บทที่60 เผชิญหน้ากันในร้านอาหาร
“ดังนั้นเธอก็เลยรับปากเขา ให้เขาหาแฟนให้?” หซิวหชูเฉียวร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า “อือ”
หซิวหชูเฉียวส่ายหน้า “โล่เฟยเอ๋อเธอเคยคิดบ้างรึเปล่า ถ้าหากว่าเขาแนะนำแฟนให้เธอจริง ๆ ขึ้นมาเธอจะทำยังไง?”
ทำยังไง? โล่เฟยเอ๋อฝืนยิ้มอย่างเจ็บปวด “ก็แล้วแต่เขาจะพอใจ”
เมื่อเห็นโล่เฟยเอ๋อเป็นเช่นนี้ หซิวหชูเฉียวก็พูดอะไรไม่ออก ตั้งแต่คืนรอบปฐมทัศน์ของ 《zero》เธอได้เรียนรู้ความดื้อรั้นของโล่เฟยเอ๋อ
“ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีตาบ้างรึเปล่านะ ทำไมถึงมองไม่เห็นเธอบ้างเลย”
โล่เฟยเอ๋ออ้าปากเตรียมจะพูด ชำเลืองตาเห็นร่างที่คุ้นเคยของคนสองคนอยู่ไม่ไกล
โล่เฟยเอ๋อร้องเสียงดังและลุกจากเก้าอี้ “พ่อ พี่”
ทั้งสองคนตรงนั้นได้ยินเสียงของ โล่เฟยเอ๋อ แล้วหันมา
โล่ชิงไป๋ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ แต่โล่หยิวชิวกลับดีใจ
“โล่เฟยเอ๋อเธอก็มากินข้าวที่นี่เหรอ”
สายตาของโล่เฟยเอ๋อมองไปที่โล่หยิวชิวควงแขนโล่ชิงไป๋อย่างสนิทสนม แล้วพยักหน้า “พี่กับพ่อมากินข้าวกันเหรอคะ?”
“ใช่จ้ะ ลูกค้าของพ่อเชิญมา พ่อก็เลยพาพี่มาด้วย” โล่หยิวชิวพูดพลางหันไปมองโล่ชิงไป๋แล้วพูด: “พ่อคะ ให้โล่เฟยเอ๋อมากับพวกเราสิคะ”
เมื่อได้ยินที่โล่หยิวชิวพูด โล่ชิงไป๋ขมวดคิ้วแล้วพูด “โล่หยิวชิว พ่อมาคุยธุระกับลูกค้านะ ไม่ใช่รวมญาติ”
“พ่อคะหนูขอโทษ หนูผิดเอง” โล่หยิวชิวก้มศีรษะขอโทษโล่ชิงไป๋ จากนั้นจึงหันไปพูดกับโล่เฟยเอ๋อด้วยความรู้สึกผิด “โล่เฟยเอ๋อพี่เลี้ยงข้าวชดเชยนะ?”
เดิมทีอาหารมื้อนี้เป็นหซิวหชูเฉียวที่เลี้ยงโล่เฟยเอ๋อ ตอนนี้โล่หยิวชิวต้องการจะเลี้ยงโล่เฟยเอ๋อก็ไม่ปฏิเสธ “ขอบคุณค่ะพี่”
“ขอบคุณอะไรกัน พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ” โล่หยิวชิว ตอบด้วยรอยยิ้ม
โล่ชิงไป๋ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองดูโล่หยิวชิวด้วยความพอใจ รอบนี้โล่หยิวชิวกลับมาแก้ไขเรื่องความเย่อหยิ่ง ทำให้เขายิ่งเห็นแล้วยิ่งพอใจ
พูดถึงโล่เฟยเอ๋อ เงินค่าขนมที่ที่บ้านให้เดือนละแสนกว่า ไหนจะทำงานได้เงินเดือน แล้วยังจะมีหน้าให้พี่สาวเลี้ยงข้าวอีก
โล่ชิงไป๋ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น: “พ่อจ่ายเอง”
“อ่อ ได้ค่ะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
เมื่อเห็นโล่เฟยเอ๋อตอบด้วยท่าทีเย็นชาเช่นนั้น โล่ชิงไป๋จึงอุทานอย่างไม่พอใจ จากนั้นจึงหันหลังเดินจากไป
“โล่เฟยเอ๋อ เอาไว้พี่ไปเยี่ยมเธอเร็ว ๆ นี้นะ” โล่หยิวชิวยิ้มเบา ๆ หลังพูดจบ แล้วรีบตามโล่ชิงไป๋ไป
เมื่อเห็นโล่ชิงไป๋และโล่หยิวชิวจากไปแล้ว โล่เฟยเอ๋อจึงกลับมาที่เดิม
หซิวหชูเฉียวกระซิบเบา ๆ “โล่เฟยเอ๋อเมื่อกี้พี่สาวต่างแม่เหรอ?”
