บทที่155 ร่วมเรียงเคียงหมอน
หลังจากคุณท่านตอบกลับ โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกเสียใจในภายหลัง
พวกเขาอยู่ในห้องของซูซีมู่ด้วยกัน อย่างนั้นเธอก็ต้องนอนบนเตียงเดียวกันในห้องเดียวกันกับเขา
เธอและซูซีมู่นอนร่วมเตียงเดียวกัน…
โล่เฟยเอ๋อนั่งอยู่ที่สวนมองดูทิวทัศน์ยามกลางคืนด้วยความกลุ้มอกกลุ้มใจไม่อยากลุกขึ้นไปที่ห้องของซูซีมู่
แต่เธอไม่สามารถอยู่ในสวนได้ตลอดทั้งคืน
โล่เฟยเอ๋ออยู่ในสวนดิ้นรนอยู่เป็นเวลานาน ในที่สุดก็เข้าไปในห้อง
ซูซีมู่อาบน้ำเสร็จแล้วกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่หน้าต่างพอได้ยินเสียงเปิดประตู เขาก็หันกลับมามองแววหนึ่ง
พอสัมผัสได้ถึงสายตาของซูซีมู่ ม่านตาของโล่เฟยเอ๋อก็ลู่ลงดัวยความวุ่นวายสับสน หลังจากนั้นค่อย ๆ ปิดประตูอย่างเบามือ เบามือและเท้าแล้วค่อย ๆ เดินไปที่ห้องน้ำ
เธอยังไม่ทันถึงห้องน้ำ เสียงของซูซีมู่ก็ดังขึ้น
“เสื้อผ้าของเธออยู่บนเตียง”
โล่เฟยเอ๋ออึ้งไปสักพัก แล้วฝีเท้าก็หยุดลง
เธอหันไปมอง ปรากฏว่าบนเตียงมีชุดของผู้หญิงวางกองเป็นชั้น ๆ
คงจะเป็นคุณท่านที่สั่งให้คนรับใช้ช่วยเตรียมไว้ให้เธอ คุณท่านดูแลเธอดีจริง ๆ โล่เฟยเอ๋อสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหันกลับมาหยิบเสื้อผ้าบนเตียงแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ในตอนที่โล่เฟยเอ๋อเดินออกมาจากห้องน้ำ ซูซีมู่ก็ไม่ได้คุยโทรศัพท์แล้ว แต่นั่งเคาะแป้นพิมพ์อยู่บนโซฟาพร้อมกับอ่านเอกสาร
โล่เฟยเอ๋อมองซูซีมู่ที่กำลังยุ่งอยู่บนโซฟาแวบหนึ่ง ก่อนจะมองไปที่เตียง ลังเลอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็นั่งลงที่โซฟาอีกตัว
เธอไม่ได้ส่งเสียงรบกวนซูซีมู่ แค่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นดูไปด้วยพร้อมรอซูซีมู่ทำธุระให้เสร็จแล้วไปนอนที่เตียง หลังจากนั้นเธอจึงค่อยหลับที่โซฟา
แต่ซูซีมู่ดูเหมือนจะไม่มีแผนว่าจะนอนเช้า มองดูเอกสารในมือฉบับแล้วฉบับเล่า ในขณะเดียวกันก็เคาะโน๊ตบุ๊คไม่หยุด
โล่เฟยเอ๋อรอจนอ้าปากหาวแล้ว เขาก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะรีบนอน
ภายในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงซูซีมู่พลิกเอกสารและเสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังประสานกันดังเพลงขับกล่อม
หลังจากนั้นไม่นาน โล่เฟยเอ๋อที่ก็อยู่ในห้วงเพลงขับกล่อมนี้ก็หลับไปบนโซฟาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือของเธอ
