ตอนที่ 454 โจมตีรอบด้าน
ทางไปบ้านคุณท่านไม่สามารถเลี่ยงใจกลางเมืองได้ ต้องขับรถผ่านตึกบริษัทตระกูลเผย ไป๋เสว่เอ๋อร์ให้คนขับรถหยุดอยู่ข้างถนนครู่หนึ่ง
ประตูหน้าตึกบริษัทรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย หลายคนถือไมโครโฟนและกล้อง แน่นอนว่าพวกเขาก็คือนักข่าว
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองดูเหตุการณ์ในตอนนี้ รู้สึกไม่สบายใจจนรู้สึกเศร้าอย่างบอกใม่ถูก
ถ้าคุณท่านเผยยังอยู่ และเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ คงไม่สบายใจอย่างมาก ตอนนี้ร่างของเขายังไม่ได้ฝังลงดิน บริษัทก็เกิดเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เขาจะไปอย่างสบายใจได้อย่างไรกัน?
“เห้อๆๆ” คนขับรถด้านหน้าเห็นกลุ่มคนหน้าประตูบริษัท พูดตัดพ้อขึ้น “ช่วงนี้บริษัทตระกูลเผยสั่นคลอนเป็นอย่างมาก องค์กรใหญ่ขนาดนี้ ไม่ว่าประธานบริษัทจะเปลี่ยนเป็นใคร ก็คงจะเสียหายไม่น้อย!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเช่นนั้น ขมวดคิ้วแน่น หล่อนสูดหายใจเข้า เบี่ยงสายตากลับมา พูดกับลุงคนขับรถ “คุณลุงคะไปเถอะค่ะ”
“รับทราบครับ” คุณลุงตอบกลับ เหยียบคันเร่งออกรถไป
ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งอยู่บนรถด้วยความไม่สบายใจ ตระกูลเผยเจอเรื่องหนักหนาขนาดนี้ เกรงว่าทั้งบริษัทจะได้รับผลกระทบเป็นอย่างมาก เมื่อเป็นเช่นนี้ คนที่ได้รับผลประโยชน์มากที่สุดก็คือเวินซิวหวี!
ไป๋เสว่เอ๋อร์นิ่งจนเหม่อลอย จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เวินซิวหวีช่วยเผยอี้แย่งมรดก คงไม่เพียงเพราะจะโจมตีเผยลี่เชินอริผู้แข็งแกร่งอย่างเดียว ไม่ว่าเผยลี่เชินกับเผยอี้จะต่อสู้กันยังไง ท้ายสุดคนที่สูญเสียก็คือตระกูลเผย และเวินซิวหวีกลับเป็นคนที่ได้รับผลประโยชน์มากที่สุด!
หล่อนกำหมัดแน่น รู้สึกกลัวกลับผลที่จะตามมา หล่อนกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกเป็นห่วงเผยลี่เชินมากขึ้น
ตอนนี้เผยลี่เชินถูกโจมตีรอบด้าน ทุกก้าวเดินอาจจะติดกับดักของศัตรู เผยอี้ เย่หรงชิว เวินซิวหวี…แต่ละคนล้วนเป็นศัตรูตัวฉกาจ
ไม่ได้ หล่อนจะต้องคิดวิธีช่วยเผยลี่เชิน
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเข้าลึก ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
ไม่นานนัก รถก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านคุณท่านเผย ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินเข้าไปที่ประตู บังเอิญเจอลุงเฝิงออกมาพอดี คนงานกำลังย้ายเฟอร์นิเจอร์ออกมาจากบ้าน
ลุงเฝิงเดินออกมา ถามขึ้นด้วยท่าทีประหลาดใจ “คุณไป๋ ทำไมคุณ…..”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กระซิบบอก “ลุงเฝิง ฉันมาดูความเคลื่อนไหวภายในตระกูลเผย ฉันอยากมาหาดูว่ามีของอะไรที่เป็นประโยขน์ที่พอจะช่วยเผยลี่เชินได้หรือไม่ ”
แม้ว่าหล่อนจะพูดจาอ้อมค้อม แต่ลุงเฝิงติดตามคุณท่านมาหลายสิบปี เมื่อได้ยินหล่อนพูดเช่นนี้ เขาก็เข้าใจทันทีว่าหล่อนหมายความว่าอะไร
ลุงเฝิงเขยิบเข้าไปใกล้หล่อน ถามขึ้น “คุณกำลังหมายถึงพินัยกรรม?”
