บทที่75 ถังหซิวฉีขโมยภาพออกแบบของโล่เฟยเอ๋อ
ในห้องพักเบรก มีเพียงแค่ถังหซิวฉีอยู่ข้างในคนเดียว
เมื่อก่อน พอสองคนเจอกัน ต้องมีสงครามการทะเลาะกันเสมอ แต่นับตั้งแต่งานแต่งงานของเพื่อนร่วมชั้นครั้งก่อน หลังจากที่ซูซีมู่ช่วยโล่เฟยเอ๋อตบหน้าถังหซิวฉีแรงๆ ถังหซิวฉีก็ไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าโล่เฟยเอ๋อ
แม้จะบังเอิญเจอกัน ถังหซิวฉีก็ไม่เยาะเย้ยถากถางเหมือนเมื่อก่อน เธอเพียงแค่ไม่สนใจโล่เฟยเอ๋อ หรือเดินหลบอ้อมโล่เฟยเอ๋อ
ก็เหมือนกับตอนนี้ เดิมทีถังหซิวฉีกำลังยืนอยู่หน้าตู้กดน้ำ รอให้น้ำร้อน พอเห็นโล่เฟยเอ๋อเข้ามา เธอก็รีบถือชาแล้วเดินออกไป
โล่เฟยเอ๋อส่งถังหซิวฉีจากไปด้วยสายตา แล้วเบะปาก จากนั้นยืนอยู่หน้าตู้กดน้ำ รอให้น้ำร้อน
เธอกลับไม่รู้ว่า หลังจากที่ถังหซิวฉีออกไปจากห้องพักเบรก ไม่ได้กลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง แต่กลับไปที่ห้องทำงานกลุ่มA ที่โล่เฟยเอ๋ออยู่
ตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวัน คนในห้องทำงานพากันหลับหมดแล้ว
ถังหซิวฉีเดินตรงไปที่หน้าโต๊ะทำงานของโล่เฟยเอ๋อ เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วรื้อค้นโต๊ะทำงานของโล่เฟยเอ๋อ
ในที่สุดก็หาภาพวาดออกแบบแหวนผู้หญิงใบนั้นที่โล่เฟยเอ๋อวาดไว้ตอนเช้าจากอัลบั้มภาพวาดของโล่เฟยเอ๋อเจอ
ดูภาพวาดการออกแบบใหม่ในอัลบั้ม ในตาของถังหซิวฉีก็ประกายแสง
หลังจากที่เธอดูภาพวาดออกแบบอย่างละเอียดเสร็จรอบหนึ่งก็จำมันเอาไว้ แล้วเก็บอัลบั้มภาพวาดของโล่เฟยเอ๋อไว้ตามเดิม กวาดตามองไปรอบๆ หลังจากพบว่าไม่มีใครสังเกตเห็น ก็หยิบเอาแก้วน้ำของตัวเองออกไปจากห้องทำงาน
ตอนที่ถังหซิวฉีเพิ่งจะเดินออกไปจากห้องทำงาน จางเจียเจียที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆโล่เฟยเอ๋อก็ลืมตาขึ้น เห็นหลังถังหซิวฉีเดินออกไป ก็พึมพำอย่างแปลกใจ “ถังหซิวฉีทำไมมาที่ห้องทำงานของพวกเรา”
แน่นอนว่าเธอเพียงแค่แปลกใจ แต่ก็ไม่ได้คิดมาก
ผ่านไปสองนาที โล่เฟยเอ๋อถือแก้วน้ำกลับมา
“เจียเจีย ตื่นแล้วเหรอ”
จางเจียเจียถาม “อึม เฟยเอ๋อ เธอไปไหนมา”
“ฉันไปรินน้ำที่ห้องพักเบรกมา” โล่เฟยเอ๋อตอบ
จางเจียเจียบิดขี้เกียจด้วยใบหน้าที่ขมขื่น “ฉันก็อยากไปชงกาแฟที่ห้องพักเบรก ไม่งั้นไม่มีพลังที่จะวาดภาพออกแบบสำหรับการแข่งขัน
มองเห็นสีหน้าของจางเจียเจีย โล่เฟยเอ๋อก็หัวเราะออกมาดังๆ “ไม่โอเว่อร์ขนาดนั้น”
“ไม่ได้โอเว่อร์ แต่มันคือเรื่องจริงเหรอ” จางเจียเจียตอบพร้อมกับกรอกตามองบน
โล่เฟยเอ๋อยักไหล่และพูดว่า “ก็ดีมั้ง”
