ตอนที่ 380 ให้ทำความรู้จักตอนนี้
เจียงหวั่นหวั่นไม่อยากจะคิดถึงผลที่ตามมาหากกู้หลี่เหลียงนำเรื่องนี้ไปบอกเผยลี่เชิน! เธอเห็นมาโดยตลอดว่าไป๋เสว่เอ๋อทุ่มเทพยายามหลบไม่ให้เจอเผยลี่เชินมากแค่ไหน ผู้หญิงคนเดียวหอบลูกออกไปใช้ชีวิตลำพังอยู่ห้าหกปี! มันจะเป็นเพราะเธอคนเดียวทำลายความตั้งใจทั้งหมดนี้ไม่ได้เด็ดขาด!
“นายจะทำอะไร?” เจียงหวั่นหวั่นกัดริมฝีปากถาม
น้ำเสียงของกูหลี่เหลียงยังคงผ่อนคลายไม่สนใจอะไร “สิ่งที่ผมต้องการง่ายมาก คืนเงินที่ติดผมไว้กับคำขอโทษ ทุกอย่างก็จบ”
เจียงหวั่นหวั่นกำหมัดแน่น เจียงหวั่นหวั่นลังเลอยู่สักพักจึงตัดสินใจ เธอพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “ส่งตำแหน่งที่อยู่ของนายมา! ถ้านายยังจะลีลาพูดมากหรือจะต่อรองอะไรอีก! กู้หลี่เหลียง ฉันไม่ยอมให้นายแน่นอน!”
“สบายใจได้! ไม่มีอะไรแน่นอน!” เผยลี่เชินหัวเราะ สายตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์
เขาวางสายลง เผยลี่เชินเดินเข้ามาพอดี
เมื่อเห็นรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของกู้หลี่เหลียง เผยลี่เชินขมวดคิ้วขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่ามาทำหน้าหื่นแบบนั้นใส่ฉัน!”
กู้หลี่เหลียงถูกเผยลี่เชินพูดตบหน้าเช่นนั้น สีหน้าเจื่อนทันที พูดสวนทันที “ใครหน้าหื่นห้ะ! มีแต่นายที่จริงจัง! มีแต่นายที่ใจบริสุทธิ์ผุดผ่อง! หกปีแล้วยังเฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อ!”
เมื่อพูดออกมาเช่นนั้น สีหน้าของเผยลี่เชินขรึมลงไปทันที
กู้หลี่เหลียงเห็นเช่นนั้น จึงรู้สึกว่าตัวเองพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา เขารีบหัวเราะกลบเกลื่อนเปลี่ยนเรื่องพูด “นี่เพื่อนเผย! เดี๋ยวงานโปรโมทออกแบบอัญมณีที่จัดขึ้นข้างนอก ฉันไปเสนอหน้าแปปเดียวก็ได้ใช่ไหม ไม่ต้องขึ้นเวทีพูดอะไรเนอะ?”
เผยลี่เชินมองเขาด้วยสายตาเยือกเย็น พลางเปิดเอกสารตารางงานกิจกรรมอัญมณีในมือ พูดขึ้น “หน้าแบบนายเนี่ยนะ ไปไม่ไปก็มีค่าเท่ากัน”
หลังจากที่โดนเผยลี่เชินเย้ยเยาะอย่างไม่สบอารมณ์ กู้หลี่เหลียงหูตกลงทันที นั่งอยู่บนโซฟา พูดขึ้น “งั้นช่างเถอะ ฉันไม่ไปแล้วละกัน”
“ไม่ไปก็ไม่ต้องไป” เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นเผยลี่เชินเดินออกไปจากห้องพักไป
ข้างนอกเป็นลานงานกิจกรรม วันนี้จัดงานโปรโมทเป็นสันสุดท้าย ผู้คนแน่นขนัดกันหน้าเวที ขวักไขว่ไปมาจำนวนมาก
เจียงหวั่นหวั่นพาห้าวเจ๋อน้อยออกมาจากโรงแรม รีบมุ่งตรงไปที่ตึกออฟฟิศบริษัทตระกูลเผย เมื่อเพิ่งลงจากรถก็เห็นงานกิจกรรมที่ครึกครื้นเป็นอย่างมาก
“คุณน้าหวั่นหวั่น ตรงนั้นมีงานอะไรหรอครับ?” ห้าวเจ๋อน้อยใส่หน้าการอนามัยอันใหญ่ พูดจาฟังดูไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่
เจียงหวั่นหวั่นยกมือขึ้นจัดหน้ากากอนามัยบนหน้าเขา เพื่อให้มั่นใจว่าปิดหน้าเขาได้ จึงจะโล่งใจพูดขึ้น “น้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวน้าทำธุระเสร็จแล้วจะพาไปดูนะ”
เธอพูดพลางก้มหน้าลงข้อความบนมือถือที่กู้หลี่เหลียงส่งมา จูงมือห้าวเจ๋อน้อยไปด้านหลังเวที ขณะที่เธอกำลังเดินเข้าไป ทันใดนั้นมีพนักงานออกมากันเธอไว้ไม่ให้เข้าไป
