บทที่ 13 ซูซีมู่ที่ภูมิใจ
โล่เฟยเอ๋อมาทำงานในวันถัดไป ก็จำขึ้นมาได้ว่าเธอลืมถุงไว้บนรถของซูซีมู่
“ฉันลืมถุงไว้ได้ยังไงเนี่ย” โล่เฟยเอ๋อตบหน้าผากตัวเองอย่างโมโห
หซิวหชูเฉียว มองเธออย่างประหลาดแล้วถามว่า “มีอะไรเหรอ?”
“ฉันลืมภาพออกแบบที่ต้องส่งให้หัวหน้าทีมวันนี้ไว้บนรถ” โล่เฟยเอ๋อคิดอยากจะร้องไห้ต่อ
“ลืมไว้บนรถแท็กซี่เหรอ?” หซิวหชูเฉียวถาม
โล่เฟยเอ๋อส่ายหัว “ไม่ใช่รถแท็กซี่ แต่เป็นรถคนอื่น”
หซิวหชูเฉียวแนะนำว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอก็โทรศัพท์หาตนนั้นสิ แล้วก็ถามไง”
“ไม่มีเบอร์โทรศัพท์เขาอะ” โล่เฟยเอ๋ออยากจะร้องไห้ ถ้าเธอมีเบอร์โทรศัพท์ของเขา ก็เธอคงโทรหาเขาแล้ว
“เอ่อ…..” หซิวหชูเฉียวหยุดครูหนึ่ง แล้วก็พูดว่า “หรือว่าเธอจะลองคุยกับหัวหน้าไหมล่ะ”
คุยกับหลินยี่? โล่เฟยเอ๋อไม่คิดว่าวิธีนี้จะดีสักนิด ต้องรู้ว่าหลินยี่พยายามที่จะหาเรื่องจากเธอ
วิธีที่ดีที่สุดคือการไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วไปเอาภาพออกแบบก่อนไปทำงาน
เธอพบเขาครั้งล่าสุดที่ฝ่ายบุคคล บางทีเธออาจจะไปหาเขาที่ฝ่ายบุคคล
คิดได้อย่างนั้น โล่เฟยเอ๋อก็รีบบอกกับหซิวหชูเฉียว ว่า ‘หชูเฉียว ฉันไปก่อนนะ’ แล้วก็เดินจากไป
เนื่องจากเมื่อวานนี้ซูซีมู่บอกกับโจวเฉิงว่าให้มารับเขาตอนเจ็ดโมงเช้าของวันถัดไป ดังนั้นหกโมงห้าสิบนาทีในตอนเช้า โจวเฉิงก็มารออยู่หน้าบ้านพักของซูซีมู่แล้ว
เจ็ดโมงตรง ซูซีมู่ก็ออกมาจากบ้านพักตรงเวลา และที่แตกต่างจากปกติคือ วันนี้ในมือของเขามือถุงเพิ่มมาอีกหนึ่งใบ
ไม่นาน โจวเฉิงก็พบว่าถุงใบนี้นั้นคุ้นเคย
นี่…. ไม่ใช่ถุงที่คุณโล่ลืมไว้บนรถเมื่อวานนี้หรอกเหรอ? เขายังสงสัยว่าทำไมเมื่อวานถึงไม่เห็นถุง ที่แท้ประธานซูเป็นคนเอาไป
เขาจำได้ว่าเมื่อวานนี้ยังถามประธานซูอยู่เลยว่าจะทำยังไงกับถุงของคุณโล่ ประธานซูยังแกล้งทำเหมือนไม่สนใจอยู่เลย โจวเฉิงไม่เขาใจ
“ประธานซู ไปบริษัทใช่ไหมครับ?”
“ไปดี้…..” เสียงของซูซีมู่เงียบลงทันที เขาไม่ทันคิดก็พูดว่าจะไปบริษัทดี้ก้วนได้ยังไง?
