ตอนที่ 458 สลบไม่ตื่น
เขาจับมือไป๋เสว่เอ๋อร์ที่เย็นเฉียบ เผยลี่เชินตามหล่อนไปถึงห้องคนไข้ เขานั่งอยู่ข้างเตียง รู้สึกเสียใจอย่างมาก
เขาจะต้องทำให้หล่อนฟื้นกลับมาให้ได้ จากนั้นก็จะพาหล่อนกับเจ๋อน้อยออกไปจากที่นี่ ไปในที่ไม่มีคนรู้จัก ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่
แต่ตอนนี้ แผนการทั้งหมดต้องเริ่มจากการที่ให้หล่อนฟื้นขึ้นมาก่อน
เขานั่งอยู่ข้างเตียง เวลาผ่านไปประมาณสองชั่วโมงกว่า
ทันใดนั้นมีเสียงโหวกเหวกดังขึ้นหน้าห้องคนไข้ เหมือนกับมีคนทะเลาะกัน เผยลี่เชินขมวดคิ้ว ลุกขึ้น
มองดูหญิงสาวตรงหน้า จากนั้นหันไปเปิดประตู เดินออกไปข้างนอก เห็นเจียงหวั่นหวั่นที่กำลังยืนเถียงกับลูกหน้าของตน และคนที่อยู่ด้านข้างของหล่อน ก็คือเจ๋อน้อย
เจ็อน้อยร้องไห้งอแง ตาแดงก่ำ ถามขึ้น “คุณอาข้าวโอ๊ต แม่ของผมเป็นอะไรครับ?”
เผยลี่เชินชะงักไปด้วยความรู้สึกเสียใจ ในขณะที่ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เจียงหวั่นหวั่นก็เดินปรี่เข้ามา “คุณออกไป! หลีกทางให้พวกเราไปหาไป๋เสว่เอ๋อร์!”
เจียงหวั่นหวั่นเดินเข้าไปอย่างไม่สนใจ จูงมือเจ๋อน้อยเบียดพวกเขาเข้าไป ตอนที่หล่อนเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์นอนนิ่งอยู่บนเตียง ตกใจตะลึงขึ้นมาทันที
แม้ว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่หล่อนเจอเหตุการณ์เช่นนี้ ครั้งที่ไป๋เสว่เอ๋อร์เป็นลมสลบไป หล่อนก็พาเจ๋อน้อยไปหาไป๋เสว่เอ๋อร์ที่โรงพยาบาล แต่ทว่าครั้งนี้มีความรู้สึกที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง
สีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ซีดเซียว ที่ปากมีเครื่องช่วยหายใจครอบอยู่ หล่อนดูไร้เรี่ยวแรง ราวกับเป็นโรคร้ายแรงที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้
มากไปกว่านั้น เมื่อครู่หล่อนเห็นคลิปที่ถูกส่งต่อกันในโลกอินเทอร์เน็ต แม้ว่าจะเบลอหน้าไว้ แต่หล่อนเห็นอย่างชัดเจนว่าคนนั้นคือไป๋เสว่เอ๋อร์ และเห็นเหตุการณ์นองเลือดทั้งหมด
เจียงหวั่นหวั่นสะอื้นร่ำไห้ น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย ยืนอยู่ตรงหน้าประตูไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้
แต่เมื่อห้าวเจ๋อน้อยเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ในตอนนี้ “ฮือ” เสียงร้องไห้ดังขึ้น วิ่งไปที่ข้างเตียง เรียกร้องหามาไม่หยุด
เมื่อเผยลี่เชินเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ เขารู้สึกผิดและเสียใจมาก
ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเขา ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็คงสบายดีอยู่
ทันใดนั้น เจียงหวั่นหวั่นหันหลังกลับมา สายตาจดจ้องไปที่เขา ถามขึ้น “ทำไมคุณไม่ดูแลหล่อนให้ดี!”
“คุณคอยพร่ำบอกรักหล่อนตลอด แต่ทุกครั้งที่หล่อนได้รับบาดเจ็บก็เป็นเพราะคุณทั้งนั้น! ครั้งนี้ก็เช่นกัน! ความรักที่หล่อนมีให้คุณอยู่ในใจของไป๋เสว่เอ๋อร์มาโดยตลอด ตอนที่คุณต้องการช่วยเหลือมากที่สุดหล่อนพยายามทำวุถีทางอย่างไม่คิดชีวิต ไม่เคยตัดพ้อ! แต่คุณ เผยลี่เชิน นอกจากที่ชอบบีบบังคับให้หล่อนอยู่ข้างกาย เคยทำอะไรเพื่อหล่อนบ้างไหม?”
