งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ – ตอนที่ 71

บทที่71 ฉันไม่ใช่แฟนของเขา

ซูซีมู่พาโล่เฟยเอ๋อมาที่ลานที่มีสวนหย่อม

ในสวนหย่อมไม่เพียงมีแค่ดอกไม้ แต่ตรงกลางสวนหย่อมยังมีบ่อน้ำบ่อหนึ่ง ตรงกลางบ่อน้ำปลูกดอกบัว

ในฤดูหนาว ดอกบัวสามารถบานได้งดงามหยดย้อยเช่นนี้ คลับนี้ไม่ธรมดาเลยจริงๆ

ตอนที่โล่เฟยเอ๋อและซูซีมู่เข้าไปในห้อง ยังไม่มีใครมาถึง

หลังจากเข้าไป ซูซีมู่ก็ถอดเสื้อนอก ยืนให้บริกร จากนั้นเรียกให้โล่เฟยเอ๋อนั่งลง

“อีกฝ่ายยังมาไม่ถึง อาจต้องรอสักพัก” ซูซีมู่นิ่งไปแป๊บหนึ่ง จากนั้นหยิบเมนูบนโต๊ะอาหารยืนให้โล่เฟยเอ๋อ “อยากกินอะไร สั่งเอง”

“อะไรนะ” โล่เฟยเอ๋อยังไม่ตอบสนองกลับมา

ซูซีมู่อธิบายอย่างเรียบเฉย “ไม่ใช่หิวแล้วเหรอ สั่งอะไรกินรองท้องก่อน”

โล่เฟยเอ๋อส่ายหน้า “รอแขกมาก่อนดีกว่า”

ซูซีมู่ไม่ตอบรับคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ จากนั้นสั่งอาหารว่างสองอย่างในเมนูให้โล่เฟยเอ๋อ

พนักงานทำงานได้อย่างรวดเร็ว ไม่ถึงสิบนาที อาหารว่างก็มาเสิร์ฟบนโต๊ะ

อาหารว่างสองอย่างนี้ล้วนเป็นอาหารว่างที่เลื่องชื่อของคลับส่วนตัวของซูซีมู่

ในเมื่ออาหารว่างก็มาเสิร์ฟแล้ว โล่เฟยเอ๋อก็ไม่เกรงใจอีกต่อไป เพราะเธอหิวแล้วจริงๆ อีกอย่างอาหารว่างที่จัดตกแต่งอย่างสวยงามทำให้เธออยากอาหาร

ซูซีมู่มองโล่เฟยเอ๋อกินอาหารว่างอย่างพออกพอใจ ในตาก็ประกายรอยยิ้มที่อบอุ่น

โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้น เห็นซูซีมู่มองเธอ ก็พูดอย่างเขินอาย “คุณไม่กินเหรอ”

“ไม่กิน” ซูซีมู่ส่ายหน้า

“อร่อยมากนะ คุณไม่กินจริงๆเหรอ” โล่เฟยเอ๋อถามพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ

ซูซีมู่ส่ายหน้าอีกครั้ง “ไม่กิน”

โล่เฟยเอ๋อก็ไม่ถามต่ออีก แล้วก้มหน้ากินต่อ

หลังจากที่เธอกินอาหารว่างเสร็จ แขกก็มาถึง

“ประธานเย่，คุณนายเย่” ซูซีมู่ลุกขึ้นยืน ทักทายชายหญิงวัยรุ่นที่หน้าตาดีคู่นั้น

“ประธานซู…” ประธานเย่ และคุณนายเย่ตอบกลับซูซีมู่อย่างมีมารยาทเสร็จแล้ว ก็พยักหน้าให้โล่เฟยเอ๋อที่อยู่ด้านหลังซูซีมู่

ซูซีมู่เชิญให้แขกนั่งลง “ประธานเย่，คุณนายเย่เชิญนั่ง”

“ประธานซูเกรงใจเกินไปแล้ว” ประธานเย่ และคุณนายเย่นั่งลง

ซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อก็นั่งลงตาม จากนั้นบริกรก็เริ่มเสิร์ฟอาหาร

ทุกคนเริ่มทานอาหารและพูดคุยเรื่องทั่วไปไปด้วย ที่จริงเป็นการทานอาหารแบบส่วนตัว ไม่ใช่การเจรจาธุรกิจ

