ตอนที่ 387 หกปีมานี้ชีวิตเขาไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก
หลังจากที่เธอคิดได้เช่นนี้ รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
เมื่อเธอใจร้อน เธอรีบวิ่งเรียกหาห้าวเจ๋อน้อย “เจ๋อน้อย! ไป๋ห้าวเจ๋อ!”
“คุณไป๋…”
มีเสียงดังขึ้นมา ไป๋เสว่เอ๋อรีบหันมองตาม เห็นป้าจางยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง
เธอรีบเดินเข้าไป จับมือป้าจางไว้แน่น “ป้าเอาเจ๋อน้อยไปไว้ที่ไหน!”
ป้าจางหันหน้าไปทางห้องห้องหนึ่ง บอกท่าทีเป็นนัย ไป๋เสว่เอ๋อรีบมองตามไป เห็นเด็กน้อยนอนอยู่บนเตียงเด็กภายในห้อง เธอจึงถอนหายใจโล่งอกทันที
เธอรีบเดินเข้าไปใกล้ๆเตียง มองดูห้าวเจ๋อน้อยนอนหลับสบาย ตัวน้อยๆของเขาซุกอยู่ในผ้าห่มนุ่มนิ่ม ไป๋เสว่เอ๋อจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ให้เขานอนพักผ่อนดีๆเถอะค่ะ พวกเราออกไปคุยกันด้านนอก” ป้าจางค่อยๆดึงไป๋เสว่เอ๋อออกไป บอกเป็นนัยให้ออกไปด้านนอก
ไป๋เสว่เอ๋อไม่ฟังป้าจาง แต่กลับมองดูเด็กน้อยบนเตียงอย่างลึกซึ้ง จากนั้นค่อยๆเดินออกจากห้องไป
ป้าจางปิดไฟ ค่อยๆปิดประตูลง พูดกระซิบขึ้น “คุณไป๋ นี่คุณกังวลมากเกินไปแล้ว ให้ป้าชงน้ำขิงให้ร่างกายอุ่นหน่อยไหมคะ”
ไป๋เสว่เอ๋อส่ายหน้า บอกปัด แต่ป้าจางกลับเสียงแข็งขึ้น “อย่าปฏิเสธเลยค่ะ ไปนั่งบนโซฟาทางนู้นดีกว่านะคะ ประธานเผยเพิ่งจะออกไปค่ะ คุณไม่ต้องกังวล”
ป้าจางพูดพลางเดินเข้าไปในครัว จากนั้นไม่นาน ป้าจางก็ยกน้ำชาร้อนออกมาหนึ่งแก้ว
เธอรับแก้วชาร้อนมาไว้ในมือ ไอร้อนของน้ำกระทบกับมือของเธอ ความเครียดและกังวลที่เกิดขึ้นเมื่อครู่กลับผ่อนคลายลงไปเยอะทันที
“คุณไป๋ ป้าก็เคยแม่มาก่อน เข้าใจความรู้สึกของคุณดี แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ประธานเผยจะไม่ทำร้ายคุณกับเจ๋อน้อยแน่นอน”
เมื่อได้ยินป้าจางพูดเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อเงยหน้ามอง ย้อนถามขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “มีเรื่องที่เขาทำไม่ได้ด้วยเหรอคะ?”
สามารถหลอกเธอจากสถานีรถไฟให้มาที่นี่ได้ จะมีอะไรที่เขาทำไม่ได้อีกล่ะ? มากไปกว่านั้นเธอเข้าใจกลวิธีของเขาดี ผ่านมาหกปี เขาจะไม่เปลี่ยนไปบ้างเลยเหรอ?
“เห้อ” ป้าจางถอนหายใจ “พูดแบบนี้ไม่ได้นะคะ ป้าทำงานให้กับประธานเผยมาตั้งหลายปีแล้ว เข้าใจเขาที่สุดค่ะ เขาไม่มีทางทำร้ายคุณแน่นอน อีกอย่างนะ คุณรู้รึเปล่า หกปีมานี้เขาใช้ชีวิตอย่างไม่ราบรื่นเลยนะคะ”
เมื่อเห็นป้าจางพูดมาเยอะขนาดนี้ ไป๋เสว่เอ๋อเริ่มรู้สึกสงสัยขึ้นมา เธอก้มหน้าจิบชา ผ่านไปสักพักจึงพูดขึ้น “ถ้าเขาดีกับฉันจริง คงไม่ใช้วิธีแบบนี้หลอกฉันกับเจ๋อน้อยให้มาที่นี่หรอกค่ะ”
ทันใดนั้นป้าจางย้อนถามขึ้น “ถ้าไม่ใช้วิธีแบบนี้? คุณจะยอมเจอเขาเหรอคะ?”
