ตอนที่ 371 ทั้งหมดเป็นการเลือกของเธอ
“ลุงอู๋ เดี๋ยวจอดรถข้างหน้านี้”
ลู่เหยากำชับคนขับรถอย่างใจเย็น จากนั้นหันไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์และเจียงหวั่นหวั่น พูดเบาๆ “ตอนนี้เธอยังคงร้อนรน คุณช่วยดูแลเธอให้ดีนะ ถ้ามีเรื่องอะไรให้ติดต่อฉันทันที”
เจียงหวั่นหวั่นพยักหน้าทันที “ได้ ฉันรู้แล้ว”
เมื่อสั่งกำชับเรียบร้อยแล้ว ลู่เหยาหันไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์ “เอาโทรศัพท์มือถือมาให้ฉันเถอะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึก จิตใจเหมือนถูกบีบ จากนั้นส่งโทรศัพท์ให้เขาไป
เมื่อลงจากรถ ลู่เหยาโบกมือลาพวกเธอ มองรถคันนั้นที่จากไป
ใจรู้สึกสับสน ยากที่จะวางใจได้ เขาไม่คิดว่าวันหนึ่งเขาจะต้องมาช่วยเหลือไป๋เสว่เอ๋อร์ แต่วันนี้เขายอมเสียสละไม่สนใจความปลอดภัยของร่างกายเพื่อปกป้องเธอเป็นครั้งสุดท้าย
“เจอแล้วครับ หมายเลขโทรศัพท์ขึ้นว่าอยู่ที่เมืองจิ่ง!”
รถมายบัคสีดำวิ่งอยู่ในความมืด ตามมาด้วยรถ suv อีกสองคัน ภายในรถเต็มไปด้วยผู้คน
เมื่อได้ยิน “เมืองจิ่ง” เผยลี่เชินถึงกับขมวดคิ้วเข้ม เขารู้ชัดแน่นอนว่าเมืองจิ่งเป็นถิ่นที่อยู่ของตระกูลลู่ ดังนั้นลู่เหยาจึงพาไป๋เสว่เอ๋อร์ไปที่นั่น เป็นเพราะชื่อเสียงและอำนาจของตระกูลลู่นั่นเอง
แต่ครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นถิ่นใคร มาพาคนของเขาไป เขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แน่
โจ๋วฝันนั่งอยู่ด้านหน้าคนขับจ้องมองตำแหน่งที่จอคอมพิวเตอร์ จากนั้นจึงรายงานสถานการณ์ “พวกเขาหยุดพัก ที่ใจกลางเมืองถนนไป๋เสียงครับ”
เผยลี่เชินสั่งด้วยเสียงเย็นชา “รีบตามไป!”
ครั้งนี้ถ้าไป๋เสว่เอ๋อร์ยอมตามเขากลับไป ไม่หนีไปไหนอีก เขาจะตอบรับข้อเสนอของเธอทุกอย่าง
ตอนที่มาถึงใจกลางเมืองจิ่งบนถนนไป๋เสียง เป็นเวลาค่ำแล้ว เผยลี่เชินมองออกไปนอกหน้าต่างรถ เมื่อมองเห็นรถสองคันจอดอยู่บนถนน เขาก็รู้ชัดเจนอยู่ในใจแล้ว
ขณะกำลังจอดรถ เขาเปิดประตูรถลงจากรถโดยไม่ลังเล แล้วเดินไปที่รถสองคันนั้น แต่คาดไม่ถึงยังเดินไปไม่ถึงเป้าหมาย ประตูรถหนึ่งในรถสองคันนั้นเปิดออก เป็นลู่เหยาที่ลงมาจากรถคันนั้น
ทั้งสองสบสายตา เหมือนมีกลุ่มควันลอยพวยพุ่งขึ้นมาในอากาศ ทำให้มีความกดดันที่มองไม่เห็น
เผยลี่เชินก้าวเท้าไปข้างหน้า กวาดตามองลู่เหยาด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม ไม่ได้สนใจเขา แต่กลับเดินตรงไปที่รถ
“ไป๋เสว่เอ๋อร์!”
เสียงของชายหนุ่มฟังแล้วหดหู่ เขาเปิดประตูรถมองเข้าไปข้างใน
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่อยู่!