คำพูดของเจียงหวั่นหวั่นราวกับมีดอันแหลมคม แทงไปในใจของเผยลี่เชินอย่างไร้ความปราณี
ทุกอย่างคือเรื่องจริง ทุกครั้งที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้รับบาดเจ็บ ล้วนแล้วแต่เป็นเพราะเขา และเขาเองก็เคยยืนกรานว่าจะดูแลปกป้องหล่อน แต่ทว่าเขากลับไม่สามารถมาดูแลหล่อนให้ดีได้เลย
เมื่อเจียงหวั่นหวั่นเห็นเผยลี่เชินเงียบไม่พูดจา จึงหันหน้าไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์ที่นอนอยู่บนเตียง หล่อนสะอื้นจนน้ำตารินไหลออกมา
หล่อนพูดพลางร้องไห้พลาง “คุณไม่คู่ควรกับคนดีๆอย่างหล่อน!”
ทันใดนั้นก็มีคนเดินเข้ามา
ขณะที่กู้หลี่เหลียงเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าทั้งหมด เขาตกใจชะงักไปทักที เขาได้ยินคำพูดแทบทุกคำที่เจียงหวั่นหวั่นพูดกับเผยลี่เชิน คิดไม่ถึงเลยว่าเผยลี่เชินจะถูกเจียงหวั่นหวั่นด่าว่าจนไม่ไว้หน้าเขาเลย
กู้หลี่เหลียงมองไปที่เผยลี่เชิน พูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เพื่อนเผย นายเข้าไปเฝ้าไป๋เสว่เอ๋อร์ก่อนเถอะ เรื่องทางนี้ฉันจัดการเอง”
เผยลี่เชินได้ยินเช่นนั้น ลังเลอยู่สักพัก เหลือบมองเจียงหวั่นหวั่น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “คุณสบายใจได้ นับแต่นี้เป็นต้นไป ผมจะทำไม่ทำให้หล่อนต้องผิดหวังหรือเสียใจอีก”
หลังจากพูดจบ เผยลี่เชินก็เดินตรงเข้าห้องคนไข้ไป
เจียงหวั่นหวั่นยืนอยู่หน้าประตู ตาแดงช้ำ น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
กู้หลี่เหลียงเห็นเช่นนั้น รู้สึกทนดูต่อไปไม่ไหว เขายื่นมือไปจับมือของหล่อนไว้ “พอแล้วคุณ ประธานเผยพยายามเต็มที่แล้ว เขาจริงใจกับไป๋เสว่เอ๋อร์ จู่ๆคุณไปโทษเข้าแบบนี้ เขาก็กดดันตัวเองมากขึ้น”
เจียงหวั่นหวั่นสะบัดมือเขาออก ไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น “เขารับความกดดันสูง? ทุกครั้งที่เกิดเรื่องกับไป๋เสว่เอ๋อร์ เขาไม่เคยบอกฉันกับเจ๋อน้อยเลยสักครั้ง! ถ้าไม่ได้เป็นเพราะฉันเห็นข่าวก่อน ตอนนี้ก็คงยังไม่รู้เรื่องอะไร!”
คำพูดของหล่อนทำให้กู้หลี่เหลียงถึงกับพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงพยักหน้าลง “ใช่ๆๆๆ เขาทำผิดจริงๆ คุณหยุดร้องไห้ก่อนนะ เดี๋ยวผมเข้าไปคุยกับเพื่อนเผย ต้องสั่งสอนเขาให้ได้!”
เขาพูดพลาง หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนสะอาดยื่นให้หล่อน
เจียงหวั่นหวั่นเหลือบมองมาด้วยท่าทีประหลาดใจ ไม่ได้ยื่นมือไปรับ “คุณพกผ้าเช็ดหน้าด้วยเหรอ?”
กู้หลี่เหลียงยักคิ้ว “ทำไมล่ะ?”
เจียงหวั่นหวั่นว่าเขาอย่างไร้เยื่อใย “คนอย่างคุณเนี่ยนะพกผ้าเช็ดหน้า? คุณแน่ใจหรอว่าไม่ใช่ของผู้หญิงคนไหนมาทำตกไว้ที่คุณ?”
ถูกหล่อนพูดจาแซะเขาให้เช่นนี้ สีหน้าของกู้หลี่เหลียงนิ่งไปทันที แต่เขากลับไปโกรธ “นี่คุณ….เจียงหวั่นหวั่นคุณกำลังดูถูกใคร! ทำไมผมจะพกผ้าเช็ดหน้าไม่ได้? นี่ผมสั่งทำพิเศษเลยนะ! ผมยังไม่ให้คนอื่นยืมเลย! นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นคุณร้องไห้ คุณว่าผมจะเอาให้คุณงั้นเหรอ?”
