บทที่ 17 เขามีความคิดที่จะเข้าใกล้
โล่เฟยเอ๋อ ไม่รู้เลยสักนิดว่า ซูซีมู่กำลังยึดครองโรงแรมเมืองA
หลังจากเธออาบน้ำเสร็จ ก็นอนลงบนเตียง นอนไม่หลับเป็นเวลานาน
นึกถึงแต่สายตาของซูซีมู่ตอนที่มองเงินสดและบัตรเครดิตบนมือของเธอ เธอก็รู้สึกแย่ จมูกก็ปวดหนึบไปหมด
ทำไมต้องรู้สึกแย่ด้วย? เธออย่าลืมนะ ว่าปฏิกิริยาที่เขาตอบสนมองมาเป็นเรื่องปกติ
และบางทีหลังจากตอนนี้ ก็คงไม่ได้ติดต่อกับพวกเขาอีก
โล่เฟยเอ๋อโน้มน้าวตัวเอง ค่อยๆวางความรู้สึกที่ไม่สบายใจลง
แต่คิดไม่ถึงว่าในวันถัดมา เธอเริ่มติดต่อกับ ซูซีมู่อีก
ช่วงเช้าของวันถัดมา โล่เฟยเอ๋อยุ่งมาก เนื่องจากอีกแผนกขาดคน ดังนั้นในตอนเช้าเธอจึงถูกย้ายไปช่วยทางฝั่งนั้น
หลังจากทานข้าวกลางวันแล้ว เธอจึงกลับไปที่สำนักงานเพื่อพักกลางวัน
จริงๆก็ไม่ได้ง่วงนอน แค่นอนพักอยู่ที่โต๊ะทำงานสักพัก หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าอย่างเบื่อหน่าย เตรียมที่จะปัด Weibo ดู
เปิดโทรศัพท์ หน้าจอก็แสดงเบอร์ที่ไม่ได้รับและจดหมายข่าว
เมื่อเธอเปิดดู ก็พบว่าทั้งสายที่ไม่ได้รับและจดหมายข่าวเป็นของ ‘คุณซู’ สองคำนี้ เธอตกใจก่อนอย่างแรก แล้วก็คิดว่าเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ
เธอคิดไว้แล้วว่าคงไม่ได้ติดต่อกับพวกเขาแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่า ซูซีมู่จะโทรศัพท์หาเธอ และส่งข้อความมา
อาจจะเป็นเพราะว่าไม่มีคนรับโทรศัพท์ของเธอ จึงส่งข้อความมาหาเธอแทน
เนื้อหาของข้อความคือ “คุณยังโกรธผมอยู่เหรอ?”
ดูเนื้อหาข้อความของ ซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อก็มึนงง?
เธอกำลังโกรธเขาเหรอ?
เขาคิดว่าเธอกำลังโกรธเขา และเธอก็คิดว่าเขาดูถูกเธอรู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้
โล่เฟยเอ๋อรีบเรียบเรียงข้อความส่งไปให้ซูซีมู่ทันที “ฉันไม่ได้โกรธคุณนะคะ”
ซูซีมู่น่าจะยุ่งอยู่ คงไม่ตอบทันที
โล่เฟยเอ๋อปิดข้อความ แล้วคลิกเปิด Weibo
โทรศัพท์มือถือของเธอมีเสียงเตือนข้อความ แต่ว่าตอนที่เปิดดูข่าวด่วนนั้น โล่เฟยเอ๋อ ก็ยังกลับไปดูที่หน้าเดสก์ทอปเป็นครั้งคราว ดูว่ามีข้อความใหม่เข้ามาหรือเปล่า
ไม่กี่นาทีต่อมา ซูซีมู่ยังไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเลย
ความสนใจในการดูข่าวของ โล่เฟยเอ๋อไม่มีแล้ว เธอนอนอยู่ที่โต๊ะทำงาน ตาจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือตาไม่กระพริบ จนกระทั่งโทรศัพท์ส่งเสียงติ๊ง ตอนที่ปรากฏด้วยคำว่า ‘คุณซู’ สองคำ ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็สดใส
หลังจากนั้นเธอก็แทบรอไม่ไหวที่จะเปิดข้อความ “อือ”
คำตอบของ ซูซีมู่ ก็เย็นชาและเรียบง่ายสมกับเป็นเขา
โล่เฟยเอ๋อยกมุมปาก หลังจากนั้นก็เริ่มเรียงเรียงข้อความว่า “ยุ่งมากเหรอคะ?” หลังจากพิมพ์ไปแล้ว ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม แล้วก็เปลี่ยนเป็น “ทานข้าวหรือยังคะ?”
