ตอนที่ 384 เรามาทำข้อตกลงกันดีกว่า
ฉีเฟิงไม่เข้าใจ ถามขึ้นด้วยความลังเล “งั้น….ตอนนี้ทำไงดีครับ? ให้ตามต่อไหมครับ? ”
เงียบไปครู่หนึ่ง เผยลี่เชินพูดขึ้น “เลี้ยวกลับ”
ถ้าหากตามไปตอนนี้ เกรงว่างคงตามไม่ทันไป๋เสว่เอ๋อ สุดท้ายก็ไม่ได้อะไร รอตรวจสอบดูให้มั่นใจดีก่อนดีกว่าว่าเธอพักอยู่ที่ไหน เมื่อเตรียมการทุกอย่างเสร็จค่อยมุ่งหน้าตรงไป
หกปีมาแล้วที่ตามหาเธอไม่เจอ ครั้งนี้เขาต้องระมัดระวังอย่างมากจึงจะสำเร็จ
เจิงหงได้ยินเช่นนั้น รีบหักเลี้ยวรถทันที รถยังไม่ทันแล่นข้ามถนน มือถือของเผยลี่เชินก็ดังขึ้น
เมื่อมองหน้าจอมือถือ เผยลี่เชินขมวดคิ้วขึ้น จากนั้นกดรับหยิบมือถือแนบข้างหู “พ่อ”
“ลี่เชิน เกิดอะไรขึ้น? ให้ลูกมาทานข้าว ลูกยังจะมาสายอีก!”
เผยลี่เชินตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย “พ่อ ผมติดธุระนิดหน่อย คงไปไม่ทันแล้ว ช่วยบอกคุณลุงให้ผมด้วยนะครับ ผมจะหาวันไปขอโทษด้วยตัวเองที่บ้านครับ”
“ลูกอยากจะให้โมโหมากนักใช่ไหม? เหอหย่าหานบอกว่าลูกตอบรับแล้วว่าจะมา ตอนนี้กลับคำพูดว่ามาไม่ทันแล้ว ลูกจะให้พ่อเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้?”
เมื่อได้ยินเสียงโกรธของท่านเผย เผยลี่เชินขมวดคิ้ว พูดขึ้น “พ่อ พ่อก็รู้ดีว่าลุงเฝิงหมายความว่าอะไร ทำไมยังต้องตอบตกลงไปทานข้าวด้วย? พ่อก็รู้ ช่วงไม่กี่ปีมานี้ใจของผมอยู่ที่ไหน”
คุณท่านเผยได้ยินเผยลี่เชินพูดด้วยท่าทีจริงจัง เขาถอนหายใจออกมา “ลี่เชิน ไม่ว่าในใจลูกจะเป็นยังไง ไป๋เสว่เอ๋อไม่มีทางกลับมาเด็ดขาด! ลูกหาเธอมาหกปีแล้วยังหาไม่เจอ! หรือลูกอยากจะอยู่โดดเดี่ยวลำพังไปทั้งชีวิต! แล้วตระกูลเผยของเราจะทำยังไง!”
เผยลี่เชินได้ฟังเช่นนั้น กำมือถือไว้แน่น เงียบไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงของเขากลับแข็งข้อขึ้นมา “พ่อ ผมใกล้จะเจอเธอแล้ว อีกไม่นาน ผมจะพาเธอกลับบ้าน”
“ลูกหมายถึง….ไป๋เสว่เอ๋อ?” คุณท่านเผยทำท่าทีสงสัย “ลูกหาเธอเจอได้ยังไง! กี่ปีที่ผ่านมาลูกหามาหมดทุกหนทุกแห่ง หาไม่เจอแม้แต่เงา วันนี้จะให้ลูกมาพูดคุยอย่างเป็นทางการที่บ้านตระกูลเหอ จู่ๆลูกก็มาบอกว่าหาเธอเจอแล้ว!”
