บทที่ 48 รู้จุดประสงค์ของโล่หยิวชิวแล้ว
ที่จริงแล้วโล่เฟยเอ๋อไม่รู้ว่าซูซีมู่ยิ้มจริงๆ
แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม หลังจากได้ยินโล่เฟยเอ๋อประเมินเขา เขาถึงเผลอยิ้มออกมา แต่ว่าปกติเขาจะเย็นชา เขาเลยยิ้มออกมาเพียงครู่เดียว
หลังจากเก็บอาการอารมณ์ดี ซูซีมู่ก็หยิบแอปเปิลที่ปอกแล้วให้โล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว รอจนเธอรับไปแล้วถึงนึกขึ้นมาได้ว่าเธอเอาแอปเปิลมาปอกให้ซูซีมู่ เธอรีบส่งแอปเปิลให้ซูซีมู่“ชิ้นนี้ให้คุณ”
“คุณกินเถอะ”ซูซีมู่เอื้อมมือหยิบแอปเปิลออกจากถุงอีกครั้ง
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า แล้วกัดไปหนึ่งคำ
แอปเปิลรสหวาน เธอก้มลงยิ้มและกินมันอย่างมีความสุข
ซูซีมู่มองเธอและก้มลงปอกแอปเปิลในมือ
แอปเปิลปอกยังไม่เสร็จ โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น
ซูซีมู่วางแอปเปิลและมีดงบนจาน และทิชชูกระดาษสองสามแผ่นจากโต๊ะน้ำชาแล้วเช็ดมือ ก่อนหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า
เมื่อเขาเห็นเบอร์ของคนที่โทรมา ซูซีมู่หันไปมองโล่เฟยเอ๋อที่กำลังกินแอปเปิล
แม้ว่าจะเห็นหมายเลขนี้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่ซูซีมู่มีความจำดีมาก เขารู้ทันทีว่าคือเบอร์ที่โล่หยิวชิวโทรหาเขาครั้งก่อน
นึกถึงครั้งสุดท้ายที่เธอพูดอะไรบางอย่างกับเขา ดวงตาของซูซีมู่ก็มืดลง
โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นและเห็นซูซีมู่ถือโทรศัพท์มือถือไม่ยอมรับสาย และจ้องมองเธออย่างประหลาด
เขาไม่รับโทรศัพท์ เขาจ้องเธอทำไม？
“คุณไม่รับโทรศัพท์เหรอ？”
ให้เขารับโทรศัพท์พี่สาวของเธอ？ดวงตาซูซีมู่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชา……
เขาไม่ได้ละสายตา เขากัดริมฝีปากแน่น แล้วกดปุ่มรับสาย
เสียงของโล่หยิวชิวดังมาจากอีกฝั่ง “โอ้โห คุณซู ในที่สุดคุณก็รับโทรศัพท์？”
“มีเรื่องอะไร？”ซูซีมู่เยือกเย็นมาก ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย
โล่เฟยเอ๋อได้ยินเสียงเยือกเย็นของซูซีมู่ ก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน คนในโทรศัพท์นี้เป็นใคร？ถึงซูซีมู่จะเกลียดเธอ แต่ก็ไม่น่าจะเย็นชาใส่เธอแบบนี้
ซูซีมู่ไม่รู้ว่าโล่เฟยเอ๋อคิดยังไง ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเขาเมื่อเขาได้ยินคำพูดถัดไปของโล่หยิวชิว ก็เหมือนน้ำแข็งทั้งหมดละลาย
“คุณซู อย่าเพิ่งโกรธ！ครอบครัวพวกเราของ โล่เฟยเอ๋อให้ฉันโทรหาคุณ และนัดคุณออกมา บอกว่าคุณอยู่คนเดียวค่อนข้างจะโดดเดี่ยว”
เขาอยู่คนเดียวแล้วโดดเดี่ยว？แล้วคนที่จับแอปเปิลชิ้นใหญ่มาเคี้ยวนั้นคืออะไร？บางทีสิ่งต่างๆ อาจไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด。ดวงตาของ ซูซีมู่หันไปหาร่างโล่เฟยเอ๋อ ดวงตาเยือกเย็นค่อยๆเปลี่ยนเป็นอบอุ่น แต่น้ำเสียงยังคงไม่เปลี่ยนแปลง“อย่างนั้นเหรอ？”
“แน่นอน วันนี้โล่เฟยเอ๋อไปดูหนังกับคนหนึ่งที่ซีจีเมเจอร์”โล่หยิวชิวพูดจบแล้วก็เจตนาพูดเพิ่มขึ้นมาอีก“อีกฝ่ายเป็นผู้ชาย”
ซูซีมู่มั่นใจจุดประสงค์ของโล่หยิวชิวแล้ว เธอต้องการสร้างความเข้าใจผิดระหว่างเขาและโล่เฟยเอ๋อ
แล้วก็จำได้ว่าเมื่อครั้งที่แล้วตอนได้พบกับโล่หยิวชิวที่หยู้ผินเซียงเขาเห็นความตั้งใจจากดวงตาของเธอ ดวงตาซูซีมู่เย็นยะเยือกอีกครั้ง
แค่ไม่รู้ว่าเธอเอาเบอร์ของเขามาได้อย่างไร
ซูซีมู่เม้มริมฝีปากของเธอและตัดสายไป