ตาของไป๋เสว่เอ๋อร์เป็นประกายขึ้นมาทันที รีบพยักหน้าลง “ใช่ค่ะ คุณท่านมีให้ของแบบนี้ไว้บ้างไหมคะ?”
ลุงเฝิงส่ายหน้า ถอนหายใจพูดขึ้น “อาจจะมี แต่ผมก็ไม่ค่อยรู้ ตั้งแต่ที่ผมทำงานให้คุณท่าน ไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้เลยครับ คงจะช่วยคุณไม่ได้”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเช่นนั้น จึงพยักหน้าลงพูดต่อ “งั้นฉันขอเข้าไปหาได้ไหมคะ?”
ลุงเฝิงพยักหน้า “คุณไปหาเถอะ ผมเอากุญแจให้”
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองดูกุญแจที่เขายื่นมาให้ ลังเลอยู่สักพัก “งั้นฉัน…”
เมื่อลุงเฝิงเห็นเช่นนั้น จึงเอ่ยปากพูดขึ้น “คุณเป็นสะใภ้ที่คุณท่านปลื้ม เขาเชื่อใจคุณ ผมก็เชื่อใจคุณ นี่เป็นกุญแจสำรอง ถ้าคุณต้องการก็ตามมา ผมให้ลูกน้องไปจัดของให้เย่หรงชิวก่อน จากนั้นก็พาพวกเขาไปเตรียมงานของคุณท่าน”
เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงรับกุญแจมา “ขอบคุณมากนะคะ”
ลุงเฝิงปัดมือ ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่สั่งลูกน้องให้ย้ายของต่อ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนมองลุงเฝิงด้วยความชื่นชมซาบซึ้ง เขาทำงานให้กับคุณท่านมานานหลายสิบปี ตอนนี้คุณท่านเผยจากไปอย่างกะทันหัน เกรงว่าเขาก็คงเสียใจมากอยู่เช่นกัน
หลังจากถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินขึ้นไปชั้นสอง เมื่อถึงห้องคุณท่านเผย หล่อนหยิบกุญแจเปิดประตู
เฟอร์นิเจอร์เป็นดังเช่นเมื่อก่อนที่หล่อนเคยเห็น ธรรมดาไม่มากเกินไป ของทุกชิ้นล้วนมีคุณค่าและความหมายในตัวเอง
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเข้าลึก มองไปเห็นกระดานหมากรุกบนโต๊ะไม้ ไม้เท่าวางอยู่ที่หน้าประตู และยังมีหนังสือพิมพ์ธุรกิจวางอยู่บนหัวเตียง หล่อนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจขึ้นมา
คนที่เคยมีชีวิตอยู่เมื่อวันก่อน มาวันนี้กลับไปอยู่แล้ว ความรู้สึกนี้ช่างยากที่จะทำใจยิ่งนัก
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปากแน่น จึงตั้งสติขึ้นมาได้ กลับมาจริงจังกับการกวาดสายตามองหาที่ซ่อนพินัยกรรม
ขณะเดียวกันนั้น ชั้นล่างของบ้าน อาจงคนงานในบ้านแอบซุ่มอยู่หลังรถย้ายของ ท่าทีมีพิรุธ หยิบมือถือขึ้นมาโทร
“สวัสดีครับคุณนาย ผมโทรมารายงานสถานการณ์ในบ้านครับ ตอนนี้ลุงเฝิงให้ขนย้ายของทั้งหมดไปที่โกดังขยะ และเมื่อครู่นี้ไป๋เสว่เอ๋อร์เพิ่งมาที่บ้าน ได้ยินว่าจะมาหาพินัยกรรม”
เมื่อเย่หรงชิวได้ยินเช่นนั้น สีหน้าซีดทันที “นายว่าไงนะ? พินัยกรรม?”
ก่อนที่หล่อนจะไปหล่อนพยายามหาทั้งห้องนอน คิดว่าเขาน่าจะมีของสิ่งนี้ แต่สุดท้ายก็หาอะไรไม่เจอ….ตอนนี้จู่ๆไป๋เสว่เอ๋อร์ก็กลับมาที่บ้านเพื่อหาพินัยกรรม ต้องเป็นเพราะเผยลี่เชินแน่นอน!