“พ่อ ผมจัดการเรื่องของผมเองได้ แค่นี้นะ” เผยลี่เชินพูดพลาง ตัดสายทันที
เมื่อคุณท่านเผยที่กำลังยืนอยู่บนบันไดบ้านตระกูลเหอได้ยินเสียงตัดสายไป เขาโกรธจนขมวดคิ้วแน่น ถอนหายใจเฮือกใหญ่
เหอหย่าหานยืนอยู่ที่ประตูริมระเบียง แอบฟังสิ่งที่พวกเขาพูดทุกคำทุกประโยค
เมื่อเห็นคุณท่านเผยหันหลังกลับมา เหอหย่าหานรีบเดินหนีไปแอบในมุมซอกหลืบที่ไม่มีคน จึงจะหยุดเดินลง
เธอกำมือแน่น โกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว
เธอคิดไม่ถึงเลยว่า หกปีมาแล้ว เผยลี่เชินยังไม่คิดถึงไป๋เสว่เอ๋ออยู่เสมอ อีกทั้งยังคอยตามหาเธออยู่ตลอด!
เธอคิดเข้าข้างตัวเองว่าจะต้องมีสักวันที่จะทำให้เผยลี่เชินตกหลุมรักได้! แต่มาตอนนี้ เรื่องทั้งหมดกลับกลายเป็นเพียงเรื่องตลก!
เธอรู้สึกเจ็บปวดใจ ไม่นานนักความเจ็บปวดก็กลายเป็นความโกรธเกลียดเคียดแค้น เห่อหย่าหานรีบหยิบมือถือในกระเป๋าออกมา โทรออก “ฮัลโหล ช่วยฉันสืบหาหน่อย ตอนนี้เผยลี่เชินอยู่ที่ไหน วันนี้เขาทำอะไรบ้าง?”
หลังจากวางสายลง เหอหย่าหานค่อยๆกำมือถือในมือแน่นขึ้น สีหน้านิ่งขรึม
ในเมื่อเผยลี่เชินอยากไปหาไป๋เสว่เอ๋อ ดังนั้นเธอก็จะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เผยลี่เชินหาเธอเจอ!
หลังจากที่ไป๋เสว่เอ๋อกลับไปที่เมืองเซียงหนาน จากชีวิตที่สับสนวุ่นวายกลับกลายมาอยู่ในสังคมที่เงียบสงบ การไปเมืองไห่เฉิงครั้งนี้ราวกับมีหินก้อนใหญ่ซัดพาคลื่นยักษ์ถาโถมเข้าชีวิตของเธอ ลำบากโซซัดโซเซอยู่หลายวัน ท้ายสุดกลับมาอยู่ในความสงบ
เพียงแต่ ห้าวเจ๋อน้อยกลับมีท่าทีไม่เหมือนแต่ก่อน
“แม่ครับ เราจะกลับไปที่เมืองไห่เฉิงอีกครั้งเมื่อไหร่หรอครับ?”
ตั้งแต่เช้าตรู่ ห้าวเจ๋อน้อยดึงชายเสื้อของไป๋เสว่เอ๋อ เดินตามเธอไปทั่วห้อง จะหาคำตอบให้ได้
ไป๋เสว่เอ๋อหยุดเดิน นั่งคุกเข่าลงมาให้ตัวเท่าห้าวเจ๋อน้อย หยิกแก้มกลมๆของเขา ถามขึ้นอย่างใจเย็น “รอปีหน้าถึงวันครบรอบของคุณตา แม่ค่อยพาเจ๋อน้อยกลับไปนะ ถ้าอยากเจอน้าหวั่นหวั่น ถ้าน้ามีเวลาว่างน้าก็จะมาหนูเอง”
เจ๋อน้อยขมวดคิ้ว ถามขึ้น “งั้นถ้าเรากลับไปตอนวันเกิดแม่ได้ไหมครับ ไปฉลองด้วยกันกับคุณตาคุณยาย น้าหวั่นหวั่นแล้วก็ลุงลู่เหยา?”
