งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ – ตอนที่ 110

บทที่110คนที่เธอรักช่วยเธอจัดหาคู่

ผ่านไปสักพัก จู่ๆลู่ยู่ก็เอ่ยขึ้นมา “เฟยเอ๋อ มาสิ จะแนะนำให้เธอรู้จักเพื่อนไม่กี่คน”

โล่เฟยเอ๋อตะลึงงันเล็กน้อย จากนั้นจึงลุกขึ้น “อ๋อ ได้สิ”

ซูซีมู่ที่นั่งตรงข้ามโล่เฟยเอ๋อได้จ้องมองเธอไม่วางตา อ้าปากเหมือนอยากพูดอะไร แต่ก็ไม่พูดอะไร

ในขณะที่ซูซีมู่นั่งเงียบนั่น ลู่ยู่ก็เริ่มแนะนำชายหนุ่มแปลกหน้าทั้งห้าให้โล่เฟยเอ๋อรู้จัก

“คนนี้คือลูกเจ้าของบริษัทฉีหยวนกรุ๊ป ชื่อฉีหลิน

ปีนี่ยี่สิบหก”

โล่เฟยเอ๋อรู้สึกแปลกใจในตอนที่ลู่ยู่แนะนำ ทำไมยังต้องแนะนำอายุคนเขาด้วย

ความสงสัยของโล่เฟยเอ๋อได้ผ่านเข้าไปในสมองแวบหนึ่งแล้วหาย จากนั้นเธอก็ได้พยักหน้าให้ฝ่ายนั่นยังมารยา “สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณนะครับ” คนที่ชื่อฉีหลินได้ลุกขึ้นมา แล้วมองไปทางโล่เฟยเอ๋อด้วยความพอใจ

โล่เฟยเอ๋อมองฝ่ายนั้นด้วยความประหลาดใจแล้วแป๊บหนึ่ง จากหลังก็พยักหน้า “อ๋อ….เช่นกันค่ะ”

“คนนี้คือคุณชายของบริษัทโหลชื่อกรุ๊ป ชื่อโหลหยูหลิน ปีนี้อายุยี่สิบแปด”ลู่ยู่บอกด้วยยิ้มแย้มพร้อมกับชี้ไปยังชายหนุ่มที่ใส่สูทขาวให้กับโล่เฟยเอ๋อ

เอ๊ะ ทำไมลู่ยู่บอกอายุคนเขาอีกแล้ว หรือว่าการแนะนำของพวกเขาจะเป็นแบบนี้กัน

โล่เฟยเอ๋อไม่คิดอะไรมาก จึงทักทายฝ่ายนั้น

จากนั้นลู่ยู่ก็แนะนำอีกสามคนให้โล่เฟยเอ๋อมาติดๆ

“คนนี้คือรองประธานของบริษัท คูส ซิตี้ ชื่อยี่เฉิง ปีนี้อายุยี่สิบเจ็ด……”

“คนนี้คือคุณชายรองของตะกูลหลิน ชื่อหลินหราน ปีนี้อายุยี่สิบห้า……”

“คนนี้คือคุณชายใหญ่ของบริษัทหยวนตง เทคโนโลยี จำกัดชื่อช่าวไป๋ ปีนี้อายุยี่สิบแปด……”

ลู่ยู่แนะนำเสร็จ ก็บอกด้วยระรื่นให้กับโล่เฟยอ๋อ ” เฟยเอ๋อ นอกจากนี้ถ้าเธออยากรู้อะไร เธอถามพวกเขาได้เลย”

ทำไมเธอต้องอยากรู้อะไรเกี่ยวกับพวกเขาด้วย โล่เฟยเอ๋อถึงกับมึนงง

ในตอนนี้เองที่เสียงประหลาดใจของเหซิงถิงได้ลอยมา ” พี่ยู่ นี่พี่แนะนำแฟนให้เฟยเอ๋อเหรอ”

แนะนำแฟนเหรอ ให้เธองั้นเหรอ โล่เฟยเอ๋อได้มองไปด้วยตกตะลึง

“ใช่แล้ว เป็นไงบ้าง นี่คือซูซีมู่เลือกมาให้เองเลยนะ” ลู่ยู่พูดด้วยความภาคภูมิใจ

ซูซีมู่เลือกให้เธองั้นเหรอ โล่เฟยเอ๋อหันไปมองซูซีมู่ แล้วพูดขึ้นมาอย่างช้าๆ

“คุณช่วยฉันเลือกงั้นเหรอ”

