บทที่ 173 ซูซีมู่ระเบิดอารมณ์ใส่โล่เฟยเอ๋อ
ระหว่างที่ลิฟต์เคลื่อนตัวลง สายตาของซูซีมู่จับจ้องอยู่ที่ข้างหน้าตลอด ไม่หันไปมองโล่เฟยเอ๋อเลยสักเล็กน้อย
ส่วนโล่เฟยเอ๋อ เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องถุงช้อปปิ้ง ก็เลยไม่ได้รับรู้ถึงความผิดปกติของเขา
จนมาถึงข้างล่าง ณ ลานจอดรถของโรงแรม โล่เฟยเอ๋อเห็นโจวเฉิงที่ยืนอยู่ข้างๆรถ ก็รีบเดินเข้าไปทักทาย “คุณโจว”
เห็นโล่เฟยเอ๋อเดินเข้าไปหาโจวเฉิง ซูซีมู่ก็ชะงักฝีเท้าลง
นี่เธอรอแทบไม่ไหวที่จะถามโจวเฉิงเรื่องเสื้อตัวนั้นขนาดนี้เลยหรอ……สายตาของซูซีมู่ แฝงไปด้วยความประหลาดใจ
“ครับ คุณนาย” โจวเฉิงพยักหน้ารับด้วยความเคารพ
โล่เฟยเอ๋อมองไปทางซูซีมู่ที่ยืนนิ่ง ก่อนจะถามออกไปด้วยเสียงเบาๆ “คุณโจว เมื่อคืนคุณเห็นถุงช้อปปิ้งของฉันบ้างไหม”
ได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูดว่าถุงช้อปปิ้ง โจวเฉิงก็มองไปทางซูซีมู่แวบหนึ่ง
แต่ซูซีมู่กลับทำท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร เดินตรงเข้ามา ผ่านพวกเขาทั้งสองคนขึ้นรถไป
โจวเฉิงใช้นิ้วถูจมูกเล็กน้อย ก่อนจะตอบ “ใช่ถุงช้อปปิ้งสีดำจากช็อปเวอร์ซาเชรึเปล่าครับ”
“อ้ะ……” พอได้ยินโจวเฉิงพูดถึงถุงช้อปปิ้งซะละเอียดขนาดนี้ โล่เฟยเอ๋อก็อดที่จะส่งเสียงตกใจออกมาไม่ได้
ก่อนจะรู้ตัวว่าปฏิกิริยาตอบกลับของตัวเองเยอะเกินไป ก็รีบหัวเราะเสียงดังกลบเกลื่อน พลางพูด “ในถุงนั้นมีของนิดหน่อยน่ะ เฮอะๆ คุณโจวเห็นบ้างไหม”
“เห็นครับ รอผมสักครู่” โจวเฉิงพยักหน้า จากนั้นก็หมุนตัวไปเปิดประตูหน้ารถ หยิบถุงช้อปปิ้งออกมา “คุณนายลองดู ว่าใช่ถุงนี้ไหมครับ”
“อันนี้แหละ อันนี้แหละ” โล่เฟยเอ๋ฮเห็นถุงช้อปปิ้งในมือโจวเฉิง ก็รีบยิ้มแป้น นัยน์ตาสีดำเปล่งประกายขึ้นมาในทันที
ซูซีมู่ที่นั่งอยู่ในรถ สายตาเห็นภาพตรงหน้า นิ้วมือกำเข้าหากันแน่น พยายามข่มใจตัวเองไม่ให้พุ่งออกไปจากรถและคว้าถุงในมือของโล่เฟยเอ๋อโยนทิ้ง
โล่เฟยเอ๋อรับถุงมาจากมือโจวเฉิง แถมยังเปิดดูข้างในอย่างระมัดระวังอีก ก่อนจะใช้มือข้างที่ซูซีมู่มองไม่เห็นหนีบขึ้นรถไป
ซูซีมู่ด้วยความคับแค้นใจที่แน่นอยู่เต็มอกจนใกล้จะปะทุ เพราะกังวลว่าตัวเองจะระเบิดอารมณ์ออกมา เขาตัดสินใจกดปุ่มเปิดกระจกรถ ให้ลมเย็นได้เข้ามาปะทะที่ร่างกายตัวเอง กะจะให้มันค่อยๆพัดพาความโกรธของตัวเองไป
โล่เฟยเอ๋อเห็นซูซีมู่เปิดกระจกรถรับลมอยู่นานสองนาน ก็กลัวว่าเขาจะตากลมจนเป็นหวัดเอา เลยอยากจะโน้มน้าวซูซีมู่ให้ปิดกระจกรถ
“อากาศเย็นแบบนี้ ตากลมนานๆ เดี๋ยวจะเป็นหวัด……” โล่เฟยเอ๋อพูดยังไม่ทันจบประโยค ซูซีมู่ก็แทรกขึ้นมา
“เรื่องของฉันเธอไม่ต้องยุ่ง” น้ำเสียงของซูซีมู่แฝงไปด้วยความโกรธและโมโหร้าย
