บทที่ 40 โล่หยิวชิวแอบมองซูซีมู่
คนด้านนอกสวมเพียงเสื้อโค้ต ส่วนคนด้านในสวมสีขาว คือพี่สาวของโล่เฟยเอ๋อ โล่หยิวชิว
ไม่ใช่ว่าเธออยู่ต่างประเทศเหรอ? ทำไมถึงกลับมาอยู่ที่นี่?
มันสายเกินไปที่โล่เฟยเอ๋อจะหาคำตอบ
มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินไปหาโล่หยิวชิวแล้วโล่หยิวชิวก็จูบผู้ชายคนนั้น
พวกเขาจูบกันอย่างลึกซึ้ง มือของผู้ชายคนนั้นอยู่ในเสื้อโค้ตของเธอ ขยับขึ้นแล้วก็เลื่อนมือลงตามชุดนั่น
โล่เฟยเอ๋อทนไม่ไหวพูดออกไป “พี่?”
ทั้งสองคนแยกออกจากกันแล้วมองมาทางนี้
โล่หยิวชิวหยุดสายตาลงที่โล่เฟยเอ๋อแล้วพูดอะไรบางอย่างกับผู้ชายคนนั้น
ผู้ชายคนนั้นมองโล่เฟยเอ๋อ โน้มตัวลงไปจูบโล่หยิวชิวหนึ่งครั้ง แล้วเดินหนีไป
หลังจากผู้ชายคนนั้นจากไป โล่เฟยเอ๋อก็ถามอย่างตื่นเต้น “พี่ ไม่ใช่ว่าพี่อยู่ที่ต่างประเทศเหรอ? ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่? ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นใคร? พี่ทำแบบนั้นต่อหน้าคนหมู่มากแบบนี้ได้ยังไง…”
โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันพูดจบก็ถูกโล่หยิวชิวตัดบท
“โล่เฟยเอ๋อ อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน”
โล่เฟยเอ๋อเม้มริมฝีปาก “คุณป้าเหยาคิดถึงพี่มากนะ ถ้าพี่ว่าง ๆ กลับไปเยี่ยมท่านบ้างสิ”
“กลับไม่กลับก็เรื่องของฉัน เธอน่ะให้ดีอย่ากลับไปบ่อยนัก” โล่หยิวชิวตอบโล่เฟยเอ๋ออย่างเย็นชา
“เข้าใจแล้ว” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าแล้วหมุนตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ
พอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นซูซีมู่เดินมาทางนี้
“คุณมาทำอะไรตรงนี้?” โล่เฟยเอ๋อทักเขา
ซูซีมู่ยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมา “โทรศัพท์ของคุณ”
“อ้อ” โล่เฟยเอ๋อหยิบโทรศัพท์มาจากมือของซูซีมู่แล้วก้มลงดู
ซูซีมู่ยืนอยู่ข้าง ๆ เงียบ ๆ ดูการกระทำของเธอ
โล่หยิวชิวที่เดินตามหลังโล่เฟยเอ๋อออกมามองเห็นซูซีมู่ที่ยืนอยู่ด้วยกันกับโล่เฟยเอ๋อ สายตาของเธอก็ขยับไปไหนไม่ได้อีก
เธอโตมาขนาดนี้ พบผู้ชายมาก็มาก สังสรรค์กับผู้ชายมาก็ไม่น้อย แต่ก็ยังไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่เทียบเท่าผู้ชายคนนี้เลย
ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกับโล่เฟยเอ๋อ?
ไม่ ไม่ว่าเขากับโล่เฟยเอ๋อจะเป็นอะไรกัน
ผู้ชายคนนี้ก็ต้องเป็นของเธอโล่หยิวชิวเท่านั้น
ดวงตาของโล่หยิวชิวนั้นเปล่งประกายส่องแสงระยิบระยับแล้วก็เดินไปหาโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่
เธอเปลี่ยนการกระทำที่เคยมีต่อโล่เฟยเอ๋อ จับมือของโล่เฟยเอ๋ออย่างสนิทสนม “เฟยเอ๋อ พี่ชายรูปหล่อคนนี้เป็นใครเหรอ?”
