ตอนที่ 419 ใครที่เป็นเหยื่อ
คำพูดแค่สองสามประโยคทำให้ทั้งสองคนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อย่างนี้กลับไปกลับมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่ข้างๆ เห็นเรื่องผิดปกติ กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอรีบเดินไปข้างหน้า ยื่นมือเข้าไปขวางกำปั้นของเผยลี่เชินไว้พร้อมกับพูดว่า “เย็นไว้ก่อนทุกคน ตอนนี้คุณลุงยังอยู่ในห้องผ่าตัด พวกเรามาทะเลาะกันแบบนี้ก็ไม่ทำให้เขาฟื้นขึ้นมาได้ สู้ใจเย็นรอให้การผ่าตัดเสร็จสิ้นจะดีกว่าแล้วค่อย….”
“หุบปาก!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังพูดไม่จบ ก็ถูกเผยอี้ขัดจังหวะเสียก่อน
เผยอี้จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา แทบอยากจะใช้สายตาหั่นเธอเป็นชิ้น “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอเสแสร้งทำอะไร!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึง ไม่เข้าใจความหมาย
สายตาของเผยอี้แสดงความโกรธ เดินเข้าไปหาเธอช้าๆ “วางแผนให้ออกมาเป็นแบบนี้ เล่นเอาทุกคนหัวหมุน นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากเห็นหรอกรึ?”
ทันใดนั้นมือข้างหนึ่งยื่นออกมาวางไว้ที่ไหล่ของเผยอี้ ฝ่ามือใหญ่ๆ ของเผยลี่เชินกดที่ไหล่ของเขาเพิ่มแรงลงไป “หากก้าวมาอีกครึ่งก้าว อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”
ขณะนั้นทั้งสองสบตากันทำให้บรรยากาศดุเดือดราวกับว่าในวิธีถัดไปทั้งสองคงลงไม้ลงมือใส่กันแน่น
ลุงเฝิงพ่อบ้านรีบเดินเข้ามา พูดโน้มน้าวเตือนใจ “คุณชายใหญ่..คุณชายรอง พวกคุณหยุดเถอะครับ ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าคุณท่านอยู่ข้างในเป็นอย่างไร พวกคุณอยู่ข้างนอกถ้ายังมาทะเลาะกัน ตระกูลเผยคงวุ่นวาย! ถ้าหากคุณท่านรู้คงไม่สบายใจ!”
เพราะเป็นผู้อาวุโสในตระกูลเผย คำพูดของเขาทำให้เผยลี่เชินและเผยอี้ใจเย็นลง
เผยลี่เชินหายใจลึก ค่อยๆ ปล่อยมือจากไหล่ของเผยอี้ หันกลับมาโอบไหล่ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินไปอีกด้านหนึ่ง
เงียบสงบไปสักครู่แต่บรรยากาศยังคงตึงเครียด ผ่านไปแล้วยี่สิบนาที ไฟสีแดงหน้าห้องฉุกเฉินเปลี่ยนเป็นสีเขียว
กลุ่มคนรีบก้าวเดินไปข้างหน้า เห็นคุณหมอที่เดินออกมาจากด้านใน เผยลี่เชินรีบถามทันที “คุณหมอ คนไข้อาการเป็นอย่างไรบ้างครับ?”
คุณหมอหายใจลึกก่อนเอ่ยปากพูด “คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ ยังดีที่มาโรงพยาบาลทันเวลา ถ้ามาช้ากว่านี้คงจะไม่รอด รออีกสักครู่จะพาคนไข้ไปที่ห้องดูแลผู้ป่วยหนักเพื่อรอดูอาการ รอจนคนไข้ฟื้นถึงจะย้ายไปที่ห้องวอร์ดทั่วไปได้”
“ครับ ขอบคุณครับคุณหมอ!” เผยอี้รีบถามต่อ “มีเรื่องอะไรที่ต้องระวังเป็นพิเศษไหมครับ?”
