บทที่ 171 ถูกซูซีมู่กอดเข้าให้ทั้งคืน
รอจนตอนที่โล่เฟยเอ๋อออกมา ในมือมีผ้าขนหนูเพิ่มขึ้นมาหนึ่งผืน
โล่เฟยเอ๋อใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้าเช็ดมือให้ซูซีมู่ หลังจากที่เช็ดเสร็จ เพื่อให้ซูซีมู่ได้นอนหลับสบาย เธอเอื้อมมือไปช่วยถอดแจ็คเก็ตออกให้เขา
ส่วนกางเกง โล่เฟยเอ๋อไม่ได้คิดที่จะช่วยซูซีมู่ถอดอยู่แล้ว แต่เพื่อที่จะทำให้ซูซีมู่รู้สึกสบายเนื้อสบายตัวยิ่งขึ้นไปอีก เธอตัดสินใจที่จะช่วยเขาปลดเข็มขัดหนังที่เอวออก
ถึงโล่เฟยเอ๋อจะไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนที่เธอช่วยซูซีมู่ปลดเข็มขัดออก หน้าเธอกลับแดงฉ่าขึ้นมาเป็นลูกตำลึงอย่างช่วยไม่ได้
ผลก็คือ ไม่ง่ายเลยกว่าที่เธอจะปลดหัวเข็มขัดออกมาได้ ไหนจะดึงออกมาจากกางเกงอีก โล่เฟยเอ๋อสูดหายใจเข้าลึก ตอนที่กำลังเตรียมลุกขึ้น ทันใดนั้นเองก็มีมือใหญ่ๆพุ่งเข้ามาตะครุบมือของเธอไว้
เธอรีบหันไปมองด้วยความตกใจ ซูซีมู่กำลังจ้องมาที่เธอตาเขม็ง
“เอ่อคือ……ฉันกลัวว่านายจะนอนไม่ค่อยสบาย……ก็เลย……ก็เลยช่วยนายปลด…….” โล่เฟยเอ๋อกลัวจนลิ้นพันกันไปหมด
ซูซีมู่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ใช้แรงกระชากข้อมือน้อยๆของเธอ
โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันได้มีปฏิริยาตอบกลับ ก็ถูกกระชากขึ้นไปบนตัวของซูซีมู่
วินาทีต่อมา ซูซีมู่ใช้แขนที่เต็มไปด้วยพละกำลังโอบเอวเธอไว้ ก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามาล็อคไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่นหนา
ร่างของโล่เฟยเอ๋อแนบชิดสนิทไปกับหน้าอกของซูซีมู่ และดูเหมือนว่าเขายังไม่พอใจยังไงอย่างนั้น เขาใช้มือรัดร่างบางของเธอให้แน่นขึ้นไปอีก เหมือนกับอยากจะให้เธอสิงเข้าไปในตัวเขาได้เลยก็ยิ่งดี
โล่เฟยเอ๋อรู้สึกเพียงแต่ร่างกายของตัวเองกำลังจะขาดเป็นท่อนๆ เจ็บจนแทบขาดใจ
“ซูซีมู่ นายรีบปล่อยฉันออกเดี๋ยวนี้เลยนะ…..” เธอตะโกนร้อง พลางใช้มือทุบซูซีมู่ กะให้เขาตื่นขึ้นมาให้ได้
น่าเสียดายที่โล่เฟยเอ๋อต้องสิ้นเปลืองแรง เพราะไม่ว่ายังไงก็เรียกซูซีมู่ให้ตื่นไม่ได้อยู่ดี
โล่เฟยเอ๋อออกแรงทุบจนเหนื่อย สุ้ดท้ายก็ต้องยอมให้ซูซีมู่นอนกอดแต่โดยดี
แต่เดิมโล่เฟยเอ๋อคิดว่า ซูซีมู่กอดเธอ ยังไงก็กอดได้ไม่นาน เดี๋ยวก็ปล่อย แต่ผลก็คือเธอรอจนผล็อยหลับไป ซูซีมู่เองก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออก
ถึงตอนที่ซูซีมู่ตื่นขึ้นมา พร้อมอาการปวดหัว
เขาจ้องมองเพดานสีขาวสะอาดอย่างเลื่อนลอยอยู่สองสามวิ ก่อนจะพบว่าบนร่างของตัวเองมีอะไรบางอย่างทับอยู่
เขาก้มหน้ามอง ก็พบร่างของโล่เฟยเอ๋ออยู่บนร่างของเขา แถมยังกำลังนอนหลับปุ๋ยอีกต่างหาก
แถมมือทั้งสองข้างของเขา ก็โอบเอวเธอไว้แนบแน่นสนิท……
ด้วยท่าที่ใกล้ชิดชวนหวั่นไหวขนาดนี้ ทำให้ซูซีมู่เองชะงักไปชั่วครู่ ถึงจะดึงสติกลับมาได้
หัวคิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน จากนั้นก็คิดได้ว่าเมื่อวานลู่ยู่กับเหซิงโม่ โทรศัพท์เรียกให้เขาไปที่คลับดี้เหา จากนั้นลู่ยู่กับเหซิงโม่ก็ร่วมมือกันบังคับให้เขาดื่มเหล้า
พอถึงเวลานัดกับโจวเฉิง เขาก็เตรียมตัวออกจากที่นั่น ก็ยังคงเป็นลู่ยู่กับเหซิงโม่นั่นแหละที่ส่งเขาออกจากประตูคลับดี้เหา
แต่ทำไมเฟยเอ๋อถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ซูซีมู่ก้มหน้ามองคนที่อยู่ในอ้อมกอด
ใช่ล่ะ เขาโทรหาเธอนี่นา จากนั้นก็สั่งให้โจวเฉิงไปรับเธอ ค่อยกลับมารับเขาที่คลับดี้เหา
จากนั้นก็คือ เขาน่าจะดื่มจนเมา พวกเขาก็เลยพาเขามาที่นี่ล่ะมั้ง
ถึงจะดื่มจนเมาหนัก แถมยังปวดหัวไม่ไหว แต่ครั้งนี้ซูซีมู่กลับมีความสุขอย่างมาก เพราะว่าหลังจากที่เมาแล้วตื่นมา ก็เจอกับคนที่รักในอ้อมกอดตัวเอง
เขาจ้องโล่เฟยเอ๋อที่อยู่ในอ้อมกอดตาไม่กระพริบ อยากที่จะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ตลอดกาล
แต่อย่างไรก็ตาม ความจริงกลับไม่ใช่อย่างนั้น
ผ่านไปไม่นาน ก็มีเสียงกดออดดังมาจากข้างนอก
เสียงออดประตูทำให้โล่เฟยเอ๋อที่อยู่ในอ้อมกอดเขาขมวดคิ้วแน่น ดูท่าคงกำลังจะตื่นขึ้นมาเร็วๆนี้อย่างแน่นอน
ซูซีมู่สบถก่นด่าในใจ ก่อนจะขยับร่างของโล่เฟยเอ๋อวางบนเตียงอย่างเบามือเบาเท้า
จากนั้นก็ลงจากเตียง ค่อยๆย่องฝีเท้าออกจากห้อง ไปเปิดประตู
เปิดประตูออก ก็พบโจวเฉิงยืนอยู่ข้างนอก สีหน้าของซูซีมู่ เพียงแค่ชั่วพริบตาก็เปลี่ยนกลับเป็นน้ำแข็ง
โจวเฉิงที่คาดไม่ถึงว่าตัวเองจะเป็นคนทำลายเช้าอันสดใสของซูซีมู่ กล่าวทักทายยามเช้ากับซูซีมู่อย่างนอบน้อม “ประธานซู อรุณสวัสดิ์ครับ”
ซูซีมู่กวาดตามองเขาอย่างเย็นชา จากนั้นก็หมุนตัวเดินไปนั่งลงบนโซฟาของห้องนั่งเล่นเล็กๆ
ตอนนี้เอง โจวเฉิงถึงเพิ่งจะรู้ตัว ว่าตัวเองคงไปทำอะไรบางอย่างให้ประธานซูของตัวเองโกรธเข้าให้แล้ว
เขามาเช้าขนาดนี้ก็เพื่อที่จะเอาเสื้อผ้าและอาหารมาส่งให้ประธานซูกับคุณนาย ประธานซูโกรธอะไรของเขานะ
เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมถึงไม่เห็นคุณนายเลยล่ะ
หรือว่า……โจวเฉิงกวาดตามองไปทางห้อง ก่อนจะเริ่มรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
เหมือนกับว่า เขาจะมารบกวนประธานซูกับคุณนายเข้าให้ซะแล้ว……
โจวเฉิงถูจมูกตัวเองเบาๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี พูดออกไป “ประธานซู นี่คืออาหารเช้าและเสื้อผ้สของท่านกับคุณนายครับ”
ซูซีมู่นั่งหลับตา พิงหลังลงกับโซฟา ไม่พูดอะไร
ซูซีมู่ไม่ได้สั่ง โจวเฉิงเองก็ไม่กล้าขยับแม้แต่ปลายนิ้ว ทำได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ
ผ่านไปไม่กี่นาที ห้องที่อยู่ติดๆกันก็มีเสียงเบาๆดังขึ้น ซูซีมู่ที่หลับตาอยู่ชั่วพริบตาก็รีบเบิกตาขึ้นโพลง