เขาระงับความโกรธ แล้วเดินไปที่รถอีกคัน เปิดประตูรถ ไม่เห็นแม้แต่เงาคนที่เขาอยากเจอ
รถทั้งสองคันเต็มไปด้วยคนแก่และเด็กซึ่งเป็นคนของลู่เหยา ต่างจ้องมองด้วยสายตาระมัดระวัง
ความโกรธเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ สายตาของเผยลี่เชินเหมือนพร้อมจะฆ่าคนได้ เขาหันกลับเดินไปหาลู่เหยา ยื่นมือไปกระชากปกเสื้อของเขาไว้ “ไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่ที่ไหน!”
เขาถามจบ คนในรถทั้งสองคันต่างก็ลงมาจากรถ ล้อมรอบพวกเขาไว้อย่างรวดเร็ว
คนของเผยลี่เชินเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี จึงลงจากรถแล้วล้อมรอบคนของลู่เหยาไว้อีกที
สถานการณ์และบรรยากาศขณะนี้ตึงเครียดไม่น่าไว้วางใจ
“ฉันถามนาย ไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่ที่ไหน!”
“เธอไปแล้ว” แม้ว่าจะถูกกระชากคอเสื้อ แต่ลู่เหยายังคงใจเย็น “ตอนนี้ต่อให้นายลงมือต่อยฉันมันก็ไม่มีประโยชน์ เธอจะไม่กลับมาอีกแล้ว”
ดวงตาเผยลี่เชินลุกโพรงด้วยไฟโกรธแค้น เขายกกำปั้นขึ้นมาจากนั้นต่อยไปที่ใบหน้าของลู่เหยา ลู่เหยาถึงต่อยจนเซถอยหลังเกือบล้ม
เมื่อลูกน้องของลู่เหยาเห็นแบบนี้ จึงรีบชิงลงมือ แต่ทันใดนั้นลู่เหยาตะโกนว่า “หยุดนะ!”
เขาใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดเลือดที่มุมปาก ตวาดใส่ลูกน้องตัวเอง “ใครให้ลงมือ!”
พูดจบ เขาเงยหน้าขึ้นมองเผยลี่เชิน พูดด้วยเสียงเย็นชา “ไป๋เสว่เอ๋อร์มีคำพูดถึงนาย ถ้านายอยากลงมือ ฉันก็จะสู้กับนาย!”
เผยลี่เชินดวงตาหม่นหมองเมื่อได้ยิน ลดกำปั้นที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาขมวดคิ้ว “เธอพูดว่าอะไร?”
หลังจากลู่เหยาได้ยินเช่นนั้น จึงหันไปมองที่ลูกน้องของตัวเอง เมื่อลูกน้องเข้าใจความหมายจึงเดินไปอยู่อีกด้านหนึ่ง
ส่วนลูกน้องของเผยลี่เชินเมื่อเห็นอีกฝ่ายถอย จึงถอยไปอีกด้านเช่นกัน ปล่อยให้เผยลี่เชินกับลู่เหยาอยู่ในพื้นที่ว่างพูดคุยกัน
ลู่เหยาหยิบกล่องเล็กๆ ออกจากกระเป๋าอย่างช้าๆ ส่งให้เผยลี่เชิน
เมื่อได้เห็นกล่องกำมะยี่ที่คุ้นเคย อารมณ์ของเผยลี่เชินจึงเปลี่ยนไป เขายื่นมือออกไปรับ เปิดออกเบาๆ
แน่นอนมันเป็นสร้อยคอที่เขามอบให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ก่อนหน้านี้ เพียงแต่สร้อยคอที่อยู่บนผ้ากำมะยี่สีแดงนั้นขาดเป็นสองส่วนแล้ว
มือที่กำกล่องเล็กๆ กล่องนั้นค่อยๆ แน่นขึ้น จนแขนของเผยลี่เชินเส้นเลือดเขียวคล้ำ
ลู่เหยาพูดเสียงเข้ม “นี่เป็นสิ่งที่เธอฝากฉันไว้ส่งมอบให้นาย ถ้านายยังคงตามหาเธอ นายคงคิดออกนะว่าผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร นายรู้จักนิสัยของเธอดี ถ้านายยังคงบังคับเธออีก เธอก็อาจทำอะไรที่คาดคิดไม่ถึงก็ได้”
เมื่อเห็นสีหน้าของเผยลี่เชินเศร้าหมองอย่างหนัก ลู่เหยานิ่งไปก่อนจะพูดต่อ “เธอบอกว่าเธอพร้อมที่จะตายไปพร้อมกับลูกในท้อง ลูกอยู่เธออยู่ ลูกตายเธอตาย ถ้านายปล่อยเธอไป ก็จะรักษาไว้ทั้งสองชีวิต”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ในสมองของเผยลี่เชินปรากฏภาพเหตุการณ์ในโรงแรมในวันนั้น
หญิงสาวเอามีดจ่อคอหอยตัวเองจนมีเลือดไหลออกมา ดวงตาดื้อรั้น ไม่มีความลังเลเลยสักนิด เขาอยู่กับเธอมานาน มีหรือที่เขาจะไม่รู้นิสัยของเธอเป็นอย่างดี?