แต่ไหนแต่ไรซูซีมู่ไม่เคยโมโหใส่เธอมาก่อน แม้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะหยุดชะงักไปก่อนหน้านี้ แต่มันก็เป็นแค่สงครามประสาทเท่านั้น และถึงแม้ว่าก่อนหน้า พวกเขาสองคนจะเข้ากันได้ดีมากก็ตาม แต่นี่อยู่ๆซูซีมู่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันแบบนี้ ทำเอาโล่เฟยเอ๋ออึ้งไปเลยเหมือนกัน
ปลายนิ้วของโล่เฟยเอ๋อเริ่มสั่นเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงเบามากๆว่า “ขอโทษ” ออกไปหนึ่งคำ
ได้ยินโลเฟยเอ๋อพูดคำว่าขอโทษออกมา ซูซีมู่ก็รู้ได้ในทันที ว่าเป็นเพราะคำพูดของเขาที่ทำให้เธอเศร้า
เขาขยับริมฝีปากเล็กน้อย อยากที่จะพูดให้อ่อนโยนลง แต่เพราะความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจ ก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แต่ล็อคคอตัวเองให้มองข้างนอกหน้าต่างรถ
โจวเฉิงที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ได้ยินการทะเลาะที่จับต้นชนปลายไม่ถูกของท่านประธานของเขาเองกับคุณนาย ก็รู้สึกเหมือนกับว่าสมองตัวเองถูกประตูสองฝั่งประกบเข้าหากันจนบี้แบน
เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าการถกเถียงเมื่อครู่ของประธานซูกับคุณนายมาได้ยังไงกัน หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่เขาว่ากัน คู่รักสมัยนี้มักจะทะเลาะกันเพียงเพราะปัญหาที่เล็กเท่าขนนก
แน่นอนว่าโจวเฉิงไม่กล้าที่จะข้ามเส้น สถานการณ์แบบนี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ว่าใครกล้าข้ามเส้นเข้าไป มีแต่ตายกับตายเท่านั้น！
ตลอดทั้งทางที่ไปสนามบิน บรรยากาศในรถแปลกพิกลซะจนทนไม่ได้
หลังจากที่ถึงสนามบิน โจวเฉิงทำหน้าที่เช็คอินโหลดกระเป๋าเรียบร้อย ก็เดินไปส่งโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่ที่ห้องรับรองรอขึ้นเครื่อง ก่อนจะใช้ข้ออ้างว่าต้องไปเข้าห้องน้ำ เพื่อจะหนีบรรยากาศแปลกๆที่เกิดขึ้น
จนกระทั่งตอนที่สนามบินประกาศให้ขึ้นเครื่องได้ โจวเฉิงถึงกลับมาต่อแถวรอขึ้นเครื่อง
โจวเฉิงเพื่อที่ช่วยสมานความรู้สึกให้ซูซีมู่กับโล่เฟยเอ๋อ เขาตั้งใจเลือกที่นั่งติดกันให้พวกเขา
แต่ในความคิดของโล่เฟยเอ๋อ ก่อนหน้าที่อยู่บนรถ เธอเป็นคนทำให้ซูซีมู่โกรธ การที่เธอมานั่งติดกับซูซีมู่แบบนี้ มีแต่จะทำให้เขาไม่มีความสุขมากกว่าเดิม
โล่เฟยเอ๋อคิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าตัวเองควรไปขอแลกที่นั่งกับโจวเฉิงน่าจะดีกว่า
โจวเฉิงมองโล่เฟยเอ๋อที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองด้วยความสงสัย “คุณนาย มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“คุณโจว พวกเรามาแลกที่นั่งกันเถอะ” โล่เฟยเอ๋อพูดด้วยเสียงราบเรียบ
“เปลี่ยนที่นั่งหรอครับ” โจวเฉิงมองไปทางที่นั่งที่ซูซีมู่นั่งอยู่ ก่อนจะปะทะเข้ากับสายตาที่ไม่แยแสและแฝงไปด้วยการเตือนของซูซีมู่เต็มๆ
