บทที่212 กลับมาทำงานที่บริษัทดี้ก้วน
หลังจากโล่เฟยเอ๋อกลับมาทำงานบริษัทดี้ก้วน ซูซีมู่ก็ให้โจวเฉิงจัดการเตรียมของในบริษัทดี้ก้วนทันที
เช้าวันรุ่งขึ้น โล่เฟยเอ๋อไปรายงานตัวที่ออฟฟิศของแผนกการออกแบบ
เย่รู่ไป๋มองโล่เฟยเอ๋อที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานอย่างเงียบๆ รู้สึกไม่พอใจ
ก่อนหน้านี้ เขายังชื่นชมในตัวโล่เฟยเอ๋ออยู่ แต่แล้วโล่เฟยเอ๋อก็ลาออกอย่างกะทันหัน
ทำให้เขาผิดหวังมาก รู้สึกเสียดายเป็นครั้งแรกในชีวิต
นึกไม่ถึงเลยว่าหลังจากผ่านไปกว่าสองเดือน โล่เฟยเอ๋อจะกลับมาที่บริษัทดี้ก้วน แต่ก็ถูกเจ้านายบังคับให้มาอยู่ภายใต้การดูแลของเขา
ถ้าเย่รู่ไป๋รู้สึกดี ก็คงเป็นเรื่องแปลกแล้ว
เขาไม่อยากเปลืองน้ำลายกับโล่เฟยเอ๋อ เพียงแค่นำถุงเอกสารของที่เตรียมไว้ออกจากลิ้นชัก โยนลงบนโต๊ะทำงาน
“นี่คือสิ่งที่เธอต้องใช้ในคลาสฝึกอบรมพิเศษ”
โล่เฟยเอ๋อผงะ แล้วถาม “ที่ที่ให้ฉันทำงาน มันยังอยู่ที่เดิมหรือเปล่าคะ?”
“ทำงานเหรอ?” มุมปากของเย่รู่ไป๋ดูเยาะเย้ยนัก “คุณไม่ต้องทำงานหรอก แค่ไปเรียนในคลาสฝึกอบรมพิเศษก็พอ”
โล่เฟยเอ๋อมองการเยาะเย้ยบนใบหน้าของเย่รู่ไป๋ไม่ออก เธอพยักหน้า จากพูดหนึ่งคำว่า‘ขอบคุณ’ และหยิบถุงเอกสารบนโต๊ะทำงาน ออกจากห้องทำงานของเย่รู่ไป๋
หลังโล่เฟยเอ๋อออกไป เย่รู่ไป๋ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรออกไปเบอร์นึ่ง อีกฝ่ายรับสายอย่างรวดเร็ว
เย่รู่ไป๋พูดในโทรศัพท์ “คาริน่า ผมเอง”
“คุณเย่ ฉันเรียนอยู่ มีเรื่องอะไรจะพูดกับฉันหรอ?” น้ำเสียงของคาริน่าร้อนใจเหมือนถูกรบกวน
เย่รู่ไป๋พูดเบาๆว่า “มีเรื่องบอกคุณ เดี๋ยวจะมีนักเรียนคนหนึ่งไปที่นั่น คุณช่วยรับเธอไว้ด้วย”
คาริน่าได้ยินสิ่งที่เย่รู่ไป๋พูด เสียงนั้นดังขึ้นทันที “คุณเย่ คลาสฝึกอบรมพิเศษสอนไปครึ่งนึ่งของการเรียนการสอนแล้ว คุณนำนักเรียนมาตอนนี้เพื่ออะไร?”
เย่รู่ไป๋นึกแล้วว่าคาริน่าจะเกิดปฏิกิริยานี้ แต่เขาถูกเจ้านายของเขากดทับแบบนี้ก็ไม่มีวิธีอื่น “คาริน่า เดิมทีเธอคนนั้นก็อยู่แผนกฝึกอบรมพิเศษ แต่ด้วยเหตุผลพิเศษจึงออกไป และตอนนี้ก็จะกลับไปที่แผนกฝึกอบรมพิเศษของคุณอีก”
ความสนใจของคาริน่าถูกดึงขึ้นโดยเย่รู่ไป๋ “เดิมเธออยู่แผนกฝึกอบรมพิเศษหรอ? ใครหรอ?”
