บทที่ 19 เขาให้เธออยู่
ได้ยินซูซีมู่บอกว่าครับ หัวใจของโล่เฟยเอ๋อก็เจ็บขึ้นมาอีกครั้ง เธอกัดริมฝีปากอย่างแรง เสียงอู้อี้รีบพูดอีกว่า “ลาก่อนค่ะ!” หลังจากนั้นก็หันหลังกลับ เตรียมจะเดินจากไป
โล่เฟยเอ๋อพึ่งเดินได้แค่สองก้าว ซูซีมู่ก็รีบวิ่งไปข้างหลังแล้วยื่นมือ ไปคว้าข้อมือขาวสะอาดของเธออย่างเร็วและแม่นยำ ไม่ให้เธอเดินจากไป
ฝ่ามือของซูซีมู่แตกต่างกับภาพลักษณ์ที่เย็นชาของเขา สากมากแต่ก็อบอุ่นมาก โล่เฟยเอ๋อสั่นไปทั้งร่าง หลังจากนั้นก็มองลงไปที่ข้อมือที่ถูกซูซีมู่จับไว้แน่น
โล่เฟยเอ๋อขบมุมปาก จ้องซูซีมู่ที่กลับไปหาเธอ โพล่งออกมาว่า “ทำไมคะ?”
ซูซีมู่ค่อยๆหันมา สายตาก้มมองโล่เฟยเอ๋ออย่างเงียบๆ “เข้าไปนั่งก่อนสักพัก”
พูดจบก็ไม่รอให้โล่เฟยเอ๋อตอบกลับ ซูซีมู่ค่อยๆดึงมาที่จับโล่เฟยเอ๋อ ออกอย่างช้าๆ แล้วก็หมุนตัว เดินไปที่ประตูบ้านพัก กดรหัสผ่านที่ล็อกรหัสผ่านด้านข้าง
ประตูเปิดออก ซูซีมู่ก็ก้าวเข้าบ้าน
โล่เฟยเอ๋อลังเลอยู่ครูหนึ่ง จากนั้นก็เดินตามหลังเขาเข้าไป
เมื่อโล่เฟยเอ๋อเข้ามาซูซีมู่กำลังหลับตา เอนกายบนโซฟาในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่าหรูหรา คิ้วที่โค้งงอเล็กน้อย ความเหนื่อยล้านั้นชัดเจน
โล่เฟยเอ๋อเดินเบาๆ ไม่อยากรบกวนซูซีมู่ แต่ไม่สำเร็จ ซูซีมู่ก็ลืมตาขึ้นมา มองมาทางเธอ สายตาหยุดไว้ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ชี้ไปที่โซฟาข้างๆ ส่งสัญญาณให้เธอนั่ง
สายตาของโล่เฟยเอ๋อตกใจ แล้วก็เดินไปนั่งลง
“อยากดื่มอะไรไหม?” ซูซีมู่ ลุกขึ้นแล้วถาม
โล่เฟยเอ๋อลุกขึ้นจับมือของเขาไว้อย่างรวดเร็ว “ไม่ค่ะ ไม่ต้อง”
สัมผัสที่อ่อนนุ่มและละเอียดอ่อนที่หลังมือ ซูซีมู่ยืนค้างอยู่ที่นั่นครู่หนึ่ง
โล่เฟยเอ๋อมองดูของยืนนิ่งไม่ขยับ นิ่งไปหลายวินาที จากนั้นถึงมารู้ตัวอีกทีว่าตัวเองยังดึงมือของซูซีมู่ไว้อยู่
หน้าของเธอแดง หลังจากนั้นก็รีบถอนมืออย่างรวดเร็ว
มือของโล่เฟยเอ๋อที่จับไว้สั่นเบาๆ หลังจากนั้นก็เอามือใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วนั่งลงอีกครั้ง
โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าซูซีมู่พูดน้อยอยู่แล้ว ครั้งนี้ที่เจอกัน จำนวนครั้งที่เขาพูด พูดได้ว่าน้อยมาก ส่วนมาก ใบหน้าเขาดูตายด้าน เงียบ นิ่งเฉย
ถึงแม้ว่าเธอจะคุ้นเคยที่เขาเป็นแบบนี้แล้ว แต่มาทั้งสองคนจะเงียบแบบนี้ไม่ได้
บรรยากาศแบบนี้มันอึดอัดไปหน่อย…..
เงียบไปครู่หนึ่งโล่เฟยเอ๋อก็พูดว่า “คุณอยู่คนเดียวเหรอคะ?”