ซูซีมู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็พูดว่า “ไปบริษัท”
“ครับ” โจวเฉิงสตาร์ทรถ
ซูซีมู่มองผ่านหน้าต่างไปที่ทิวทัศน์ที่ผ่านไปทางด้านหลัง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
จนกระทั่งตอนที่ใกล้จะถึงบริษัท ซูซีมู่พูดขึ้นทันทีว่า “ไปบริษัทดี้ก้วน”
ไปบริษัทดี้ก้วน? โจวเฉิงตะลึงไปไม่กี่วิ จากนั้นก็ตอบสนองต่อประธานซูของพวกเขาโดยไปที่บริษัทดี้ก้วนเพื่อเอาถุงไปให้โล่เฟยเอ๋อ
หรือว่าเมื่อกี้ที่ประธานซูตอบว่า ‘ไปดี้’ จริงๆแล้วอยากจะตอบว่า ‘ไปบริษัทดี้ก้วน’?
โจวเฉิงแอบมองซูซีมู่จากกระจกมองหลัง เดาใจเขา
ประธานซู คุณหยิ่งจริงๆ
รอยยิ้มที่มุมปากของโจวเฉิงค่อยๆกว้างขึ้น ยิ้มไม่ได้กี่วินาที สายตาที่เฉยเมยก็กวาดมองมาทางเขา
โจวเฉิงรีบหุบยิ้มบนในหน้า หลังจากนั้นก็หมุนพวงมาลัย เลี้ยวรถที่สี่แยกข้างหน้า ตรงไปยังบริษัทดี้ก้วน
แต่เดิมใช้เวลามากกว่าครึ่งในชั่วโมงจากวิลล่าหลันถิงไปบริษัทซูซื่อ และอีกครึ่งชั่วโมงจากรถติดบนถนนที่จะไปยังบริษัทดี้ก้วน
ตอนที่ไปถึงบริษัทดี้ก้วน ก็แปดโมงครึ่งแล้ว
สีหน้าของซูซีมู่เมื่อมองออกไปนอกรถ เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยดีนัก
โจวเฉิงรู้ว่าประธานซูตอนนี้อารมณ์ไม่ดีนัก ก็ไม่ส่งเสียงอย่างเชื่อฟัง หลีกเลี่ยงการเกิดปัญหา
ประมาณหนึ่งนาทีต่อมา ซูซีมู่พึ่งจะพูดขึ้นว่า “นายไปถุงนี่ไปส่งปะ”
“ครับ” โจวเฉิงรับถุงจากมือของซูซีมู่ที่ส่งมาให้ หลังจากนั้นก็ลงจากรถ เดินตรงไปบริษัทดี้ก้วน
หลังจากโล่เฟยเอ๋อไปถึงที่บริษัท ก็รีบวิ่งไปที่ฝ่ายบุคคลเพื่อตามหาซูซีมู่
เธอถามคนไปไม่น้อย และเจอสำนักงานจำนวนไม่น้อย ก็ยังหาซูซีมู่ไม่เจอ
ใกล้จะแปดโมงสี่สิบ เธอต้องกลับไปที่แผนกออกแบบ
“เฮ้…..หลินยี่กลัวว่าจะพลาดโอกาสที่จะด่าเธอย่างรุนแรง”
โล่เฟยเอ๋อถอนหายใจ ยืนขึ้น เตรียมที่จะเข้าไปในห้องทำงานของหลินยี่
พึ่งจะลุกขึ้น ก็มีคนเรียกเธอ “เฟยเอ๋อ มีคนมาหาเธอ”
มีคนมาหาเธอ? โล่เฟยเอ๋อหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็หันหลังมองไปที่ประตูสำนักงาน มองเห็นโจวเฉิงยืนอยู่ตรงนั้นพอดี
โล่เฟยเอ๋อประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินไปหาอย่างรวดเร็ว “คุณ… มาได้ยังไงคะ?”