“ก็ดีเหรอ” จางเจียเจียถลึงตาโตเหมือนกับนึกอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นหันหน้ามามองโล่เฟยเอ๋อ “เฟยเอ๋อ แบบร่างการออกแบบในการแข่งขันพรุ่งนี้เธอวาดเสร็จหรือยัง”
โล่เฟยเอ๋อตอบ “วาดได้ครึ่งหนึ่งแล้ว”
ได้ยินโล่เฟยเอ๋อบอกว่าวาดได้ครึ่งหนึ่งแล้ว จางเจียเจียก็ทำหน้าบึ้ง “เธอกดดันฉันเหรอ ฉันจะไปชงกาแฟดื่มเรียกพลังให้ตัวเอง”
จางเจียเจียพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้ววิ่งไปทางห้องพักเบรก
มองดูหลังจางเจียเจียที่วิ่งไปอย่างรีบร้อน โล่เฟยเอ๋อก็ขำจนเกือบร้องไห้
เธอวางแก้วที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะทำงาน จากนั้นเปิดอัลบั้มภาพวาดออก หาร่างออกแบบที่วาดเสร็จแล้วครึ่งหนึ่งเมื่อตอนเช้า มองดูสักพัก
จากนั้นเก็บรายละเอียดแหวนผู้หญิงที่วาดในตอนเช้าให้สมบูรณ์
หลังจากที่วาดภาพแหวนผู้หญิงเสร็จ โล่เฟยเอ๋อถึงวาดภาพแหวนผู้ชาย
ในจินตนาการของโล่เฟยเอ๋อคนที่สวมแหวนผู้ชาย ก็คือซูซีมู่
แหวนที่สวมใส่โดยซูซีมู่ผู้สูงศักดิ์และสง่างาม โล่เฟยเอ๋อวาดอย่างตั้งใจมาก
ไม่ว่าจะเป็นเส้นวาด หรือการออกแบบแหวน ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ
กระทั่งถึงเวลาเลิกงาน โล่เฟยเอ๋อถึงวาดแบบร่างเสร็จ
เนื่องจากโล่หยิวชิวยังรอเธอไปช๊อปปิ้ง โล่เฟยเอ๋อก็ไม่ได้อยู่ที่บริษัทนาน หลังจากเก็บของแล้วเรียบร้อยอย่างรีบร้อน ก็ออกจากบริษัทไป
โบกรถแท็กซี่ข้างทางคันหนึ่ง บอกไปที่‘ลานกว้างหวั้นด๋า’
เวลานี้เป็นเวลาเลิกงานพอดี ตลอดทางรถติดมาก
เดิมทีจากบริษัทดี้ก้วนถึงลานกว้างหวั้นด๋าใช้เวลานั่งรถแค่ครึ่งขั่วโมง วันนี้ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ
ตอนที่โล่เฟยเอ๋อไปถึง โล่หยิวชิวรอจนหงุดหงิดเล็กน้อย
“เธอทำไมเพิ่งมาตอนนี้”
โล่เฟยเอ๋อพูดอย่างสีหน้ารู้สึกผิด “พี่ ขอโทษจริงๆ ระหว่างทางรถติด”
ในตาของโล่หยิวชิวประกายความรังเกียจ แต่บนหน้ากลับยิ้ม “ที่แท้รถติดหรอ ถึงว่าทำไมถึงนานขนาดนี้”
“อึม” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าเบาๆ จากนั้นถาม “พี่อยากซื้ออะไรเหรอ”
“ไม่รู้ ชอบอันไหนก็ซื้ออันนั้น” โล่หยิวชิวเชิดหน้าตอบ
โล่เฟยเอ๋อพูด “โอ้” คำหนึ่ง แล้วไม่พูดอะไรต่อ วันนี้เธอมาเป็นเพื่อนโล่หยิวชิวเฉย ไม่ได้วางแผนจะซื้ออะไร
ไม่ต้องพูดถึงว่าเดือนนี้เธอถูกปล้น ไม่มีเงินมากพอให้เธอใช้ฟุ่มเฟือย แม้ปกติ เธอก็ไม่สามารถเทียบกับโล่หยิวชิวได้ เพราะว่าโล่หยิวชิวมีงานที่เงินเดือนสูงมาก
โล่เฟยเอ๋อกลับไม่รู้ว่า ความจริงแล้วช๊อปปิ้งเป็นแค่ข้ออ้างของโล่หยิวชิว เป้าหมายของเธอในวันนี้ ก็คือคำพูดจากปากของโล่เฟยเอ๋อ
