บทที่92 เรื่องที่ไม่อยากจะฟัง กูชิงหลัน
เมื่อเห็นโล่เฟยเอ๋อฟื้นแล้ว ซูซีมู่ก็สบายใจ แม้ยังไม่รู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังที่คนจับโล่เฟยเอ๋อเป็นใคร แต่ซูซีมู่ไม่ร้อนใจอะไร เพราะเขาคิดว่าอีกไม่นานเกินรอโจวเฉิงก็คงสืบเจอแล้ว
หลังเขาเดินออกจากห้อง ก็ไปพักห้องข้างๆที่โล่เฟยเอ๋อเคยพักคืนนึง
นอนไม่นาน เสียงสายเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น
เขามองไปยังหน้าต่างเห็นฟ้าเริ่มสว่าง จึงลุกขึ้นมารับสาย
เป็นสายจากโจวเฉิง รายงานผลการสืบคดีนี้
“ท่านประธานซูครับ เจอคนอยู่เบื้องหลังแล้วครับ”
“อืม เป็นใครล่ะ?” ซูซีมู่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ฟังจากที่สองคนนั้นให้การมา สืบพบว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคือกู้ชิงหลันครับ”
ได้ยินคำว่ากู้ชิงหลัน ซูซีมู่คาดไม่ถึงว่าเป็นเขา
หรือว่าเป็นเพราะเขาเคยตีเขาไปครั้งนึง เขาก็เลยมาแก้แค้นกับโล่เฟยเอ๋อแทน
ซูซีมู่ขมวดคิ้วและถามต่อ:”ตอนนี้เขาอยู่ไหน?”
ส่งให้ตำรวจดำเนินการแล้วครับ”โจวเฉิงตอบ
ซูซีมู่ทำหน้าเข้มและกล่าว:”ดูสิว่าผลสอบสวนของตำรวจเป็นไง”
“ครับ”โจวเฉิงหยุดแป๊บ จึงถามต่อ:”ท่านประทานซูครับ:” เมื่อคืนเราเจอกระเป๋าของคุณโล่แล้วครับ ท่านจะเอากลับไปตอนมาทำงาน หรือว่า……”
โจวเฉิงยังไม่ทันพูดจบ ซูซีมู่ก็พูดแทรกก่อน:”นายส่งมาให้ด้วย วันนี้ผมไม่ไปบริษัท”
“ท่านไม่มาบริษัทงั้นเหรอครับ?” โจวเฉิงพูดเสียงสูงขึ้น
ซูซีมู่ขมวดคิ้วตอบ”ใช่”
โจวเฉิงกล่าวอย่างร้อนใจ:”แต่ท่านประธานซูครับ วันนี้ท่านกับบริษัทเซิงดู้ที่การประชุมสำคัญนะครับ”
ซูซีมู่กล่าวแบบสบายๆ “งั้นเลื่อนไปวันอื่น”
พอได้ยินว่าเลื่อนไปวันอื่น โจวเฉิงแทบจะร้องไห้ แต่เมื่อท่านประทานซูตัดสินใจแล้วก็แก้ไขอะไรไม่ได้ “ครับ ประธานซู”
ซูซีมู่”โอเค” และวางสายลง
ซูซีมู่มองนาฬิกา นี่ก็7โมงเช้าแล้ว เขาไม่นอนต่อแล้ว รีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงไปเตรียมอาหารเช้า
พอทำอาหารเช้าเสร็จ เขาจึงขึ้นไปเรียกโล่เฟยเอ๋อ
ตอนเขามาเคาะประตูห้อง โล่เฟยเอ๋อได้ตื่นแล้ว กำลังเก็บที่นอนอยู่
โล่เฟยเอ๋อหันไป เห็นกำลังมือเท้าสะเอวยืนหน้าประตู
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”โล่เฟยเอ๋อยิ้มทักทาย
“ครับ วันนี้คุณดีขึ้นหรือยังครับ?” ซูซีมู่ยืนถามที่เดิม
“ดีขึ้นแล้วค่ะ”โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
ซูซีมู่จ้องเธอยู่อยู่หลายวิ และกล่าว:”อาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้วนะครับ”
“ค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบมานะคะ” โล่เฟยเอ๋อพูดจบรีบหันไปเก็บที่นอนให้เรียบร้อย และตามซูซีมู่ลงไปทานอาหารด้านล่าง