“เอานี่มาให้คุณครับ” โจวเฉิงส่งถุงที่อยู่ในมือให้กับโล่เฟยเอ๋อ
“แฟ้มภาพของฉัน!” ซูซีมู่หยิบถุงที่รับมาด้วยความแปลใจ แล้วก็ขอบคุณโจวเฉิง “ขอบคุณค่ะ ของในนี้สำคัญกับฉันมาก”
โจวเฉิงส่ายหัว “ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ประธานซูช่วยเก็บไว้ให้คุณ และประธานซูให้ผมมาส่งให้คุณ” โจวเฉิงไม่ลังเลที่จะช่วยประธานซู
ประธานซู? เป็นเขา? โล่เฟยเอ๋อตกใจ แล้วพูดว่า “งั้นฉันรบกวนคุณไปขอบคุณประธานซูแทนฉันด้วยนะคะ”
“หรือว่าคุณโล่จะไปขอบคุณประธานซูด้วยตัวเองครับ” โจวเฉิงตอบด้วยรอยยิ้ม
โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าพวกเขาช่วยเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอควรจะขอบคุณเขาดีๆ แต่ว่าเธอไม่มีข้อมูลการติดต่อ สามครั้งที่เธอเจอโดยบังเอิญ แล้วเธอจะขอบคุณด้วยตัวเองได้อย่างไรล่ะ? ก็พูดขึ้นว่า “ฉันก็อยากจะขอบคุณประธานซูด้วยตัวเองเหมือนกันค่ะ แต่ว่าไม่มีข้อมูลการติดต่อของเขาค่ะ”
เสียงพูดของโล่เฟยเอ๋อเบาลง โจวเฉิงพูดขึ้นทันที “ผมจะให้เบอร์โทรศัพท์ของประธานซูกับคุณครับ” (โจวเฉิง จะทรยศท่านประธานจริงๆเหรอ?)
“อือ ค่ะ” โล่เฟยเอ๋อหยักหน้า
โจวเฉิงไม่กล้าที่จะมอบนามบัตรของซูซีมู่ ให้กับโล่เฟยเอ๋อแค่หยิบปากกาแล้วเขียนเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของซูซีมู่ให้กับโล่เฟยเอ๋อ “คุณโล่ครับ นี่เป็นเบอร์ของประธานซู คุณสามารถติดต่อเขาโดยตรงได้เลยครับ”
“ขอบคุณค่ะ” มุมปากของโล่เฟยเอ๋อโค้ง และรับบันทึกจากมือของโจวเฉิง
“ไม่เป็นไรครับ คุณโล่ ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ” โจวเฉิงผงกหน้าผากให้กับโล่เฟยเอ๋อ แล้วก็เดินจากไป
โจวเฉิงพึ่งเดินไป หลินยี่ก็มาพอดี
“การออกแบบล่ะ? ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าก่อนเข้างานวันนี้ ฉันจะต้องได้ดู?”
“ขอโทษค่ะ ฉันลืมส่งไปที่ห้องทำงานของคุณ” โล่เฟยเอ๋อหยิบแฟ้มภาพออกมาจากระเป๋าในขณะที่ขอโทษไปด้วย เปิดออก นำภาพออกแบบที่อยู่ข้างในออกมส่งให้กับหลินยี่
“เธอ….” เดิมทีหลินยี่อยากจะด่าโล่เฟยเอ๋อ สุดท้ายก็ต้องปิดปาก ไม่ได้พูดอะไร หยิบภาพออกแบบแล้วเดินไป
มองด้านหลังของหลินยี่ที่เดินจากไป โล่เฟยเอ๋อค่อยๆโล่งใจ หลังจากนั้นก็ก้มมองโน้ตที่อยู่ในมือ
เธอจ้องมองเป็นเวลานาน นานจนตัวเลขที่อยู่บนโน้ต ถูกเธอจำจนขึ้นใจแล้ว หลังจากนั้นก็เธฮหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดตัวเลข แล้วโทรออก..
