ตอนที่ 448 เกิดเรื่องกับเผยซื่อจริงๆ
ช่วงบ่าย เผยลี่เชินง่วนอยู่กับการตกปลาซึ่งได้หลายตัว จากนั้นเขาจัดการย่างปลาด้วยมือเขาเอง ไม่นานกลิ่นหอมก็โชยยั่วยวน
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งอยู่หน้ากองไฟ มองเปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วง รู้สึกใจสงบอย่างน่าประหลาดใจ
ผ่านช่วงบ่ายชีวิตที่ห่างไกลจากความวุ่นวายเร่งรีบ เธออยู่ที่นี่กลับรู้สึกถึงชีวิตที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน โลกกว้างใหญ่ มนุษย์เล็กกระจ๋อย ความทุกข์ ความกังวล ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นเรื่องเล็กน้อย
เธอหันมามองชายหนุ่มที่มุ่งมั่นในการตกปลา พูดด้วยความอบอุ่นใจ “ขอบคุณนะ”
เผยลี่เชินยกมุมปาก แกล้งถามกลับไป “ขอบคุณอะไร?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดเบาๆ “ขอบคุณที่พาฉันมาที่นี่ ฉันรู้ว่าคุณอยากให้ฉันสบายใจ”
เผยลี่เชินนิ่งเงียบไปเมื่อได้ยิน “ตอนที่พ่อของเธอตาย ฉันรู้สึกเจ็บปวด สิ้นหวัง ฉันเกลียดเย่ซิวหรง เกลียดเผยอี้ และก็คุณท่าน เพียงแต่ความรู้สึกพวกนี้ไม่สามารถแก้ไขทุกปัญหาได้ แล้วยังทำให้สูญเสียความเป็นตัวตน”
ขณะพูดเขาหันกลับไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์อย่างจริงจัง “หลังจากที่ฉันได้พบเธอ เธอก็นำความสุขกลับมาให้ฉันอีกครั้งหนึ่ง”
เมื่อเผชิญหน้ากับคำสารภาพของชายหนุ่ม หน้าผากไป๋เสว่เอ๋อร์ร้อนผ่าว ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี
เผยลี่เชินยิ้ม เขาส่งปลาที่ย่างเสร็จแล้วให้เธอ “แม้ว่าเธอจะเกลียดฉันถึงหกปี แต่ตอนนี้ดูๆ ไปแล้วก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร”
“เพราะอะไร?”
ดวงตาของเผยลี่เชินสั่นไหว พูดอย่างจริงจัง “เพราะอย่างนี้ฉันถึงมีเหตุผลที่จะทำให้เธออยู่กับฉันไปตลอดชีวิต”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึง แต่ก็อดยิ้มให้ไม่ได้
ทั้งสองสบตาหัวเราะให้กัน บรรยากาศที่แต่เดิมเคร่งเครียดมาตอนนี้เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น
หลังจากกินอาหารค่ำเสร็จแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์และเผยลี่เชินนั่งอยู่ในเต็นท์ที่กางไว้บริเวณทางเดินก้อนหิน เงยหน้ามองท้องฟ้า
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองดูดาวที่ส่องแสงระยิบระยับ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากขึ้น “ที่นี่สวยจริงๆ” เผยลี่เชินพูดเบาๆ “งั้นครั้งหน้าฉันจะพาเธอและเสี่ยวเจ๋อมา ครอบครัวของเราสามคน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินจึงถามด้วยหมั่นไส้พร้อมรอยยิ้ม “ใครคือครอบครัวสามคนของคุณ?
ได้ฟังหญิงสาวพูดเช่นนี้ เผยลี่เชินยิ้มมุมปาก เอื้อมมือโอบกอดเธอไว้ จากนั้นพลิกตัวกดทับร่างของเธอไว้
เขาอยู่ด้านบนตัวเธอ กดทับมือทั้งสองของไป๋เสว่เอ๋อร์ไว้ ถามด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช่รึ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยายามลุกขึ้น แต่ร่างกายถูกทับไว้ ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนเธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเผยลี่เชิน ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว “เผยลี่เชิน ปล่อยฉัน….”
