แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่124โล่เฟยเอ๋อมีพันธะวิวาห์แล้ว
เมื่อซูซีมู่เดินออกจากคฤหาสน์บ้านซู ซูซีมู่ก็นั่งรถเบนซ์ที่โจวเฉิงขับกลับไปในเมืองเลย
ตลอดทางเขาได้แต่มองออกไปทางด้านนอกของกระจกด้วยการสีหน้าไร้ความรู้สึก โจวเฉิงอ้าปากอยากเอ่ยอะไรหลายต่อหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่เอ่ยอะไรออกมา
เมื่อส่งซูซีมู่กลับวิลล่าแล้ว เขาไม่ค่อยไว้วางใจ จึงเฝ้าข้างนอกวิลล่าพักใหญ่ แล้วสังเกตเห็นว่าซูซีมู่ไม่มีอะไรผิดปกติ
แสงไฟในห้องรับแขกยังคงสว่างอยู่ตลอด ยังคงทำให้เห็นเงาร่างของซูซีมู่เดินไปเดินมาในห้องรับแขก เพราะแบบนี้เขาจึงอยู่รอดูประมาณชั่วโมงหนึ่งถึงจะจากไป
แต่เขากลับไม่รู้ ว่าห้องรับแขกของซูซีมู่เปิดไฟไว้ตลอดทั้งคืน ไม่เคยปิดไฟเลย…….
วันรุ่งขึ้น โจวเฉิงมาถึงบริษัทตอนแปดโมง
ทีแรกโจวเฉิงคิดว่าซูซีมู่จะทำเหมือนแต่ก่อน มาทำงานตั้งแต่เช้า แต่คิดไม่ถึงเลยว่าซูซีมู่จะยังไม่มีเลย
โจวเฉิงรีบหยิบมือถือมาโทรหาซูซีมู่ แต่กลับโทรศัพท์ไปหาเขาไม่ติดเลย
คงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นมั้ง โจวเฉิงจึงรีบเดินในทำงานแล้วสั่งงานตอนเช้าให้กับสงเฟยเหวิน เพื่อเตรียมตัวไปหาซูซีมู่ที่วิลล่า
เพิ่งเดินออกจากห้องทำงาน ก็เจอซูซีมู่เดินออกมาจากลิฟต์
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมในการใส่ชุดสูทสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว เนกไทสีฟ้า
แสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาจากทางหน้าต่างนั้นได้สาดส่องไปทั่วร่างของเขา ทำให้ทั้งดูแพงมีระดับ และสง่า จนไม่สามารถหาซูซีมู่คนที่อยู่ในคฤหาสน์บ้านซูเมื่อคืนได้อีก
โจวเฉิงตะลึงไปแป๊บหนึ่ง ถึงจะได้สติ ” ประธานซู สวัสดีตอนเช้าครับ”
“อืม โจวเฉิง แกตามฉันเข้ามาที่ห้องทำงานหน่อย”ซูซีมู่พยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน
โจวเฉิงนิ่งไปเล็กน้อย จากนั้นก็เดินตามเข้าไป
ซูซีมู่ก้มหน้าดูเอกสารในมือไปด้วย แล้วก็พูดไปด้วย “การประชุมรายงานของทุกฝ่ายตอนเช้าขอให้ยกเลิกไป ส่วนการประชุมโปรเจคการร่วมลงทุนของตระกูลหยางตอนบ่ายนั้น คุณไปแทนแล้วกัน ส่วนโปรเจครีสอร์ทนั้นปล่อยไว้ก่อน…..”