คำพูดนี้ ทำให้ไป๋เสว่เอ๋อถึงกับตอบอะไรไม่ถูก
ความจริงแล้ว ถ้าเผยลี่เชินไม่ใช้วิธีนี้บังคับเธอมาเจอ เธอคงพาเจ๋อน้อยหลบหนีต่อแน่นอน
เมื่อเห็นไป๋เสว่เอ๋อไม่พูดอะไรต่อ ป้าจางจึงค่อยๆพูดขึ้น “หลายปีมานี้ ประธานเผยแบกรับเรื่องไม่ดีมากมาย”
“เผชิญกับเรื่องน่าปวดหัวมากมายในบริษัทเพียงลำพัง ทั้งยังต้องออกไปเจอผู้คนโหดร้ายเจ้าเล่ห์มากมาย คุณไม่รู้หรอกว่า หลังจากที่คุณไปจากเขา เขาก็ไล่คนงานในบ้านทุกคนออก เหลือเพียงแค่ป้ากับลุงดูแลบ้าน ใช้ชีวิตผ่านไปด้วยความโดดเดี่ยวหนาวเหน็บ มีวันหนึ่งฉันไปทำความสะอาดห้อง เห็นทั้งวางหนังสือของเขามีรูปคุณวางเรียงรายเต็มไปหมด ป้าก็เพิ่งจะรู้ว่าประธานเผยเป็นคนโรแมนติคทีเดียวเชียว!”
เมื่อได้ฟังป้าจางเล่าเรื่องทั้งหมด จู่ๆไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกหดหู่ตามไปด้วย เธอขมวดคิ้ว ภายในใจรู้สึกสับสนไปหมด
เมื่อไป๋เสว่เอ๋อเงียบไป ป้าจางจึงพูดต่อ “คุณไป๋ คุณยังมีเรื่องที่ไม่รู้อีกมากมาย คุณคิดว่าเขาเป็นลูกชายคนโต เป็นเสาหลักของตระกูลเผย แล้วจะไม่สามารถลำบากหรือแบกรับเรื่องที่ไม่ดีได้ใช่ไหมคะ? เขาคนเดียวอดทนอดกลั้นมากกว่าคนอื่นเป็นไหนๆ คุณท่านเผยก็อายุมากแล้ว ผู้หญิงที่เป็นคนนอกก็ทำให้ในบ้านวุ่นวายไปหมด ตระกูลเผยเมื่อดูเผินๆเป็นครอบครัวที่สงบสุข แต่แท้จริงแล้วเขาอดทนกับความทุกข์อยู่มากมาย”
“อีกทั้ง บ้านหลังนี้ที่คุณเห็นอยู่ เป็นบ้านที่ประธานเผยเตรียมไว้ให้คุณโดยเฉพาะ ภายในมีของตกแต่งมากมาย กระทั่งมีห้องของลูก ในสวนดอกไม้ก็ออกแบบตามดอกไม้ที่คุณชื่นชอบ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อรอเพื่อสักวันว่าคุณจะกลับมา เขาให้ป้ามาทำความสะอาดอยู่เป็นประจำ แม้ว่าเขาจะไม่พูด แต่ป้าเข้าใจดี ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยลืมคุณเลย ”
เมื่อได้ฟังป้าจางพูดออกมามากมาย ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกปวดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เธอเข้าใจดีว่าป้าจางคงไม่กุเรื่องทั้งหมดมาโกหกเธอ
“คุณไป๋คะ ก่อนหน้านี้ประธานเผยเข้าใจผิดว่าเด็กในท้องเป็นของคนอื่น พวกคุณก็เลยผิดใจกัน แต่นี่ก็ผ่านมาหกปีแล้ว คงไม่มีปมปัญหาเคียดแค้นอะไรมาทำให้ครอบครัวแตกแยกกันแล้วใช่ไหมคะ?”
