บทที่ 34 พ่อลูกที่เหมือนน้ำกับไฟ
โล่เฟยเอ๋อจ้องมองรถของซูซีมู่ที่ค่อย ๆ หายเข้าไปในรถจำนวนมากที่แน่นขนัดอยู่บนถนน
เดินไปได้ไม่กี่ก้าวเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
โล่เฟยเอ๋อหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เห็นชื่อที่ปรากฏว่า‘คุณป้าเหยา’ก็เกิดลังเลขึ้นมา แต่สุดท้ายก็รับสาย
“ค่ะคุณป้าเหยา”
เห้อจิ้นเหยาพูดเสียงอ่อนมาจากปลายสาย “เฟยเอ๋อวันนี้หนูจะกลับมาไหม?”
วันนี้? โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปแล้วนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของโล่ชิงไป๋
โล่ชิงไป๋เป็นคนไม่ชอบความสุรุ่ยสุร่าย สิ้นเปลือง ทุกปีที่ถึงวันเกิดจึงทำเพียงทานข้าวกันภายในครอบครัวเท่านั้น
ที่ผ่านมาไม่ว่าโล่เฟยเอ๋อจะยุ่งแค่ไหนก็จะไปร่วมงานเสมอ
ช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมายก็เลยทำให้เธอลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท
“…เฟยเอ๋อ คุณป้าเหยารู้ว่าหนูยังโกรธพ่ออยู่ แต่ยังไงนี่ก็เป็นวันเกิดของพ่อ ลาหยุดแล้วกลับมาเถอะนะ”
โล่เฟยเอ๋อเม้มริมฝีปากแน่นแล้วตอบกลับ “ได้ค่ะ แล้วหนูจะกลับไปนะคะ”
“ฉันจะให้คุณป้าหลิวทำอาหารที่หนูชอบไว้เยอะ ๆ เลย” เห้อจิ้นเหยาพูดอย่างมีความสุข
“ค่ะ หนูวางก่อนนะคะ”
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อวางสายไปก็เดินออกมาจากย่านนั้น
เธอเดินไปที่ข้างถนนเพื่อเรียกแท็กซี่เข้าเมือง
แม้ว่าเธอจะยังโกรธพ่อแต่เรื่องของขวัญก็ไม่สามารถละทิ้งไปได้
โล่เฟยเอ๋อหาเงินใช้เองได้แล้วแม้ว่าจะไม่มากเท่าไหร่
เธอเดินทั่วห้างฯอยู่หลายรอบสุดท้ายก็เลือกซื้อผ้าพันคอแบรนด์（VERSACE）
หลังจากเอาผ้าพันคอที่ห่อเรียบร้อยแล้วใส่กระเป๋า โล่เฟยเอ๋อก็ซื้อเค้กอีกหนึ่งก้อนแล้วเรียกแท็กซี่กลับบ้านโล่
โล่เฟยเอ๋อยืนอยู่หน้าประตูบ้านแล้วสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ถึงกดออด
“ติ๊งหน่อง…ติ๊งหน่อง…”
“มาแล้ว มาแล้ว” ระหว่างที่มีการตอบรับจากข้างในประตูก็เปิดออกด้วยมือของคุณป้าวัยสี่สิบกว่า ๆ
คุณป้าหยิบเค้กจากในมือของโล่เฟยเอ๋อมาถือแล้วพูด “คุณหนูกลับมาแล้ว!”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปด้านใน
ทันทีที่เข้าไปด้านในเห้อจิ้นเหยามาต้อนรับทันที “เฟยเอ๋อกลับมาแล้วเหรอ?”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า “คุณป้าเหยา”
เห้อจิ้นเหยาจับมือโล่เฟยเอ๋อพาเดินไปหาโล่ชิงไป๋อย่างกระตือรือร้น “โล่ชิงไป๋ ดูสิคะว่าใครมา”
โล่เฟยเอ๋อกัดริมฝีปากแล้วเรียก ‘พ่อ’ เสียงเบา
โล่ชิงไป๋ไม่ตอบรับและไม่แสดงความยินดีออกมาเลย “นึกว่าลืมทางกลับบ้านไปแล้ว”
โล่เฟยเอ๋อกำกระเป๋าในมือแน่นไม่พูดตอบ
เห้อจิ้นเหยาที่อยู่ถัดจากโล่ชิงไป๋พูดขึ้น “โล่ชิงไป๋ ไม่ง่ายเลยนะที่เฟยเอ๋อจะกลับบ้าน คุณพูดแค่นี้เหรอ”
โล่ชิงไป๋จ้องมองโล่เฟยเอ๋อโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เห้อจิ้นเหยากึ่งดึงกึ่งลากโล่เฟยเอ๋อให้นั่งลงแล้วสั่งให้คุณป้าไปเอาผลไม้ที่โล่เฟยเอ๋อชอบมาเสิร์ฟ
“เฟยเอ๋อช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง? ทำงานเหนื่อยไหม?”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม “ยุ่งนิดหน่อยค่ะ”
เมื่อเธอพูดจบ, โล่ชิงไป๋ก็พูดขึ้นมาเสียงเย็น “เงินเดือนที่แม้แต่จะตัวเองก็แทบจะไม่พอใช้จะยุ่งอะไรนักหนา?”