โล่หยิวชิวพูดกับโล่เฟยเอ๋อแต่สายตานั้นมองไปที่ซูซีมู่
ความปรารถนาในตัวซูซีมู่นั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจน
ซูซีมู่เป็นใคร? เพียงแวบเดียวก็มองโล่หยิวชิวออกแล้ว
แน่นอนว่าเขาเองก็มองความสัมพันธ์ของผู้หญิงคนนี้กับโล่เฟยเอ๋อออกจึงไม่ได้แสดงความรังเกียจออกไปให้ผู้หญิงคนนี้
โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปครู่หนึ่งถึงตอบ “พี่ เขาเป็นเพื่อนของฉัน”
พี่? ดวงตาของซูซีมู่ส่องประกายแห่งความเย็นชา แต่เพียงแวบเดียวก็หายไป
โล่หยิวชิวยิ้มแล้วยื่นมือไปหาซูซีมู่ “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อโล่หยิวชิว”
ซูซีมู่ไม่ได้ยื่นมือออกไป ทำเพียงตอบรับ
โล่หยิวชิวโตมาขนาดนี้ยังไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเฉยชาต่อเธอขนาดนี้มาก่อน ตกตะลึงไปเล็กน้อย แต่แวบเดียวก็กลับมาเป็นปกติ
เธอมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองมากและเธอก็เชื่อว่าบนโลกนี้ไม่มีผู้ชายที่เธอโล่หยิวชิวจะจับไม่ได้
(น่าเสียดายที่ซูซีมู่เป็นผู้ชายที่เธอเอื้อมไม่ถึง)
“คุณเป็นเพื่อนของเฟยเอ๋อและถือว่าเป็นเพื่อนของฉันเช่นกัน” โล่หยิวชิวยิ้มอย่างมีเสน่ห์ให้กับซูซีมู่ แล้วตั้งใจจะเอื้อมมือไปจับแขนของซูซีมู่
ซูซีมู่ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อหลบมือของโล่หยิวชิว หันไปมองโล่เฟยเอ๋อแล้วก็เดินจากไป
โล่เฟยเอ๋อมองซูซีมู่ที่ไม่พูดอะไรก็เดินหนีไปก็รู้ว่าเขาโกรธโล่หยิวชิวมากที่มาแตะต้องเขา
เมื่อเธอพูดรัวกับโล่หยิวชิว ‘พี่ ฉันมีธุระ ขอตัวก่อน’ แล้วก็รีบตามซูซีมู่ไปอย่างรวดเร็ว
มองความใกล้ชิดของโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่จากข้างหลัง ดวงตาของโล่หยิวชิวก็ส่องประกายแห่งความหึงหวงออกมา
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อโทรออก
“ฉันชอบผู้ชายที่โล่เฟยเอ๋อรู้จัก”
คนปลายสายถามกลับ “ผู้ชายคนไหน?”