โล่เฟยเอ๋อไม่ค่อยสนิทกับอีกฝ่าย เพียงแค่รักษารอยยิ้ม ฟังที่พวกเขาคุยกัน

พูดคุยกันอยู่ คุณนายเย่พลันเปลี่ยนเรื่องพูดมาพูดกับโล่เฟยเอ๋อ

“แฟนของประธานซูชั่งสวยจริงๆ”

โล่เฟยเอ๋ออึ้งไปหลายวิ ถึงตอบสนองกลับมา “แฟนของประธานซู”ที่คุณนายเย่พูด ก็คือหมายถึงเธอ เธอรีบพูด “ไม่ คุณนาย เข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ใช่แฟนของเขา” พูดจบ โล่เฟยเอ๋อยังแอบชำเลืองมองซูซีมู่แวบหนึ่ง เห็นสีหน้าของซูซีมู่ดูไม่ดีเล็กน้อย ในตาของเธอประกายความเศร้าจากความทุกข์ใจ

เพียงแค่ถูกคนเข้าใจผิดว่าเธอเป็นแฟนของเขา เขาต้องโกรธขนาดนี้…

ที่จริงโล่เฟยเอ๋อคิดผิดแล้ว ซูซีมู่โกรธจริงๆ แต่สาเหตุที่เขาโกรธไม่ใช่เพราะถูกคนเข้าใจผิดคิดว่าโล่เฟยเอ๋อเป็นแฟนของเขา ที่เขาโกรธก็คือโล่เฟยเอ๋อบอกกับคุณนายเย่อย่างรีบร้อนว่าเธอไม่ใช่แฟนของเขา

ได้ยินโล่เฟยเอ๋อบอกว่าเธอไม่ใช่แฟนของซูซีมู่ ประธานเย่ กับคุณนายเย่ก็มองซูซีมู่อย่างประหลาดใจ “ประธานซู เธอไม่ใช่แฟนคุณจริงๆเหรอ”

ซูซีมู่กวาดตามองโล่เฟยเอ๋ออย่างเย็นชาแวบหนึ่ง จากนั้นพูด “อึม” คำหนึ่ง

ทั้งสองท่านล้วนปฏิเสธ คุณนายเย่ท่านนั้นก็เข้าใจว่าเองเข้าใจผิดไปแล้วจริงๆ รีบขอโทษทันที “ขอโทษด้วย ฉันเข้าใจผิดแล้ว”

“ไม่เป็นไร” ซูซีมู่ตอบกลับอย่างเย็นชา

แต่โล่เฟยเอ๋อกังวลว่าซูซีมู่จะโกรธ จึงไม่พูดอะไร

หลังจากรับประธานอาหารเย็นเสร็จ ประธานเย่ กับคุณนายเย่ก็ขอตัวลากลับไปก่อน

ซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อต้องรีบกลับเมืองA จึงไม่ได้อยู่ต่อนาน รอให้พวกประธานเย่กลับไปแล้ว ก็ลุกขึ้นตาม

ตอนที่ซูซีมู่ลุกขึ้นเดินไปหยิบเอาเสื้อนอก มือก็ยืนไปหยิบเสื้อนอกของโล่เฟยเอ๋อโดยสัญชาตญาณ เขาเพิ่งแตะถึงเสื้อของเธอ ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ ก่อนหน้าโล่เฟยเอ๋ออธิบายความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาอย่างรีบร้อน สีหน้าก็นิ่งนิดหน่อย แล้วดึงมือกลับมา

จากนั้นเขาหันหลังให้โล่เฟยเอ๋อ สวมเสื้อนอก แล้วเดินออกจากห้องไปก่อน

โล่เฟยเอ๋อคิดว่าซูซีมู่ยังโกรธเพราะถูกเข้าใจผิด จึงสวมเสื้อนอกอย่างเงียบๆ แล้วเดินตามออกไป

ตลอดทางออกมาจากคลับ ซูซีมู่หน้ามองตรง ไม่มองโล่เฟยเอ๋อเลย และไม่ได้เดินไปพร้อมกับโล่เฟยเอ๋อเหมือนปกติ

ตอนที่ออกมาจากคลับสงเฟยเหวินก็กำลังยืนรออยู่ข้างรถ เห็นซูซีมู่ออกมา เธอก็รีบเปิดประตูที่นั่งเบาะหลังทันที

