บทที่59 ฉันตรวจสอบแฟนเธอ
ซูซีมู่ไม่ให้โล่เฟยเอ๋อเข้ามาช่วย กลับเรียกสองคนที่มากินฟรีเข้ามาช่วยแทน
เหซิงโม่ยกแขนเสื้อแล้วยกอาหารไป
พูดถึงลู่ยู่เมื่อเขาเข้าครัวมาแล้วเห็น โล่เฟยเอ๋อ ก็ลืมเรื่องที่ซูซีมู่ให้เขาเข้ามาช่วยงานจนหมดเกลี้ยง
“โล่เฟยเอ๋อ คุณก็มาเหรอ?” ลู่ยู่ตื่นเต้นเต็มใบหน้า
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าและพูดอย่างมีมารยาท “คุณลู่”
เมื่อได้ยินคำว่า‘คุณลู่’ คำนี้ ลู่ยู่พูดด้วยสีหน้าปวดใจ “โล่เฟยเอ๋อ คุณคิดดูสิผมเรียกคุณว่า โล่เฟยเอ๋อแล้ว คุณยังเรียกผมคุณลู่ แบบนี้มันมากไปรึเปล่า?”
โล่เฟยเอ๋อลังเลครู่หนึ่งก่อนที่จะแก้ “ลู่ยู่”
“อื้อ ค่อยยังชั่ว” ลู่ยู่พอใจมาก
โล่เฟยเอ๋อแก้คำเรียกครั้งนี้ ลู่ยู่พอใจมาก แต่อีกด้านกลับมีคนไม่พอใจมาก ๆ อยู่
เพิ่งจะเคยเจอลู่ยู่แค่สองครั้ง ก็เรียกชื่อเขาแล้ว ก่อนหน้านั้นพวกเขารู้จักกันมาตั้งนาน ทำไมถึงเรียกเขาแค่คุณซู?
ประธาณซู คุณไม่รู้สึกว่าคุณกำลังดื้อแพ่งเหรอ? ชัดเจนอยู่ว่าเป็นหน้าที่ของคุณไม่ใช่เหรอ? ยังจะผลักภาระให้โล่เฟยเอ๋ออีก
ที่โล่เฟยเอ๋อเรียกคุณว่าคุณซูอยู่ตั้งนานสองนาน นั่นไม่ใช่เพราะว่าคุณไม่ยอมบอกชื่อเธอหรอกเหรอ
แต่ชายที่กำลังหึงหวงคงจะต้องพวกความคิดมีปัญหาแน่นอน ดังเช่นซูซีมู่
“ลู่ยู่ฉันให้นายเข้าครัวมาทำอะไร?” ซูซีมู่น้ำเสียงเป็นปกติ แต่ลู่ยู่กลับรู้สึกขนพองสยองเกล้า
“ช่วยงาน” ลู่ยู่ย้ำคำของซูซีมู่และยกจานไปจากเคาน์เตอร์ ไปที่โตอย่างว่าง่าย
หลังจากผลักให้ลู่ยู่ไปที่ห้องทานอาหาร ซูซีมู่หันมามองโล่เฟยเอ๋อ จากนั้นจึงยกหม้อดินที่ใส่ซุปเดินออกจากครัว
เข้ามาด้วยใจที่อยากช่วย ผลลัพธ์คือไม่ได้ช่วยอะไรเลย โล่เฟยเอ๋อเดินตามซูซีมู่ออกมาอย่างลำบากใจ
หลังจากซุปในมือของซูซีมู่วางบนโต๊ะแล้ว กับข้าวก็วางเต็มโต๊ะ
ทุกคนมานั่ง
ไม่รู้ว่าด้วยความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ลู่ยู่กับเหซิงโม่นั่งด้วยกัน และทิ้งที่นั่งฝั่งตรงข้ามไว้ให้ซูซีมู่กับโล่เฟยเอ๋อ
ซูซีมู่ ไม่รู้สึกอะไร ก็เหมือนปกติ แต่สำหรับโล่เฟยเอ๋อแล้ว เธอไม่เคยนั่งกินข้าวใกล้กับซูซีมู่ขนาดนี้มาก่อน จึงดูอึดอัดเล็กน้อย
ลู่ยู่คีบกับข้าวและถอนหายใจไปด้วย แล้วเอ่ยปากพูดกับเหซิงโม่ “ซูซีมู่หลายปีแล้วยากจะเข้าครัว นายรีบกินซะนะ”
ได้ยินบทสนทนาของพวกเขา โล่เฟยเอ๋อตกตะลึงไม่หยุด
ซูซีมู่ไม่ได้เข้าครัวบ่อย ๆ เหรอ? เธอทานฝีมือเขาหลายรอบแล้ว เดิมทีโล่เฟยเอ๋อคิดจะพูด แต่เห็น ซูซีมู่ที่เป็นต้นเรื่องไม่พูดอะไร เธอจึงไม่พูดอะไร
ลู่ยู่ ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามพูดกับโล่เฟยเอ๋อ “โล่เฟยเอ๋อ ได้สัมผัสฝีมือการทำกับข้าวของซูซีมู่เทียบเท่าเซฟใหญ่ระดับโรงแรม รู้สึกยังไงบ้าง?”