เสียงเพลงดังกึกก้อง เจียงหวั่นหวั่นต้องตะโกนพูด “ฉัน…ฉันมาหากู้หลี่เหลียงค่ะ”
พนักงานยังไม่ทันได้พูดอะไร เมื่อเจียงหวั่นหวั่นเงยหน้าขึ้น ก็เห็นกู้หลี่เหลียงที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องพัก เขารีบกวักมือเรียกเธอเข้าไป
กู้หลี่เหลียงเชิดคางเรียกเธอ พนักงานที่ยืนอยู่ด้านข้างเข้าใจทันที รีบหลีกทางให้เจียงหวั่นหวั่นเข้าไป
เจียงหวั่นหวั่นเดินเข้าไป หยิบเงินหนึ่งร้อยหยวนยัดใส่เข้าไปในมือของเธอ ขอโทษเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ขอโทษค่ะ”
เสียงของเพลงดังมาก จนกลบเสียงของเธอหายไป
กู้หลี่เหลียนพิงริมประตูห้องไว้ มองเธอด้วยความสนใจอยากรู้อยากเห็น เมื่อเห็นฝ่ายหญิงขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์ เขายิ่งอยากจะกวนเธอมากขึ้น
เขายิ้มตาหยีพูดขึ้น “เธอพูดว่าอะไรนะ? ผมไม่ได้ยิน!”
สีหน้าของเจียงหวั่นหวั่นนิ่งเฉย พูดเสียงดังตะโกนใส่กู้หลี่เหลียง “ขอ!….โทษ…..”
ยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆเธอก็ถูกใครบางคนดึงเข้าห้องพักไป เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ประตูห้องก็ถูกปิดลง ตัวของเธอถูกกู้หลี่เหลียงกดทับไว้ข้างกำแพง
ทั้งสองใกล้ชิดกันอย่างมาก เวลานั้นเองเจียงหวั่นหวั่นทำสีหน้าไม่ถูก หัวใจเต้นระรัว
“นาย…”
กู้หลี่เหลียงยิ้มเยาะ “สารภาพมาซะดีๆ เธอรู้ใช่ไหมว่าไป๋เสว่เอ๋ออยู่ที่ไหน?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจียงหวั่นหวั่นเพิ่งจะตั้งสติขึ้นมาได้ ว่าไปแล้วกู้หลี่เหลียงเรียกเธอเอาเงินมาคืนให้คงเป็นเรื่องโกหก แต่ให้เธอมาบอกข่าวคงเป็นเรื่องจริง!
“นาย…นายปล่อยฉันนะ!”
ทันใดนั้นเธอเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าห้าวเจ๋อน้อยที่เธอจูงมืออยู่ตลอดยังอยู่ข้างนอก เจียงหวั่นหวั่นรีบผลักกู้หลี่เหลียงออก
กำหมัดชกไปที่หน้าอกของเขาเต็มๆ กู้หลี่เหลียงขมวดคิ้ว ถามขึ้น “สบายใจได้ คุณบอกผมมา ผมจะไม่บอกเผยลี่เชินแน่นอน”
“ใครจะไปเชื่อ!” เจียงหวั่นหวั่นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ผลักเขาออก แต่กลับถูกฝ่ายชายจับมือไว้แน่น
สีหน้าของกู้หลี่เหลียงเริ่มจริงจังขึ้น ถามต่อ “เด็กคนนั้น เป็นลูกของไป๋เสว่เอ๋อกับเผยลี่เชินใช่ไหม? ผมไม่ได้เดาผิด”
“ไม่ใช่!” เจียงหวั่นหวั่นโกรธจนยกมือขึ้นมา ตบไปที่ใบหน้าของกู้หลี่เหลียงอย่างจัง
“เพี้ยะ” เสียงดังขึ้น ทั้งสองตกตะลึง
เห็นรอยแดงรูปมือบนหน้าของฝ่ายชาย เจียงหวั่นหวั่นรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที “ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจ…”
ในขณะนั้นเอง ห้าวเจ๋อน้อยที่ยืนอยู่ด้านนอก มองดูผู้คนแปลกหน้าเดินไปมามากมาย ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี
ในงานที่ห่างกันไม่ไกลนักมีเสียงพิธีกรดังขึ้น “ขณะนี้ได้ฤกษ์อันเป็นมงคลแล้ว ขอเรียนเชิญประธานผู้ก่อตั้งบริษัทInvolve คุณเผยลี่เชินขึ้นเวทีกล่าวเปิดงานครับ ยินดีต้อนรับทุกคนครับ!”