เขากระโดดโหยงลุกขึ้นยืนจากโซฟา จากนั้นก็รีบเดินไปทางห้องอาบน้ำ พลางพูด “เสื้อผ้าวางไว้ที่โซฟา อาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะน้ำชา”
“รับทราบครับ” โจวเฉิงพยักหน้ารับ ทำตามคำสั่งซูซีมู่ วางอาหารเช้าและเสื้อผ้าไว้อย่างเรียบร้อย
โล่เฟยเอ๋อตื่นนอน หลังจากที่ซูซีมู่ออกไปได้ไม่นานนัก
ปฏิกิริยาแรกหลังจากที่เธอลืมตาขึ้นมาก็คือ เธอยังคงถูกซูซีมู่กอดอยู่
พอคิดมาถึงตรงนี้ ใจเธอก็เต้นแรงขึ้นมา ก่อนจะกระโดดโหยงขึ้นมานั่งบนเตียง
แต่บนเตียงกลับไม่มีซูซีมู่ ในห้องก็ไม่มีซูซีมู่ มีเสียงคนพูดคุยเบาๆดังมาจากข้างนอก
นั่นแสดงว่าซูซีมู่ตื่นแล้ว งั้นเขาก็ต้องเห็นเธอนอนอยู่บนตัวเขาน่ะสิ
โล่เฟยเอ๋อรู้สึกเพียงแต่ทั่วทั้งท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำมืด ทำไมเธอถึงผล็อยหลับไปล่ะ ทำไมเธอถึงผล็อยหลับไปได้กันเนี่ย
ทำยังไงตอนนี้ ซูซีมู่คงไม่ได้คิดว่าเธอตั้งใจนอนในอ้อมกอดเข้าหรอกใช่ไหม
ยังไงเขาก็ไม่ได้ชอบเธอ ตอนนี้คงจะไม่ได้เกลียดเธอมากกว่าเดิมหรอกใช่ไหม
โล่เฟยเอ๋อกุมหน้าตัวเอง อดที่จะโมโหตัวเองไม่ได้
แน่นอนว่า เธอจะแอบอยู่ในห้องไม่ออกไปไหนไม่ได้！
โล่เฟยเอ๋อนั่งทำใจอยู่บนเตียงสักพัก ก่อนจะเลิกผ้าห่มออก ลุกลงจากเตียง
เธอจัดเสื้อผ้าตัวเองให้ดูเข้าที่เข้าทาง จากนั้นก็ค่อยๆย่องไปเปิดประตู ใช้สายตาสำรวจห้องข้างนอก ก่อนจะพบโจวเฉิงยืนอยู่ข้างหน้าโซฟา แต่กลับไม่เห็นซูซีมู่อยู่ เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาเบาๆ
ก่อนจะเปิดประตูออกกว้าง เดินออกจากห้อง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
โจวเฉิงได้ยินเสียงมาแต่ไกล ก็รีบหันไปมอง “คุณนาย อรุณสวัสดิ์ครับ”
“คุณโจว มาแต่เช้าเลยนะ” โล่เฟยเอ๋อตอบกลับอย่างมีพิรุธ
โจวเฉิงตอบกลับด้วยท่าทางจริงจัง “ผมเอาอาหารเช้ากับเสื้อผ้ามาให้ประธานซูกับคุณนายครับ”
“หา…….ขอบคุณนะ” โล่เฟยเอ๋อชะงักไป ก่อนจะพูดขอบคุณคำหนึ่ง
“นี่เป็นหน้าที่ของผม” น้ำเสียงของโจวเฉิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะชี้ไปทางห้องอาบน้ำพลางพูด “ประธานซู เข้าไปห้องอาบน้ำน่ะครับ”
ได้ยินคำพูดของโจวเฉิง โล่เฟยเอ๋อก็เผลอหลุดปากร้อง “เห้ย！” ออกมา
ทำไมอยู่ๆ ฉันก็คิดไปถึงบนตัวของซูซีมู่ได้ล่ะเนี่ย
โจวเฉิงคิดว่าโล่เฟยเอ๋อเป็นอะไรหรือเปล่า ก็รีบถามขึ้นมา “คุณนาย เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร” โล่เฟยเอ๋อตอบกลับพร้อมฉีกยิ้ม
โจวเฉิงคงคิดว่าปฏิกิริยาตอบกลับของโล่เฟยเอ๋อดูแปลกๆ เขาก็เลยจ้องโล่เฟยเอ๋ออยู่สองสามวิ ก่อนจะส่งเสียง “อืม” ตอบกลับหนึ่งคำ
โล่เฟยเอ๋อถอนหายใจออกเงียบๆ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง “มีเสื้อผ้าของฉันไหม”
“มีครับ อยู่ในถุงสีชมพูสองใบ” โจวเฉิงตอบ
“อืม งั้นฉันไปเปลี่ยน……” โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันได้พูดจบ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