ซูซีมู่เงยหน้ามองโล่เฟยเอ๋อด้วยความหนักใจ

ภายในห้องนั้นมีแสงไฟสว่างไสวจากโคมไฟคริสตัล ได้ส่องไปที่หน้าเธอ เมื่อมองไปแล้วช่างดูสวยยิ่งนัก

โล่เฟยเอ๋อจ้องซูซีมู่ไม่วางตา เธอหวังจะได้ยินคำว่าไม่ใช่จากเขา แต่ความเป็นจริงกลับไม่เป็นแบบที่เธอคิด

ซูซีมู่หลบสายตา พลางก้มหน้าลง แล้วยอมรับออกมา ” ใช่”

ที่จริงซูซีมู่อย่างพูดไม่จบ และยังเหลือประโยคที่ว่าเธอแค่รู้จักๆก็พอ ไม่ต้องเธอยอมรับพวกเขา แต่คำพูดข้างหลังนี้ เพราะเขาอยู่ต่อหน้าคนมากมาย เลยไม่บอกออกมา

เขาคิดว่าหลังจากจบเรื่องแล้ว ค่อยบอกโล่เฟยเอ๋ออีกที แต่เขากลับไม่รู้ ว่าเขาไม่มีโอกาสนั้นแล้ว

โล่เฟยเอ๋อควรอธิบายความรู้สึกทาได้ยินคำว่าใช้ยังไงดี

จู่ๆก็อยากหัวเราะ และรู้สึกช่างน่าขำจริงๆ….

เขารู้ทั้งรู้ว่าเธอชอบเขา ไม่ เธอรักเขาอย่างลึกซึ้ง รักเขาจนเป็นปัญญาอ่อน และรักจนเอาไปเป็นฝัน

แล้วเธอก็ได้ออกไปจากโลกของเขาตามที่เขาหวังแล้ว เดินออกมาแล้ว แต่เขาล่ะ ยังใจดีมากลุ้มใจแทนเธอเรื่องแฟนอีก ยังเตรียมจัดหาคู่ให้เธออีก

ผู้ชายคนนี้ช่างกลุ้มใจแทนเธอจริงๆ เหมือนครั้งก่อนที่เขาเคยพูดไว้ ว่าแฟนเธอเดี๋ยวเขาช่วยเธอดูเอง

“ขอบคุณค่ะ ประธานซู ฮ่าๆ” สุดท้ายโล่เฟยเอ๋อก็หัวเราะออกมาจนได้

เธอยิ้มอย่างดีใจ ยิ้มจนหยดน้ำตาได้ไหลออกมา

แต่ไม่รู้เพราะอะไร ทุกคนต่างมองรอยยิ้มของโล่เฟยเอ๋อเป็นความโศกเศร้า และหมดหวัง…..

ซูซีมู่ใจเต้นอย่างแรง พร้อมพูด “เฟยเอ๋อ เธอ…..”

เขายังพูดไม่จบ โล่เฟยเอ๋อก็พูดแทรกคำพูดเขาขึ้นมา

“ขอบคุณประธานซูที่ช่วยคิดแทนลูกน้องอย่างฉัน ช่างซาบซึ้ง เลยจริงๆ แต่เพราะฉันต้อยต่ำเกินไป จึงไม่เหมาะกับคนที่ประธานซูเลือกให้ฉันโดยเฉพาะ ขอตัวก่อนนะคะ”

โล่เฟยเอ๋อไม่รอให้ซูซีมู่ตอบ ก็เอากระเป๋าตัวเองเดินจากไป

“เฟยเอ๋อ……”ซูซีมู่ลุกขึ้น อยากตามโล่เฟยเอ๋อออกไป

แต่กลับโดนเหซิงถิงเรียกหยุดไว้ “พีซีมู่ พี่อย่าตามเฟยเอ๋อไปเลย พี่ให้เธอไปเถอะนะ”

ซูซีมู่หยุดก้าวเดินไว้ ตอนเขาหยุดนิ่งนั้น โล่เฟยเอ๋อก็ได้เดินหายไปจากในห้องแล้ว ซูซีมู่เม้มปากอย่างแรง แล้วมองไปทางเหซิงถิง

แม้เขาจะไม่พูดเอ่ยขออะไร แต่สายตาเขากลับมองออกถึงความหมายที่ว่าทางที่ดีเธอต้องให้คำตอบที่น่าพอใจกับฉัน