“อือ” ซูซีมู่พยักหน้าเบาๆ
นอกจากป้าที่มาทำความสะอาดบ้านพัก ก็มีแค่เขาที่อยู่ในบ้านพักจริงๆ เพราะว่าเขาไม่ชอบให้มีคนนอกอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของเขา และไม่ยอมให้พื้นที่ส่วนตัวของเขามีคนนอก
เดิมที่ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้โล่เฟยเอ๋อเข้ามาในบ้านพักของเขา แต่ตอนที่เธอจะจากไป เขาก็ไม่อยากให้เธอไปอย่างอธิบายไม่ได้
ดังนั้นเขาจึงจับมือของเธออย่างแรง ให้เธออยู่ที่นี่
ตอนที่พึ่งเข้ามา เขายังรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง ตอนนี้ดูเธอนั่งข้างๆ ไม่รู้ว่าทำไม เขาไม่ได้รู้สึกไม่ชอบ ยังคิดว่าความรู้แบบนี้ก็ไม่แย่
โล่เฟยเอ๋อเห็นว่านานแล้วที่ซูซีมู่ไม่ได้พูด ก็ยังคงมองหาหัวข้ออื่นๆ “คุณไม่ได้ไปประเทศM หนึ่งสัปดาห์เหรอคะ? ทำไมถึงกลับมาเร็ว? เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”
การแสดงออกของซูซีมู่นิ่งแข็งไปเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ครับ การทำงานที่ประเทศMเสร็จก่อนกำหนด จึงกลับมา”
โจวเฉิงที่กำลังยุ่งจนเหนื่อยหอบ ทั้งเศร้าและโกรธแล้ว ประธานซู คุณพูดว่าดีได้ยังไง? งานที่ผมรับช่วงต่อ งานที่ผมรับช่วงต่อล่ะครับ
“อ๋อ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า ก็วางใจ “ก็ดีแล้วค่ะ”
ซูซีมู่ ‘อือ’ หนึ่งคำ แล้วพูดว่า “ตามนั้น”
แล้วโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่ก็พูดคุยถึงเรื่องอื่นๆ จนถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์ของโล่เฟยเอ๋อที่ดังขึ้น
โล่เฟยเอ๋อยิ้มอย่างขอโทษไปทางซูซีมู่ แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า
เป็นโทรศัพท์จากเพื่อนที่มหาวิทยาลัย ที่โทรมาเชิญให้เธอไปร่วมงานแต่งงาน
เพื่อนมหาวิทยาลัยคนนี้นิสัยดี ความสัมพันธ์กับโล่เฟยเอ๋อก็ดีมากเช่นกัน
“เฟยเอ๋อ เธอต้องมาให้ได้นะ”
โล่เฟยเอ๋อพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เธอแต่งงาน ฉันต้องไปอยู่แล้ว”
“งั้นก็ดีเลย เพื่อนร่วมชั้นเรียนของเราก็มานะ ทุกคนนัดกันไว้แล้วว่าทุกคนต้องมาแฟนมาด้วย เธอจำไว้ด้วยว่าต้องพามาด้วยนะ”
โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ฉันไม่มีแฟนจะพาไปได้ยังไงล่ะ?”
พูดจบประโยค โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกถึงสายตาที่มองมาที่เธอ
เธอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นสายตาที่เย็นชาของซูซีมู่มองมาที่เธอ
สีหน้าอึดอัดใจของเธอ หลังจากนั้นทั่วหน้าก็แดงขึ้น
ยังดีที่สายตาของซูซีมู่มองที่เธอแค่ไม่กี่วินาที และหันหลังให้ ไม่อย่างนั้นโล่เฟยเอ๋อไม่กล้าที่จะรับสายต่อ
“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ทุกคนต้องพามา เธอจำไว้ก็พอ ฉันยังต้องไปบอกคนอื่นอีก วางสายก่อนนะ บายบาย…”
“หรือว่ามะรืนนี้ฉันจะไม่ไป…..” โล่เฟยเอ๋อยังอยากจะพูดอะไร แต่พบว่าโทรศัพท์ฝั่งนั้นวางสายแล้ว
เธอวางโทรศัพท์ลงจากหูอย่างเขิล หันหัวกลับ ก็เจอเข้ากับสายตาของซูซีมู่อีกครั้ง
จำประโยคที่เธอพูดก่อนหน้านี้ว่า ‘ฉันไม่มีแฟนจะพาไปได้ยังไง’ โล่เฟยเอ๋ออดไม่ได้ที่หน้าจะร้อนขึ้นมา
เธอยืนขึ้นอย่างเขินๆ พูดกับซูซีมู่ว่า “จะค่ำแล้ว ฉันก็ควรจะกลับแล้ว”
ซูซีมู่พยักหน้าเบาๆ ยืนขึ้นตาม “ผมจะไปส่ง”
“ไม่ ไม่ต้องค่ะ” โล่เฟยเอ๋อรีบส่ายหัว “คือ…คุณเหนื่อยมากแล้ว พักผ่อนให้เต็มที่….”
ซูซีมู่ไม่ได้พูดอะไร เดินตรงไปทางเข้า
โล่เฟยเอ๋อวิ่งเหยาะๆเพื่อหยุดเขา “ไม่ต้องไปส่งจริงๆค่ะ คุณกลับไปกลับมา มันต้องมากกว่าสองชั่วโมง ตอนนี้ฉันยังกังวล….” พูดถึงตรงนี้ โล่เฟยเอ๋อหยุดครู่หนึ่ง แล้วก็พูดอีกว่า “ฉันเรียกแท็กซี่ก็ได้แล้วค่ะ”
ไม่รอให้ซูซีมู่ตอบ โล่เฟยเอ๋อก็รีบพูดว่า “ฉันถึงบ้านแล้วจะส่งข้อความไปหานะคะ” หลังจากนั้นก็วิ่งออกจากบ้านพักของซูซีมู่
ซูซีมู่จ้องที่หลังของโล่เฟยเอ๋อที่รีบเร่ง มุมปากก็ยกขึ้นทีละน้อยๆ
เธอพึ่งบอกว่ากังวล? กังวลเขาเหรอ?
