ตอนที่ 408 ปิดบังฉันไว้กี่เรื่อง
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังจำได้ครั้งที่แล้วที่ไปกินข้าวกับเพื่อนเก่า คุณท่านเผยอยู่ที่โต๊ะกินข้าวไอไม่หยุดแสดงให้เห็นถึงอายุที่มากแล้ว แต่ในตอนนี้เขามีใบหน้าแดงก่ำเสียงฟังดูมีพลังอยู่ไม่น้อย
เธอลังเลว่าจะเข้าไปขัดจังหวะปู่หลานไว้ดีไหม ทันใดนั้นมือของเธอก็ถูกดึงลากไปข้างหน้า
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าด้วยความประหลาดใจ มองดูชายหนุ่มโดยไม่พูดอะไร เผยลี่เชินดึงเธอเดินมาถึงโต๊ะกาแฟแล้ว
เขาถามคุณท่านด้วยสีหน้าตามปกิ “พ่อ ทำไมจู่ๆ ถึงมาที่นี่ได้?”
คุณท่านเผยหันไปมองพวกเขาเมื่อได้ยินเสียงพร้อมกับรอยยิ้ม “พวกเธอกลับมาแล้ว? ฉันจึงอยากมาเยี่ยม มีเรื่องอะไรค่อยคุยกัน รอให้ฉันเล่นกับเสี่ยวเจ๋อเสร็จก่อน”
พูดจบ เขาก็หันกลับไป แล้วเล่นตัวต่อบล็อกต่อไปพร้อมรอยยิ้มเสียงหัวเราะ
ห้าวเจ๋อน้อยเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ จึงรีบเข้าไปกอดเธอด้วยความตื่นเต้นดีใจ “แม่! คุณปู่มาที่เล่น ยอมเล่นเป็นเพื่อนกับหนูด้วย!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นแววตาเปล่งประกายของเด็กชายตัวน้อย ยื่นมือออกมาลูบศีรษะของเขาเบาๆ “กลับไปเล่นเถอะ คุณปู่รอลูกอยู่นะ”
ห้าวเจ๋อน้อยยิ้มแล้วหันกลับไปนั่งที่โซฟาอีกครั้ง พูดอย่างจริงจัง “คุณปู่ ครั้งนี้ให้คุณปู่เริ่มก่อน หนูยอมให้คุณปู่ก่อน”
คุณท่านเผยอดขำไม่ได้ที่ได้ยินเช่นนั้น “ได้! เธอยอมให้ปู่ ครั้งนี้ปู่ต้องชนะแน่ๆ!”
ทั้งเด็กทั้งคนแก่ รวมกันกลายเป็นเด็กไร้เดียงสาทั้งคู่ คนหนึ่งขี้เล่นเหมือนเด็ก ส่วนอีกคนไร้เดียงสาใสซื่อบริสุทธิ์ ความอบอุ่นเช่นนี้ทำให้คนที่พบเห็นไม่อาจเข้าไปขัดจังหวะได้
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขยับตัว ดวงตาเป็นน้ำตาคลอเล็กน้อย เธอสะบัดมือของเผยลี่เชินออก จากนั้นเดินไปอีกด้านหนึ่ง
มองดูเงาด้านหลังของหญิงสาว เผยลี่เชินขมวดคิ้ว จากนั้นรีบก้าวเท้าตามไป เมื่อเธอเดินไปตรงมุมจึงยื่นมือดึงเธอไว้
ไป๋เสว่เอ๋อร์หันกลับมามองสายตาของชายหนุ่ม ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินเสียงเขาเอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน “ถ้าพวกเราได้อยู่เป็นครอบครัวเดียวกัน ต้องมีความสุขอย่างแน่นอน”
หัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์สั่นไหว เกิดความรู้สึกอบอุ่นใจและความสับสนที่อธิบายไม่ถูก แต่ทันใดนั้นสมองของเธอเกิดบางสิ่งที่ทำให้เธอใจเย็นขึ้นอีกครั้ง
“มีเพียงแค่ฉันกับเสี่ยวเจ๋อสองคนเท่านั้นก็มีความสุขแล้ว”
พูดจบ ไป๋เสว่เอ๋อร์สะบัดมือออกจากเผยลี่เชิน แล้วก้าวเดินไป
เธอเดินไปที่ห้องครัว ช่วยป้าจางเตรียมอาหารกลางวัน ขณะเดียวกันก็หลีกเลี่ยงพบกับคนที่อยู่ข้างนอก
“คุณไป๋ มีคำพูดที่ฉันไม่รู้ว่าควรพูดดีหรือไม่”
เห็นป้าจางซึ่งกำลังหั่นผัก ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็พอเดาออกว่าเธอต้องการพูดอะไร ลังเลสักครู่ เธอพูดเบาๆ “ป้าจาง มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะคะ”
“คุณท่านใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในโลกธุรกิจการค้า ตอนนี้แม้จะอยู่บ้าน แต่ก็ยังใส่ใจเรื่องของบริษัท ยังไม่พบกับความสุขสงบในบันปลายชีวิต คุณยังไม่รู้ว่าวันนี้ตอนที่เขามาที่บ้าน เห็นเสี่ยวเจ๋อครั้งแรกสายตาของเขาแดงก่ำชายที่แข็งแกร่งมาครึ่งค่อนชีวิตพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เดินเข้าไปพร้อมเสียงหัวเราะเล่นกับเด็กน้อยที่อายุไม่กี่ขวบ เขาเป็นคุณปู่ที่ดี….”
