บทที่125 โล่หยิวชิวฉวยโอกาสจะจูบซูซีมู่
“ฉันมาเพื่อบอกคุณ ว่าคุณไม่ต้องคิดถึงเฟยเอ๋ออีก เฟยเอ๋อเธอมีการหมั้นหมายอยู่กับตัวแล้ว เธอไม่สามารถอยู่ด้วยกันกับคุณได้”
เมื่อซูซีมู่ได้ฟังประโยคพวกนี้ที่โล่หยิวชิวพูด หัวใจรู้สึกเจ็บจนเขาหายใจแทบไม่ออกขึ้นมาทันที
ทำไมถึงเกิดความรู้สึกแปลกๆนี้ขึ้น
เหมือนหัวใจโดนของอะไรแทงเข้าอย่างจัง เจ็บจนไม่มีอะไรมาเทียบได้ แล้วยังมีความหึงหว่งค่อยปรากฏออกมา
ความรู้สึกนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก
ตอนเห็นโล่เฟยเอ๋อกับกู้ชิงหลัน ก็มีความรู้สึแบบนี้
ตอนได้ยินว่าลู่ยู่จะแนะนำแฟนให้โล่เฟยเอ๋อ ก็เกิดความรู้สึกแบบนี้
แถมตอนได้ฟังเหซิงถิงพูดว่าโล่เฟยเอ๋อมีคนที่รักมากแล้ว ก็เกิดความรู้สึกนี้เช่นกัน
และตอนนี้ที่ได้ยินโล่หยิวชิวพูดว่าโล่เฟยเอ๋อมีคู่หมั้นหมายไว้แล้ว……
ซูซีมู่เหมือนสังเกตเห็นอะไรแล้ว ถึงได้ทำตาโตค้างไว้แบบนั้น
โล่หยิวชิวรู้ดีว่าซูซีมู่นั้นได้คิดกันเธอไว้ เธอเลยหาทางเข้าใกล้เขาไม่ได้ เธอจึงใช้เรื่องโล่เฟยเอ๋อมีการหมั้นหมายแล้วมาบอกกับซูซีมู่ รอเพียงซูซีมู่โกรธที่รู้ว่าโล่เฟยเอ๋อปกปิดเรื่องไว้ ถึงตอนนั้น ซูซีมู่ต้องปล่อยการปิดกั้นแน่นอน และเธอนั้นจะใช้โอกาสนี้แหละ
แต่เธอคาดไม่ถึงว่าซูซีมู่เมื่อได้ยินว่าโล่เฟยเอ๋อมีการหมั้นหมายแล้ว จะไม่มีการโกรธ แต่เป็นการตกใจแทน
ทำไมถึงไม่โกรธ แต่เป็นการตกใจ
สีหน้าเธอได้ดุดันขึ้นมาทันที แต่เธอก็สามารถปรับมาเป็นปกติได้ รอตอนซูซีมู่ตกใจไมมีป้องกันตัวใดๆก่อน เข้าใกล้ถ่ายรูปกับเขาแล้วค่อยว่ากันอีกที
แววตาของเธอมีเลศนัยเกิดขึ้น จากนั้นจึงเดินเข้ามาใกล้ซูซีมู่
ซูซีมู่ที่กำลังสติล่องลอยอยู่ไม่ได้ป้องกันตัวใดๆ โล่หยิวชิวจึงถือโอกาสจับแขนเขาได้สำเร็จ
เธอแอบดีใจ จนกล้าเอาศีรษะมาใกล้ซูซีมู่ คิดถือโอกาสจูบซูซีมู่
ตอนริมฝีปากเธอจะจูบโดนริมฝีปากซูซีมู่นั้น จู่ๆซูซีมู่ก็ผลักเธอออก
ท่าทีของเขาชัดเจนและเด็ดขาด เหมือนเหวี่ยงขยะที่น่าขยะแขยงทิ้ง
แรงของเขาทั้งรุนแรงและเถื่อนไปด้วย จึงทำให้โล่หยิวชิวโดยเหวี่ยงมาอยาที่พื้น
สมองเธอชนกับพื้นอย่างแรง จนเกิดเสียงตุ๊บดังขึ้น
เสียงนี้สำหรับเขา นั้นเหมือนไม่ได้ยินอะไร ด้วยท่าทีที่นิ่งเฉยไร้ความรู้สึกราวกับว่าถ้าเธอถูกชนตายแล้ว เขาก็ไม่ใจอ่อนสนใจแต่อย่างไร
เขาถึงขั้น มองด้วยความโมโห ก็ไม่ยอมเสียเวลาให้โล่หยิวชิวแม้แต่น้อย
