บทที่ 179 ซูซีมู่ได้รับบาดเจ็บ
สุดท้ายโล่เฟยเอ๋อก็ไม่ได้ออกไปจากห้อง นั่งพิงประตูอยู่ข้างใน อย่างเชื่อฟังคำสั่ง พลางคอยฟังเสียงจากข้างนอก
เสียงจากข้างนอกดูวุ่นวายอลหม่านมาก มีทั้งเสียงกรีดร้อง มีทั้งเสียงต่อยตี แถวยังมีเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดอีก……
และทุกครั้งที่โล่เฟยเอ๋อได้ยินเสียงจากข้างนอก ในใจก็กังวลไปหมด เธอกลัวมากจริงๆว่า หนึ่งในนั้นจะเป็นเสียงของซูซีมู่
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงอึกทึกครึกโครมจากด้านนอกก็ค่อยๆเงียบลง จนสุดท้ายก็กลายเป็นเงียบสนิท
ไม่มีเสียงแล้ว ตีกันเสร็จแล้วใช่มั้ย
ซูซีมู่จะเป็นไงบ้างเนี่ย โล่เฟยเอ๋อไม่คิดอะไรสักนิด ก่อนจะผลักประตูให้เปิด รีบพุ่งตัวออกไป ภาพที่เธอเห็นตรงหน้าก็คือสภาพห้องที่รกเสียหาย ราวกับมีพายุเฮอร์ริเคนมาถล่ม
เศษแก้วแตกกระจาย เฟอร์นิเจอร์ของตกแต่งที่หล่นระเนระนาด แถมยังมีบอดี้การ์ดพวกนั้นของคุณชายหวังนอนแน่นิ่งไม่ได้สติอยู่ที่พื้น
ส่วนตัวการอย่างคุณชายหวังกำลังนั่งตัวสั่นหงกๆเป็นเจ้าเข้าอยู่บนเก้าอี้ และซูซีมู่ยืนอยู่ต่อหน้าเขา
โล่เฟยเอ๋อใช้สายตาตรวจดูตามร่างกายของซูซีมู่ เสื้อสูทที่อยู่บนตัวเขาถูกถอดออก บนเสื้อเชิ้ตสีขาวมีคราบเลือดติดเป็นหย่อมๆ
คราบเลือดอย่างงั้นหรอ!? หรือว่าเขาได้รับบาดเจ็บ วินาทีต่อมา โล่เฟยก็เอ๋อรีบวิ่งอย่างสุดชีวิตไปหาซูซีมู่
ซูซีมู่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ทันทีที่หันหลังมอง ก็เจอเข้ากับโล่เฟยเอ๋อที่หน้าตาตื่นตระหนก
“ฉันไม่ได้บอกหรือไง ว่าให้เธอรออยู่ข้างใน”
เธอไม่ได้ตอบคำถามของซูซีมู่ แต่กลับถามว่า “นายบาดเจ็บตรงไหน”
“ฉันไม่เป็นอะไร” ซูซีมู่ตอบ
โล่เฟยเอ๋อไม่เชื่อคำพูดของเขา พลางรีบยื่นมือไปคลำตามตัวซูซีมู่ คลำหน้าคลำหลัง ไม่เว้นแม้แต่ที่เดียว
สัมผัสจากโล่เฟยเอ๋อ ทำให้ร่างกายของซูซีมู่เกร็งขึ้นมา เขาหยุดหายใจไปชั่วขณะ ก่อนจะหมุนตัวมา กำลังเตรียมที่จะหยุดโล่เฟยเอ๋อไว้ แต่อยู่ๆนัยย์ตาของเขาชะงักไป
โล่เฟยเอ๋อมองเขาด้วยความสงสัย เห็นสีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดมากขึ้นทุกที เธอเตรียมที่จะถามเขาด้วยซ้ำว่าเป็นอะไร
อยู่ๆ ซูซีมู่ก็ยื่นมือออกมาจับมือของเธออย่างกะทันหัน ก่อนจะกระชากเธอเข้าไปในอ้อมกอด กอดเธอไว้แน่น ก่อนจะหมุนตัว สลับตำแหน่งกับเธออย่างรวดเร็ว