เย่หรงชิวยิ่งคิดยิ่งแค้นใจ โมโหจนกัดฟันแน่น “ตอนนี้หล่อนไปแล้วยัง?”
อาจงตอบกลับอย่างซื่อตรง “ยังครับ ผมเห็นลุงเฝิงยื่นกุญแจให้หล่อนไปแล้ว”
“ว่าไงนะ!” เย่หรงชิวสั่นไปหมดทั้งตัว กระวนกระวายใจขึ้นมาทันที
ถ้าคุณท่านร่างพินัยกรรมไว้จริงๆ แต่หล่อนหาไม่เจอ ถ้าไป๋เสว่เอ๋อร์หาเจอขึ้นมา เกรงว่าสิ่งที่หล่อนทำมาทั้งหมดจะเสียเปล่าทันที
“อาจง! รีบขึ้นรถ!”
คนงานบนรถขนของโผล่หน้ามาเรียกเขากะทันหัน อาจงได้ยินเช่นนั้น จึงรีบพูดกับคู่สายอย่างกระวนกระวาย
“คุณนาย ผมต้องไปแล้ว!”
เขาพูดพลางกดตัดสาย รีบกระโดดขึ้นรถทันที
เมื่อเย่หรงชิวถูกตัดสาย หล่อนโกรธจนสีหน้าซีดเซียว มือที่กำมือถือไว้สั่นไม่หยุด หล่อนจะไม่ยอมให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้โอกาสใดๆทั้งสิ้น
เย่หรงชิวกัดฟันแน่น พันปกปิดใบหน้าตัวเองอย่างมิดชิด เดินออกจากโรงแรม เรียกรถแท็กซี่ตรงไปยังบ้านคุณท่าน
หล่อนนั่งอยู่บนรถ ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่มีความเป็นไปได้ทั้งหมด ในกระเป๋าเสื้อด้านขวาของหล่อน มีมีดที่พับที่แหลมคมกวัดแกว่งไปมา
ในบ้านคุณท่านเผย
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยายามหาอย่างละเอียดในห้องนอนของเขา แต่หาเงื่อนงำอะไรไม่เจอเลย ในขณะที่หล่อนกำลังรู้สึกหมดหวัง หล่อนจึงเดินไปที่ห้องหนังสือด้านข้าง
หล่อนเข้าใจเผยลี่เชินดี รู้ว่าคนอย่างเขาเห็นห้องหนังสือสำคัญกว่าห้องนอน บางทีคุณท่านเผยอาจจะมีนิสัยแบบเขาเช่นกัน
หล่อนผลักประตูห้องทำงานเข้าไป สายตาของหล่อนเห็นเพียงแค่ตู้หนังสือและชั้นวางหนังสือติดกำแพงที่มีหนังสือวางเรียงมากมาย นอกจากของเหล่านี้แล้ว ด้านในสุดของห้องทำงานยังมีโต๊ะอ่านหนังสืออยู่ตัวหนึ่ง บนโต๊ะนั่นมีหนังสือฝึกเขียนตัวอักษรจีนและของของคุณท่านวางอยู่มากมาย
หล่อนเดินไปที่โต๊ะ เห็นตัวอักษรตัวหนึ่งเขียนว่า “เจ๋อ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกบีบหัวใจขึ้นมาทันที ทั้งยังประหลาดใจ เพราะตัวอักษร “เจ๋อ” นี้เป็นตัวเดียวกับชื่อของ ห้าวเจ๋อน้อย!
ที่แท้คุณท่านเผยเอ็นดูห้าวเจ๋อน้อยขนาดนี้มาโดยตลอด
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปากแน่น เมื่อเงยหน้ามองขึ้น บังเอิญเห็นตู้ไม้สลักลายที่ตั้งอยู่ด้านข้าง หล่อนเดินเข้าไปใกล้ บนนั้นมีกระดาษฝึกเขียนตัวอักษรกองอยู่เต็มไปหมด แทบจะไม่เห็นตู้เลยด้วยซ้ำ
หล่อนยื่นมือออกไปเปิดตู้ออก ภายในนั้นมีหนังสือวางอยู่สองสามเล่ม แต่ใต้หนังสือกลับมีกล่องสีดำแวววาวตั้งอยู่
ไป๋เสว่เอ๋อร์โน้มตัวลงไป จ้องมองอยู่สักพัก คิดไม่ถึงดลยว่า นี่มันคือตู้นิรภัย!