“ไม่ได้จ้ะ วันเกิดแม่เราก็ฉลองกันที่นี่ ถึงตอนนั้นลุงลู่เหยาก็จะมาฉลองกับเราด้วย”
เมื่อได้ฟังคำตอบของไป๋เสว่เอ๋อ ห้าวเจ๋อน้อยมีท่าทีผิดหวังขึ้นมาทันที เขาพยักหน้าลง ไม่พูดอะไรต่อ จากนั้นเดินไปนั่งที่โซฟา ก้มหน้าลงปัดมือไปมา
ไป๋เสว่เอ๋อสังเกตเห็นว่าตั้งแต่กลับมาจากเมืองไห่เฉิงเด็กน้อยดูซึมไม่ร่าเริง เธอจึงรู้สึกไม่สบายใจด้วย
แต่เธอเข้าใจดีว่าถ้าหากกลับเมืองไห่เฉิงไปตอนนี้ คงติดกับดักเขาแน่นอน
เธอได้รับโทรศัพท์จากบรรณาธิการบริษัทว่ามีการประชุมที่ต้องพูดคุยกันต่อหน้า ไป๋เสว่เอ๋อจึงรีบเก็บของ ไม่อยากเสียเวลามาก หลังจากที่เธอกำชับป้าหวางเสร็จก็ออกจากบ้านไป
เธอขับรถออกจากประตู กำลังจะเหยียบคันเร่ง แต่กลับเห็นมีรถคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตู เธอใจเต้น “ตึกตัก” รู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดี
หรือว่าเป็นเผยลี่เชิน?
ไม่นานนักความกังวลของเธอก็เลือนหายไป จู่ๆประตูรถถูกเปิดออก จากนั้นมีผู้หญิงสวมชุดสีกากีลงมาจากรถ
เธอสวมแว่นกันแดดอันใหญ่ สีปากแดง ค่อยๆเดินตรงมาที่เธอ
หลังจากที่เข้ามาใกล้เธอ ไป๋เสว่เอ๋อจึงเห็นได้ชัดว่าเป็นใคร
ที่แท้เป็นเหอหย่าหาน! เธอมาที่นี่ได้ยังไง?
เหอหย่าหานยืนตรงอยู่ด้านข้างเบาะรถ ค่อยโน้มตัวลง ยกมือเคาะหน้าต่างรถ ไป๋เสว่เอ๋อสูดหายใจเข้าลึก ลดกระจกลง สายตาของทั้งคู่สบตาเข้าหากัน บรรยากาศเยือกเย็นยิ่งนัก
“ ไป๋เสว่เอ๋อ เรามาคุยกันหน่อย”
เธอสูดหายใจเข้าลึก ไป๋เสว่เอ๋อเชิดคางขึ้น ยิ้มเยาะมุมปาก เธอค่อยเปิดประตูรถออก ยิ้มและถามขึ้น “คุณเหอมาหาฉัน มีธุระอะไรรึเปล่าคะ?”
เหอหย่าหานยิ้ม สายตาเยือกเย็น “ฉันมาที่นี่ เพื่อที่จะมาช่วยเธอ”
เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ สายตาของไป๋เสว่เอ๋อนิ่งขรึมทันที
เหอหย่าหานถอดแว่นออก เล่นแว่นในมือไปมา พูดขึ้น “พวกเรามาทำข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อยดีกว่าไหม?”
เธอหยุดชะงักไป เงยหน้าสังเกตดูท่าทีของไป๋เสว่เอ๋อ จากนั้นพูดต่อ “อีกไม่นานนักเผยลี่เชินก็จะหาเธอเจอ ฉันอดหลับอดนอนเพื่อมาเตือนเธอให้รีบหนีออกไป แต่ฉันก็ไม่ได้ใจดีกับเธอมากมาย เธอคงรู้ความหมายของฉันดี”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อเครียดจนเกร็งไปหมดทั้งตัว เธอค่อยๆกำหมัดแน่นขึ้น
เผยลี่เชินรู้เรื่องการเดินทางของเธอหมดแล้ว?
เมื่อเห็นสีหน้าของเธอเปลี่ยนไป เหอหย่าหานยิ้มร่าด้วยความสะใจ “ฉันสามารถส่งข่าวให้เธอได้ตลอด เพราะฉันหาเธอเจอได้เร็วกว่าเผยลี่เชิน เธอคงรู้ความสามารถในการหาข่าวของฉันดี แต่ ฉันขออย่างเดียว…”
เหอหย่าหานสูดหายใจเฮือกใหญ่ ค่อยๆพูดทีละคำ “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ห้ามเจอเผยลี่เชิน ห้ามคืนดีกับเขา!”
ไป๋เสว่เอ๋อหยุดชะงักไปพักหนึ่ง ยิ้มออกมา เธอยักคิ้วให้เหอหย่าหาน “คุณเหอมั่นใจได้ยังไงว่าฉันจะตกลงกับคำข้อร้องของคุณ?”