คุณหมอพยักหน้า “หลังจากที่คนไข้ฟื้นแล้ว อย่าทำให้คนไข้โกรธ เครียด คนในครอบครัวต้องดูแลอารมณ์ของคนไข้ให้เป็นปกติ”
“ครับ พวกเราจะปฏิบัติตาม”
หลังจากที่คุณหมอไปแล้ว ไม่นานประตูห้องฉุกเฉินถูกผลักออก จากนั้นคุณท่านก็ถูกนำตัวออกมาจากในห้อง
ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นใบหน้าขาวซีดจนถึงส่วนที่เป็นสีเทา ก็มีความรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูกอยู่ภายในจิตใจ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร คุณท่านตระกูลเผยก็ปฏิบัติต่อเธอได้ไม่เลว ตอนนี้คนที่เคยมีชีวิตกลับมานอนป่วยอยู่บนเตียงกะทันหัน เธอรู้สึกเศร้าเสียใจตามธรรมชาติ
เมื่อคุณท่านมาถึงห้องดูแลผู้ป่วยหนัก เพื่อรักษาความสะอาดพยาบาลจึงไม่อนุญาตให้ญาติเข้าไปเยี่ยมในห้องได้ ทำได้แค่ให้พวกเขายืนดูจากด้านนอกผ่ากระจกเท่านั้น
โชคดีที่ทุกอย่างปลอดภัย เปรียบเทียบกับเมื่อสักครู่นี้พวกเขาดูใจเย็นมากขึ้นกว่าเดิม
เผยอี้มองที่ร่างของเย่ซิวหรง พูดเบาๆ “แม่ กลับบ้านไปก่อนเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี่เอง ไม่ต้องเป็นห่วง”
“แม่….แม่จะวางใจไปได้อย่างไร” เย่ซิวหรงส่ายหน้า “แม่จะอยู่ที่นี่”
เผยอี้ได้ยินก็ไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้ เขาหันกลับไปกวาดตามองดูเผยลี่เชินและไป๋เสว่เอ๋อร์ด้วยสายตาเย็นชา
เขามองไปที่ลุงเฝิง สั่งอย่างนุ่มนวล “ลุงเฝิง ลุงช่วยดูแลแม่ผมด้วยนะ”
พูดจบ เขาก็เดินตรงมาทางด้านนี้
เผยลี่เชินมองเขาด้วยสายตาระมัดระวัง สายตาเย็นชาดุจน้ำแข็งผิดมนุษย์มนาทั่วไป
เผยอี้เองก็มองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา “ฉันมีเรื่องอยากจะถาม”
ทิ้งท้ายประโยคนี้ เขารีบเดินไปอีกทางข้างๆ
เผยลี่เชินไม่ได้สนใจเขา ดึงไป๋เสว่เอ๋อร์เดินไปอีกทางหนึ่ง
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึก ไม่ได้ก้าวเดินตาม แต่กลับดึงรั้งเขาไว้ เธอพูดเบาๆ “ระหว่างพวกเราคงมีอะไรเข้าใจผิดกัน ควรให้โอกาสนี้พูดคุยกันให้ชัดเจนจะดีกว่า”
ดวงตาเผยลี่เชินมืดมนคิดไตร่ตรองสักครู่ แล้วจึงพูด “ได้ เอาตามที่เธอคิด”
ทั้งสองมองตากันก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเผยอี้ ทั้งสามหยุดอยู่ที่หน้าต่างทางเดินของโรงพยาบาล การแสดงออกทางสีหน้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม
เย่ซิวหรงยังคงยืนอยู่ที่ประตูห้องคนไข้ มองไปทางด้านนั้นด้วยความไม่สบายใจ มีระยะห่างสมควร ทำให้เธอไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกัน
เผยลี่เชินเอ่ยปากก่อน “พูดมา มีเรื่องอะไร?”
เผยอี้จ้องมองใบหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่นาน ใบหน้าแสดงความเยาะเย้ย “ถึงตอนนี้แล้ว ทุกคนอย่าทำเป็นแกล้งโง่ ไป๋เสว่เอ๋อร์ พูดซิ วันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึกเมื่อเห็นชายหนุ่มตั้งใจมองตัวเธอเอง ถามเขากลับ “คุณอยากรู้จริงๆ หรือ?”
เผยอี้พูดอย่างกระวนกระวายใจ “ไร้สาระ!”