โจวเฉิงตั้งแต่ออกมาจากห้องทำงานซูซีมู่ ก็ยังไม่ได้สติเลย
ประธานซูบ้างานติดต่อกันเป็นเดือน จบแล้วเหรอ
โจวเฉิงนำเรื่องนี้แจ้งให้กับสงเฟยเหวิน ให้เธอไปจัดการเวลามา สงเฟยเหวินถึงกับมึนงงแล้วถามเขา
ว่าผิดพลาดอะไรหรือเปล่า
และความเป็นจริงนั้น ซูซีมู่ได้กลับคืนมาทำงานพักผ่อนอย่างปกติเดิมแล้ว
เก้าโมงเช้าทำงาน ช่วงเที่ยงพักแป๊บหนึ่ง เลิกงานตรงตามเวลาห้าโมงครึ่ง
บริษัท วิลล่า ทั้งสองจุดเชื่อมหนึ่งเส้น เป็นชีวิตปกติของโอตาคุชาย
วันนั้น โจวเฉิงได้รับโทรศัพท์จากคนที่โล่หยิวชิวเคยจ้างมาตามซูซีมู่
“ประธานซู โล่หยิวชิวเตรียมแผนการก้าวต่อไปแล้วครับ”
“แผนการอะไร”ซูซีมู่เอ่ยถามเบาๆ
“คนนั้นเขาบอกว่า โล่หยิวชิวอยากให้เขาช่วยถ่ายรูปที่ดูสนิทสนมกับคุณหน่อยครับ” โจวเฉิงคิดว่าโล่หยิวชิวคนนี้สมองต้องป่วยแน่ๆ ถึงได้คิดแผนมาเล่นกับท่านประธานของพวกเขา
รูปที่สนิทสนมงั้นเหรอ โล่หยิวชิวคิดทำอะไรกันแน่ ซูซีมู่ขมวดคิ้วแน่
“ประธานซู คุณว่า ที่โล่หยิวชิวนั้นสามารถกำจัดทิ้งไปเลยได้ไหมครับ”ที่จริงโจวเฉิงก็ไม่ค่อยเข้าใจในตัวท่านประธานของตัวเองนัก ว่าทำไมถึงยังไม่กำจัดโล่หยิวชิวทิ้งไปซะที แถมยังให้คนที่เคยเดินสะกดรอยตามนั้นยังติดต่อกับโล่หยิวชิวอีก
โจวเฉิงไม่เคยรู้ ว่าที่ซูซีมู่ไม่ลงมือกำจัดโล่หยิวชิวทิ้งนั้น หนึ่งเพราะเขาไม่อยากกำจัดโล่หยิวชิวไปง่ายๆแบบนี้
สองนั้น เพราะโล่เฟยเอ๋อ
เขากับโล่เฟยเอ๋อเคยสนิทสนมกันมาก่อนช่วงเวลาหนึ่ง เลยเข้าใจดีว่าความรู้สึกที่โล่หยิวชิวนั้นมีต่อเห้อจิ้นเหยากับโล่เฟยเอ๋อเป็นอย่างไร
ถ้าเขากำจัดโล่หยิวชิวทิ้งไปแบบนี้ กลัวว่ามันจะทำให้โล่เฟยเอ๋อเสียใจได้
เขาเคยทำโล่เฟยเอ๋อเสียใจมาแล้ว เลยไม่อยากให้ตัวเองได้ทำโล่เฟยเอ๋อเสียใจอีก
เพราะแบบนี้เขาถึงไม่ทำอะไรโล่หยิวชิว นอกจากว่าโล่หยิวชิวจะทำเรื่องที่เขาไม่สามารถทนได้จริงๆ…..
ซูซีมู่ถอนหายใจเบาๆ แล้วค่อยๆเอ่ยช้าๆออกมาสองคำ “ไม่ต้อง”
“ประธานซู โล่หยิวชิวเธอ……’โจวเฉิงยังอยากพูดอะไรต่อ แต่ถูกซูซีมู่ตัดประโยคคำพูดทิ้ง
“เหมือนเดิม ไม่ต้องสนใจเธอ” น้ำเสียงที่ซูซีมูเอ่ยออกมานั้น มีความหมายไม่ต้องสงสัยออกมาด้วย
“ครับ”
สองวันต่อมาในช่วงบ่าย โล่หยิวชิวใช้ชื่อโล่เฟยเอ๋อนัดซูซีมู่
ที่จริงซูซีมู่รู้แล้วว่าเป็นแผนของโล่หยิวชิว แต่ก็ยังจะไป เพราะในใจลึกๆของเขายังคงแอบหวังเล็กน้อย ว่าในปากโล่หยิวชิวนั้น จะทำให้รู้เรื่องราวในช่วงนี้ของโล่เฟยเอ๋อ
สถานที่ที่พวกเขานัดนั้น เป็นร้านกาแฟกลางเมืองร้านหนึ่ง
ตอนซูซีมู่เดินเข้าร้านกาแฟ โล่หยิวชิวก็มาถึงก่อนแล้ว เธอใส่เดรสสั้นสีน้ำเงินสด ใบหน้าตกแต่งไปด้วยเครื่องสำอางจนสวยงาม