เขารวบรวมความคิด ก่อนที่จะพูด “คุณนายครับ เอ่อ……คือผมเปลี่ยนที่กับคุณนายไม่ได้หรอก”
“ทำไมไม่ได้ล่ะ” โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วพลางถามกลับ
ก็เพราะว่าถ้าผมสลับที่นั่งกับคุณนายขึ้นมาล่ะก็ ประธานซูคงจะไม่ยอมให้ผมได้ใช้ชีวิตที่เหลือดีๆน่ะสิ
แน่นอนว่าโจวเฉิงไม่สามารถพูดคำพูดพวกนี้ออกไปให้โล่เฟยเอ๋อฟังได้ เขาพูดโน้มน้าว “คุณนาย กลับที่นั่งเถอะครับ เครื่องบินใกล้จะออกแล้ว”
โจวเฉิงไม่ยอมสลับที่นั่ง โล่เฟยเอ๋อหมดหนทาง ก็ทำได้แต่เดินกลับไปนั่งข้างๆซูซีมู่เหมือนเดิม
ติดเพียงแค่กังวลว่า จะทำให้ซูซีมู่หงุดหงิด โล่เฟยเอ๋อเลยพยายามที่จะไม่ส่งเสียงออกไปรบกวนซูซีมู่แม้แต่นิดเดียว
ทั่วทั้งเครื่องบินเงียบมาก บวกกับเมื่อคืนที่โล่เฟยเอ๋อถูกซูซีมู่กอดอย่างแนบแน่น ดึกมากกว่าจะผล็อยหลับได้ ดังนั้น ผ่านไปไม่นาน เธอก็พิงพนักเก้าอี้หลับไป
ตั้งแต่ขึ้นเครื่อง ซูซีมู่ที่ไม่ยอมหันมามองโล่เฟยเอ๋อเลยแม้แต่น้อย พอถึงตอนนี้ เขาก็หมุนสายตากลับมา
เธอต้องเสียใจมากเลยสินะ……ถึงกับไม่อยากที่จะนั่งข้างๆเขา
ซูซีมู่จ้องมองใบหน้าที่กำลังหลับปุ๋ยของโล่เฟยเอ๋ออยู่สักพัก ก่อนจะกวักมือเรียกแอร์โฮสเตสที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น
แอร์โฮสเตสเดินเข้ามา เอ่ยปากถามอย่างสุภาพนอบน้อม “คุณผู้ชาย……”
เธอยังไม่ทันพูดจบ ซูซีมู่ก็ส่งเสียง “ชู่” ออกมาเบาๆพลางชี้ไปที่โล่เฟยเอ๋อที่กำลังหลับ
แอร์โฮสเตสชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้ตัวว่าหนุ่มหล่อหน้าตาดีคนนี้ กลัวว่าเธอจะส่งเสียงดังทำให้คนข้างๆเขาตื่น
“คุณผู้ชาย ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ” แอร์โฮสเตสสาวถามด้วยเสียงที่เบาลง
เห็นแอร์โฮสเตสสาวรู้หน้าที่ตัวเอง ซูซีมู่เองก็ตอบกลับเบาๆอย่างมีมารยาท “รบกวนคุณเอาผ้าห่มให้ผมหนึ่งผืน”
“รับทราบค่ะ” แอร์โฮสเตสพยักหน้ายิ้มน้อยๆก่อนจะเดินไป
ผ่านไปไม่นาน แอร์โฮสเตสสาวก็เดินกลับมา พร้อมผ้าห่มหนึ่งผืนในมือ
ซูซีมู่ยื่นมือออกไปรับผ้าห่มจากมือแอร์โฮสเตส ก่อนจะคลุมตัวให้โล่เฟยเอ๋ออย่างเบาไม้เบามือ
จริงๆแล้วเขาไม่อยากที่จะระเบิดอารมณ์ใส่โล่เฟยเอ๋อเลยสักนิด แต่เขากลับทนไม่ไหว…..
ระเบิดอารมณ์ใส่เธอซะงั้น เธอก็เลยไม่มีความสุข เขาเองก็พลอยไม่มีความสุขไปด้วย
ถ้าเขาไม่ได้ระเบิดอารมณ์ใส่เธอล่ะ แต่เขาอาจจะไม่มีความสุขเพราะความอัดอั้น แต่เธอก็จะมีความสุขมากนี่นา
ระหว่างเขากับเธอ หากมีเพียงคนเดียวที่มีความสุขได้ล่ะก็ เขาก็จะขอยอมเป็นอีกคนที่ไม่มีความสุขแทน
ครั้งนี้เป็นความผิดของเขาจริงๆ……แล้วเขาควรจะขอโทษเธอยังไงกันล่ะเนี่ย
ทำได้แต่ถอนหายใจเบาๆในใจ ความกังวลจางๆปรากฏขึ้นที่ระหว่างคิ้วของซูซีมู่
