่ไม่ให้ลูกไป เพียงแต่มีคนสังเกตเห็น ลูกดูพวกเราสิ ชีวิตในตอนนี้ยังไม่ถือว่าดีอีกใช่ไหม? แค่คิดถึงก็พอแล้ว แต่อย่ายึดติดจนเกินไป”
เมื่อได้ยินคำพูดของคุณแม่ไป๋ ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกเจ็บปวดใจ ผิดหวัง อย่างน่าประหลาดใจ
ในช่วง 6 ปีที่ผ่านมา เท่าที่เธอรู้ 3 ปีที่พ่อจากไป เธอพาแม่ไปเยี่ยมพ่อครั้งหนึ่ง จากนั้นคุณแม่ไป๋ก็ไม่เคยไปอีกเลย
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่เข้าใจว่าทำไมคนสองคนที่เคยรักกันสนิทสนมกัน มาตอนนี้แม้แต่มิตรภาพสุดท้ายถึงได้เปลี่ยนเป็นจืดจางได้ขนาดนี้
แต่ต้องบอกว่า ชีวิตของคุณแม่ไป๋ไร้กังวล มีอิสรเสรี ไม่ต้องสนใจคนอื่น
“คุณยาย, แม่ ดูสิครับ หนูต่อเสร็จแล้วนะครับ”
เสียงของไป๋ห้วเจ๋อดังขึ้น ขณะนั้นทำให้สมาธิของไป๋เสว่เอ๋อร์หมดไป
คุณแม่ไป๋ยิ้มในทันทีแล้วพูดว่า “ห้าวเจ๋อน้อยเก่งมาก! รีบเอามาให้ยายดูเร็วๆ”
อยู่ที่คฤหาสน์จนถึงตอนบ่าย ตอนค่ำก็กินอาหารค่ำร่วมกัน ก่อนจะจากกัน จู่ๆ คุณแม่ไป๋ลากไป๋เสว่เอ๋อร์มาถามอย่างจริงจัง “ลูกจะกลับบ้านมะรืนไม่ใช่หรอ? พรุ่งนี้มีเวลาไหม? มาหาแม่อีกสักครั้ง”
“ทำไมคะแม่? มีเรื่องอะไรหรือคะ?”
คุณแม่ไป๋ลดเสียงลงพูดกระซิบเบาๆ “ตอนนี้แม่มีบ้านและที่ดินอยู่เล็กน้อย อยากให้ลูก พรุ่งนี้ลูกมานะ พวกเราจะได้ไปดำเนินการต่อ”
“บ้านและที่ดิน?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้ว “แม่มีบ้านและที่ดินได้อย่างไร?”
ไห่เฉิงถือว่าเป็นเมืองชั้นนำแห่งหนึ่ง ในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมาราคาบ้านเพิ่มขึ้นจนน่าตกใจ บ้านพร้อมที่ดินมีมูลค่านับล้าน เธอไปเอาเงินจากที่ไหนมาตั้งมากมาย?
คุณแม่ไป๋ถอนหายใจ พูดเบาๆ “อันที่จริงแม่มีเรื่องปิดบังลูกมาตลอด ตอนที่ตระกูลไป๋ล้มละลาย แม่ยังคงเก็บบ้านและที่ดินไว้ในมือ 2 ที่ ซึ่งแม่ไม่เคยบอกลูก ทั้ง 2 ที่นั้นทำเลไม่เลว ตอนนี้ราคากำลังพุ่งขึ้น แม่เลยอยากให้ลูก”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้ว ขณะนี้อารมณ์รู้สึกสับสน เศร้าโศก
ถ้าหากวันแรกเธอรู้ว่าคุณแม่ไป๋มีบ้านพร้อมที่ดินอยู่ 2 แห่ง แน่นอนเธอต้องคิดหาวิธีเพื่อหาเงินทุน ไม่เข้าไปที่ผ่านมาเผยลี่เชินอย่างหมาจนตรอก….