หลังเหวี่ยงเธอออกได้ เขาก็ลุกขึ้นมา แล้วถอนเสื้อคลุมออก จากนั้นก็หยิบทิชชู่บนโต๊ะอาหาร มาเช็ดมืออย่างแรง แล้วออกจากร้านกาแฟไปเลย
คนในร้านกาแฟ ถึงกับตกใจกับเหตุการณ์เกิดขึ้นกะทันหันนี้
เพราะเมื่อกี้ทุกคนเพิ่งเห็นโล่หยิวชิวกับซูซีมู่จูบกัน ทุกคนยังแอบนินทาคู่รักนี้ที่กล้าประเจิดประเจ้อต่อหน้าผู้คนมากมาย แต่ทำไมจู่ๆ ผู้ชายคนนั้นถึงได้ทำกับผู้หญิงคนนั้นแบบนี้น่ะ
โล่หยิวชิวไม่คิดมาก่อนว่าซูซีมู่จะทำรุนแรงแบบนี้กับเธอ หัวเธอชนเข้ากับพื้น เจ็บจนน้ำตาไหลออกมา
ที่ทำให้เธอเกลียดไปมากกว่านั้นคือ ซูซีมู่ทิ้งเธอไว้ที่พื้นแล้วจากไปอย่างไม่แคร์ใดๆต่อหน้าสาธารณะแบบนี้ ทำให้หน้าเธอ และศักดิ์ศรีถูกทิ้งไปหมดสิ้นแล้ว
แววตาโล่หยิวชิวเต็มไปด้วความแค้น จนขึ้นมาเรื่อยๆ และสั่นเบาๆไปทั่วร่าง
โล่เฟยเอ๋อ คือโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อทำให้เธอเป็นแค่ลูกเลี้ยงในบ้านโล่
โล่เฟยเอ๋อทำให้เธอไม่สามารถสืบต่อกิจกรรมบริษัทโล่ซื่อได้
โล่เฟยเอ๋อทำให้ซูซีมู่ทำกับเธอเช่นนี้
เธอจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่นอน
โล่หยิวชิวเงยหน้ามาเจอผู้คนรอบๆกำลังมองเธออยู่ เธอปาดแก้วกาแฟบนโต๊ะด้วยความรุนแรงจนกระจายไปตามพื้น แล้วตะคอกด้วยความเกรี้ยวโกรธ ” มองอะไรกันนักหนา”
ผู้คนรอบข้างต่างตกใจกับโล่หยิวชิวที่เป็นแบบนี้ ต่างก็รีบเก็บสายตากลับมา
โล่หยิวชิวจ้องคนรอบข้างด้วยสายตาเยือกเย็น เพื่อแน่ใจว่าไม่มีใครได้ดูเธอแล้ว เธอจึงรีบเดินไปทางโต๊ะด้านซ้ายหนึ่ง ตรงนั้นนั่งด้วยผู้ชายใส่หมวกคนหนึ่ง
เธอนั่งลงตรงข้ามกับผู้ชายคนนั้น จากนั้นก็ถามด้วยเสียงเย็นชา “รูปถ่ายได้ไหม”
“ถ่ายได้ครับ คุณหนูลา” อีกฝ่ายที่เงยหน้า กลับเป็นคนที่ใช้แอบตามซูซีมู่นั้นเอง และโดนโจวเฉิงหักข้อมือคนนั้นด้วย
โล่หยิวชิวเอ่ยด้วยเสียงชา “ให้ฉันดูหน่อย”
ผู้ชายถึงกับชะงักไปเล็กน้อย แล้วจึงนำกล้องออกมาจากใต้โต๊ะ ยื่นให้กับโล่หยิวชิว
โล่หยิวชิวได้รับกล้อง มาเปิดแต่ละรูปข้างในดู เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายได้ถ่ายรูปหลายใบที่สนมสนิทตามที่เธอขอไว้แล้ว เธอรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
“รูปถ่ายฉันพอใจมาก กล้องฉันเอาไปเลยแล้วกัน”
ผู้ชายนั้นคิดไม่ถึงว่าโล่หยิวชิวจะเอากล้องเขาไปเลยแบบนี้ ถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูด “คุณหนูโล่ กล้องนั้นคือเครื่องทำมาหากินของผม ให้คุณไม่ได้ครับ รอล้างรูปออกมาแล้วกัน ผมจะติดต่อคุณไปเองดีไหมครับ”