“งั้นคุณก็เตรียมตัวเตรียมใจพร้อมรับให้ดี” ไป๋เสว่เอ๋อร์กำหมัดแน่น “เพราะจินจิงจิงร้ายกว่าที่คุณคิดไว้เยอะ”
คำพูดของเธอแน่นอนทำให้เผยอี้สีหน้าเปลี่ยนไป เขากัดฟันแน่น เส้นเลือดสีเขียวขึ้นที่ใบหน้า “พูดมา!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึก ค่อยๆ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในงานเลี้ยงคืนนี้ให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง แต่เธอเพียงแค่ครึ่งเดียว พูดถึงตอนนี้เธอถูกคนร้ายลากขึ้นไปถึงชั้นสอง ตอนที่เห็นจินจิงจิง เผยอี้พูดขัดจังหวะเสียก่อนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“พูดจาเหลวไหลโกหกทั้งเพ” เผยอี้เย้ยหยัน “ในเมื่อจินจิงจิงอยากจะลงมือทำร้ายเธอ แล้วสุดท้ายทำไมถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอเลย!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ระเบิดความโกรธที่อยู่ในใจ เธอถามกลับโดยเปล่งเสียงสูงขึ้น “เผยอี้ ฉันยังพูดไม่จบ คุณจะรีบร้อนไปทำไมกัน? ในเมื่อคุณไม่เชื่อฉันตั้งแต่แรก! แล้วมาถามฉันทำไม!”
อาจเป็นเพราะเธอโกรธขึ้นมาอย่างกะทันหัน จึงทำให้เผยอี้สงบลงได้
เมื่อเห็นชายหนุ่มสงบนิ่งไม่พูดอะไร ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงได้เล่าเรื่องส่วนสุดท้ายต่อจนจบเรื่อง
“ทั้งหมดนี้เป็นการวางแผนโดยจินจิงจิง ฉันจึงได้ผลักเธอเข้าไปในห้อง เพื่อปกป้องตัวเอง ซึ่งเป็นสิทธิ์ในการป้องกันตัวเองตามกฎหมาย หรือว่าให้ฉันอยู่เฉยๆ รอให้เธอลากฉันเข้าไปในห้องใช่ไหม? เป็นไปไม่ได้ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอทำกรรมอะไรไว้ก็ต้องรับกรรมไปตามนั้น!”
ทันใดนั้นเผยอี้หัวเราะเยาะเมื่อได้ยินไป๋เสว่เอ๋อร์พูดจบ จากนั้นสองสามวินาทีต่อมา เขาจึงพูดว่า “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอรู้หรือเปล่าเธอกับจินจิงจิงพูดไม่เหมือนกัน เขาพูดว่า เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมด เป็นแผนของเธอ!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงกับตะลึง สมองว่างเปล่าเมื่อได้ยินแบบนี้
คิดไม่ถึงว่าจินจิงจิงไม่แต่จิตใจจะเป็นเหมือนงูพิษวางแผนทำร้ายเธอ ทำงานล้มเหลวแล้วยังโยนความผิดทุกอย่างให้คนอื่นอีก!
“เธอมีหลักฐานอะไรมายืนยัน ว่าเธอคือเหยื่อ?”
ทันใดนั้นขณะที่เผยอี้พูดก็หันไปมองเผยลี่เชินที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างขุ่นเคือง “ถ้าจะพูดไป พวกเธอวางแผนร้ายเพื่อจงใจใส่ร้ายป้ายสีฉัน ทั้งหมดนี้ก็เป็นไปได้!”
เผยลี่เชินหัวเราะเยาะเมื่อได้ยิน เขาหันกลับไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์ด้วยความหมายแห่งการปลอบโยน จากนั้น เขาหันกลับมามองที่เผยอี้ พูดเสียงเข้ม “นายอยากได้คำตอบที่ชัดเจน ไม่อยากเลยสักนิด ผู้สมรู้ร่วมคิดของจินจิงจิง ถูกเวินซิวหวีจับตัวไว้ หากอยากรู้ความจริง ไปถามก็จะรู้เอง”
พูดจบ มองเผยอี้ที่ตอนนี้พูดอะไรไม่ออก เผยลี่เชินเอื้อมมือไปจับไหล่ของไป๋เสว่เอ๋อร์ พูดเบาๆ “พวกเราไปกันเถอะ”
ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ลุงเฝิงที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องดูแลผู้ป่วยหนักมองมาที่พวกเขาโบกมือให้พวกเขา “คุณชายใหญ่ คุณชายรอง คุณท่านฟื้นแล้ว! พวกคุณรีบมาเร็ว!”
เผยลี่เชินดวงตาเป็นประกายเมื่อได้ยิน ดึงไป๋เสว่เอ๋อร์ให้รีบไปทางด้านนั้น
