บทที่ 37 โล่เฟยเอ๋อหึงแล้ว
ได้ยินเสียงคนแปลกหน้าจากปลายสายของซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อรู้สึกกลัวจึงตัดสายทิ้ง
เธอคิดว่าอีกไม่นานซูซีมู่จะโทรกลับมา
แต่ผ่านไปสักพักก็ยังไม่มีการติดต่อกลับมาทำให้โล่เฟยเอ๋อเริ่มใจไม่ดี
ทำไมคนอื่นถึงมารับโทรศัพท์ของเขา? ไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรอกนะ!
โล่เฟยเอ๋อไม่สบายใจมากขึ้นสุดท้ายก็ตัดสินใจเข้าไปในclubเจียงหนานเพื่อตามหาซูซีมู่
ดีที่ซูซีมู่บอกหมายเลขวิลล่าให้กับเธอไว้แล้วโล่เฟยเอ๋อจึงหาวิลล่านั้นได้ง่ายขึ้น
ได้ยินเสียงออกมาจากวิลล่าเล็กน้อย โล่เฟยเอ๋อยกมือขึ้นเคาะประตูอย่างประหม่า
พนักงานประจำวิลล่าเป็นคนเปิดประตู “คุณหนูมาหาใครครับ?”
“ฉันมาหาซู…” โล่เฟยเอ๋อเตรียมจะพูดว่ามาหาคุณซูแต่ดวงตาก็เห็นบรรยากาศข้างในเสียก่อนก็ต้องนิ่งไป
แสงไฟในวิลล่านั้นสลัวจนมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร แต่เสียงหัวเราะ และเสียงแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นด้านในนั้นสามารถทำให้เดาได้ง่าย ๆ เลยว่าเป็นอย่างไร
โล่เฟยเอ๋อไม่ค่อยชินกับสถานที่ที่ส่วนใหญ่ผู้ชายใช้คุยธุรกิจกันแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่คือclubเจียงหนาน
แค่คิดว่าซูซีมู่เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้นโล่เฟยเอ๋อก็เกิดรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมา ในใจเกิดไฟลุกโชนและใกล้จะระเบิดเต็มที
เขาเล่นสนุกอยู่ที่นี่อย่างไร้ความกังวลขนาดนี้จะให้เธอมารับทำไม? สนุกนักเหรอ!
พนักงานเห็นว่าโล่เฟยเอ๋อไม่ยอมตอบสักทีเอาแต่มองไปที่วิลล่าจึงถามกลับอย่างสุภาพอีกครั้ง ““คุณหนูมาหาใครครับ?”
โล่เฟยเอ๋อที่กำลังโกรธซูซีมู่ เมื่อได้ยินพนักงานถามอีกครั้งก็ตอบกลับโดยทันที “ขอโทษค่ะ ฉันมาผิดที่”
“ครับ” พนักงานมองโล่เฟยเอ๋อด้วยสายตาแปลก ๆ แล้วปิดประตูวิลล่า
เมื่อพนักงานปิดประตูโล่เฟยเอ๋อก็ออกมาจากวิลล่าด้วยความกรุ่นโกรธ
แต่เธอไม่ได้ไปไหนไกล หยุดอยู่ที่โคมไฟข้างถนนหน้าวิลล่า
ทั้งกระทืบเท้าเพราะความโกรธและก่นด่าซูซีมู่ในใจไปด้วย
อะไรกัน เป็นคนให้เธอมารับที่นี่ แล้วยังสนุกจนไม่รับโทรศัพท์อีก
ทำไมเธอต้องวิ่งแจ้นมาด้วย? โล่เฟยเอ๋ออยากไปจากที่นี่เต็มที
เมื่อเธอต้องคิดว่าข้าง ๆ ซูซีมู่นั้นมีผู้หญิงคนอื่นก็แทบจะยั้งตัวเองไว้ไม่ได้
เกิดแรงกระตุ้นให้วิ่งเข้าไปในวิลล่าแล้วดึงตัวซูซีมู่ออกมา
แม้ว่าโล่เฟยเอ๋อจะโกรธมากแต่ก็ไม่ได้มากพอที่จะทำให้เธอเข้าไปในวิลล่า
โล่เฟยเอ๋อคิดว่ากำลังโกรธขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งที่คิดว่าจะไม่โกรธ
โล่เฟยเอ๋อกัดฟันแน่น จู่ ๆ ก็คิดอะไรออกจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าโทรหาซูซีมู่เมื่อเกิดเสียงสัญญาณก็กดวางสาย
“ฉันอยากจะรู้นักว่าคุณจะมีความสุขกับผู้หญิงพวกนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน…”
โล่เฟยเอ๋อนึกสนุกเดี๋ยวก็โทรเดี๋ยวก็ตัดสาย
แต่ลู่ยู่ที่อยู่อีกฝั่งกำลังจะเป็นบ้าแล้ว
คนอะไรเดี๋ยวก็โทรเข้าเดี๋ยวก็วางสายทิ้ง พอเขารับสายเธอก็กดวางสาย
โทรศัพท์ของซูซีมู่เขาไม่กล้าปิดมัน
มองไปที่โทรศัพท์ที่ไม่หยุดดังของซูซีมู่สลับกับห้องน้ำที่ถูกล็อกมานานกว่าสิบนาทีแล้วลู่ยู่อยากจะโอดครวญ
โทรศัพท์ของซูซีมู่เขาจะไม่แตะต้องอีกต่อไปแล้ว ฮือ…
“ซูซีมู่นายอยู่ในห้องน้ำมานานพอแล้วนะ รีบออกมารับโทรศัพท์เร็ว ๆ…”
ไม่รู้ว่าเพราะซูซีมู่ได้ยินคำพูดของลู่ยู่หรือเพราะอย่างอื่น ซูซีมู่ถึงยอมออกมาจากห้องน้ำที่ปิดล็อกไว้นานเกือบยี่สิบนาที
ในมือเขาถือสูทและเนกไท ใบหน้าเปียกของเขายิ่งดูเซ็กซี่จนแทบจะข่มใจไว้ไม่อยู่ อีกทั้งยังดูเย็นชายิ่งกว่าเดิม
“ออกมาสักทีนะ” ลู่ยู่เกือบจะร้องไห้เมื่อซูซีมู่ออกมาจากห้องน้ำ
ซูซีมู่ไม่พูดอะไร เอาแต่มองโทรศัพท์ที่ไม่ยอมหยุดดังอยู่ในมือของลู่ยู่
“โทรศัพท์นายดังมาสิบกว่านาทีแล้ว” ลู่ยู่ตีหน้าเศร้า ส่งโทรศัพท์ให้ซูซีมู่
ซูซีมู่เห็นชื่อของโล่เฟยเอ๋อปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์ก็กดรับทันทีแต่ก็ถูกปลายสายตัดสายไป
ใบหน้าของเขาเย็นชาขึ้น โทรกลับหาโล่เฟยเอ๋อแต่ปลายสายไม่ยอมรับโทรศัพท์
พอเขาวางสายอีกฝ่ายก็โทรเข้ามา
เป็นแบบนี้ซ้ำ ๆ หลายครั้งจนดวงตาของซูซีมู่ฉายแววเยือกเย็น “เกิดอะไรขึ้น?”