เมื่อได้ยินป้าจางพูดเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อจึงยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น “ป้าจาง ป้าไม่เข้าใจ เรื่องในอดีตของพวกเราไม่ได้มีเพียงแค่นั้น”
ถ้ามีแค่เรื่องเข้าใจผิดเรื่องเดียวคงไม่เป็นไร แต่เธอกับเผยลี่เชิน มีชีวิตคนหนึ่งกั้นอยู่ พ่อสุดที่รักของเธอ ตายด้วยมือของเขา จะทำให้เธอให้อภัยเขาง่ายๆได้อย่างไร?
ไป๋เสว่เอ๋อค่อยๆวางแก้วลงบนโต๊ะ หันหน้าไปคุยกับป้าจาง “ป้าจางคะ ขอบคุณสำหรับชาขิงนะคะ และขอบคุณที่พูดคุยกับฉันมากมายขนาดนี้ นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันขอไปพักผ่อนก่อนนะคะ”
เหมือนป้าจางกำลังจะพูดบางอย่างต่อ แต่กลับถูกขัดไว้เสียก่อน จึงไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอพยักหน้าลง “ข้างห้องลูกยังมีอีกห้องหนึ่ง ถ้าคุณไม่สบายใจไปนอนในห้องนั้นก็ได้นคะคะ”
ไป๋เสว่เอ๋อยิ้มและพยักหน้าให้ป้าจาง รีบเดินเข้าไปในห้องข้างห้องลูก
เมื่อเข้าไปในห้อง รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋เสว่เอ๋อค่อยๆเลือนหายไป ในหัวของเธอมีเพียงคำพูดของป้าจางที่พูดออกมาเมื่อครู่
หกปีถือเป็นเวลาที่ยาวนานมาก นานพอที่จะให้เธอเลี้ยงดูเด็กทารกจนเติบโตมาขนาดนี้ และนานพอที่จะทำให้เผยลี่เชินต้องผ่านอุปสรรคมากมาย เมื่อได้ยินป้าจางพูดพลั่งพลูออกมา อาจจะเป็นเพียงแค่บทสรุปของอุปสรรคชีวิตเขาพียงส่วนเล็กๆส่วนหนึ่ง ส่วนเรื่องอื่นเธอไม่รู้เลยจริงๆ
เธอรู้สึกปวดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไป๋เสว่เอ๋อนอนลงไปบนเตียง ในหัวของเธอมีแต่ผู้ชายคนนั้นวนเวียนไปมา
อดทนไม่ได้ก็ช่าง ปวดใจก็ช่าง แต่เธอไม่สามารถประนีประนอมได้อีกแล้ว เมื่อพบเผยลี่เชินพรุ่งนี้ เธอจะต้องพูดกับเขาให้ชัดเจน เธอจะพาเจ๋อน้อยออกไป และจะไม่กลับมาอีก!
ในสถานที่แปลกตาแห่งนี้ ทำให้ไป๋เสว่เอ๋อนอนไม่หลับ เช้าวันต่อมา เห็นแสงอาทิตย์ด้านนอกเจิดจ้า เธอลงจากเตียงบิดขี้เกียจ
คิดถึงห้าวเจ๋อน้อยที่ยังอยู่ห้องด้านข้าง ไป๋เสว่เอ๋อไม่รีรอ รีบเปลี่ยนเสื้อเดินออกไป
เมื่อเดินถึงห้องด้านข้าง ผลักประตูออกไป บนเตียงไม่มีใคร ไป๋เสว่เอ๋อตกใจตัวเกร็งขึ้นมาทันที
เธอรีบเดินไปที่ทางเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่น เห็นคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารข้างห้องครัวสองคน
ห้าวเจ๋อน้อยนั่งข้างเผยลี่เชิน!
ไป๋เสว่เอ๋อไม่คิดอะไรมาก รีบเดินเข้าไปทันที เมื่อเข้าไปใกล้ เธอสังเกตเห็นว่าทั้งสองนั่งดูแท็บเล็ตอยู่บนโต๊ะ
บนจอนั้นกำลังถ่ายทอดข่าวเศรษฐกิจ นักข่าวกำลังพูดศัพท์เทคนิค ทั้งสกุลเงิน กองทุน เงินเฟ้อ ทั้งเป็นทางการและยาก ไม่ต้องพูดถึงเด็ก คนทั่วไปยังฟังไม่เข้าใจ
แต่ห้าวเจ๋อน้อยกลับนั่งข้างเผยลี่เชินอย่างเรียบร้อยเชื่อฟัง ไม่ละสายตาจากหน้าจอแท็บเล็ตไปไหน กลับตั้งใจฟังอย่างมาก