“ใช่จ้ะ ทำไมเหรอ?” โล่เฟยเอ๋อมองหซิวหชูเฉียวด้วยความประหลาดใจ
“พี่ต่างแม่เธอไม่ใช่เป็นพวกเย่อหยิ่ง ทำตัวโอ้อวด แล้วก็ไม่ถูกกับเธอไม่ใช่เหรอ? ความสัมพันธ์ของพวกเธอดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” หซิวหชูเฉียวถาม
“ตอนเขากลับประเทศมาก็ดีกันแล้วล่ะ” โล่เฟยเอ๋อตอบ
หซิวหชูเฉียวขมวดคิ้วแน่นแล้วพูด: “แปลกมาก คนอย่างนาง จู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปเนี่ยนะ?”
เมื่อได้ยินที่หซิวหชูเฉียวพูด โล่เฟยเอ๋อหัวเราะเงียบๆ แล้วพูด “คงเพราะการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ ครั้งนี้ทำให้เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเพราะอะไร ตอนนี้เธอเปลี่ยนเป็นคนดีแล้ว ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีนะ”
หซิวหชูเฉียวยังรู้สึกว่าโล่หยิวชิวนั่นแปลก แต่ไม่รู้ว่าแปลกที่ตรงไหน จึงพูดกับโล่เฟยเอ๋อ: “ไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปจริง ๆ หรือเปล่า โล่เฟยเอ๋อเธอต้องระวังนะ”
“ได้ ฉันรู้แล้ว” โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องที่หซิวหชูเฉียวพูดนัก
หซิวหชูเฉียว คิดจะพูดอะไรต่อ แต่พนักงานก็เสิร์ฟอาหารเต็มโต๊ะแล้ว
“กินข้าวเถอะ กินเสร็จฉันยังไม่ไปจัดการกับแบบอีก” โล่เฟยเอ๋อ หยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างอดใจไม่ไหว
ในร้านอาหารเดียวกัน ที่ห้องรับรองชั้นสอง ซูซีมู่ ลู่ยู่ และ เหซิงโม่กำลังนั่งรับประทานอาหาร
ลู่ยู่รับประทานไปด้วยและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอัลบั้มรูป “เหซิงโม่ นายช่วยมาตรวจดู ใครเหมาะกับโล่เฟยเอ๋อ”
เหซิงโม่สนใจอย่างเงียบ ๆ และหันหน้าไปดู ลู่ยู่เปิดอัลบั้มรูปและแนะนำไปด้วย “คนนี้ซ่าวตงแห่งบริษัทไอ.จีอายุยี่สิบแปด ตำแหน่งปัจจุบันเป็นประธานบริษัทไอ.จี คนนี้รองประธานบริษัทisland อายุสามสิบ ปัจจุบัน…”
ซูซีมู่ที่นั่งอยู่ตรงนั้นแม้จะไม่หันหน้าไปดูเหมือนเหซิงโม่ แต่สายตากลับจับจ้องไปทางนั้น
ลู่ยู่โชว์รูปในโทรศัพท์ไปสิบกว่ารูปจนครบแล้วพูดขึ้น “สิบห้าคนนี้ ทั้งหมดเป็นคนเก่งฐานะดี จับคู่ให้โล่เฟยเอ๋อได้หมดเลย…”
ยังไม่ทันที่โล่เฟยเอ๋อจะพูดจบ ซูซีมู่ก็ขัดขึ้นอย่างเย็นชา “ไม่ได้”
เมื่อได้ยินซูซีมู่บอกไม่ได้ ลู่ยู่โกรธขึ้นมา “ไม่ได้ตรงไหน?”