ขณะที่ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังล้างมือ จิตใจรู้สึกสับสนยุ่งเหยิง เธอเงยหน้ามองป้าจางถามกลับเบาๆ “จริงหรือคะ?”
ป้าจางถอนหายใจ “ฉันจะโกหกคุณทำไมกัน?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำจานที่อยู่ในมือแน่นขึ้นเมื่อได้ยิน จิตใจยุ่งเหยิง ทันใดนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าที่มาจากด้านหลัง
จากนั้นเสียงคนใช้ดังเข้ามา “คุณไป๋คะ คุณผู้ชายให้คุณออกไปพบคะ”
“จ๊ะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบรับ สะบัดมือให้แห้ง แล้วเดินออกไป
ขณะกำลังออกจากห้องครัว เธอเห็นคุณท่านเผยยืนอยู่ข้างๆ เผยลี่เชิน ขณะนั้นใจเธอรู้แน่ชัด จึงเดินต่อไปโดยไม่หยุด
สายตาของคุณท่านเผยหยุดอยู่ร่างของเธอสักครู่ แล้วรีบละสายตาไป “พวกเราไปคุยกันในห้องเถอะ”
พวกเขาสามคนเดินเข้าไปในห้อง ปิดประตู ปิดกั้นโลกภายนอกไว้
ห้องเล็กคับแคบเต็มไปด้วยสิ่งของ พื้นที่ว่างมีไม่มาก ตอนนี้มีคนเพิ่มขึ้นมาอีก ทำให้คับแคบลงกว่าเดิมมาก
ไป๋เสว่เอ๋อร์กับเผยลี่เชินยืนอยู่ตรงหน้าคุณท่านเผย เหมือนเด็กสองคนทำเรื่องผิด ไม่มีใครกล้าพูดอะไรก่อน
ในที่สุดคุณท่านเผยทำลายความเงียบงันนั้น “พูดมาซิว่าพวกเธอสองคนปิดบังฉันมากี่เรื่องแล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว เธอกัดริมฝีปาก ลังเลอยู่ในใจไม่รู้จะตอบอย่างไร ยังไม่ทันเอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงฝ่ายชายดังเข้ามาในหู “พ่อ…เรื่องนี้อย่าโทษเสว่เอ๋อร์ ผมเป็นคนผิดเอง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึง คิดไม่ถึงว่าเผยลี่เชินจะรับความผิดตั้งแต่แรกทั้งหมดไว้กับตัวเอง
เธอสูดหายใจลึก แล้วพูดออกไปตรงๆ “ไม่ใช่คะ ฉันตั้งใจปิดบังเองคะ”
สีหน้าของชายชรายิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกสับสน เขาขมวดคิ้ว ใช้ไม้เท้าที่ถือไว้เคาะที่พื้น พูดด้วยความโกรธ “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ฉันถึงไม่รู้ว่าตัวเองมีหลานอายุสี่ห้าขวบแล้ว!” หรือว่าพวกเธอจะปิดบังจนฉันตายเลยใชไหม!”