เผยลี่เชินขมวดคิ้ว พูดอย่างจงใจ “เรียกฉันสามีก่อน”
“คุณ!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ทั้งร้อนใจทั้งโมโห เธอไม่มีลูกเล่น ตอนนี้ต้องเจอเขาหยอกล้อแบบนี้ ยิ่งทำให้เขินอายจนหน้าแดง
“จะเรียกไม่เรียก?” เห็นเธอไม่ตอบอะไรอยู่นาน เผยลี่เชินจึงแกล้งเข้าไปใกล้เธออีก ริมฝีปากค่อยๆ ลูบไล้บริเวณหน้าผากของเธอ
การเผชิญหน้ากับการยั่วยุของชายหนุ่มเช่นนี้ ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ่งหงุดหงิดยิ่งวิตกกังวล แต่ไม่มีทางอื่น
“ปล่อยฉัน! เผยลี่เชิน….”
“เธอบอกให้ฉันปล่อยเธอ” เผยลี่เชินพูดแล้วก็จูบไล่มาจนถึงริมฝีปากของเธอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าแดงด้วยความเขินอาย แม้แต่ร่างกายยังรู้สึกร้อนผ่าว เธอรู้อย่างชัดเจนว่าถ้าเธอไม่ทำตามที่เขาพูด เกรงว่าเขาคงจะเข้าใกล้มากกว่านี้ แต่ถ้าเธอทำตาม เกรงว่าเผยลี่เชินอาจไม่ปล่อยเธอ….
เธอพูดด้วยความร้อนรนและความโกรธ “เผยลี่เชิน ฉันไม่ควรมาที่นี่กับคุณเลย! คนเจ้าเล่ห์!”
เผยลี่เชินไม่โกรธแต่กลับส่งยิ้มให้ “ฉันเป็นคนเจ้าเล่ห์”
ขณะที่เขากำลังพูด ยกคางของเธอและประทับรอยจูบไว้บนริมฝีปาก คำพูดที่อัดแน่นที่ลำคอเธอสลายไปหมด
จูบของเขาลึกซึ้งและยาวนาน ไม่เร่งรีบ แต่ก็ลืมไม่ลง จนทำให้จิตสำนึกของไป๋เสว่เอ๋อร์ยุ่งเหยิงไปหมด หมดหนทางปฏิเสธ
เป็นจริงตามนั้นเธอคาดเดาไว้ไม่ผิด ไม่ว่าเธอจะเรียกหรือไม่ก็ตาม เผยลี่เชินก็ไม่ปล่อยเธอเด็ดขาด
แต่ครั้งนี้ เธอไม่อยากผลักเขาออกไป ในทางกลับกันเธอต้องการมากกว่านี้
เสียงลมหายใจของเผยลี่เชินอยู่ข้างๆ หู เขาพูดเสียงเบา “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เรียกฉันว่าสามี….”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินถึงกับตัวสั่น จงใจแกล้งเหมือนร้องเพลง “ไม่เรียก….”
เผยลี่เชินหัวเราะเบาๆ ฝ่ามือจับไปที่เอวของเธอ พูดเสียงเบาๆ “ไม่ช้าก็เร็วเธอก็ต้องเรียก”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงส่งเสียงเฮอะ เธอรู้สึกว่า สักวันเธอต้องเรียกเขาเช่นนั้นด้วยความเต็มใจ
วันเวลาที่ได้อยู่ในบ้านไม้ริมทะเลสาบมันช่างสวยงามและเงียบสงบ จนผ่านไปสามวัน
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกว่าตัวเองควรจะกระตือรือร้นกลับไปหาเสี่ยวเจ๋อตั้งแต่วันที่สองแล้ว แต่รอจนถึงวันที่สองแล้วเธอเองก็ไม่อยากกลับไป
อีกทั้งยังมีชายหนุ่มผู้มากไปด้วยปัญญา ซึ่งใช้เหตุผลต่างๆ นานว่านล้อมจนอยู่ที่นี่ถึงสามวันแล้วโดยไม่รู้ตัว
สุดท้ายเมื่อเห็นตู้อาหารแห้งว่างเปล่า เผยลี่เชินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ หันไปมองหญิงสาวที่อยู่ด้านข้าง “ดูเหมือนวันนี้พวกเราต้องกลับกันแล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สวมเสื้อผ้าตัวใหญ่ของชายหนุ่ม จึงเผยให้เห็นเรียวขาเรียบเนียนและเงางาม