เย่รู่ไป๋เงียบไปสองวินาที พูดชื่อของโล่เฟยเอ๋อออกมา “โล่เฟยเอ๋อ”
คาริน่าจำโล่เฟยเอ๋อได้ดี เย่รู่ไป๋กล่าวถึงชื่อเธอ เธอก็นึกได้เลย “เป็นคนที่คุณชื่มชมนิ นักศึกษาที่ลาออกหรอ?”
แม้ว่าเขาจะไม่ยอมรับว่าเป็นโล่เฟยเอ๋อเป็นคนที่เขาชื่นชม แต่ในคอมพิวเตอร์เย่รู่ไป๋ก็บอกไปคำนึ่งว่า ‘ใช่’
“ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคุณถึงยังรับเธออีก……” คาริน่ากล่าวด้วยความไม่พอใจ
เย่รู่ไป๋มีรอยยิ้มที่เกรงๆบนใบหน้า เมื่อเขากำลังเตรียมจะตอบกลับคาริน่า เสียงของคาริน่าก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เธอมาแล้ว ฉันจะขับไล่เธอไป”
พูดจบคำนี้ เธอไม่รอเย่รู่ไป๋ตอบ ก็วางสายแล้ว
เย่รู่ไป๋มองที่โทรศัพท์ที่วางสายแล้ว นึกถึงคำพูดสุดท้ายของคาริน่า ก็เกิดความสนใจขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคาริน่าจะขับไล่โล่เฟยเอ๋อจริงหรือป่าว……
คาริน่าจ้องไปที่โล่เฟยเอ๋อด้วยสายตาที่ไม่ดีอยู่นาน เธอถึงเอ่ยปากพูด “ฉันไม่รู้ว่าคุณใช้วิธีใดในการทำให้คุณเย่ส่งคุณเข้าคลาสฝึกอบรมพิเศษอีกครั้ง แต่ฉันอยากจะบอกคุณว่า หากคุณทำแบบทดสอบไม่สำเร็จในช่วงสิ้นเดือน ฉันก็จะไล่คุณออกจากคลาสฝึกอบรมพิเศษได้อยู่ดี”
คาริน่าไม่สามารถปฏิเสธเย่รู่ไป๋อย่างเปิดเผยเลย จึงจงใจใช้แบบทดสอบเพื่อสร้างความลำบากใจให้โล่เฟยเอ๋อโดยเจตนา เพื่อให้โล่เฟยเอ๋อถอยไปเอง
แต่เธอคาดไม่ถึงว่า โล่เฟยเอ๋อจะตอบตกลง
“ฉันรู้แล้วค่ะ ครูคาริน่า ” โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าคาริน่าจงใจสร้างความลำบากใจให้เธอ แต่เธอจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด เธอจึงตอบตกลง
โล่เฟยเอ๋อตกลงแล้ว คาริน่าก็ไม่ทำให้เธอลำบากใจต่ออีก
“ไปหาที่นั่งสิ”
“ค่ะ ครูคาริน่า ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า จากนั้นเดินไปยังที่นั่งว่างในแถวสุดท้ายแล้วนั่งลง
จากนั้นนำหนังสือข้อมูลออกจากกระเป๋า เปิดไปที่หน้าของหลักสูตรที่คาริน่าสอน เริ่มฟังอย่างตั้งใจ,จดบันทึก……
เนื่องจากถ้าสอบไม่ผ่านการทดสอบขั้นต้นในครั้งนี้โล่เฟยเอ๋อก็ไม่สามารถอยู่ในคลาสฝึกอบรมพิเศษต่อไป โล่เฟยเอ๋อจึงขยันมาก
โล่เฟยเอ๋อไม่จำเป็นต้องเรียนเหมือนคนอื่น ๆ เธอใช้เวลาทั้งหมดนอกชั้นเรียนเพื่อเรียนหลักสูตรที่เธอขาดเรียนไปเพิ่มเติม
ขอยืมหลักสูตรเพื่อนร่วมงานมาลอกจดบันทึก เธอไม่เข้าใจตรงไหนก็ขอคำแนะนำจากผู้อื่นอย่างนอบน้อม
แม้แต่กลับบ้าน เธอยังเอาข้อมูลเอกสารกลับมาอ่านด้วย
ในท้ายที่สุดความพยายามของโล่เฟยเอ๋อก็ไม่เปล่าประโยชน์ แบบทดสอบในสิ้นเดือนนี้ โล่เฟยเอ๋อผ่านแล้ว
“คุณเย่ คุณเดาว่าโล่เฟยเอ๋อทำแบบทดสอบเป็นไงบ้าง?” คาริน่าถามเย่รู่ไป๋อย่างลึกลับ
เย่รู่ไป๋ไม่แม้แต่จะขยับคิ้ว ตอบว่า “พลาดหลักสูตรการเรียนมานานขนาดนี้ เป็นเรื่องปกติที่จะสอบไม่ผ่าน!”
