ตอนที่ 386 เขาไม่ใช่ลูกของนาย
ผู้ชายคนนั้นโค้งให้เธอ พูดขึ้น “คุณไป๋ ผมทำงานแลกด้วยชีวิต คุณอย่าถือโทษผมเลยนะ”
เขาพูดพลางเดินเข้ามา รีบแย่งมือถือในมือของเธอออกไป จากนั้นกดตัดสายทันที
ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก เสียงของเธอดังและสูงขึ้น “นาย…นายเป็นใครกันแน่!”
ผู้ชายคนนั้นก้มหน้าลง โค้งคำนับให้เธอพูดขึ้น “คุณเผยรอคุณอยู่ที่ห้องแรกบนชั้นสองครับ ป้าจางจะช่วยดูลูกของคุณให้”
เมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นเคย ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกสับสนไปหมด
ทำไมถึงเป็นเขา? เขาต้องอยู่ที่เซียงหนานไม่ใช่หรอ? ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
ขณะที่เธอกำลังคิดสงสัยเรื่องต่างๆนานา จู่ๆก็มีคนเดินมาจากด้านข้าง “คุณไป๋…”
ไป๋เสว่เอ๋อเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นป้าจาง เธอตัวสั่นไปหมดทั้งตัว
ไม่เจอกันหกปี ป้าจางแทบจะไม่เปลี่ยนไปเลย มีเพียงแค่รอยย่นบนใบหน้าที่มีมากขึ้น ดวงตาทั้งสองข้างปริ่มไปด้วยน้ำตา เดินเข้ามาหาไป๋เสว่เอ๋อด้วยความลังเล
ไป๋เสว่เอ๋อสะอื้น ความทรงจำเมื่อหกปีที่แล้วถาโถมเข้ามาในหัวของเธอ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะมีวันที่ได้เจอป้าจางอีก และยังในสถานการณ์เช่นนี้อีกด้วย
“คุณไป๋ คุณท่านรอคุณอยู่ด้านบนค่ะ คุณสบายใจได้นะคะ ป้าจะดูแลเด็กน้อยให้อย่างดีค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อตั้งสติขึ้นมาได้ อุ้มห้าวเจ๋อน้อยที่นั่งอยู่บนโซฟา พูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ฉันไม่ไปเจอเขาแน่นอน เด็กคนนี้ก็ไม่ต้องการให้พวกคุณมาดูแล ปล่อยพวกเราไปเดี๋ยวนี้นะ! มิฉะนั้นถือว่าพวกคุณผิดกฎหมายลักพาตัวกักขังหน่วงเหนี่ยว!”
เรื่องมาถึงตอนนี้ เธอมาติดกับดักของเผยลี่เชินแล้ว เธอไม่สามารถให้เขาเข้าถึงเรื่องส่วนตัวของเธอได้อีก และยิ่งไม่สามารถให้เข้าถึงห้าวเจ๋อน้อยได้!
ป้าจางเดินเข้ามาใกล้ พูดปลอบเธอ “คุณไป๋ หกปีมาแล้ว ประธานเผยตามหาคุณมาหกปีแล้ว! คุณจะใจร้ายขนาดนั้นเลยหรือ เจอหน้าเขาสักครั้งไม่ได้เลยหรือไง!”
“ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันตั้งนานแล้ว!” ไป๋เสว่เอ๋อกัดฟันพูดอย่าเย็นชา
เด็กน้อยในอ้อมอกถูกปลุกขึ้นด้วยเสียงที่ดังโหวกเหวก เขาขยับไปมา ค่อยๆลืมตาขึ้น พูดขึ้นด้วยความงัวเงีย “แม่..เกิดอะไรขึ้นครับ?”
ไป๋เสว่เอ๋อมองดูเด็กน้อย พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่เป็นไรจ้ะ เจ๋อน้อย ลูกนอนต่อเถอะ แม่อยู่กับลูกนะ”
ห้าวเจ๋อน้อยพยักหน้าลง ประคองหัวของเขาเข้ามาในอ้อมอก เขาหลับตาลงนอนหลับต่อ
ป้าจางเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น พูดโน้มน้าวเธอ “คุณไป๋ เอาเด็กน้อยมาให้ป้าดูแลเถอะ อย่าให้เด็กต้องทรมานเลย! อีกอย่างประธานเผยเพียงแค่อยากเจอหน้าคุณสักครั้ง เขาไม่ทำอะไรคุณหรอกค่ะ!”