โล่เฟยเอ๋อเห็นว่าซูซีมู่วางสายแล้ว ก็ถามทันทีว่า “คนที่โทรมาทำให้คุณไม่มีความสุขเหรอ？”
ซูซีมู่ยังคงจ้องมองโล่เฟยเอ๋อ แล้วพยักหน้า ‘อืม’
“อย่ารับโทรศัพท์ของเขาเลยถ้าคุณไม่มีความสุข”น้ำเสียงของโล่เฟยเอ๋อหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า：“ไม่อย่างนั้นคุณก็บล็อกเบอร์เขาไป เขาจะได้โทรมาไม่ได้อีก……”
ซูซีมู่ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่จ้องมองโล่เฟยเอ๋อที่พูดต่อไป
“……ถ้ายังไม่ได้อีก ฉันจะช่วยคุณรับแล้วด่าเขาสักรอบ。”โล่เฟยเอ๋อทำหน้าบึ้งตึงแล้วพูดด้วยความโกรธ
“อืม”ซูซีมู่ตอบกลับไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
จะจัดการโล่หยิวชิว เขาต้องวางแผนให้ดี
ท้ายที่สุดแล้วโล่หยิวชิวที่อยู่ในใจโล่เฟยเอ๋อไม่ธรรมดา ถ้าจัดการไม่สำเร็จยังจะเป็นการช่วยให้โล่หยิวชิวสมหวัง
ซูซีมู่หรี่ตาลง แล้วเข้าครัวไปเทน้ำ
เมื่อครู่นั่งพิงอยู่บนโซฟา ซูซีมู่ยังรู้สึกว่าพอได้ แต่พอลุกขึ้น อาการปวดกระดูกต้นคอก็กลับมาอีกครั้ง
วันนี้ยุ่งทั้งวัน ควรจะเข้านอนเร็วสักหน่อยซูซีมู่ถอนหายใจในใจ แล้วเดินลูบต้นไปที่ห้องครัว
โล่เฟยเอ๋อสังเกตการเคลื่อนไหวของเขาและลุกขึ้นทันที “ต้นคอคุณป็นอะไร？”
“ไม่มีอะไร”ได้ยินโล่เฟยเอ๋อถาม ซูซีมู่ก็รีบเอามือออกจากต้นคอ
โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าซูซีมู่อาจจะไม่สบายที่ต้นคอ และเธอรู้ว่าเขาต้องการที่ปิดบังเธอ
ไม่ง่ายเลยที่จะพูดได้แค่ว่า：“คุณยุ่งทั้งวัน รู้สึกไม่สบายที่ต้นคอเหรอ？”
ซูซีมู่ตอบกลับมาแค่‘อืม’
“คุณรีบขึ้นห้องไปนอนเถอะ”โล่เฟยเอ๋อพูดเสร็จก็ถามอีกครัง “คุณเข้าไปในครัวทำไม？”
“เทน้ำ”ซูซีมู่บอกว่าเธอกำลังจะไปครัว แต่โล่เฟยเอ๋อห้ามไว้
“ฉันจะเทน้ำให้คุณ คุณรีบกลับขึ้นห้องไปเถอะ。”ดวงตาดำใสของโล่เฟยเอ๋อฉายแววกังวลเล็กน้อย
ซูซีมู่หัวใจสั่นขึ้นมาทันที พยักหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ “ได้”
โล่เฟยเอ๋อมองใบหน้าของซูซีมู่ยิ้มเบาๆ แล้วหันหลังเข้าห้องครัวไป
ซูซีมู่ละสายตาจากเธอ แล้วก้าวขึ้นบันไดไป
เมื่อกลับมาถึงห้อง ซูซีมู่นอนลงบนเตียงถึงจะสบายขึ้นมา แต่อาการปวดคอก็ยังกำเริบเหมือนเดิม
ซูซีมู่ขมวดคิ้ว แล้วค่อยๆหลับตาลง
ในไม่ช้าก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก
เขาลืมตาขึ้น ยังไม่ทันจะตอบกลับ ประตูก็ถูกผลักเข้ามา
โล่เฟยเอ๋อถือแก้วเดินเข้ามา
“เจ็บหรือเปล่า？”เห็นซูซีมู่ขมวดคิ้ว โล่เฟยเอ๋อรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ
ซูซีมู่ลุกขึ้นแล้วส่ายหัว“ไม่เป็นไร”
โล่เฟยเอ๋อยื่นแก้วน้ำให้เขา แล้วเดินไปที่ข้างเตียงของซูซีมู่ ยกมือขึ้นมาพอดีกับคอซูซีมู่
ทันทีที่ฝ่ามือนุ่มของเธอแตะผิวของเขา ซูซีมู่ตัวแข็งทื่อ เกือบทำน้ำหกออกจากแก้ว
“ปวดตรงไหน？ตรงนี้？”ลมหายใจอุ่นๆพัดเข้าหูของเขา ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยกระจายไปรอบหูของเขาซูซีมู่ชาไปทั้งตัว
“อืม”ซูซีมู่ตอบแล้วก้มหัวลงดื่มน้ำเพื่อปกปิดความผิดปกติของเขา
“คุณนอนลงฉันนวดให้น่าจะดีกว่า”เสียงของโล่เฟยเอ๋อกลับมาอีกครั้ง
ซูซีมู่ปฏิเสธโดยไม่ได้คิดอะไร“ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่”
โล่เฟยเอ๋อไม่ฟังคำพูดของเขา เธอเอื้อมมือหยิบแก้วน้ำจากมือเขาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง เธอไม่ได้พูดอะไรแล้วผลักหลังซูซีมู่เบาๆให้เขานอนราบดีๆ
ซูซีมู่จะปฏิเสธก็พูดไม่ออก ได้แต่เชื่อฟังโล่เฟยเอ๋อแล้วนอนลงบนเตียง