เหซิงถิงกลืนน้ำหายลงคอ จากนั้นจึงพูด “เฟยเอ๋อมีคนที่ชอบแล้ว ไม่สิ ควรพูดว่ารักคนๆมาก พวกพี่ยังจะช่วยเธอจัดการดูตัวอีก ถ้าเปลี่ยนเป็นฉันนะ ก็คงเป็นแบบนี้เหมือนกัน”

เธอมีคนที่รักมากๆเหรอ เป็นใครกัน เขาทำไมไม่รู้ ซูซีมู่ลืมไปเลยว่าต้องไปตามโล่เฟยเอ๋อ และได้ลืมฟังในสิ่งที่เหซิงถิงพูดด้วย เพราะแบบนี้เอง เขาถึงได้พลาด ที่จะรู้ว่าใครกันที่โล่เฟยเอ๋อรัก

“เหซิงถิง เธอบอกเฟยเอ๋อมีคนที่ชอบงั้นเหรอ แต่เฟยเอ๋อเคยบอกด้วยตัวเองว่ายังไม่มีแฟนนี่”ลู่ยู่ยังไม่ค่อยเชื่อคำพูดเหซิงถิง

“มีไม่มีแฟน ฉันไม่รู้ แต่ฉันแน่ใจว่าเฟยเอ๋อมีคนที่รักมากจริงๆ พวกพี่เห็นสีเล็บนิ้วนางข้างขวาของเฟยเอ๋อไหมนั้นคือตำนานเรื่องเล่าโรแมนติกระหว่างคู่รักฝรั่งเศส……” เหซิงถิงได้เล่าตำนานโรแมนติกนั้นอย่างเสมือนจริง

ลู่ยู่พูดด้วยเสียงโวยวายว่า”ถ้าเป็นแบบที่พูดจริง เฟยเอ๋อคงมีคนที่ชอบแล้วจริงๆ แต่พวกเรายังแอบจัดการดูตัวให้เธอ……”

ลู่ยู่ยังพูดไม่จบ เหซิงโม่ก็เตะไปที่ขาเขา “แกหุบปากไปเลย”

“ทำไมฉันต้องหุบปากด้วย แล้วยังจะเตะฉัน……” ลู่ยู่พูดไป ก็จ้องโหซิงไปด้วย เขาจึงยกคางชี้ทางซูซีมู่ที่อยู่ยังคงมึนงงอยู่

เหซิงโม่ทำชัดเจนขนาดนี้ ถ้าลู่ยู่ไม่โง่ คงเข้าใจเอง เขากดเสียงให้เบาแล้วถามเหซิงโม่ “ตอนนี้ควรทำไงดี”

“อะไรทำยังไง นี่ไม่ใช่สิ่งที่แกบ้าทำออกมาหรือไง”เหซิงโม่ทำเหมือนไม่รู้ไม่เกี่ยวด้วย

ลู่ยู่จะให้ตัวเองเป็นแพะรับบาปได้ไง จึงได้แขนเกี่ยวคอเหซิงไว้ “อะไรสิ่งที่ว่าฉันบ้าทำขึ้นมานะ แกก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยเว้ย”

“แค่กๆ….พอได้แล้ว ให้คนอื่นกลับไปก่อนดีไหม ไม่งั้นใครบางคนได้ระเบิดลงแน่ “เหซิงโม่ไอเบาๆสองครั้งแล้วบอก

” ได้ ฉันจะให้คนอื่นกลับไปก่อน ” ลู่ยู่พยักหน้า แล้วลุกเดิน ไปทางชายห้าคนที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์

หลังจากเฟยเอ๋อได้ออกมาจากหยู้ผินเซียง ได้โบกเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง

หลังขึ้นรถ เธอได้บอกสถานที่ไปแบบลวกๆ พร้อมกับเธอได้มองแสงไฟข้างนอกจากกระจกรถ แล้วอยู่ๆน้ำตาก็อดไม่ได้ที่จะไหลออกมา

เธอรับรู้อย่างชัดเจนว่า ใจของเธอนั้น กำลังย่ำแย่ลงอย่างเลวร้าย จนไม่สามารถซ่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว

การรักข้างเดียวครั้งนี้ เธอไม่เคยว่ามันจะชนะตั้งแต่แล้ว ที่แรกเธอคิดว่าเธอสามารถเฝ้ามองดูเขามีความสุขจากที่ไกลๆอย่างเงียบๆได้ แต่วันนี้ที่ซูซีมู่ได้ทำไปนั้น ได้ทำลายความกล้าทั้งหมดของเธอให้ตายไปในที่สุด……