ถ้าเป็นเรื่องที่เธอกำหนดไว้แล้ว ต่อให้มีวัวสิบตัวมาลากก็เปลี่ยนไม่ได้
เผยลี่เชินกัดฟันแน่น เงยหน้าจ้องมองลู่เหยาด้วยสายตาแดงก่ำแสดงถึงความโกรธ “ที่นายพูดเป็นความจริง ใช่ไหม?”
สีหน้าของลู่เหยาเย็นชา “ฉันไม่มีทางหลอกนายหรอก”
ครู่หนึ่ง ความจนตรอก ความขมขื่น ความโกรธ ปะปนกันไป เผยลี่เชินก้าวไปข้างหน้า ยื่นมือไปจับคอเสื้อของลู่เหยา “นายพาฉันไปพบเธอ ฉันอยากเจอเธอคุยกับเธอ!”
น้ำเสียงของลู่เหยาหนักแน่น “เธอไม่อยากเจอนาย!”
“นาย….”
เผยลี่เชินสูญเสียความคิดของเขาทันที เขายกกำปั้นขึ้นมาบนใบหน้าของลู่เหยา
ในขณะนั้นลู่เหยาเอ่ยปากพูด “เผยลี่เชิน การเลือกของนายคือการตัดสินอนาคตของเธอ! ไม่มีใครบังคับนาย!”
ลดกำปั้นลงหยุดนิ่งไปสักครู่ เผยลี่เชินจ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้า ในสมองปรากฏคำพูดที่เขาพูดเมื่อสักครู่ และหัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดจนควบคุมไม่ได้
เขาคลายมือที่จับคอเสื้อลู่เหยาไว้ ถอยหลังไปครึ่งก้าว อารมณ์สับสนเพิ่มขึ้นในหัวใจ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ให้คำถามที่มีทางเลือกแต่ไม่มีทางให้เลือก แต่เขาจะมีใจที่จะผลักดันเธอจนตายได้อย่างไร?
หลังจากเงียบไปนาน เขายกมุมปาก สายตาแสดงออกถึงการเสียดสี
ทั้งหมดล้วนต้องตำหนิเขา ตำหนิที่ตัวเองหวั่นไหว แสดงความเย็นชา ไร้ความปรานีกับทุกคนอย่างชัดเจน แต่ไม่ใช่กับเธอ ซึ่งเขาในตอนนี้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ ไม่มีพิธีการ ไม่ตกอยู่ใต้บังคับของใครไม่เหมือนเมื่อก่อน
การแสดงออกทางสีหน้าค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นดุจน้ำแข็งอย่างช้าๆ เผยลี่เชินมองลู่เหยาด้วยสายตาเคร่งขรึม ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่รถของตัวเอง
ส่วนลูกน้องของเผยลี่เชินเมื่อเห็นเช่นนี้ จึงตามเจ้านายขึ้นรถไป
เมื่อประตูรถปิดลง ฉีเฟิงและโจ๋วฝันซึ่งนั่งอยู่ในรถคันเดียวกันแม้จะหายใจยังไม่กล้า เจิงหงคนขับรถยังไม่กล้าออกรถ
ในที่สุด ฉีเฟิงรวบรวมความกล้า มองใบหน้าเย็นชาของเผยลี่เชิน ลองเชิงยั่งถาม “ประธานเผย ตอนนี้พวกเราจะไปไหนกันต่อ?”
ภายในรถเงียบไปสองสามวินาที จากนั้นเผยลี่เชินพูดด้วยน้ำเสียงอย่างไม่แยแส “กลับไห่เฉิง”
ในเมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์อยากไปจากเขา เขาก็ให้เธอสมหวังดีกว่า ไม่อย่างนั้นเขาจะมีทางเลือกอีกหรือ?
ที่ดีที่สุด นับตั้งแต่วันนี้พวกเขาต่างคนต่างไปตามทาง ไม่ต้องพบเจอกันอีก
