บทที่ 178 โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว
โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันที่จะค้นพบคำตอบ ก็ถูกคุณชายหวังแทรกทำลายอารมณ์ขึ้นมา
“ประธานซูกับคุณนายเห็นหน้ากันพอแล้ว ผมเองก็ขอพูดข้อต่อรองของผมกับประธานซู”
“ได้” สายตาเย็นชาของซูซีมู่กวาดมองไปทางคุณชายหวัง
ได้ซูซีมู่พูดว่าได้ คุณชายหวังก็ไม่มัวเสียเวลา พูดเงื่อนไขข้อต่อรองของตัวเองออกมา “เงื่อนไขของผมง่ายนิดเดียว ประธานซูย้ายบริษัทซูซื่อออกไปจากจินดูซะ”
โล่เฟยเอ๋อรู้อยู่แล้วว่าไอ้คุณชายหวังบ้าบอนี่จะใช้ตัวเองเป็นตัวประกันขู่ซูซีมู่ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเขาถึงขนาดจะใช้ประโยนช์จากเธอ เพื่อให้ซูซีมู่ย้ายบริษัทซูซื่อออกจากจินดูไป
สำนักงานใหญ่ของบริษัทซูซื่อตั้งอยู่ที่จินดู ผลประโยชน์ที่เกี่ยวข้องเรียกได้ว่ามากมายมหาศาล
ถึงแม้ซูซีมู่จะรับปากคุณชายหวัง ยอมให้เขาเสนอเงื่อนไขอะไรมาก็ได้ แต่ไอ้เงื่อนไขของคุณชายหวังนี่มันจะไม่มากเกินไปหน่อยหรือไง
กลับคิดไม่ถึงว่า ซูซีมู่จะตอบออกมาโดยไม่คิดเลยสักคิดว่า “ตกลง”
ได้ยินซูซีมู่พูดว่า “ตกลง” คุณชายหวังก็หัวเราะดีอกดีใจ “ประธานซูนี่รักคุณนายมากจริงๆ！แต่ไม่ใช่ว่าประธานซูจะรับปากไปงั้นๆ พวกเรามาเซ็นสัญญาข้อตกลงกันก่อนดีกว่า ประธานซูคิดว่าไง”
ด้วยอำนาจของบริษัทซูซื่อที่มีมากมายมหาศาลจนน่ากลัว ทำให้บ้านหวังกลัวว่าอีกหน่อยบริษัทซูซื่อจะกลับมาเอาคืน ถึงต้องทำข้อตกลงสัญญา
แต่พวกเขากลับไม่รู้เลย ว่าหลังจากที่ซูซีมู่รู้ว่าคนที่ลักพาตัวโล่เฟยเอ๋อไปคือบ้านหวัง เขาก็ตัดสินใจจะแก้แค้นบ้านหวัง และไม่ใช่การแก้แค้นด้วยตัวเอง แต่เป็นการแก้แค้นผ่านบ้านลู่ นี่เป็นรางวัลที่เขาใช้ตอบแทนบ้านลู่ที่ช่วยเขาหาโล่เฟยเอ๋อ
ดังนั้นเรื่องเซ็นสัญญาข้อตกลงอะไรนั่นกับคุณชายหวัง ซูซีมู่ไม่กดดันเลยสักนิดจริงๆ
ซูซีมู่ยิ้มเย็นๆในใจ แต่ภายนอกกลับดูสงบนิ่งอย่างหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ “คุณชายหวังอย่ามัวแต่ยักซ้ายยักขวาเลย เอาสัญญามาสิ”
“ผมชอบคนตรงๆแบบประธานซูนี่แหละ“ คุณชายหวังยิ้มอย่างได้ใจ ก่อนจะยกมือขึ้นแบ
บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆเขารีบส่งเอกสารยื่นให้เขาอย่างทันท่วงที
คุณชายหวังรับมา ก่อนจะยื่นเอกสารในมือมาตรงหน้าซูซีมู่ “เชิญประธานซูเช็คได้เลย”
ซูซีมู่ยื่นมืออกไปรับเอกสารอย่างไม่รีบร้อน เปิดอ่านข้างในรอบหนึ่ง ก่อนจะมองไปทางคุณชายหวัง
คุณชายหวังเห็นซูซีมู่ไม่ขยับเขยื้อน ก็คิดว่าซูซีมู่คงจะมีความเห็นอะไร แต่คิดๆดูแล้ว ถ้าซูซีมู่มีความเห็นอะไรล่ะก็ ก่อนหน้านี้คงจะไม่ยอมตอบตกลงกับเขา
แล้วทำไมเขาถึงไม่ขยับเลยล่ะ คุณชายหวังมองไปทางซูซีมู่ ก่อนจะรู้เรื่อง