ไป๋เสว่เอ๋อขมวดคิ้ว เงียบไปครู่ใหญ่
เวลานี้ป้าจางที่อยู่ตรงหน้าเธอและผู้ชายคนนั้นล้วนแล้วแต่เป็นคนของเผยลี่เชิน แต่ก็ไม่มีใครอาจรู้ได้ว่ายังมีใครแอบอยู่อีกหรือไม่
หากจะใช้ไม้แข็งก็คงเป็นไปไม่ได้ มือถือก็ถูกยึดไป ทางเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือเจอเผยลี่เชิน
หากลองต่อรองกับเขา เขาอาจจะมีทางเลือกอื่นให้ ในขณะเดียวกันถือเป็นการยื้อเวลาให้ลู่เหยามาช่วยอีกด้วย นอกจากนั้น เธอก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว
หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก ไป๋เสว่เอ๋อกัดฟันพูด “ตกลงค่ะ แต่ว่าป้าจางต้องสัญญานะคะ ว่าจะไม่ทำอะไรเจ๋อน้อย!”
ป้าจางย้อนถามด้วยความมั่นใจ “คุณไป๋ คุณไม่เชื่อคนอื่นแล้วยังไม่เชื่อป้าด้วยงั้นหรือคะ?”
หลังจากนั้นสักพัก ไป๋เสว่เอ๋อวางห้าวเจ๋อน้อยลงบนโซฟา กำหมัดแน่น รวบรวมความกล้าเดินขึ้นไปด้านบน
คงต้องมีสักวันอยู่แล้ว ที่เธอจะต้องเผชิญกับเรื่องนี้ ตัดสินใจไปเจอเขาตอนนี้คุยกันตรงๆเลยดีกว่า
ไป๋เสว่เอ๋อเดินขึ้นไปชั้นสอง เห็นห้องที่อยู่ข้างบันไดเป็นห้องแรก เธอยืนอยู่หน้าประตู แต่ไม่กล้าพอที่จะผลักประตูเข้าไป
ทันใดนั้น “แกร๊ก” เสียงเปิดประตูดังขึ้นจากด้านใน เมื่อไป๋เสว่เอ๋อสบตามองกับดวงตาคู่นั้นของฝ่ายชาย เธอจึงสั่นระริกไปทั้งตัว
สายตาอันเย็นชาคู่นั้น ทำให้เธอรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว รู้สึกหวาดกลัวจนบอกไม่ถูก
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอหันหลังกลับทันที ทำทีเหมือนจะหนีออกไป ทันใดนั้นมือของเธอก็ถูกเขาจับไว้แน่น เขาใช้แรงดึงเธอกลับมา กดตัวเธอพิงกำแพงไว้
ทั้งสองเข้ามาชิดใกล้กันมากยิ่งขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งสองอย่างชัดเจน เผยลี่เชินยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม “คุณยังจะคิดหนีไปไหนอีก? ห้ะ? ไป๋เสว่เอ๋อ”
“ฉันไม่ได้หนีไปไหน” ไป๋เสว่เอ๋อหยุดชะงักไป จากนั้นก็มองเขา “ฉันแค่ไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
คำพูดที่ทำร้ายจิตใจ ราวกับดาบแหลมคมที่แทงไปในจิตใจของเขา
สีหน้าของเผยลี่เชินนิ่งขรึม ผ่านไปไม่นานนัก เขากลับเอ่ยปากพูดขึ้น “งั้นเหรอ ไม่อยากเจอผมงั้นเหรอ? งั้นคุณกล้าพูดไหมล่ะ ว่าหกปีที่ผ่านมานี้คุณคิดถึงผมกี่ครั้ง ฝันถึงผมกี่ครั้ง อดไม่ได้ที่อยากมาเจอผมกี่ครั้ง?”
คำถามเหล่านี้ ทำให้สีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อเปลี่ยนไป เธอพยายามออกแรง อยากที่จะยกมือบอกปัด แต่กลับไม่มีแรง
ไป๋เสว่เอ๋อกัดฟันพูดขึ้น “ไม่มี! ไม่มีเลยสักครั้ง!”