อาหารเช้าวันนี้ซูซีมู่ได้เตรียมเป็นโจ๊กตามที่หมอเฉิงบอกไว้
แม้โล่เฟยเอ๋อจะดีขึ้นมากแล้ว แต่เธอกลับไม่อยากอาหารสักนิด
โจ๊กครึ่งถ้วยยังทานไม่หมด ก็ลุกขึ้นแล้ว
เห็นโล่เฟยเอ๋อเดินไป ซูซีมู่ก็รีบจัดการซัดโจ๊กในถ้วยของเขาให้หมด และเข้าไปจัดเก็บในห้องครัว
พอซูซีมู่ออกมาจากห้องครัว โล่เฟยเอ๋อก็ลงมาจากชั้นบนแล้ว
“คือ ฉันจะไปทำงานแล้วนะคะ”
ซูซีมู่เงียบอยู่แป๊บ และค่อยตอบ:”ลางานซะ”
“ห๊า”โล่เฟยเอ๋อเงิบแป๊บ
ซูซีมู่อธิบาย:”ร่างกายคุณยังไม่หายดี เดี๋ยวคุณตำรวจก็จะมาถามจดบันทึกข้อมูลอะไรๆอีก
และแล้วโล่เฟยเอ๋อก็ทำตามที่ซูซีมู่บอก โทรศัพท์ไปลางานที่บริษัท
โล่เฟยเอ๋อโทรเสร็จ ก็เห็นซูซีมู่นั่งดูทีวีอยู่ข้างเธอเงียบๆ ทำท่าทีเหมือนไม่ทำงานเลย จนเธออดที่จะถามไม่ได้ว่า:”วันนี้คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ?”
“พักผ่อน”ซูซีมู่ตอบน้ำเสียงธรรมดา
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้คิดอะไร นั่งดูทีวีกับซูซีมู่ต่อ
ผ่านไปมานาน เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น
ซูซีมู่ไปเปิดประตู เห็นตำรวจสองนายเมื่อคืนยืนอยู่ด้านนอก
“สวัสดีครับคุณซู”
ซูซีมู่”ครับ”และเปิดประตูให้พวกเขาเข้ามา
พอตำรวจเจ้าก็แนะนำตนเองให้โล่เฟยเอ๋ออย่างมีมารยาท และสอบถามโล่เฟยเอ๋อเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ
หลังจากโล่เฟยเอ๋อพูดเรื่องราวคร่าวๆ ตำรวจก็เริ่มบอกเธอเกี่ยวกับผลการสืบคดี
คุณโล่ทางเราได้สืบสวนกับโจรคนร้ายสองคนนั้น พบว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคือคนที่ชื่อกู้ชิงหลัน ไม่ทราบว่าคุณโล่รู้จักกับคนคนนี้มั้ยครับ?”
ได้ยินตำรวจบอกว่ากู้ชิงหลัน โล่เฟยเอ๋อถึงกับเงิบ:”เป็นเขาได้ยังไง?”
“คุณโล่รู้จักเขาเหรอครับ?”
โล่เฟยเอ๋อกล่าวตอบ:”เขาเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย ดิฉันก็ไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้ทำไมค่ะ ”
ตำรวจตอบ:”จุดมุ่งหมายของเขาทำไปเพื่ออะไร รอผลสืบสวนออกมา เดี๋ยวทางเราจะติดต่อคุณโล่อีกทีนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” โล่เฟยเอ๋พยักหน้ากล่าวขอบคุณ
พอตำรวจสองนายออกไปแล้ว โล่เฟยเอ๋อทำหน้าม่อยกล่าวกับซูซีมู่:”ไม่คิดเลยนะคะว่าจะเป็นกู้ชิงหลัน”
ซูซีมู่ยกหนังตาขึ้น มองเธอหนึ่งที ไม่พูดอะไร
โล่เฟยเอ๋อกัยซูซีมู่ก็รู้จักนานแล้ว ชินกันการพูดน้อยของเขา
เธอรู้ ว่าการที่เขาหันมามองเธอ นี่ถือเป็นการตอบสนองของเขาแล้ว เธอจึงพูดต่อ :”ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมคนเราถึงเปลี่ยนไปได้เยอะขนาดนี้? เมื่อก่อน เขาไม่ได้เป็นแบบนี้เลยคุณรู้มั้ย?”