“ประธานซูไม่ได้พกปากกามาสินะ” คุณชายหวังชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่น “ใครก็ได้ ไปเอาปากกามาให้ประธานซูหน่อย”
“รับทราบค่ะ”ผู้หญิงในชุดพระราชวังโบราณข้างๆเขาตอบรับ พลางส่งปากกาด้ามแวววาวให้
ซูซีมู่เองก็ไม่ยึกยัก รับปากกาไปก่อนจะเซ็นชื่อตัวเองลงบนสัญญาทันที
หลังจากที่เซ็นชื่อแล้ว ซูซีมู่ก็โยนเอกสารกับปากกาลงบนโต๊ะ
คุณชายหวังรีบหยิบสัญญาขึ้นมา หลังจากตรวจดูให้แน่ใจแล้วว่าลายเซ็นบนสัญญาเป็นชื่อของซูซีมู่จริงๆ เขาถึงเซ็นชื่อตัวเองลงไปในสัญญาด้วยความยินดีปรีดา
เห็นคุณชายหวังเซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้ว ซูซีมู่ก็เลิกคิ้วขึ้น พลางลุกขึ้นยืน “ผมพาคนของผมกลับได้แล้วสินะ”
“แน่นอน แน่นอน” คุณชายหวังบรรลุวัตถุประสงค์ตัวเองแล้ว ยังไงก็ไม่กักตัวโล่เฟยเอ๋อต่อไปอย่างแน่นอน พลางทำท่าผายมือ “เชิญพาไปได้เลย”
ซูซีมู่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม มองไปทางคุณชายหวังแวบหนึ่ง หลังจากนั้นก็สาวเท้าเดินเข้าไปหาโล่เฟยเอ๋อ
ตั้งแต่ตอนที่ซูซีมู่ยอมรับข้อเสนอที่คุณชายหวังยื่น โล่เฟยเอ๋อก็นิ่งด้วยความช็อค จนกระทั่งตอนที่ซูซีมู่เดินเข้ามาหาเธอ เธอถึงได้สติ จากนั้นความกังวลและความรู้สึกผิดก็อัดแน่นเข้ามาที่หัวใจของเธอ เธอไม่รู้จะสู้หน้าซูซีมู่ได้ยังไง ได้แต่ก้มหน้าลง ท่าทางยอมให้ซูซีมู่จะด่าจะตีเธอยังไงก็ได้
แต่ซูซีมู่กลับไม่ด่าเธอเลยสักคำ ไม่ได้ตีเธอด้วย เพียงแต่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆธรรมดาออกมาสองคำ “ไปกัน”
เธอทำให้เขาต้องลงทุนมากมายมหาศาลขนาดนี้ แต่ผลคือ เขากลับพูดออกมาเบาๆแค่สองคำ “ไปกัน” แค่นี้น่ะหรอ
โล่เฟยเอ๋อคิดว่าตัวเองได้ยินผิดด้วยซ้ำ พลางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองซูซีมู่อย่างกล้าๆกลัวๆ
แต่เขากลับทิ้งไว้เพียงแต่เบื้องหลังให้เธอ
โล่เฟยเอ๋อเม้มปาก ก่อนจะรีบก้าวเท้าตามเขาไปติดๆ
แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอเพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว ซูซีมู่ก็หันหน้ามามองเธอ
เห็นท่าทางของซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อก็รีบชะงักฝีเท้า ก้มหน้าลง ไม่กล้าที่จะมองเขา
เสียงก้าวเท้าอย่างไม่ช้าไม่เร็วดังก้องไปทั่ว สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่ตรงหน้าโล่เฟยเอ๋อ
เธอรับรู้ได้ถึงสายตาของซูซีมู่ที่กำลังกวาดมองมาที่ร่างเธอ
มองอะไรของเขานะ โล่เฟยเอ๋อคิด
ซูซีมู่กวาดตามองที่เท้าของโล่เฟยเอ๋อ ก่อนหน้าที่โล่เฟยเอ๋อเดินเข้ามาในห้อง เพราะว่ามีบอดี้การ์ดของคุณชายหวังขนาบหน้าขนาบหลังอยู่ เขาก็เลยไม่ทันสังเกตว่าเท้าเธอมีปัญหา ดังนั้น เมื่อครู่ตอนที่โล่เฟยเอ๋อขยับเท้าเดิน เขาถึงเพิ่งรู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บที่เท้า