โล่เฟยเอ๋องงไปหมดกับท่าทางที่ไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัวของเขา กำลังจะเงยหน้า ถามเขาว่าทำอะไร ก่อนในตาจะสะท้อนภาพคุณชายหวังถือกริชปักเข้าที่กลางหลังของซูซีมู่เต็มๆ
โล่เฟยเอ๋อรู้สึกเพียงแต่เลือดทั้งหมดในร่างกายอยู่ๆเพียงแค่ชั่วพริบตาสั้นๆก็หยุดไหลเวียน ลมหายใจกับการเต้นของหัวใจก็หยุดไปด้วย
เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ซูซีมู่ก็ผลักเธอออกจากอ้อมกอด
โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันได้ยกการ์ดป้องกัน ก็ถูกซูซีมู่ผลักลงไปที่พื้น เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความกลัวไปหมด พอดีกับตอนที่ซูซีมู่หันกลับไป ด้านหลังยังคงมีกริชเล่มนั้นปักอยู่ เลือดสดๆไหลออกมาไม่ขาดสาย แทบจะย้อมเสื้อจนกลายเป็นสีแดงทั้งตัว
แต่ซูซีมู่กลับดูเหมือนตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย ยกเท้าขึ้นมา ถีบคุณชาย
คุณชายหวังแต่เดิมก็ไม่ได้มีปัญญาอะไรนัก เมื่อครู่ใช้กริชแทงเข้ามา ก็เพราะซูซีมู่กำลังสนใจโล่เฟยเอ๋ออยู่ เลยไม่ทันระวัง
แค่เท้าข้างเดียวของซูซีมู่ ก็ถีบคุณชายหวังซะกระเด็นไปไกล กระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง พร้อมเสียงดังปึงปัง แล้วก็ไม่กระดุกกระดิกอีกเลย
ส่วนซูซีมู่เพราะว่าออกแรงเยอะไป บวกกับโดนแทงจนเป็นแผลลึก ร่างเซไปมาแทบยืนนิ่งไม่ได้
“ซูซีมู่……” โล่เฟยเอ๋อรีบยันตัวลุกขึ้นมาจากพื้น วิ่งเข้าไปหาเขา
ได้ยินเสียงของโล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่ก็หันหน้าพลางเดินมาหาเธอ เพราะว่าเสียเลือดเยอะ หน้าซีดขาวจนดูแทบไม่ได้ แต่เขากลับทำเหมือนไม่เป็นอะไร ขยับปากเล็กน้อย ก่อนจะปลอบเธอ “ฉันไม่เป็นไร”
“จะไม่เป็นไรได้ยังไง นายเลือดออกเยอะซะขนาดนี้…..” โล่เฟยเอ๋อประคองแขนซูซีมู่ น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย
“อย่าร้อง…..พวกเรากลับกัน…..” ซูซีมู่ยกมือขึ้นมา อยากที่จะช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ ผ่านไปนานสองนานก็ยังไม่ยกขึ้นมา ร่างกายทรุดลงอย่างไร้เรี่ยวแรง โล่เฟยเอ๋อออกแรงสุดชีวิตประคองเขาขึ้นมา
“โอเค…..พวกเรากลับกัน…..ฉันจะโทรศัพท์……เรียกให้โจวเฉิงมารับพวกเรา…..” โล่เฟยเอ๋อพูดเสียงสั่น พลางล้วงมือเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงของซูซีมู่
คลำหาโทรศัพท์ของซูซีมู่เจอ หาเบอร์ของโจวเฉิง ก่อนจะกดโทรออก…..