ลู่ยู่รีบยกมือขึ้นปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่เกี่ยวกับฉันนะ! เธอไม่พูดอะไรตั้งแต่ฉันรับสายครั้งแรกแล้วเธอก็โทรมาไม่หยุด พอกดรับก็ตัดสายทิ้งตลอด”
ซูซีมู่ขมวดคิ้วแน่น “นายพูดอะไรตอนรับสายครั้งแรก?”
“ฉันแค่ถามว่าเธอโทรหาใคร เธอก็ตัดสายไปเลย จริง ๆ นะ…” ลู่ยู่สาบานกับพระเจ้าเลย
ซูซีมู่รู้ว่าลู่ยู่ไม่มีทางโกหก แต่ที่โล่เฟยเอ๋อทำนี่มันหมายความว่ายังไง?
หรือเพราะเขาไม่ยอมรับโทรศัพท์ก็เลยโกรธ? ซูซีมู่เลิกคิ้วขึ้น โทรหาโล่เฟยเอ๋ออีกครั้งในขณะที่เดินออกไป
ลู่ยู่เห็นว่าซูซีมู่กำลังจะเดินออกไปก็รีบถาม “นายจะไปไหน?”
ซูซีมู่ไม่ตอบลู่ยู่ เขาต้องรีบไปหาโล่เฟยเอ๋อ
ลู่ยู่พูดไล่หลังซูซีมู่ “ซูซีมู่ เรื่องวันนี้ขอโทษจริง ๆ นะเว้ย”
“อือ ฉันมีธุระ ไปก่อนนะ” ซูซีมู่พูดแล้วเปิดประตูวิลล่าเดินออกไป
ลู่ยู่ตามเขาออกมาจากวิลล่า “นายไม่ได้ขับรถมา เดี๋ยวฉันให้คนไปส่ง”
ซูซีมู่กำลังจะปฏิเสธลู่ยู่ สายตาเขาก็หันไปเห็นโล่เฟยเอ๋อที่ยืนอยู่ใต้โคมไฟข้างถนนที่อยู่ไม่ไกลจากวิลล่าพอดี
ในเวลาเดียวกันโล่เฟยเอ๋อได้ยินเสียงจากตรงนี้ก็เงยหน้าขึ้นมามอง
สายตาของเธอหยุดอยู่ที่ซูซีมู่ครู่หนึ่งแล้วก็หันตัวเดินกลับไป
“เฟยเอ๋อ” ซูซีมู่รีบตามเธอ
ลู่ยู่ไม่เคยเห็นซูซีมู่ตื่นตัวเหมือนคนโง่ขนาดนั้นมาก่อน
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? เฟยเอ๋อ? โล่เฟยเอ๋อ? คนที่โทรหาซูซีมู่น่ะเหรอ?
แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นดูคุ้น ๆ?
ลู่ยู่อยากจะตามไปดูซูซีมู่กับโล่เฟยเอ๋อแต่ดันไม่กล้าพอ
ล้อเล่น เมื่อกี้เขาพึ่งจะทำให้ซูซีมู่โกรธ ถ้าขืนเข้าไปยุ่งมีหวังได้ตายเป็นศพไม่มีญาติแน่
โล่เฟยเอ๋อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกซูซีมู่ขวางทางไว้
“คุณเป็นอะไร?”
โล่เฟยเอ๋อจ้องมองผู้ชายรูปงามที่ถามเธอว่าเป็นอะไรอย่างเจ็บปวด
เป็นเขาเองที่เรียกให้เธอมา แต่กลับมาถามเธอว่าเป็นอะไร
โล่เฟยเอ๋อส่ายหัวไม่ยอมเงยหน้ามองซูซีมู่
ซูซีมู่มองดูโล่เฟยเอ๋อที่ยังคงเอาแต่โกรธก็อดหัวเราะไม่ได้ “ไม่ต้องโกรธแล้ว ผมไปเข้าห้องน้ำลู่ยู่ก็เลยช่วยรับโทรศัพท์ให้”
“เอากุญแจไป” โล่เฟยเอ๋อเห็นว่าซูซีมู่ยังคงเอาแต่หัวเราะก็เลยปากุญแจรถใส่มือซูซีมู่ด้วยความโกรธ