“ฉันไม่รู้ ฉันเพิ่งเห็นโล่เฟยเอ๋อกับผู้ชายคนนั้นอยู่ด้วยกัน ฉันไม่สน ฉันต้องการผู้ชายคนนั้น” โล่หยิวชิวตอบกลับ
“อย่ารีบร้อน โล่เฟยเอ๋อจะไม่ได้อยู่กับผู้ชายคนนั้นแน่ เธอแค่ต้องรอ…” คนปลายสายยังพูดไม่ทันจบก็ถูกโล่หยิวชิวตัดบท
“ฉันไม่อยากรอ ฉันต้องการผู้ชายคนนั้นอย่างเร็วที่สุด”
คนปลายสายเงียบไป “เป็นเด็กดี ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน”
“เข้าใจแล้ว” โล่หยิวชิวพูดจบก็วางสาย
เธอมองไปทิศทางที่โล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่เดินจากไป ดวงตาก็ส่องประกายออกมาแวบหนึ่ง
โล่เฟยเอ๋อคอยดูเถอะ เขาต้องเป็นของฉันเร็ว ๆ นี้แน่
โล่เฟยเอ๋อไม่รู้เลยว่าผู้ชายที่เธอรักถูกโล่หยิวชิวจ้องมองแล้ว
เธอขอโทษซูซีมู่แทนโล่หยิวชิว “อย่าโกรธเลยนะ พี่ของฉันไม่ได้ตั้งใจ เธอแค่ตื่นเต้นมากไปหน่อย”
โล่หยิวชิวต้องการสัมผัสเขาด้วยความกระตือรือร้นหรือเปล่า ซูซีมู่ย่อมมองออกมากกว่าโล่เฟยเอ๋อ
เขาไม่ได้โกรธที่ผู้หญิงคนนั้นอยากแตะต้องเขา เขาโกรธที่ผู้หญิงคนนั้นโกหกโล่เฟยเอ๋อ
ใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อเศร้าลงเมื่อเห็นว่าซูซีมู่ไม่ยอมพูด
เขาคงจะไม่ใช่ไม่สนใจเธอแล้วหรอกนะ?
“คุณอย่าโกรธเลยนะ?”
เห็นโล่เฟยเอ๋อเป็นแบบนี้ซูซีมู่ก็ทนไม่ได้ที่จะพูดออกมา “ผมไม่ได้โกรธ”
โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปชั่วครู่เช่นเดียวกับความคิด เงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ มองไปที่ซูซีมู่ “จริงนะ?”
“อือ” ซูซีมู่พยักหน้า “เราไปห้องกินข้าวกันเถอะ”
“อื้อ” เมื่อเห็นว่าซูซีมู่ไม่ได้โกรธจริง ๆโล่เฟยเอ๋อก็โล่งใจ
เมื่อกลับมาที่ห้องก็มีอาหารมาเสิร์ฟแล้ว
โล่เฟยเอ๋ออยากทำดีกับซูซีมู่จึงตักอาหารให้เขา
ซูซีมู่ไม่ปฏิเสธโล่เฟยเอ๋อซ้ำยังตักอาหารให้เป็นครั้งคราวด้วย
หลังมื้อเย็น โล่เฟยเอ๋อเสนอไปเดินเล่นที่ทะเลสาบเย่ว
ซูซีมู่ไม่ปฏิเสธ ขับรถพาโล่เฟยเอ๋อไปทะเลสาบเย่ว
ทะเลสาบเย่วตอนกลางคืนสวยกว่าตอนกลางวัน เกิดแสงไฟสะท้อนระยิบระยับในทะเลสาบ เมื่อมีคลื่นน้ำก็เหมือนว่าแสดงเคลื่อนที่ด้วย
โล่เฟยเอ๋อยืนติดริมรั้วทะเลสาบเย่วมองดูแสงสะท้อนในน้ำซูซีมู่ยืนอยู่ข้างหลังเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ขณะนั้นซูซีมู่ก็ถามขึ้นมา “ชอบที่นี่เหรอ?”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า “ใช่ ฉันชอบทะเลสาบเย่วมากยังจำตอนที่ไม่ได้สร้างลานกว้างหวั้นด๋าได้อยู่เลย มีแค่ทะเลสาบเย่วแม่ของฉันมักจะพามาเดินเล่นที่นี่บ่อย ๆ ตอนนี้แม่จากไปแล้ว เหลือแค่ฉันที่มาที่นี่”
ซูซีมู่นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดขอโทษโล่เฟยเอ๋อ “ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไร มันผ่านมานานหลายปีแล้ว” โล่เฟยเอ๋อส่ายหัวแล้วหันหน้าไปมองซูซีมู่ “ไปเดินเล่นกับฉันไหม?”
“ได้