ครั้งนี้ ซูซีมู่ตอบกลับมาหาเธอครั้งแรก “ยัง”
“ยังเหรอคะ?” โล่เฟยเอ๋อพิมพ์ไปขมวดคิ้วไป หลังจากนั้นก็เรียบเรียงข้อความอีกว่า “ตอนนี้จะบ่ายโมงแล้วนะคะ ทำไมยังไม่ทานข้าว ถ้าทานข้าวไม่ตรงเวลาจะเป็นโรคกระเพาะนะคะ”
“จะกินแล้ว” ซูซีมู่ที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานโจวเฉิงเปิดอาหารกลางวันที่โจวเฉิงซื้อมาให้ไปด้วย พิมพ์ข้อความหาโล่เฟยเอ๋อไปด้วย
ไม่ถึงหนึ่งนาที ข้อความของ โล่เฟยเอ๋อก็ส่งมาอีกครั้ง “ค่ะ คุณกินก่อน ฉันเข้างานแล้วค่ะ”
“ครับ” หลังจาก ซูซีมู่ส่งข้อความไป ทาง โล่เฟยเอ๋อก็คงเข้างานแล้ว ถึงไม่ได้ตอบกลับมา
เขากินข้าวไปด้วย เลื่อนข้อความขึ้นข้างบนไปด้วย อ่านข้อความที่คุยกับ โล่เฟยเอ๋อวันนี้อีกรอบ
ที่จริงมีไม่กี่ประโยค แต่ ซูซีมู่อ่านจนมุมปากยกขึ้น
เหมือนกับหัวใจละลาย อุ่นซ่าน
โจวเฉิงเดินเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับเอกสาร พึ่งเห็นสายตาที่เย็นชาของ โจวเฉิง มีรอยยิ้ม สายตาก็ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ
ประธานซูกำลังยิ้ม? ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่รอยยิ้มบางๆ แต่โจวเฉิงแน่ใจว่าไม่ได้มองผิด ประธานซูของเขากำลังยิ้ม และยังกินข้าวไปด้วยยิ้มไปด้วย….
ดูเหมือนว่าจะสังเกตเห็นสายตาของ โจวเฉิง ซูซีมู่ก็รีบหุบยิ้มทันที มองมาที่เขา “มีอะไร?”
“ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร” โจวเฉิงจะกล้าพูดว่ามีอะไรได้อย่างไร?
หลังจากวางเอกสารไว้บนโต๊ะของ ซูซีมู่แล้ว ก็หนีออกจากห้องของ ซูซีมู่****
ห้าโมงสามสิบนาทีในช่วงบ่าย โล่เฟยเอ๋อก็กลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ส่งคำว่า “ค่ะ” ไปให้ ซูซีมู่ ส่งข้อความไปอีกว่า “พึ่งเลิกงานค่ะ คุณเลิกงานหรือยังคะ?”
ก่อน โล่เฟยเอ๋อ เข้าลิฟต์ ก็ได้รับข้อความตอบกลับของซูซีมู่ “ไม่ ทำโอที”
โล่เฟยเอ๋อตอบ ‘อือ’ กลับไป แล้วก็ส่งไปอีกประโยคว่า “อย่าทำงานหนักเกินไปนะคะ”
“อือ เดินทางระวังด้วย”
……….
จากเริ่มส่งข้อความในวันนั้น ความสัมพันธ์ของ ซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อก็ค่อยๆสนิทกัน
เพียงแต่ว่าทั้งสองคนไม่ว่างทั้งคู่ พวกเขาเพียงแค่ติดต่อกันผ่านทางข้อความ ไม่ได้เจอกัน
ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงการติดต่อทางข้อความ แต่ โล่เฟยเอ๋อก็ตั้งตารอข้อความของซูซีมู่ทุกวัน
ซูซีมู่เดิมทีเป็นคนสบายๆ ไม่ค่อยพกโทรศัพท์ เนื่องจากคนที่จะหาเขา ต้องติดต่อผ่านทางโจวเฉิง
แต่ตั้งแต่ที่เริ่มส่งข้อความกับ โล่เฟยเอ๋อวันนั้น โทรศัพท์ของ ซูซีมู่ก็ไม่เคยห่างกาย
ยิ่งถ้าเป็นการประชุม พบลูกค้าด้วย
คนอื่นๆดูเหมือนจะไม่เห็นด้วย มีแค่ โจวเฉิงที่รู้ว่ามันแปลกแค่ไหน
พวกคุณเคยเห็นประธานซูที่ส่งข้อความระหว่างที่ประชุมไหม? พวกคุณเคยเห็นประธานซูส่งข้อความตอนที่ต้อนรับลูกค้าไหม?
ไม่ว่าใครที่ส่งขอความมา ไม่ว่าประธานซูกำลังทำอะไรอยู่ ก็ต้องรีบตอบข้อความกลับ
ประธานซูของเขาส่งข้อความหาใครกันนะ? โจวเฉิงอยากรู้ แต่ไม่กล้าถาม
ล้อเล่น เขายังอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายปี!
โจวเฉิงถอนหายใจ เรียกอีกครั้ง ประธานซูที่กำลังเรียบเรียงข้อความ “ประธานซูครับ”
“อือ” ซูซีมู่ครั้งนี้ได้ยินแล้ว แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง
โจวเฉิงลูบจมูกแล้วพูดว่า “ประธานซูครับ เรื่องความร่วมมือกับกลุ่มLMนั้น ที่ทางเราติดตามมาครึ่งปี ในที่สุดตอนนี้พวกเขาก็สนใจที่จะร่วมมือแล้วครับ”
ในที่สุด ซูซีมู่ก็เงยหน้าขึ้นมา “นายเตรียมข้อมูลให้ดี อีกสองวันฉันจะเดินทางไปประเทศM เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับความร่วมมือกับกลุ่ม LM”