พูดเป็นเล่น รูปพวกนี้ เขายังต้องเอาไปรายงานผลให้ฝ่ายนั้นดูอีก ถ้าเขาเอากล้องให้โล่หยิวชิวแล้ว เขาจะเอาอะไรไปรายงานผลล่ะ
“แค่กล้องอันเดียวเอง จะราคาเท่าไรกัน” โล่หยิวชิวฮึออกมา แล้วหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าปึกหนึ่งออกมาโยนบนโต๊ะกาแฟ
ผู้ชายนั้นจ้องมองเงินที่โล่หยิวชิวโยนมา เกือบจะด่าออกมา
ไอ้บ้าเอ้ย แกมีเงินแล้วมันดีเลิศไปหมดหรือไง ไม่รู้หรือไงว่าคนทางโน้นเขาเอาถึงชีวิต
หลังจากผู้ชายนั้นแอบด่าในใจเสร็จ จึงยิ้มอย่างเอาใจ มาพูดกับโล่หยิวชิว “คุณหนูโล่ คุณดูสิว่าในกล้องผมนั้นยังมีรูปถ่ายของลูกค้ารายอื่นอีก ถ้าเอากล้องให้คุณ ผมก็ไม่สามารถรายงานผลให้ลูกค้ารายอื่นได้ เอาแบบนี้ คุณว่าดีไหม ผมกลับไปแล้ว เอารูปย้ายเข้ามาในคอม แล้วส่งให้คุณเลย”
โล่หยิวชิวรู้สึกการรอรูปเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมาก จึงอยากเอากล้องของคนนี้ไปเลย
แต่ในกล้องของคุณเขา ยังมีข้อมูลลูกค้ารายอื่นอยู่ เธอจะให้คุณเขายกเลิกลูกค้ารายอื่นได้ไง
” แกจำไว้ว่าต้องรีบส่งรูปให้ฉัน”
ผู้ชายนั้นพูดยืนยัน “ผมกลับไปก็ส่งให้คุณเลยครับ”
“อืม”โล่หยิวชิวพยักหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นก็เก็บปึกเงินที่โยนในโต๊ะกาแฟ ลุกขึ้น แล้วออกจากร้านกาแฟไป
ผู้ชายนั้นมองเห็นโล่หยิวชิวออกไปแล้ว ก็รีบเก็บของ เดินออกจากกาแฟไปทันที
แต่กลับไม่ใช่เดินจากไป แต่เป็นการเดินหาไปรถออดี้เอหกคนหนึ่งที่จอดรอไว้ที่ถนนตรงข้าม เมื่อเห็นก็เดินไปทันที
เขาเดินไปทางข้างๆรถ แล้วกระจกก็เลื่อนลง ก็เจอใบหน้าที่เย็นชาของโจวเฉิงลอยขึ้นมา
“คุณโจวครับ ” ผู้ชายนั้นเอ่ยด้วยความเคารพ
โจวเฉิงไม่พูดอะไร เพียงแต่ส่งสัญญาณให้เขาขึ้นรถ
หลังผู้ชายนั้นขึ้นรถ ก็เอากล้องส่งให้โจวเฉิง แล้วเอ่ย ” เมื่อกี้โล่หยิวชิวคิดจะเอากล้องจากผมไปด้วยครับ”
โจวเฉิงเอ่ย’อืม’อย่างเย็นชา จากนั้นก็ก้มมองรูปจากกล้องถ่าย
ผู้ชายนั้นเห็นโจวเฉิงไม่พูดอะไร ก็หุบปากลง
โจวเฉิงเปิดดูรูปในกล้องรอบหนึ่ง แล้วจึงเก็บกล้อง “ตอนดึก ฉันจะส่งคนเอากล้องกับรูปไปให้แก ฉันไม่สนว่าแกจะบอกกับโล่หยิวชิวยังไง แค่อยากทำให้โล่หยิวชิวสงสัยก็พอ”
“ครับ ผมรู้แล้ว” ผู้ชายนั้นพยักหน้า
โจวเฉิงมองเขาแป๊บหนึ่ง แล้วเอาเงินเป็นปึกๆออกมาจากกระเป๋าให้ผู้ชายนั้น “นี้คือผลตอบแทนของแก”