โล่ชิงไป๋ไม่พอใจต่องานที่โล่เฟยเอ๋อทำและเมเจอร์ที่เรียนในมหาวิทยาลัยเป็นอย่างมาก เขาต้องการให้โล่เฟยเอ๋อเรียนเศรษฐศาสตร์แล้วไปทำงานที่บริษัทโล่ซื่อ แต่โล่เฟยเอ๋อกลับไปเรียนออกแบบเครื่องประดับ หลังจากเรียนจบก็ไม่ได้มาเยี่ยมเขาเลยแล้วไปเป็นนักออกแบบเล็ก ๆ ที่บริษัทดี้ก้วน
รอยยิ้มบนใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อหายไปเมื่อได้ยินคำพูดของโล่ชิงไป๋ เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบสิ่งที่เธอเรียน ไม่ชอบงานที่เธอทำ แต่คนเป็นพ่อคิดลบกับเธอขนาดนี้จนทำให้เธอรู้สึกอึดอัดก็รีบตอบกลับ
“ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูไม่อดตายหรอกแล้วก็จะไม่ทำให้คุณ/พ่อเดือดร้อนแน่นอน”
โล่ชิงไป๋จ้องมองโล่เฟยเอ๋อที่พูดคำพวกนั้นออกมา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปแล้วพูดอย่างเยือกเย็น “ในเมื่อเป็นแบบนั้นฉันก็จะไม่ยุ่งกับเธออีก”
เห้อจิ้นเหยายกยิ้มริมฝีปากอย่างเย้ยหยันแต่เพียงแวบเดียวก็หายไปเหลือเพียงใบหน้าที่อ่อนโยนและบอบบาง “สองพ่อลูกทำไมทะเลาะกันอีกแล้วล่ะ?”
โล่ชิงไป๋ทำเสียงฮึโดยที่ไม่พูดอะไร
เห้อจิ้นเหยายังคงพูดกับโล่เฟยเอ๋อด้วยรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้า เมื่อกี้โล่เฟยเอ๋อเพิ่งทะเลาะกับโล่ชิงไป๋ก็เลยดูใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่
ระหว่างนั้นคุณป้าก็เข้ามาพร้อมพัสดุกล่องหนึ่ง “คุณท่าน พัสดุส่งมาจากต่างประเทศให้ท่านค่ะ”
เห้อจิ้นเหยาได้ยินคุณป้าพูดแบบนั้นดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมา “ต่างประเทศ? หรือว่าเป็นโล่หยิวชิวส่งมาคะ?”