“เสว่เอ๋อร์?” คุณแม่ไป๋เห็นเธอเงียบไม่พูดอะไร ดึงชายเสื้อของเธอ “บ้านและที่ดินนี้ไม่ได้ให้เธอ แต่ให้ไป๋ห้าวเจ๋อ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่ลูกพาเขาออกไปใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกอึดอัดใจ พยายามระงับความโกรธแล้วถามกลับไป “แม่ก็รู้ว่ามันไม่ง่าย? ตอนแรกที่ตระกูลไป๋ต้องการเงิน ทำไมแม่ถึงไม่บอกหนูว่ามีบ้านและที่ดินอยู่ในมือ?”
คุณแม่ไป๋พูดไม่ออกตอบไม่ถูก
หัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกเย็นชา เธอเดินไปข้างๆ เอาไปกอดไป๋ห้าวเจ๋อ แล้วกระซิบเบาๆ “ห้าวเจ๋อ พวกเรากลับโรงแรมกันเถอะ”
ไป๋ห้าวเจ๋อเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์อารมณ์ไม่ค่อยดี จึงยื่นมือในน้อยๆ มาลูบที่แก้มของไป๋เสว่เอ๋อร์ พยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง “ครับ”
จากนั้นเอาศีรษะน้อยวางบนไหล่ของไป๋เสว่เอ๋อร์ ไป๋ห้าวเจ๋อหันไปกระพริบตาให้คุณแม่ไป๋ พูดเสียงเบาๆ “ลาก่อนครับคุณยาย”
คุณแม่ไป๋โบกมือให้ ส่งพวกเขาที่ประตู
ไป๋เสว่เอ๋อร์อุ้มไป๋ห้าวเจ๋อขึ้นรถ ขณะที่กำลังจะปิดประตู คุณแม่ไป๋ยื่นมือดึงประตูรถไว้ พูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “เสว่เอ๋อร์ ถ้าลูกยังจำแม่คนนี้ได้ พรุ่งนี้เช้ามาหาแม่ แม่จะคอยดูลูกอยู่ที่บ้าน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ตอบอะไร ปิดประตูรถด้วยสีหน้าหม่นหมอง
บนถนนทางไปโรงแรม เธอคิดถึงแต่คำพูดของแม่ตลอด
ถ้าตอนแรกเธอนำบ้านและที่ดินที่อยู่ในมือออกมา ไม่แน่ว่าตระกูลไป๋อาจรอด เรื่องอาจจะเป็นไปในทางที่ดีขึ้น แต่ทว่า….
ไป๋เสว่เอ๋อร์ถอนหายใจ หันออกไปมองนอกหน้าต่าง
แสงไฟในเมืองไห่เฉิงเหมือนเมื่อ 6 ปีก่อน สว่างสดใส
ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็สั่นไหว เป็นลู่เหยาที่โทรศัพท์มา
ไป๋เสว่เอ๋อร์รับโทรศัพท์ “ฮัลโหล?”
เสียงของลู่เหยาในโทรศัพท์ดูกังวลเล็กน้อย “เสว่เอ๋อร์ พวกเธออยู่ที่ไหน?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบไปตามความจริง “บนถนนที่จะกลับโรงแรม มีอะไรหรือคะ?”
ลู่เหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เปล่า ฉันเพิ่งทำงานเสร็จ ก็เลยโทรมาหาพวกเธอ”
“โอเค”
ลู่เหยามองดูวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนด้านนอกของหน้าต่างหลังจากที่วางโทรศัพท์ ในสมองคิดถึงเรื่องที่ลูกน้องพึ่งจะรายงานเมื่อสักครู่
“เผยลี่เชินกำลังสืบหาที่อยู่ของไป๋เสว่เอ๋อร์ ช่วงนี้กำลังสืบอยู่ที่เมืองจิ่ง”
ดูเหมือนเผยลี่เชินจะไม่ยอมแพ้
ตอนนี้ไป๋เสว่เอ๋อร์พาไป๋ห้าวเจ๋อกลับไห่เฉิง ก็เท่ากับกลับมาถิ่นเผยลี่เชิน เขายิ่งต้องระวัง! ทุกครั้งที่มาถึงตอนนี้ เขาต้องรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน
ลู่เหยายกมือกดเปลือกตาข้างขวาที่กระตุก ความวิตกกังวลในใจเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรง เขาหายใจลึกๆ แล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะไม่ให้เผยลี่เชินได้พบกับสองแม่ลูกเป็นเด็ดขาด