งั้นแสดงว่าเท้าของเธอ บาดเจ็บจากการโดนคุณชายหวังรังแกใช่ไหม
ตั้งแต่ตอนที่เข้ามาคลับจิ๋วติ่งจนถึงตอนนี้ สีหน้าของซูซีมู่ที่นิ่งสงบมาโดยตลอด ชั่วพริบตาก็มืดทะมึนขึ้นมา ต่างกับก่อนหน้าราวกับฟ้ากับดิน
โล่เฟยเอ๋อเห็นท่าท่างของซูซีมู่ เหมือนลมพายุตั้งเค้ามาแต่ไกล รู้สึกได้ถึงความโกรธของเขา พลางเงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่แน่ใจ
หรือว่าซูซีมู่จะเปลี่ยนใจ อยากจะตีเธอขึ้นมากัน
คุณชายหวังเห็นซูซีมู่ที่ก่อนหน้าเตรียมจะออกจากที่นี่ ตอนนี้กลับยืนอยู่กับที่ซะงั้น ว่าแล้วก็ถามออกไปอย่างสิ้นคิด “เป็นอะไรกัน ประธานซู เสียดายอย่างงั้นหรอ”
ในทางกลับกัน หลังจากเขาได้สิ่งที่เขาต้องการแล้ว ก็ไม่กลัวซูซีมู่อีกต่อไป และก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปั้นหน้ายิ้มให้ซูซีมู่อีกแล้ว
คุณชายหวังพูดประโยคนี้ออกมา มันช่างแทงใจดำซะเหลือเกิน
ใช่ ซูซีมู่รู้สึกเสียดาย！
“ใช่แล้ว ผมเสียดาย！” ซูซีมู่จ้องไปที่คุณชายหวังด้วยแววตาลุกโชน แววตาที่สงบแน่วนิ่งมาโดยตลอด ตอนนี้กลับแผ่ความหนาวเย็นที่ทำให้ใครต่อใครที่พบเห็นถึงกับต้องเสียวสันหลังวาบ
คุณชายหวังเองถึงกับทนไม่ไหวตัวสั่นเพราะความหนาว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขามีสัญญาที่ซูซีมู่เซ็นชื่อไว้แล้ว ไม่วายยิ้มเยาะขึ้นมา “ประธานซูลืมไปแล้วหรอ ว่าคุณเซ็นสัญญาแล้ว”
“ไม่ลืม” ซูซีมูตอบเรียบๆสั้นๆสองคำ จากนั้นก็โน้มตัวลงไปช้อนตัวโล่เฟยเอ๋อขึ้นมา ก่อนจะเดินไปยังห้องที่อยู่ใกล้ๆ
ทุกคนยังคงงงอยู่ว่าเขาจะทำอะไรกันแน่ ซูซีมู่ใช้เท้าข้างหนึ่งถีบประตูให้เปิดออก
ก่อนจะวางตัวโล่เฟยเอ๋อลงที่ประตู ดันตัวเธอเข้าไป พลางกดเสียให้เบาลง พูดว่า “ล็อคประตูซะ แล้วอย่าออกมา”
ทันทีที่พูดประโยคนี้จบ ซูซีมู่ก็ใช้แรงปิดประตูอย่างแน่นหนา
โล่เฟยเอ๋อจ้องประตูที่ถูกปิดลงตรงหน้า จับต้นชนปลายไม่ถูก
เอาเธอทิ้งไว้ในห้องนี้ แถมยังให้เธอล็อคประตูอีก เขาจะทำอะไรกันแน่นะ
พอดีกับตอนที่โล่เฟยเอ๋อกำลังสงสัยในพฤติกรรมของซูซีมู่ อยู่ดีๆด้านนอกก็มีเสียงร้องของคุณชายหวังดังขึ้น “ซูซีมู่ แกจะทำอะไรของแก！”
“กำจัดแกทิ้ง” น้ำเสียงของซูซีมู่เปี่ยมล้นไปด้วยแรงอาฆาตที่เยือกเย็นอำหิต
โล่เฟยเอ๋อได้ยินว่าซูซีมู่จะกำจัดคุณชายหวังทิ้ง ก็ตื่นตระหนกขึ้นมา ไอ้คุณชายหวังอะไรนั่นมีบอดี้การ์ดเป็นสิบๆ ซูซีมู่จะไปสู้ได้ยังไงกันเล่า
สัญชาตณาณทำให้โล่เฟยเอ๋ออยากที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตู ออกไปข้างนอก แต่อยู่ๆเธอก็นึกถึงคำพูดของซูซีมู่ที่เพิ่งพูดกับเธอเมื่อกี้ “ล็อคประตูซะ แล้วอย่าออกมา”
เขาสั่งไม่ให้เธอออกไป……
ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ ไม่มีทั้งทักษะ เรี่ยวแรงอะไร ออกไปก็เปล่าประโยชน์ มีแต่จะเป็นตัวถ่วงเขาเปล่าๆ
แต่ว่าเขาอยู่ข้างนอกคนเดียวนะ……