ความจริงซูซีมู่ก็ชอบการสื่อสารกับโลเฟยเอ๋อสไตล์แบบนี้ เธอเล่าไปพูดไปเรี่อยๆ ส่วนเขาก็นั่งฟังเงียบๆ แต่เขาไม่ชอบหัวข้อในวันนี้ กู้ชิงหลัน
ไม่ชอบให้เธอพูดถึงกู้ชิงหลัน ท่าทีเหมือนตกอยู่ในภวังค์แห่งความทรงจำของอดีต
แต่เขาปฏิเสธได้เหรอ? ถึงแม้ซูซีมู่จะไม่อยากฟัง แต่เขาก็ส่ายหน้าให้เธอเป็นการแสดงออกว่าเขาไม่รู้
เห็นซูซีมู่ตอบสนองแล้ว โล่เฟยเอ๋อก็เริ่มเล่าเรื่องกู้ชิงหลัน:”….เขาใหญ่กว่าฉันหนึ่งรุ่น ตอนวันแรกของมหาวิทยาลัยปีหนึ่งก็รู้จักเขาแล้ว ตอนนั้นเขาไม่ได้เป็นแบบนี้เลย เขาเป็นคนที่มีดังในนั้นทุกคนต่างรู้จักและเคยได้ยินเขา ในนามว่าเจ้าชายอัศวินขี่ม้าขาวที่อ่อนโยน….”
ได้ฟังโล่เฟยเอ๋อเล่าถึงกู้ชิงหลัน แม้จะเป็นแค่กู้ชิงหลันในอดีต แต่ก็ทำให้ซูซีมู่ต้องเม้มมุมปากอย่างแรง สายตาที่กำลังจ้องเธออยู่กลับท่อไปที่ทีวี
โล่เฟยเอ๋อไม่เห็นความผิดปกติของซูซีมู่ เธอยังเล่าเรื่องของกู้ชิงหลันไม่หยุด และบางทีก็ยังถอนหายใจทำหน้าม่อยอีกด้วย
ไม่มีการตอบรับจากซูซีมู่ตั้งนาน โล่เฟยเอ๋อจึงหยุดและหันไปมองเขา
เธอเพิ่งมาเห็นว่าเขากำลังดูทีวีตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
แสงอาทิตย์สาดผ่านหน้าผ่านเข้ามา ส่องยังใบหน้าของเขา ดูแล้วเหมือนเครียดไปอะไรบางอย่าง
ทำให้โล่เฟยเอ๋อเจ็บแปลกๆที่หัวใจ
ทำไมเขาดูหน้าเครียดๆ? เขาเป็นอะไรไป？
ขณะที่เธอคิดสงสัย เธอจึงเอ่ยปากถาม:”ซูซีมู่ คุณเป็นอะไรไป?”
ซูซีมู่ได้ยินเสียงของเธอ จึงรีบซ่อนสีหน้าให้เรียบร้อย:”ไม่เป็นอะไรนิครับ”
โล่เฟยเอ๋อจ้องหน้าซูซีมู่อยู่หลายวินาที เธอไม่พบสีหน้าที่ดูเครียดเหมือนเมื่อกี้อีก เธอขมวดคิ้วทีนึง
หรือว่าเมื่อกี้เป็นว่าภาพลวงตา
ซูซีมู่ถามแบบเผินๆ”ทานของว่างมั้ย?
“คะ?”โล่เฟยเอ๋อมึนๆงงๆแป๊บ จึงรีบตอบ”ดีค่ะ”