เมื่อได้ยินคำว่า “เผยลี่เชิน” ห้าวเจ๋อน้อยหันหลังขวับทันที รีบเดิน “เต๊าะแต๊ะ” เข้าไปในงาน
เดินเข้าไปถึงหน้าเวที ตัวเล็กจิ๋วของเขาฝ่าฝูงชนเขาไปได้อย่างสบาย หน้ากากอนามัยบนใบหน้าเบี้ยวไปอีกทางหนึ่ง เขายกมือขึ้นดึงหน้ากากลงมา และเดินเบียดกลุ่มคนเข้าไปต่อ
“สวัสดีครับทุกท่าน ผมชื่อเผยลี่เชิน วันนี้เป็นวันโปรโมทกิจกรรมของInvolveเป็นวันสุดท้าย จากการแสดงโชว์สินค้าตัวใหม่ในวันที่ผ่านมา วันนี้ผมอยากจะพูดคุยถึงแรงบันดาลใจในการทำสินค้าแบรนด์นี้ขึ้นมากับทุกคน…”
เผยลี่เชินยืนอยู่บนเวที เสื้อสูทสีดำธรรมดา เมื่ออยู่บนตัวเขากลับดูเป็นผู้ดีสง่างาม ขณะที่เขากำลังพูดอยู่บนเวที ผู้คนที่ยืนอยู่หน้าเวทีต่างพากันเงียบลง สายตาของทุกคนต่างพากันจดจ่อไปที่ผู้ชายที่กำลังพูดอยู่
ห้าวเจ๋อน้อยเบียดเสียดผู้คนจนไปถึงหน้าเวที เมื่อเงยหน้ามองดูผู้ชายบนเวที เขาตกใจตะลึงขึ้นมา
หลังจากนั้นสักพัก เขาเอื้อมมือหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อ ในที่สุดเขาก็เจอรูปถ่ายที่ถูกฉีกมุมออก
เมื่อเห็นผู้ชายในภาพ เด็กน้อยรีบวิ่งไปด้านข้าง ค่อยๆปีนบันไดข้างเวที
ทุกคนกำลังใจจดใจจ่อไปที่เผยลี่เชิน ไม่มีใครสังเกตเห็นเงาของเด็กตัวน้อยที่บันไดด้านข้าง
“ผมเชื่อว่าทุกคนคงเข้าใจดี สินค้าแบรนด์นี้ทำมาจากความรัก ดังนั้นผมจึงสร้างแบรนด์นี้ขึ้นมา เพื่อคนคนหนึ่ง”
น้ำเสียงของเผยลี่เชินดูผ่อนคลายขึ้น ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่ฟังดูเยือกเย็น เข้าไม่ถึง เสียงของเขาแฝงไปด้วยความอบอุ่นและความรัก
เหอหย่าหานที่ยืนอยู่ข้างบันไดอีกข้างหนึ่งมองดูผู้ชายบนเวที เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น รู้สึกไม่สบายใจจนอึดอัดไปหมด
เพราะในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ข้างกายของเผยลี่เชิน แบรนด์สินค้านี้เป็นสิ่งที่พวกเขาช่วยกันสร้างขึ้นมา คนที่เขาพูดถึง ถ้าไม่ใช่เธอจะเป็นใครไปได้…
เผยลี่เชินหยุดชะงักไป พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “บุคคลผู้นี้คือ….”
สื่อมวลชนต่างพากันหันกล้องไปหาเหอหย่าหานทันที รวมถึงชาวเน็ตที่กำลังรับชมการถ่ายทอดสดต่างพากันวิจารณ์ต่างๆนานา
ทุกคนต่างสงสัย ช่วงที่ประธานบริษัทเย็นชานิ่งเฉยกับทุกสิ่ง แต่สร้างแบรนด์บริษัทออกแบบอัญมณีเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ผู้หญิงคนนั้นคือใครกันแน่?
ในเวลาสำคัญนี่เอง จู่ๆก็มีเด็กน้อยขึ้นมาบนเวที เด็กน้อยวิ่งไปใกล้เผยลี่เชิน อ้าแขนทั้งสองกอดไปที่ขาของเขา เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กดังขึ้น “คุณพ่อ