แต่ไหนแต่ไรมา ทั้งสองเมื่อเจอหน้ากันก็ต้องมีปากเสียงกันทุกครั้ง เถียงกันไปเถียงกันมา จนเจียงหวั่นหวั่นลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ท้ายสุดก็ถูกกู้หลี่เหลียงพาไปอีกด้านหนึ่ง
ในที่สุดบริเวณหน้าประตูห้องคนไข้ก็เงียบสงบลง แต่เจ๋อน้อยที่ยืนอยู่ข้างเตียงยังคงร้องไห้สะอื้น
เผยลี่เชินเดินเข้าไปใกล้ โน้มตัวนั่งยอง กอดเขาไว้ในอ้อมอก พูดปลอบ “เจ๋อน้อย ไม่ร้องไห้นะ เดี๋ยวแม่ก็ตื่นขึ้นมาแล้ว”
เจ๋อน้อยได้ยินเช่นนั้น หันหน้ามองเผยลี่เชินด้วยความสงสัย ยื่นมือน้อยๆไปจับฝาครอบเครื่องช่วยหายใจที่หน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ “ผมเคยเห็นในทีวี ถ้ามีอันนี้ครอบอยู่อาการหนักทั้งนั้นเลยนะครับ ถ้าแม่ไม่ตื่นขึ้นมา ผมจะทำยังไงล่ะครับ?”
เขาร้องไห้ไม่หยุดจนตัวสั่นไปหมด ยิ่งทำให้เผยลี่เชินรู้สึกเจ็บปวดใจ
เผยลี่เชินจับมือของเด็กน้อยไว้แน่น พูดขึ้น “สบายใจได้นะ แม่ต้องตื่นขึ้นมาแน่นอน อาจจะหาคุณหมอที่ดีที่สุดมารักษา หนูไม่ต้องร้องแล้วนะ ลูกผู้ชายต้องไม่อ่อนแอแบบนี้ ไม่อย่างนั้นต่อไปหนูจะปกป้องคุณแม่ได้ยังไง ใช่ไหม?”
เผยลี่เชินพูดขึ้นเช่นนี้ ได้ผลจริงๆด้วย เจ๋อน้อยทำท่าอดกลั้นไว้ พยักหน้าอย่างตั้งใจ “งั้นผมไม่ร้องไห้แล้ว ผมจะปกป้องดูแลคุณแม่…”
“นี่สิถูกต้อง” เผยลี่เชินยื่นมือไปลูบหัวเขาด้วยความเอ็นดู รู้สึกสับสนภายในใจ
เขาปรารถนาที่จะให้ไป๋เสว่เอ๋อร์มากกว่าใคร แต่ตอนนี้ ลำพังแค่เดือดเนื้อร้อนใจ คงช่วยอะไรไม่ได้
สิ่งที่ต้องทำมากที่สุดในตอนนี้ก็คือทำให้ห้าวเจ๋อน้อยใจเย็นลง ทำให้เขาสบายใจ จากนั้นรอให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ฟื้นขึ้นมา
ห้าวเจ๋อน้อยเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งบ่าย จนทนความง่วงไม่ไหว จึงล้มตัวลงนอนลงบนเตียง
เผยลี่เชินถอดเสื้อนอกออก คลุมให้เขา จากนั้นอุ้มเขาออกจากห้องคนไข้
กู้หลี่เหลียงกับเจียงหวั่นหวั่นนั่งอยู่ด้านนอกมาทั้งบ่ายแล้วเช่นกัน
เมื่อเจียงหวั่นหวั่นเห็นเผยลี่เชินอุ้มห้าวเจ๋อน้อยที่อยู่ในอ้อมอกออกมา หล่อนรีบลุกขึ้นทันที รับเจ๋อน้อยต่อจากเขา
เผยลี่เชินพูดขึ้น “รบกวนคุณด้วยนะ”
เจียงหวั่นหวั่นได้ยินเช่นนั้น ไม่พูโอะไรต่อ อุ้มห้าวเจ๋อน้อยเดินออกไป
เผยลี่เชินเหลือบตามองกู้หลี่เหลียงด้านข้าง พูดขึ้น “เพื่อนกู้ ช่วงนี้รบกวนนายดูแลเจ๋อน้อย แล้วก็เจียงหวั่นหวั่นด้วยนะ ตอนนี้ยังจับตัวเย่หรงชิวไม่ได้ ฉันไม่สบายใจ”
กู้หลี่เหลียงพยักหน้า “นายมาเกรงใจอะไรกับฉัน สบายใจได้ ฉันเข้าใจ”
เมื่อเผยลี่เชินได้ยินเช่นนั้นจึงพยักหน้าลง
“มีเรื่องอะไรก็ติดต่อฉันมา เราพี่น้องกัน มีอะไรพูดกันตรงๆ” กู้หลี่เหลียงพูดต่อ “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ เจ๋อน้อยกับเจียงหวั่นหวั่นเป็นหน้าที่ฉันเอง”
เผยลี่เชินพยักหน้า มองดูเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกทั้งอึดอัดใจทั้งไม่สบายใจ
ถ้าไป๋เสว่เอ๋อร์สลบไปไม่ตื่นขึ้นมา ก้อนหินก้อนใหญ่ที่ทับอยู่ในใจของเขาคงไม่มีวันจางหายไปได้