แม้ว่าเธอจะพูดเช่นนั้น แต่สีหน้าของเธอกลับแดงก่ำ ความอับอาย ความโกรธ มีเพียงเธอเท่านั้นที่เข้าใจ
“งั้นเหรอ?” เผยลี่เชินทำท่าทางเหลือเชื่อ เขาก้มหน้าลง ค่อยๆเข้าไปใกล้ใบหน้าของไป๋เสว่เอ๋อ กระซิบบอก “แต่หกปีที่ผ่านมานี้ ผมคิดถึงคุณนับครั้งไม่ถ้วน! ฝันถึงคุณอยู่ตลอด! ไป๋เสว่เอ๋อคุณรู้บ้างรึเปล่า!”
เสียงดังตะคอกขึ้น จนทำให้ไป๋เสว่เอ๋อสั่นไปทั้งตัว เธอหายใจไม่ทั่วท้อง สูดหายใจเข้าลึก จึงจะค่อยๆใจเย็นลง “แล้วคุณจะเอายังไงกับฉัน?”
“กลับมาอยู่กับผม” เผยลี่เชินพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เงยหน้าสบตา “พร้อมกับลูกชายของเรา”
เมื่อได้ยินเผยลี่เชินพูดคำนี้ ไป๋เสว่เอ๋อโกรธขึ้นมาทันที เธอพยายามขัดขืนกระเสือกกระสน อยากจะสะบัดเขาออก “พูดจามั่วๆ! คุณพูดถึงลูกชายของใคร!”
ไม่ว่าไป๋เสว่เอ๋อจะออกแรงเยอะขนาดไหน แต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานแรงของเขาได้ไหว เมื่อเธอถูกกดทับกับกำแพง แขนทั้งสองข้างก็ถูกขึงไว้เหนือหัวไม่สามารถขยับได้ เธอหมดหนทางแล้วจริงๆ
“ไป๋ห้าวเจ๋อ อายุห้าขวบ คุณว่าถ้าไม่ใช่ลูกของผมจะเป็นลูกของใครล่ะ? หรือว่าเป็นของลู่เหยา?” เผยลี่เชินยิ้มอย่างขมขื่น “คุณโกหกผมมาตลอดหกปี ยังไม่พออีกเหรอ?”
ไป๋เสว่เอ๋อโกรธจนถึงขีดสุด “ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร แต่เขาไม่ใช่ลูกของคุณแน่นอน! เผยลี่เชิน นอกจากคุณจะขู่เข็ญข่มเหงคนอื่นเป็นแล้ว คุณจะไปทำอะไรอย่างอื่นได้อีก!”
เผยลี่เชินพูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ “สำหรับคุณแล้ว ผมอดไม่ได้เลยที่จะไม่ขู่หรือข่มเหงคุณ”
เขาพูดพลาง เดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น เชิดคางขึ้น ไม่ว่าไป๋เสว่เอ๋อจะดิ้นรนยังไง เขาก็พยายามจูบไปที่ปากเธอให้ได้
ไป๋เสว่เอ๋อขมวดคิ้ว จูบนั้นบรรจงประทับลงที่ปากทำให้เธอรู้สึกชาไปทั้งตัว หลังจากที่เธอตะลึงไปไม่นานนัก ฝ่ายชายก็ปล่อยเธอออก
“นี่ก็ดึกมากแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ ผมจะให้เวลาคุณคิดดู”
เมื่อพูดจบ เผยลี่เชินก็ถอยหลังออก มองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อ จากนั้นก็เดินออกไป
ไป๋เสว่เอ๋อมองตามแผ่นหลัง จนเขาเดินหายไป ตัวที่เกร็งอยู่เมื่อครู่กลับผ่อนคลายลงทันที
หลังจากที่เธอใจเย็นขึ้น ความสับสนกระวายพรั่งพรูมาในหัวของเธอ
เธอควรจะทำยังไงดี? จะทำยังไงถึงจะหลุดพ้นออกไปจากน้ำมือของเผยลี่เชิน?
ยังไม่ทันได้คิดอะไร ไป๋เสว่เอ๋อก็นึกถึงห้าวเจ๋อน้อยที่ยังอยู่ด้านหลัง จีบรีบวิ่งลงไปทันที
ห้าวเจ๋อน้อยกับป้าจางไม่อยู่ที่ห้องรับแขก ไป๋เสว่เอ๋อเป็นกังวลขึ้นมาทันที เธอรู้สึกกระสับกระส่าย “เจ๋อน้อย! เจ๋อน้อยหนูอยู่ไหน!”
ถ้าเผยลี่เชินเอาตัวห้าวเจ๋อน้อยไปเพื่อขู่เธอ เธอต้องทำยังไง?