แม้ว่าซูซีมู่จะพลิกดูเอกสาร แต่ความสนใจทั้งหมดของเขาก็อยู่ที่โล่เฟยเอ๋อ
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อหลับ เขาก็รู้ตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
จึงวางมือจากเอกสารทันที แล้วลุกขึ้นเดินมาตรงหน้าของโล่เฟยเอ๋อ
เขาดึงมือถือออกจากมือของโล่เฟยเอ๋อเบา ๆ แล้ววางไว้ที่โซฟา หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ อุ้มร่างของโล่เฟยเอ๋อขึ้นมาอย่างนุ่มนวลแล้วไปส่งที่เตียง
ซูซีมู่นั่งอยู่ข้างเตียง ก้มหน้าแล้วจ้องมองใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อ
ความรักความผูกพันเปี่ยมล้นอยู่ในดวงตา
ขนตายาวของเขาสั่นระริก นิ้วขาวเรียวยาวของเขาค่อย ๆ ลูบดวงตาที่หลับใหลอย่างไร้เดียงสาและไม่ระแวดระวังตัวของเธอ
มีแค่ตอนที่เธอหลับเท่านั้น เขาถึงสามารถเปิดเผยความรู้สึกของเขาอย่างไม่ปิดบังได้ เพราะเขารู้ดีว่าในใจเธอมีใครบางคนอยู่
ความเศร้าฉายผ่านดวงตาของซูซีมู่ เขาค่อย ๆ ก้มหน้าลงช้า ๆ แล้วกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากของโล่เฟยเอ๋อเบา ๆ
ริมฝีปากของเธออ่อนนุ่มและหอมหวาน เขาเคยลิ้มรสมาแล้วหนึ่งครั้ง ในตอนที่เขาแกล้งเป็นแฟนของเธอ เพื่อพิสูจน์ว่าพวกเขาเป็นแฟนกันจริง ๆ
แต่น่าเสียดายที่ครั้งนั้นเขาขี้ขลาดมองเธอเป็นแค่เพื่อน
ซูซีมู่อยากจะจูบโล่เฟยเอ๋ออย่างลึกซึ้ง แต่เขาก็ไม่กล้า
“อืม…”โล่เฟยเอ๋อที่กำลังหลับฝันก็ขยับเบา ๆ ซูซีมู่รีบผละออกจากริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว
ถึงโล่เฟยเอ๋อจะไม่ได้ตื่นขึ้นมา แต่ซูซีมู่ก็ไม่ได้จูบเธออีก
เพียงแค่มองใบหน้าที่หลับใหลของเธอ ดวงตาที่หลุบลงเต็มไปด้วยความรักที่ลึกซึ้ง…
โล่เฟยเอ๋อลืมตาขึ้น ก็พบใบหน้าของซูซีมู่ฉายอยู่ในม่านตา
ใบหน้าของซูซีมู่? เธอกำลังฝัน?
โล่เฟยเอ๋อหลับตาและลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็เห็นใบหน้าของซูซีมู่ยังคงอยู่ใกล้ ๆ
ไม่ ไม่ใช่ความฝัน
เธอกับซูซีมู่นอนด้วยกันแล้ว?
พอดูจากสถานการณ์ตรงหน้า ลูกตาของโล่เฟยเอ๋อก็แทบจะหล่นอยู่บนพื้น
เมื่อคืนเธอนอนดูมือถืออยู่บนโซฟา หลังจากนั้นดูมือถือจนหลับไป แล้วเธอจะวิ่งขึ้นมาบนเตียงได้อย่างไร?
ซูซีมู่พาเธอมาส่งที่บนเตียง?
แต่ซูซีมู่รังเกียจที่เธอเข้าใกล้ไม่ใช่หรอ? แล้วจะนอนร่วมเตียงเดียวกับเธอได้อย่างไร?
หรือจะเป็นเธอที่นอนฝันแล้วปีนขึ้นมาบนเตียงของซูซีมู่?
โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันหาคำตอบ ซูซีมู่ก็ลืมตาขึ้น ไม่เพียงลืมตา สายตายังจ้องโล่เฟยเอ๋ออีกด้วย ดวงตาที่เหมือนน้ำในทะเลสาบที่เยียบเย็นและลึกล้ำ มองไม่เห็นก้นบึ้ง มีท่าทางสะลึมสะลือสับสนเพราะถูกรบกวนจนทำให้ตื่นในยามเช้า
โล่เฟยเอ๋ออึ้งไปชั่วขณะ แล้วพอนึกได้ว่าตอนเองนอนอยู่บนเตียงเดียวกับซูซีมู่ หูของเธอก็ร้อนผ่าว “คือว่า…ฉันกับคุณ…”
โล่เฟยเอ๋อกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เรียบเรียงออกมาเป็นประโยคไม่ได้
ซูซีมู่จึงเอ่ยเรียบ ๆ ว่า “เมื่อคืนคุณปู่มาแล้ว”
ถึงแม้ว่าซูซีมู่จะพูดแค่หกคำ แต่โล่เฟยเอ๋อกลับ เข้าใจในความหมายของเขา
เขากำลังบอกว่า เพราะเมื่อคืนคุณปู่มา ดังนั้นเขาต้องอุ้มเธอขึ้นมานอนบนเตียง
เพียงแต่มีบางจุดที่ไม่ถูกต้องหรือเปล่า? โล่เฟยเอ๋อรู้สึกว่าเธอพลาดอะไรไปรึเปล่า ในตอนที่โล่เฟยเอ๋อก้มหน้า เสียงของซูซีมู่ก็ดังขึ้น “เธอ…”
“ฉันทำไมหรอ?” โล่เฟยเอ๋อรีบถามกลับ
ซูซีมู่ชี้ไปที่เสื้อผ้าของเขาและพูดว่า “ทับเสื้อผ้าฉันอยู่”
โล่เฟยเอ๋อมองไปทางที่ซูซีมู่ชี้ แล้วเธอก็เห็นว่าแขนของเธอกำลังทับชายเสื้อชุดนอนของซูซีมู่ไว้
ใบหน้าของเธอแดงก่ำทันที จากนั้นเธอก็ยกแขนขึ้นด้วยความตื่นตระหนก “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ซูซีมู่ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นดึงชายเสื้อชุดนอนกลับไป เขาดึงผ้าห่มออกและลุกขึ้นและเข้าไปในห้องน้ำ
ถือโอกาสตอนที่ซูซีมู่เข้าไปในห้องน้ำ โล่เฟยเอ๋อก็รีบกระโดดลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว แล้วหยิบชุดของตอนเองขึ้นมาและเข้าไปเปลี่ยนในห้องแต่งตัว
ตอนเธอเปลี่ยนชุดเสร็จ ซูซีโม่ก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี ทั้งสองคนเดินผ่านกัน คนหนึ่งเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนอีกคนเข้าไปในห้องแต่งตัว
สุดท้ายทั้งสองคนก็เดินเคียงคู่กันออกมาจากห้อง แม้ว่าพวกเขาจะไม่พูด แต่พวกเขาก็อยู่ใกล้ชิดกันมากพอในสายตาของคนนอก
“ทั้งสองคนตัดใจออกมาได้แล้ว?” คุณท่านมองไปที่คนสองคนที่เดินจับมือกันมาจากนะยะไกลแล้วยิ้ม
ซูซีมู่ไม่พูด แต่โล่เฟยเอ๋อหน้าแดงและร้องทักทายว่า “คุณปู่”
“มาเฟยเอ๋อ ทานอาหารเช้ากัน” คุณท่านไม่สนใจซูซีมู่ แล้วตรงเข้าไปทักทายโล่เฟยเอ๋อ
ซูซีมู่เอ่ยอย่างเรียบ ๆ “ผมมีธุระ พวกเราไม่ทานอาหารเช้าแล้ว”
“ธุระอะไร? แม้แต่อาหารเช้าก็รอไม่ได้” คุณท่านเลิกคิ้ว
ซูซีมู่เอ่ยขึ้นมาลอย ๆ สองคำ “ประชุม”
เมื่อได้ยินซูซีมู่บอกว่ามีการประชุม คุณท่านก็ไม่ได้ยื้อให้อยู่ต่อ “ในเมื่อมีประชุม พวกเธอก็ไปเถอะ ถ้าสะดอกก็พอเฟยเอ๋อไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมที่ทำงานด้วยล่ะ
ซูซีมู่ไม่ได้บอกว่าดีหรือไม่ดี ก็หันหลังเดินออกไป
โล่เฟยเอ๋อจึงรีบบอกลาคุณท่านแล้ววิ่งเหยาะ ๆ ตามซูซีมู่ไป