พวกเธอช๊อปปิ้งไปด้วย พูดคุยกันไปด้วย พูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของโล่เฟยเอ๋อ พูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ที่บ้าน เป็นต้น
คุยไปคุยไป โล่หยิวชิวก็เปลี่ยนหัวข้อพูดถึงซูซีมู่
“ใช่สิ เฟยเอ๋อ สองวันก่อนฉันบังเอิญเจอกับคุณซูคนนั้นแล้ว”
“คุณซูคนไหน” โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ตอบสนองในทันที
หลังจากที่โล่หยิวชิวนิ่งเงียบไปหลายวิ ก็พูด “ก็คุณซูที่อยู่กับเธอที่หยู้ผินเซียงวันนั้นไง”
ได้คำอธิบายของโล่หยิวชิว โล่เฟยเอ๋อเข้าใจทันทีว่าเธอกำลังพูดถึงซูซีมู่ซึ่งเธอไม่ได้ติดต่อเป็นเวลาสองวัน
ปลายนิ้วมือของโล่เฟยเอ๋อที่ถือกระเป๋าอยู่สั่นเล็กน้อย จากนั้นพูดเสียงเบา “ใช่ไหม”
โล่หยิวชิวพยักหน้า จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มหวานๆ “อึม วันนั้นเจอเขาตอนไปกินข้าว เขายังถามถึงเธอกับฉัน…”
ถามถึงเธอ สายตาของโล่เฟยเอ๋อมองไปที่โล่หยิวชิว “เขาถามถึงฉันทำไม”
โล่หยิวชิวรู้ว่าโล่เฟยเอ๋อติดกับดักแล้ว ในตาประกายแสงแปลกประหลาด จากนั้นพูดจริงครึ่งไม่จริงครึ่ง “เขาบอกว่าโทรหาเธอไม่ติด ถามฉันรู้ไหมว่าเธอเป็นอะไร”
โทรไม่ติดเหรอ ครั้งนั้นที่เธอโดนปล้น
โล่เฟยเอ๋อก็นึกถึงภาพที่วันที่สองหลังจากโดนปล้น ซูซีมู่ยืนรอเธออยู่ด้านนอกชุมชน
ที่แท้หลังจากที่เขาโทรหาเธอไม่ติด ไม่เพียงแค่ไปหาเธอที่ชุมชน แต่ยังถามพี่สาวของเธอ
ที่จริงเขาดีกับเธอมากจริงๆ
ก็เหมือนเมื่อสองคืนก่อน แม้ว่าเขาจะโกรธที่ถูกคนเข้าใจผิดว่าเธอเป็นแฟนของเขา แต่ยังให้โจวเฉิงขับรถกลับมารับเธอไปส่ง…
โล่หยิวชิวกลับไม่รู้ความคิดของโล่เฟยเอ๋อ เธอถามคำถามของตัวเองออกไปตรงๆ “เฟยเอ๋อ คุณซูเขาเป็นคนยังไงอะ”
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้สังเกตแววตาของโล่หยิวชิว ตอบตามความเป็นจริง “ตัวจนที่แท้จริงของเขาเป็นยังไงฉันไม่รู้ รู้แค่เขาเป็นบุคคลระดับสูงในบริษัทของพวกเรา”
ได้ยินโล่เฟยเอ๋อบอกว่าซูซีมู่เป็นบุคคลระดับสูงในบริษัทดี้ก้วน ดวงตาของโล่หยิวชิวก็เป็นประกาย
แม้ว่าบริษัทดี้ก้วนจะเทียบไม่ได้กับบริษัทโล่ซื่อ แต่คุณซูยังหนุ่มขนาดนี้ ก็สามารถเลื่อนขั้นอยู่ในระดับสูงได้ ก็ถือว่าไม่เลว คุณพ่อต้องพอใจแน่นอน
ถึงเวลาเธอค่อยช่วยให้คุณซูเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทโล่ซื่อ คุณซูต้องติดตามเธออย่างเชื่อฟังโดยธรรมชาติ
ไม่พูดไม่ได้ โล่หยิวชิวคิดได้ดีจริงๆ มีผู้ชายไม่กี่คนที่จะปฏิเสธ แต่ที่เธอไม่รู้ก็คือซูซีมู่ไม่ใช่คนธรรมดา ในสายตาของซูซีมู่ อย่าพูดถึงตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงของบริษัทโล่ซื่อเลย ทั้งบริษัทให้เขา เขาก็ไม่สนใจ。