“เอ๋…” โล่เฟยเอ๋อหันไปมองซูซีมู่ กลับพบกับซูซีมู่ที่กำลังรับประทานอย่างสง่างาม ราวกับไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของลู่ยู่
โล่เฟยเอ๋อเม้มปาก จากนั้นจึงคิดย้อนไปครั้งแรกที่เห็นซูซีมู่เข้าครัว แล้วตอบตามจริง: “ตกใจมาก ว่าเขาทำกับข้าวเป็นด้วย น่าเศร้ามาก ฉันทำกับข้าวไม่เป็นเลย” พูดถึงสุดท้ายใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อก็เกิดความลำบากใจ
ลู่ยู่หัวเราะชอบใจเป็นการใหญ่ แม้แต่ซูซีมู่ยังอดไม่ได้ที่จะยกมุมปาก
เหซิงโม่มองไปที่โล่เฟยเอ๋อ ยิ้มแล้วพูด “โล่เฟยเอ๋อคงจะอิจฉาซูซีมู่สินะ”
ลู่ยู่กลับไม่เห็นด้วย “อิจฉาอะไรกัน? โล่เฟยเอ๋อ คุณก็ให้แฟนคุณฝึกฝีมือให้เก่งกว่าซูซีมู่ก็สิ้นเรื่องแล้ว”
“ไม่มี…” ตอนนี้ไม่มี ต่อไปก็ไม่มี โล่เฟยเอ๋อ หลบสายตา
ลู่ยู่ ได้ยินว่าโล่เฟยเอ๋อยังไม่มีแฟน จึงรีบพูด “ไม่มีแฟน? งั้นผมหาให้คนหนึ่ง รับรองว่า…”
เขาพูดยังไม่ทันจบ ซูซีมู่ก็วางตะเกียบลงกับโต๊ะ
มองไปที่เขา
สีหน้าของเขาเย็นยะเยือกเป็นน้ำแข็ง แววตาของเขาทั้งแข็งและมีลำแสงฉายออกมา
ลู่ยู่ตกตะลึงและมองไปที่ซูซีมู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดอย่างไม่ได้กลั่นกรองออกมาจากสมอง “ซูซีมู่ นี่นายจะทำ…”
เขาแค่เพียงพูดมาไม่กี่คำ เหซิงโม่ก็เหยียบเท้าเขาอย่างแรงที่ใต้โต๊ะอาหาร
เหซิงโม่ไม่ได้ตอบคำถามลู่ยู่ เพียงแต่พูด: “ไม่ทำไม กินข้าวเถอะ”
ลู่ยู่รู้สึกเจ็บและหันไปพูดกับเหซิงโม่: “ไอ้บ้า เหซิงโม่ นายเหยียบฉันทำไมวะ…”
ลู่ยู่ มองไปที่เหซิงโม่ จากนั้นจึงเปิดประเด็นกับโล่เฟยเอ๋อต่อ “โล่เฟยเอ๋อ เธอบอกสิว่าอยากได้แฟนแบบไหน ผมให้คุณ…”
ลู่ยู่ ยังไม่พูดไม่จบ เหซิงโม่ก็เหยียบเท้าเขาอีกที รอบนี้ไม่รอให้เขาคิดบัญชีกับเหซิงโม่ ซูซีมู่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เตะเก้าอี้ไปด้านหลัง ใบหน้าเย็นชาแล้วเดินไปจากโต๊ะ
เมื่อเห็นซูซีมู่ ลุกไปจากโต๊ะ ลู่ยู่จึงรู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่แล้ว “เป็นอะไรอะ?”