เมื่อเห็นซูซีมู่เดินเข้ามา โล่หยิวชิวก็ลุกยืน เหยียบบนรองเท้าส้นสูง เดินออกมารับเขา
ใบหน้าของคนที่มาหลังนั้น ไม่มีสีหน้าใดๆเกิดขึ้นจนถึงตอนโล่หยิวชิวห่างจากเขาเพียงแค่เมตรเดียว ซูซีมู่ถึงจะออกเสียงหยุดห้ามเธอ ” เธอออกห่างฉันหน่อย”
สายตาซูซีมู่เต็มไปด้วยความขยะแขยง เหมือนโล่หยิวชิวเป็นขยะที่น่ารังเกียจอะไรแบบนั้น
ทีแรกโล่หยิวชิวคิดว่ายืนสนิทสนมยืนข้างซูซีมู่ เมื่อได้รับสายตาขยะแขยงของซูซีมู่แล้ว สีหน้าแข็งทื่อจึงเกิดขึ้น แต่ไม่นานมากก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
“ซีมู่ คุณมาแล้วเหรอ” น้ำเสียงโล่หยิวชิวเต็มไปด้วยความพอใจ ในที่สุดเธอก็หาชื่อผู้ชายคนนี้เจอซะที
ซูซีมู่เหมือนไม่ฟังที่โล่หยิวชิวเรียกชื่อเขา และมองก็ยังไม่มองโล่หยิวชิวเลยสักนิด แล้วยังหาที่นั่งแล้วนั่งลงอีก
โล่หยิวชิวก็ไม่สนเช่นกัน เธอแอบมองไปทางด้านข้างซ้ายของซูซีมู่แป๊บเดียว แล้วเดินอ้อมไปด้วยท่าทางสง่า มานั่งลงตรงข้างซ้ายซูซีมู่
เธอคิดว่าซูซีมู่ไม่สังเกตอะไร กลับไม่รู้ว่าท่าทางของเธอได้ถูกซูซีมู่มองเห็นตั้งแต่แรกแล้ว ไม่สิ ควรบอกว่าการกระทำทั้งหมดของเธอถูกซูซีมู่ควบคุมไว้แล้วต่างหาก
“ซีมู่ คุณสั่งก่อนเลย” โล่หยิวชิวเอาเมนูอาหาร มาให้ซูซีมู่ด้วยสายตาลึกซึ้ง
ซูซีมู่ไม่รับเมนูอาหาร ได้แต่พูดเบาๆว่า “พูดมาสิ”
โล่หยิวชิวรู้ดีว่าซูซีมู่อยากให้เธอพูดเรื่องโล่เฟยเอ๋อ เพียงแต่ว่า เธอนั้นได้ใช้เรื่องโล่เฟยเอ๋อมาดึงดูดผู้ชายคนนี้ออกมาอย่างยากลำบาก เพื่อให้มีรูปที่สนิทสนมกับผู้ชายคนนี้ ก่อนที่ยังไม่ได้รูปนั้น จะให้ซูซีมู่สมหวังได้ไง
สายตาโล่หยิวชิวเผยความเจ้าเล่ห์ออกมา จากนั้นก็เอ่ยด้วยความยิ้มแย้ม ‘ซีมู่ ไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้ ฉันจะเล่าเรื่องที่คุณอยากรู้แน่นอน”
ซูซีมู่ไม่พูดอะไร ได้แต่ชำเลืองมองโล่หยิวชิวเบาๆ
โล่หยิวชิวเห็นซูซีมู่ไม่มีความขัดขืนใดๆ จึงยิ้มร่าเริงสั่งกาแฟให้ตัวเองและซูซีมู่คนละแก้ว
ซูซีมู่ไม่แตะแก้วกาแฟเลยสักนิด แต่เป็นโล่หยิวชิวคนเดียวที่ดื่มอย่างดีใจ เหมือนซูซีมู่มานั่งอยู่เป็นเพื่อนเธอดื่มซะงั้น
เมื่อดื่มกาแฟเสร็จ เธอวางแก้วอย่างช้าๆ ” ซีมู่ วันนี้ที่ฉันมาหาคุณ เพราะมีเรื่องเฟยเอ๋อของคุณมาบอก ”
จากสายตาที่มองโล่หยิวชิวด้วยความเย็นชาของซูซีมู่ เริ่มมีความเปลี่ยนแปลงขึ้นมา “พูดสิ”
โล่เฟยเอ๋อ ในสายตาของคุณมีแต่โล่เฟยเอ๋อ โล่หยิวชิวใช้มือที่อยู่ใต้โต๊ะจิกเข้าที่ฝ่ามือ แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับไม่เปลี่ยน
“ฉันมาเพื่อบอกคุณ ว่าคุณไม่ต้องคิดถึงเฟยเอ๋ออีก เพราะเฟยเอ๋อเธอมีการหมั้นหมายอยู่กับตัวแล้ว เธอไม่สามารถอยู่ด้วยกันกับคุณได้”