พูดยังไม่ทันจบ ชายชราอดไอไม่ได้
เห็นคุณท่านเผยไอจนหน้าแดง ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย “คุณลุง ใจเย็นก่อนนะคะ”
เผยลี่เชินสูดหายใจ รีบอธิบายทันที “พ่อ เรื่องนี้ผมผิดเอง เมื่อหกปีก่อนผมเข้าใจว่าลูกในท้องของเสว่เอ๋อร์ไม่ใช่ลูกของผม จึงเข้าใจเธอผิดไป ดังนั้น….”
“ไอ้โง่!” ชายชราเงยหน้า มองด้วยสายตาโกรธเคือง “เรื่องนี้จะมาทำผิดพลาดได้ไง!”
เผยลี่เชินก้มศีรษะเล็กน้อย ขอโทษด้วยเสียงเข้ม “พ่อ ขอโทษครับ”
จ้องมองเขาอยู่นาน ชายชราก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงได้แต่ถอนหายใจจากนั้นหันไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์ พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น อ่อนโยน “สาวน้อย ตอนนี้เธอคิดวางแผนจะทำอะไรต่อ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าใจความหมายที่ชายชราพูดออกมา เธอสูดหายใจลึก ลังเลอยู่สักครู่ก่อนจะพูด “ตอนนี้ฉันยังไม่แผนจะทำอะไร”
ถ้าพูดถึงแผนที่วางไว้จริงๆ เธอไม่สามารถทำได้ เกรงว่าชายชราจะยิ่งผิดหวังมากขึ้น
ชายชรารีบพูดออกมา “สาวน้อย เธอไม่สามารถเลี้ยงดูเสี่ยวเจ๋อตามลำพังคนเดียวไปได้ตลอดชั่วชีวิตหรอกนะ? ตอนนี้เสี่ยวเจ๋อยังเด็ก เธอลองคิดถึงตอนที่เขาอยู่ชั้นประถมซิ ครอบครัวเลี้ยงเดี่ยวมีผลกระทบต่อเขาแน่นอน ไหนจะยังเรื่องปัญหาเงินๆ ทองๆ อีก เธอไม่สามารถรับไว้คนเดียวได้หรอก!”
ปัญหาพวกนี้ไป๋เสว่เอ๋อร์เคยคิดแล้ว เธอรู้ว่าเสี่ยวเจ๋อต้องการพ่อ แต่ระหว่างเธอกับเผยลี่เชินมันเป็นไปไม่ได้
“ฟังนะสาวน้อย ตอนนี้ครอบครัวมีสามคนกำลังเหมาะ มีเรื่องเข้าใจผิดอะไรก็ค่อยๆ พูดกันให้เข้าใจ ลำพังคนคนเดียวไม่สามารถฝ่าฟันอุปสรรคได้ เธอว่าจริงไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้า สูดหายใจลึก ขณะนั้นทนไม่ได้ที่จะปฏิเสธดวงตาของชายชราที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
เมื่อเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมา ชายชราขมวดคิ้วหันไปมองเผยลี่เชินที่อยู่ข้างๆ พูดด้วยเสียงเข้ม “ยังไม่รีบขอโทษอีก! ยังต้องให้ฉันซึ่งหัวหงอกขนาดนี้ขอร้องให้เธอยกโทษแทนใช่ไหม!”
เผยลี่เชินรีบตอบรับทันทีที่ได้ยิน เขาหันศีรษะไปทางไป๋เสว่เอ๋อร์ พูดเบาๆ “เรื่องในอดีต เป็นความผิดของฉันเอง จากนี้ฉันจะดูแลเธอกับเสี่ยวเจ๋อตลอดไป”
น้ำเสียงของชายหนุ่มลึกซึ้งอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในชีวิต ไป๋เสว่เอ๋อร์มองไปที่ดวงตาทั้งสองข้างของเขา ขณะนั้นยังไม่แน่ใจว่าเขาเล่นละครต่อหน้าชายชราหรือว่าจริงใจกันแน่
ทันใดนั้น ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่บึกบึนก็คุกเข่าลงตรงหน้าด้วยเข่าข้างหนึ่ง อีกข้างยกสูงไว้ จากนั้นหยิบบางสิ่งออกมาจากกระเป๋า เขาพูดเบาๆ “เสว่เอ๋อร์ ยกโทษให้ฉันนะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์จ้องมองอย่างใกล้ชิด แหวนเพชรที่อยู่ในมือเขา เหมือนเคยเห็นที่ไหน
มันเป็นสิ่งที่เขาใช้ขอเธอแต่งงานเมื่อหกปีก่อน