ซูซีมู่ขึ้นไปนั่งที่เบาะนั่งหลัง แต่กลับไม่ได้เปิดประตูรถไว้รอโล่เฟยเอ๋อเหมือนปกติ และยังปิดประตู

โล่เฟยเอ๋อออกมาจากคลับช้าสองนาที เห็นประตูที่นั่งเบาะหลังปิดอยู่

เธอก็ก้าวเท้าอย่างลังเลชั่วครู่ จากนั้นเดินมุ่งไปทางประตูที่นั่งข้างคนขับ

เธอเพิ่งยืนมือเตรียมจะเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับ เสียงของสงเฟยเหวินก็ดังมา “คุณหนูโล่ คุณนั่งเบาะหลัง”

สายตาของโล่เฟยเอ๋อมองไปที่ประตูที่นั่งเบาะหลัง ก็เห็นซูซีมู่นั่งอยู่ด้านในด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ที่จริงเขาไม่ค่อยอยากให้เธอนั่งด้วยกันกับเขา แต่ว่า…

มองสงเฟยเหวินแวบหนึ่ง โล่เฟยเอ๋อก็ถอนหายใจในใจ จากนั้นเดินขึ้นรถไปนั่งที่นั่งเบาะหลัง

เพื่อให้ซูซีมู่คลายความโกรธ หลังจากขึ้นรถ โล่เฟยเอ๋อก็พยายามให้ตัวเองนั่งใกล้ประตูรถที่สุด

สายตาของซูซีมู่สังเกตเห็นการกระทำของเธอแล้ว ก็ออกแรงเม้มปาก จากนั้นยกมือขึ้น แล้วกดเลื่อนกระจกรถลง

ลมเย็นยามค่ำคืนของฤดูหนาวพัดมา ไม่ทันไหร่ความอบอุ่นในรถก็ถูกแทนที่ด้วยความหนาวเย็น

โล่เฟยเอ๋อที่นั่งอยู่ด้านข้างซูซีมู่ก็รู้สึกถึงความหนาว ดึงเสื้อนอกมาปิดตัว

ตอนที่สายตาของซูซีมู่มองกลับมา ก็สังเกตเห็นการกระทำของโล่เฟยเอ๋อพอดี

เขาเม้มปากแรงๆ จากนั้นยืนมือแล้วออกแรงกดกระจกรถขึ้น

เงียบขรึมอยู่หลายวิ ไม่รู้สึกถึงอุณหภูมิในรถสูงขึ้น พูดกับคนขับรถอย่างเย็นชา “ปรับอุณหภูมิสูงขึ้นหน่อย”

คนขับรถที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับโดนด่าโดนไม่รู้ตัว ที่อุณหภูมิในรถต่ำ ไม่ใช่เพราะคุณเปิดกระจกรถหรอกเหรอ

แน่นอนว่าเขาไม่กล้าคัดค้านคำพูดของซูซีมู่ ทำได้แค่ปรับอุณภูมิของแอร์ให้สูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

ไม่นานอุณหภูมิในรถก็สูงขึ้น แต่กลับไม่สามารถละเลยความเย็นชาบนหน้าของซูซีมู่ได้

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป รถก็มาจอดที่หน้าประตูสนามบินเมืองหลวง

รถเพิ่งจอดสนิท ซูซีมู่ก็ผลักประตูรถเปิดออก แล้วลงจากรถ เดินตรงไปที่ห้องโถงใหญ่ในสนามบิน

“ประธานซู ตั๋วเครื่องบิน” สงเฟยเหวินรีบร้องตะโกนเรียก แต่ก็เรียกซูซีมู่ไว้ไม่ทัน

โล่เฟยเอ๋อมองด้านหลังซูซีมู่ที่กำลังเดินจากไปแวบหนึ่ง จากนั้นหันมาพูดกับสงเฟยเหวิน “เอาตั๋วเครื่องบินให้ฉัน”

สงเฟยเหวินพยักหน้า แล้วเอาตั๋วเครื่องบินที่อยู่ในมือยืนให้โล่เฟยเอ๋อ “รบกวนคุณหนูโล่แล้ว”

“ไม่รบกวน บายบาย” โล่เฟยเอ๋อโบกมือให้สงเฟยเหวิน จากนั้นเดินเข้าไปในอาคารผู้โดยสารของสนานบิน