“คนที่นายรู้จัก ไม่ได้ทั้งนั้น” ซูซีมู่มองลู่ยู่อย่างเย็นชา “เรื่องนี้นายไม่ต้องยุ่ง”
เมื่อโดนซูซีมู่มองด้วยสายตาเย็นชา ลู่ยู่ก็จ๋อยทันที
“ฉันไปห้องน้ำก่อน” พูดจบ ซูซีมู่ก็ลุกขึ้น เตะเก้าอี้ไปด้านหลังแล้วลุกออกไปจากห้องรับรอง
เมื่อซูซีมู่ออกจากห้องรับรอง กำลังจะเดินไปห้องน้ำที่สุดทางเดิน ทันใดนั้นก็มีเสียงที่แสนปีติยิ่งดังมาจากข้างหลัง “คุณซู”
ซูซีมู่หันหน้าไป ก็เห็นโล่หยิวชิวจูงมือชายวันกลางคน ยืนอยู่ไม่ไกล
เมื่อโล่หยิวชิว เห็น ซูซีมู่หันกลับมา ก็มีลำแสงประหลาดออกมาจากตา เธอยิ้มและพูดกับโล่ชิงไป๋ที่อยู่ ข้าง ๆ: “พ่อคะ หนูเจอเพื่อนค่ะ”
“อือ” โล่ชิงไป๋พยักหน้า สายตามองไปที่ซูซีมู่
ความรู้สึกแรกที่มีคือ อีกฝั่งเป็นคนหน้าตาดีมาก ข้อสอง เป็นคนมีชาติตระกูล ข้อสาม ล้ำลึกเข้าถึงยาก…
ลูกสาวคนโตของเขาไปรู้จักคนแบบนี้จากที่ไหน?
เดิมทีซูซีมู่ที่เห็นโล่หยิวชิว ก็เตรียมจะหนี แต่เมื่อได้ยินโล่หยิวชิวเรียกโล่ชิงไป๋ว่า ‘พ่อ’ เขาก็หยุดก้าวเท้าเดิน
สายตาจับจ้องไปที่โล่ชิงไป๋ เกี่ยวกับเรื่องของบริษัทโล่ซื่อและโล่ชิงไป๋และเรื่องการแต่งงานเชื่อมระหว่างบริษัทซูซื่อกับบริษัทโล่ซื่อ นั้น เขาเคยให้โจวเฉิงไปตรวจสอบ เพียงแต่ว่าตอนนั้นโจวเฉิงรายงานให้เขาฟัง ดังนั้นเขาจึงไม่เคยเห็นหน้าโล่ชิงไป๋
เขาคือพ่อของโล่เฟยเอ๋อ ?
โล่หยิวชิวมุมปากเผยยิ้มสดใส เดินเข้าไปหาซูซีมู่ “คุณซูบังเอิญจัง คาดไม่ถึงจะได้เจอกับคุณที่นี่”
ซูซีมู่ไม่ได้สนใจโล่หยิวชิว เขาเก็บสายตาที่มองโล่ชิงไป๋เมื่อครู่ หันหลังแล้วเดินไป
วันนี้โล่หยิวชิวมีจุดมุ่งหมายให้ โล่ชิงไป๋เข้าใจผิดในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับซูซีมู่ เพื่อเตรียมการสำหรับเรื่องในอนาคต ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจความเย็นชาของซูซีมู่ เธอยิ้มเบา ๆ และพูดไล่หลังซูซีมู่: “ในเมื่อวันนี้คุณมีธุระ งั้นเอาไว้เรานัดเจอกันที่เก่านะคะ”
การกระทำของโล่หยิวชิวได้ผล เมื่อเธอกลับไปยืนข้างโล่ชิงไป๋ โล่ชิงไป๋ก็ถามถึงเรื่องของซูซีมู่ทันที
“โล่หยิวชิวเขาเป็นแค่เพื่อน?”
“พ่อ…” โล่หยิวชิวแสร้งแสดงบทลูกสาว
โล่ชิงไป๋หัวเราะชอบใจ “เจ้าเด็กคนนี้เอาเรื่องในใจเขียนไว้บนหน้าหมดแล้ว ยังจะมาปิดอะไร?”
“คนอื่น คนอื่น…ไม่คิดหรอก” โล่หยิวชิวทำหน้าเก้อเขิน
โล่ชิงไป๋ตบหลังมือของโล่หยิวชิวแล้วพูด “ลูกพ่อ ตาดีนะเนี่ย”
“ขอบคุณค่ะพ่อ” ไม่มีใครสังเกตเห็นรอยยิ้มมีแผนการของโล่หยิวชิว
พ่อคิดว่าคุณซูกับฉันคบกัน โล่เฟยเอ๋อ ถึงเวลานั้นเธอพูดแล้วพ่อจะอยู่ข้างใคร?