เหมือนโจวเฉิงกำลังรอสายของซูซีมู่อยู่ตลอด ทันทีที่เสียงเรียกเข้าดังขึ้น ก็รีบกดรับทันที
“ประธานซู อยู่ไหนครับเนี่ย”
“พวกเราอยู่ที่ดาดฟ้าของคลับจิ๋วติ่ง ซูซีมู่ได้รับบาดเจ็บ……”
โล่เฟยเอ๋อค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่ซีดขาว จ้องตาไม่กระพริบไปยังทางห้องผ่าตัด เสื้อผ้าชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงใหญ่เป็นวง แต่เธอกลับดูเหมือนไม่ได้รู้สึกถึงมัน
ตั้งแต่ที่ซูซีมู่ถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัด ถึงตอนนี้ก็ปาไปชั่วโมงหนึ่งเต็มๆ เธอเองก็นั่งจ้องอยู่แบบนี้ตลอด
โจวเฉิงทนดูต่อไปไม่ได้ เดินเข้าไปพลางพูดโน้มน้าว “คุณนายครับ เข้าไปพักผ่อนในห้องสักหน่อยดีกว่าไหมครับ เดี๋ยวผมจะเฝ้าต่อเอง”
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้สนใจเขา จ้องประตูใหญ่ของห้องผ่าตัดต่อ
“คุณนายครับ ถึงจะไม่พักผ่อน ไปเปลี่ยนเสื้อสักหน่อยก็ยังดีนะครับ”
โล่เฟยเอ๋อก็ยังคงไม่กระดุกกระดิก
โจวเฉิงได้แต่ถอนหายใจ สุดท้ายก็ยกธงขาวยอมแพ้
ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดออก หมอท่านหนึ่งเดินออกมาจากข้างใน
“คุณหมอคะ เขาเป็นยังไงบ้าง…….” โล่เฟยเอ๋อลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ พลางรีบเดินเข้าไป
หมอดึงผ้าปิดปากลง ก่อนจะตอบ “การผ่าตัดของคุณซูประสบผลสำเร็จมากครับ ย้ายไปห้องผู้ป่วยธรรมดาเรียบร้อยแล้วครับ”
ได้ยินคำพูดของหมอ โล่เฟยเอ๋อก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนหน้าที่เครียดจนไม่เป็นอันทำ ในที่สุดตอนนี้ก็ผ่อนคลายลง จนลมจับล้มลงไปข้างหลัง
โจวเฉิงที่อยู่ข้างๆมือไว ประคองเธอไว้ได้ทันการ “คุณนาย เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“ไม่เป็นไร……ฉันจะไปดูเขา……” โล่เฟยเอ๋อส่ายหน้า ดันโจวเฉิงออก ก่อนจะเดินไปทางห้องผู้ป่วยที่ซูซีมู่พักอยู่
หลังจากที่โจวเฉิงรีบพูดกับหมอประโยคหนึ่ง “เดี๋ยวผมไปหานะ” ก็รีบตามโล่เฟยเอ๋อไปติดๆ
แต่เดิมโล่เฟยเอ๋ออยากที่จะไปดูอาการซูซีมู่ แต่ผลปรากฏว่า พอถึงหน้าห้องผู้ป่วย ก็กลับหยุดอยู่กับที่ซะงั้น
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอวิ่งหนีไปเพราะโกรธเธอก็คงไม่ถูกคนของคุณชายหวังจับตัวไป
ถ้าเธอไม่ได้ถูกคนของคุณชายหวังจับตัวไปล่ะก็ ซูซีมู่ก็คงไม่ต้องลำบากไปช่วยเธอคนเดียว
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไม่เชื่อฟัง วิ่งออกจากห้อง เขาก็คงไม่ต้องมาเจ็บแทนเธอ
เขาได้รับบาดเจ็บ ก็เพราะว่าเธอล้วนๆ……
เธอมีสิทธิ์อะไร จะไปเจอหน้าเขา
โล่เฟยเอ๋อคิดไม่ตก หมุนตัวเดินออกไป
โจวเฉิงเป็นห่วงว่าโล่เฟยเอ๋อจะเกิดเรื่องขึ้น ก็เลยรีบวิ่งตามมา แต่กลายเป็นว่า พอเขามา ก็เห็นโล่เฟยเอ๋อเดินหนีไปเฉยๆ
คุณนายเป็นอะไรกัน นัยน์ตาของโจวเฉิงมีความสงสัยแวบผ่าน พลางรีบเดินเข้าไป “คุณนาย จะไปไหนครับ”
โล่เฟยเอ๋อเงยหน้ามองโจวเฉิง จากนั้นก็ตอบว่า “ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
ไม่ได้รีบร้อนจะมาดูประธานซูหรือยังไงกัน ทำไมอยู่ๆถึงจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
โจวเฉิงยังไม่ทันได้เปิดปากถาม โล่เฟยเอ๋อก็พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า “ฉันไปก่อนล่ะ” จากนั้นก็รีบเดินดุ่มๆออกไป
โจวเฉิงมองหลังไวๆของโล่เฟยเอ๋อที่เดินหายไปอยู่นานสองนาน ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยของซูซีมู่