เหซิงโม่มองโล่เฟยเอ๋อที่มีสีหน้าประหลาดใจ หลังจากนั้นพูดกับลู่ยู่: “รีบกินข้าว กินเสร็จก็รีบกลับเลย”
“ฮะ?” ลู่ยู่ยังคงไม่เข้าใจความหมายที่เหซิงโม่พูด
เหซิงโม่ยกมือขึ้นมาหลังศีรษะของลู่ยู่หนึ่งที “ฮะอะไรฮะ? กินข้าวเร็ว ๆ เลย”
รอบนี้ลู่ยู่เชื่อฟัง เหซิงโม่รับประทานอาหารอย่างว่าง่าย
ทั้งสองคนรับประทานอาหารอย่างเร่งรีบ รีบลุกขึ้นและไม่ทักทายซูซีมู่ พูดกับโล่เฟยเอ๋อคำหนึ่ง แล้วรีบกลับออกไป
หลังจากลู่ยู่กับเหซิงโม่กลับไปแล้ว โล่เฟยเอ๋อลุกขึ้น เตรียมทำความสะอาดส่วนที่เหลือจากโต๊ะอาหาร ซูซีมู่ก็กลับออกมา แต่ใบหน้ายังคงเย็นชา
เขาแย่งจานจากมือโล่เฟยเอ๋อไป หันหลังเดินไปที่ครัว เดินไปสองก้าวก็หยุดเดิน
“คุณอยากมีแฟนเหรอ?”
“เอ่อ…” โล่เฟยเอ๋อไม่มีปฏิกิริยา
ซูซีมู่หันกลับมามองเธอ “ลู่ยู่ไม่น่าเชื่อถือ คนที่เขารู้จักก็เป็นเหมือนเขา อย่าไปยอมรับคนที่เขาแนะนำ”
(ซูซีมู่ ‘ทำลายชื่อเสียงของลู่ยู่’ ครั้งแล้วครั้งเล่า จะดีจริงเหรอ?)
โล่เฟยเอ๋อรีบส่ายหน้า “เปล่าค่ะ ไม่ได้คิดจะมี”
เมื่อได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูดเช่นนี้ ซูซีมู่เกิดดีใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
“อือ อย่าคบใครง่าย ๆ ผมจะช่วยดูให้”
โล่เฟยเอ๋อเกิดจมูกตัน คอก็ตีบตันจนแทบไม่ไหว
เธออยากจะบอกซูซีมู่จริง ๆ ฉันไม่อยากให้คุณมาช่วยดูผู้ชายคนอื่นให้ ฉันต้องการแค่คุณเท่านั้น
เพียงคุณเท่านั้น
แต่ว่าเธอทำไม่ได้ เธอทำไม่ได้
โล่เฟยเอ๋อถอนหายใจลึก จากนั้นจึงพูดเบา ๆ ‘ได้’ หนึ่งคำ
เมื่อได้รับคำตอบจาก โล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
“คุณไปดูโทรทัศน์ ตรงนี้ผมเก็บเอง” พูดจบ ซูซีมู่ก็หยิบจานเดินไปวางที่ครัว
มองดูภาพหลังของซูซีมู่ที่ยุ่งอยู่ในครัว โล่เฟยเอ๋ออดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลจากขอบตา เธอยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา จากนั้นค่อย ๆ เดินออกไปจากห้องทานอาหาร