คาริน่ามองบน จากนั้นส่งแบบทดสอบของโล่เฟยเอ๋อให้เย่รู่ไป๋ “คุณดูเอาเอง”
“ภาพออกแบบที่ไม่ผ่านมีอะไรน่า……”เย่รู่ไป๋รับภาพร่างจากมือของคาริน่า เตรียมจะพูด ‘ภาพออกแบบที่ไม่ผ่านมีอะไรน่าดูล่ะ’ คำพูดยังพูดไม่จบ สายตาก็ถูกภาพออกแบบดึงดูดไปหมดแล้ว
เขาเงยหน้าขึ้น ถามคาริน่าด้วยความตกใจ “นี่เป็นของโล่เฟยเอ๋อหรอ?”
“ไม่งั้นจะใครล่ะ?”คาริน่ายกคิ้ว
เย่รู่ไป๋กล่าวพร้อมถอนหายใจแล้วพูดว่า “เธอพลาดหลักสูตรที่ยาวนานเช่นนี้ ฝีมือของเธอก็พัฒนาขึ้นมากเช่นกัน”
คาริน่าพยักหน้าเห็นด้วย “ไม่เพียงพัฒนาขึ้น เธอยังสร้างสไตล์ของตัวเองด้วย”
“เพราะฉะนั้น คุณตัดสินใจที่จะไม่ขับไล่เธอออกแล้ว?”เย่รู่ไป๋ถามอย่างหยอกล้อ
คาริน่าทำตาดุใส่เย่รู่ไป๋ แล้วถาม “ฉันขับไล่คนอื่นไปเพื่อใครล่ะ?”
กังวลว่าจะทำให้คาริน่าโกรธ เย่รู่ไป๋รีบกล่าวอย่างเอาใจ “เพื่อผม เพื่อผม”
คาริน่าส่งเสียงฮึ่มหนึ่งคำ จากนั้นยืนขึ้น “ฉันวางแผนว่าจะให้เธอเข้าร่วมการประกวด”
เย่รู่ไป๋ขมวดคิ้วและถาม “คุณว่าเธอโอเคมั้ย? ต้องรู้ว่าผลการเรียนของเธอไม่ได้ดีที่สุดนะ”
คาริน่าไม่พูดอะไร เดินออกจากออฟฟิศของเย่รู่ไป๋ทันที
“บางทีเธออาจไม่มั่นใจมั้ง……”ถอนหายใจ เย่รู่ไป๋หยิบแบบทดสอบภาพออกแบบของโล่เฟยเอ๋อขึ้นมาดูอีกครั้ง
เมื่อโล่เฟยเอ๋อรู้ว่าตัวเองสอบผ่าน เธอมีความสุขมาก
นี่ไม่เพียงหมายความว่าความพยายามของเธอไม่ได้สูญเปล่า นอกจากนี้เธอยังหมายถึงว่าซูซีมู่ไม่เสียทีที่ความพยายามในการดึงเธอกลับมาบริษัทดี้ก้วน
หลังจากได้ข่าว เธอโทรหาซูซีมู่ก่อนเป็นอันดับแรก
“ซูซีมู่ ฉันสอบแบบทดสอบผ่านแล้ว”
ซูซีมู่ตอบกลับว่า “ยินดีด้วย”
โล่เฟยเอ๋อยกมุมปากขึ้นแล้วบอก “ขอบคุณนะคะ คุณว่างมั้ย ฉันเชิญคุณกินข้าว?”
ไม่ใช่เสียงของซูซีมู่ที่ตอบโล่เฟยเอ๋อ แต่มีเสียงดัง ‘ปัง’ จากนั้นก็มีเสียงแผ่วเบาที่แปลก ๆ
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้น?”
ใช้เวลาหลายวินาทีก่อนที่เสียงของซูซีมู่จะพูดขึ้นอีกครั้ง “มีเวลา เมื่อไหร่?”
คำพูดของซูซีมู่ดูขัดแย้งกันจริงๆ พูดว่ามีเวลาก่อน แล้วจึงถามเมื่อไหร่……
