บทที่226 ความวิตกกังวลของซูซีมู่
เมื่อโล่เฟยเอ๋อกลับจากบ้านโล่ไปวิลล่า เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว
เธอคิดว่าทุกคนน่าจะนอนแล้ว แต่คาดไม่ถึง เมื่อรถขับเข้ามาในสวนหน้าบ้าน ประตูของวิลล่าก็เปิดออกแล้ว
ผู้ที่มาเปิดประตู ไม่ใช่คนรับใช้ แต่คือซูซีมู่ ใช่ซูซีมู่ที่สีหน้าเคร่งเครียด?
ซูซีมู่มักจะเย็นชา แล้วจะเคร่งเครียดได้อย่างไร?
โล่เฟยเอ๋อกะพริบตา แล้วมองไปอีกครั้ง ใบหน้าของซูซีมู่เย็นชาเช่นเคย
เป็นภาพลวงตาของเธอจริงหรือ?เธอรู้สึกสงสัยในใจ
“อากาศข้างนอกมันหนาว เข้ามาข้างในสิ ”ซูซีมู่พูดจบประโยคนี้ หันหลังเดินเข้าบ้าน
โล่เฟยเอ๋อพูด’ ค่ะ’คำนึง แล้วยกเท้าเข้ามาทางประตูตาม “ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณ……”
พูดไม่ทันจบ โล่เฟยเอ๋อก็ตระหนักได้ว่าที่ซูซีมู่ไม่นอน เพราะกำลังรอเธอ
ถ้าไม่ใช่รอเธอ เขามาเปิดประตูพอดีได้ยังไง? ในเวลานี้ เขาควรจะเข้านอนแล้วด้วยซ้ำ
ได้ยินคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่ก็หยุดเดิน หันไปมองเธอ “อึ๋ง?”
โล่เฟยเอ๋อไม่พูดอะไร พุ่งตรงเข้าไปอยู่อ้อมแขนของซูซีมู่
ร่างกายของซูซีมู่แข็งทื่อ รูปกระเดือกเลื่อนขยับลงอย่างแรงหลายครั้ง ถามว่า “เป็นอะไรไปล่ะ?”
โล่เฟยเอ๋อตอบด้วยเสียงต่ำและนุ่มนวล“ขอโทษด้วยนะคะ ที่ฉันกลับมาดึกขนาดนี้”
ความรู้สึกที่เครียดทั้งคืนของซูซีมู่ เมื่อได้ยินโล่เฟยเอ๋อขอโทษ ก็หายไปในทันทีโดยไม่มีร่องรอย
เขาตอบอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไร”
โล่เฟยเอ๋อตอบไปว่า ‘ค่ะ’ จากนั้นก็นึกถึงตอนที่ซูซีมู่กำลังรอเธออยู่ เลยวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของซูซีมู่อย่างตื่นเต้น จึงรีบถอยหลังสองก้าว ออกมาจากอ้อมแขนของซูซีมู่
โล่เฟยเอ๋อถอยห่าง ทำให้ซูซีมู่เสียใจ ที่เมื่อกี้ไม่กอดโล่เฟยเอ๋อ?
เขาเม้มมุมปากอย่างแรง แล้วถามว่า “คุณไม่ได้กินยารักษาโรคกระเพาะใช่ไหม?”
โล่เฟยเอ๋อลืมเรื่องยารักษาโรคกระเพาะอาหารไปแล้ว เมื่อซูซีมู่กล่าวเตือน เธอเลยนึกขึ้นได้ ว่าตนเองยังไม่ได้ไปซื้อ เธอแลบลิ้น แล้วพูดด้วยรู้สึกผิดว่า “ไม่ได้ซื้อ ฉันลืมซื้อค่ะ”
ซูซีมู่ยกมือขึ้น สัมผัสโล่เฟยเอ๋อแล้วตอบว่า “ผมซื้อให้คุณแล้ว แต่หมอเฉิงกล่าวว่า กินยากระเพาะแบบสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ เขาจะมาในคืนพรุ่งนี้มาตรวจให้คุณ ถึงเวลานั้นควรกินยาอะไร ก็ฟังเขาบอกอีกที”
โล่เฟยเอ๋อต้องการจะพูดว่า ไม่จำเป็นต้องให้หมอเฉิงมาตรวจหรอก แต่เห็นความกังวลของซูซีมู่ เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ”
สิบเอ็ดนาฬิกาของวันรุ่งขึ้น เมื่อโล่เฟยเอ๋อกำลังไปรับประทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารของบริษัท ก็ได้รับโทรสายจากเห้อจิ้นเหยา