“ส่งมา” คุณป้าลุกขึ้นไปรับพัสดุจากมือของคุณป้า
เห้อจิ้นเหยาเอากรรไกรมาตัดเทปที่กล่อง
ค่อย ๆ เปิดออกจนเห็นข้างในที่เป็นกล่องทรงประณีตสวยงามแล้วยังมีการ์ดใบหนึ่งที่วางอยู่ข้างบนกล่อง
โล่ชิงไป๋หยิบการ์ดขึ้นมาอ่านแล้วพูด “โล่หยิวชิวส่งของมา”
“โล่หยิวชิวจริงเหรอคะ?” เห้อจิ้นเหยายื่นมือไปขอดูการ์ดจากมือของโล่ชิงไป๋ ข้อความข้างในนั้นทำให้เห้อจิ้นเหยาน้ำตาไหลออกมา
เมื่อรู้ว่าเป็นโล่หยิวชิวส่งของมา สายตาของโล่เฟยเอ๋อก็เบนไปทางอื่น
โล่ชิงไป๋เงยหน้ามองโล่เฟยเอ๋อครู่หนึ่งแล้วเอื้อมมือไปเปิดกล่องนั้น ข้างในเป็นหยกชิ้นหนึ่ง
ของที่โล่หยิวชิวส่งมาเซอร์ไพรส์โล่ชิงไป๋คือหยก ในฐานะนักออกแบบเครื่องประดับโล่เฟยเอ๋อมองก็รู้ว่าเป็นหยกชั้นดีที่ราคาสูงมาก
หัวข้อในวันนี้คือของขวัญวันเกิดของโล่ชิงไป๋เหรอ?
“โล่ชิงไป๋ สาวคนนี้บอกว่าหยกชิ้นนี้ให้เป็นของขวัญวันเกิดของคุณ…” เห้อจิ้นเหยาพูดแค่นั้นก็หยุดนิ่งแล้วมองไปที่โล่เฟยเอ๋อ
“โล่หยิวชิวสาวใส่ใจกันเกินไปแล้ว” โล่ชิงไป๋พูดพร้อมกับก้มลงมองหยกชิ้นนั้น
เห้อจิ้นเหยาพูดอย่างไม่พอใจ “ใส่ใจอะไรกัน ไม่รู้จักกลับมาเยี่ยมกันเหมือนเฟยเอ๋อบ้างเลย”
โล่เฟยเอ๋อยิ้ม “คุณป้าเหยาอย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะ พี่ส่งของขวัญราคาแพงขนาดนั้นมาให้ก็เพียงพอแล้ว”
“เฟยเอ๋อหยุดพูดแทนพี่สาวตัวเองเลยนะ เธอโยนความยุ่งเหยิงอย่างไม่มีความรับผิดชอบมาให้ขนาดนั้น แล้วยังไม่ส่งข่าวมาบอกกันอีก” น้ำเสียงของเห้อจิ้นเหยาแสดงออกถึงความไม่พอใจต่อโล่หยิวชิว
โล่เฟยเอ๋อยิ้มฝืด “หนูง่วงแล้ว ขอขึ้นไปนอนก่อนนะคะ”
เห้อจิ้นเหยาได้ยินโล่เฟยเอ๋อบอกว่าง่วงก็รีบพูดด้วยความเอ็นดูทันที “ไปเถอะจ้ะ รออาหารเสร็จแล้วคุณป้าเหยาจะขึ้นไปเรียก”
“ค่ะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นไปชั้นบน
ความจริงที่โล่เฟยเอ๋อพูดว่าง่วงแล้วก็อยากพักผ่อนนั้นเป็นเพียงข้ออ้างที่จะออกมาจากห้องนั่งเล่นเท่านั้น
โล่เฟยเอ๋ออยู่ในห้องจนกระทั่งคุณป้าขึ้นมาเรียกเธอลงไปทานอาหารกลางวันถึงออกจากห้อง
กำลังเดินลงไปชั้นล่างก็เดินผ่านห้องทำงานของโล่ชิงไป๋พอดี
เธอหยุดแล้วหันไปพูดกับคุณป้าที่เดินนำหน้า “ไปก่อนเลยค่ะ หนูจะตามไปทีหลัง”
“ค่ะคุณหนู” คุณป้าพยักหน้าแล้วเดินลงไปชั้นล่าง
โล่เฟยเอ๋อหยุดนิ่งแล้วจึงหันกลับเดินเข้าไปในห้องทำงานของโล่ชิงไป๋
โล่เฟยเอ๋อมองไปทั่วห้องให้มั่นใจว่าไม่มีคนอยู่ ก็หยิบเอาผ้าพันคอในกระเป๋าออกมาใส่ไว้ในลิ้นชักแล้วเดินออกไป