เผยลี่เชินจิตใจสั่นไหวเดินก้าวไปข้างหน้าโอบกอดเธอไว้ ก้มตัวลงกระซิบที่ข้างหูของเธอ “ครั้งหน้าฉันจะเตรียมเสบียงอาหารให้พร้อมกว่านี้ มาแล้วจะไม่ให้เธอไปไหน”
หน้าผากไป๋เสว่เอ๋อร์ร้อนผ่าว ผลักเขาออกไป แกล้งทำเป็นโกรธ “ครั้งหน้าฉันก็จะไม่มากับคุณแล้ว”
ครั้งนี้พวกเขามาด้วยความรีบร้อน แม้แต่สายชาร์จโทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามา หลังจากที่โทรศัพท์มือถือแบตหมด โทรศัพท์ก็ถูกปิดไปสองวัน ไม่ได้ติดต่อกับโลกภายนอกอีกเลย
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองดูนาฬิกา ผลักเผยลี่เชินออกไป “ไปเก็บของที่อยู่ด้านนอกให้เรียบร้อย พวกเราต้องไปจริงๆ แล้ว”
เผยลี่เชินจูบบนใบหน้าเธอด้วยความอาลัย พูดเบาๆ “ได้ คุณนายเผย”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึง มองชายหนุ่มที่หันเดินกลับออกไป ใบหน้าร้อนผ่าวเพราะได้ยินคำเรียกเมื่อสักครู่นี้
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตบหน้าตัวเองเบาๆ พร้อมกับหายใจลึก รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเก็บของเรียบร้อยแล้วออกไป
หลังจากหนึ่งชั่วโมง เมื่อพวกเขาออกจากบ้านไม้ริมทะเลสาบมาถึงคฤหาสน์ กำลังลงจากรถ ป้าจางออกมาจากบ้านด้วยความรีบร้อน
“คุณผู้ชายกลับมาแล้ว!”
เผยลี่เชินสีหน้าจริงจัง “ทำไมรึ?”
“ที่บริษัทเกิดเรื่องแล้ว สองวันมานี้ผู้ช่วยฉีตามหาคุณ บอกว่ามีเรื่องด่วน”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน พูดเสียงเข้ม “ฉันรู้แล้ว”
เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ เผยลี่เชินเดินตรงไปห้องหนังสือชั้นสอง ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีแต่ก็ไม่กล้าผลีผลามเข้าไป แต่หัวใจกลับตามไปแล้ว
“เสว่เอ๋อร์ เธอกลับมาแล้ว!”
ทันใดนั้น เสียงเจียงหวั่นหวั่นดังขึ้นมา ไป๋เสว่เอ๋อร์หันกลับไปเห็นเธอ จึงรีบถามอย่างรวดเร็ว “เสี่ยวเจ๋อหล่ะ? เขาสบายดีไหม?”
“เสี่ยวเจ๋อนอนกลางวัน ฉันเพิ่งจะกล่อมเขาหลับไป” เจียงหวั่นหวั่นขณะพูดดึงมือไป๋เสว่เอ๋อร์ไปข้างๆ ถามด้วยเสียงต่ำ “สองสามวันมานี้เธอไม่อยู่ที่โรงพยาบาลไปอยู่ที่ไหนมา?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเล รู้ว่าพูดกับเธอไม่กี่ประโยคเธอไม่มีทางเข้าใจอย่างชัดเจนได้ จึงได้แต่พูดว่า “ไปจัดการธุระมา เอาไว้ฉันค่อยคุยกับเธอวันหลังนะ สองสามวันมานี้เสี่ยวเจ๋อโอเคนะ?”
“เขาโอเคยกเว้นตอนที่ร้องเรียกหาเธอ แต่ฉันเกลี้ยกล่อมเอาอยู่”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ถามต่อ “แล้วเผยซื่อล่ะ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
ได้ยินที่เธอถาม สีหน้าของเจียงหวั่นหวั่นเคร่งเครียดขึ้นมาทันที พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เธออย่าพูดไป เกิดเรื่องกับเผยซื่อแล้ว!