“เฟยเอ๋อใข่ไหม ฉันตุ๋นรังนกแดงให้โดยเฉพาะ ส่งไปให้ลูก ลูกลงไปรับหน่อย”
โล่เฟยเอ๋อผงะก่อน แล้วกล่าวปฏิเสธ “คุณป้าเหยาคะ ป้าควรเก็บของพวกนี้ไว้ทานเองจะดีกว่านะคะ”
เห้อจิ้นเหยาพยายามเกลี้ยกล่อมทางโทรศัพท์ “เฟยเอ๋อ คุณป้าเหยารู้ดีว่าที่บ้านซูไม่ได้ขาดอะไร แต่รังนกเหล่านี้คือน้ำใจของคุณป้าเหยา ช่วงนี้ลูกไม่ค่อยอยากอาหาร กินรังนกแดงบำรุงหน่อย”
โล่เฟยเอ๋อฟังคำชักชวนของเห้อจิ้นเหยา เลยปฏิเสธไม่ลง และพวกเขาได้ส่งไปแล้ว “งั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณคุณป้าเหยามากเลยนะคะ”
“ยัยเด็กโง่ คนบ้านเดียวกันเกรงใจทำไม? ดูแลตัวเองดีๆ อย่าลืมทานล่ะ”
“ฉันไม่ลืมค่ะ ”โล่เฟยเอ๋อคุยกับเห้อจิ้นเหยาอีกสองสามคำ แล้วจึงวางสาย ลงบันไดไป
เมื่อลงไปชั้นล่าง ก็เห็นคนของบ้านโล่ถือกระติกน้ำร้อน รอเธออยู่ที่หน้าประตูบริษัท
เห็นโล่เฟยเอ๋อออกมา คนขับรถถือกระติกน้ำร้อนทักทายทันที “คุณหนูครับ นี่คุณนายให้ส่งมาครับ”
“โอเค ขอบคุณค่ะ ”โล่เฟยเอ๋อขอบคุณคนขับรถ ยื่นมือรับกระติกน้ำร้อนไว้ แล้วเข้าไปบริษัท
รอโล่เฟยเอ๋อเข้าไปบริษัทแล้ว คนขับรถหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรออก
“คุณนาย คุณหนูรับรังนกแดงไว้แล้ว……”
แม้ว่าเห้อจิ้นเหยาจะย้ำซ้ำๆ ว่าให้โล่เฟยเอ๋ออย่าลืมกินรังนกแดง และโล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกเบื่ออาหารพอดี ไม่อยากไปทานอาหารเย็นที่ร้าน เลยหาที่ที่ไม่มีคน แล้วกินรังนก
รสชาติของรังนกอร่อยมาก ละเอียดอ่อนและลื่นคอ ทำให้โล่เฟยเอ๋อกินได้เยอะ รังนกแดงเต็มกระติก เธอกินด้วยความพอใจมาก
หลังกินรังนกเสร็จ โล่เฟยเอ๋อไปที่ห้องเตรียมเครื่องดื่มเพื่อล้างกระติก จากนั้นกลับเข้าคลาสฝึกอบรมพิเศษในช่วงบ่าย
ระหว่างเรียน โล่เฟยเอ๋อรู้สึกเจ็บท้องน้อยเป็นช่วงๆ นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกเหมือนเคลื่อนลงด้านล่าง คล้ายกับอาการที่ประจำเดือนของเธอมามาก
ใช่แล้ว โล่เฟยเอ๋อปวดประจำเดือนตั้งแต่อายุยังน้อย และปวดท้องเมนส์อย่างมาก
ทุกๆครั้งเธอจ้ะพักผ่อน แล้วอดทนให้มันผ่านๆไป
ดังนั้น วันนี้โล่เฟยเอ๋อก็ขอลากับครูคาริน่า
หลังจากออกจากบริษัท พอโล่เฟยเอ๋อไปซื้อผ้าอนามัยที่ซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆเรียบร้อยแล้ว ก็โบกแท็กซี่คันหนึ่ง กลับไปที่วิลล่า
เมื่อโล่เฟยเอ๋อเข้าไปในวิลล่า ใบหน้าซีดเซียวมาก ทำเอาคนใช้ตกใจมาก
“คุณนายน้อย คุณนายเป็นอะไรไปคะ?”
โล่เฟยเอ๋อตอบ “ปวดท้องประจำเดือนอ่ะ”
“ทำไมปวดจนขนาดนี้? ฉันไปแจ้งให้คุณชายทราบนะคะ ”คนรับใช้บอกว่าจะไปโทรให้ซูซีมู่
โล่เฟยเอ๋อรีบห้ามเธอ “ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นไร นอนลงบนเตียงเดี๋ยวก็ดีขึ้น”
“คุณนายน้อย……”คนรับใช้ต้องการพูดอะไรอีก โล่เฟยเอ๋อตอบว่า “เขายุ่งมาก อย่าไปรบกวนเขา”
คนรับใช้พยักหน้า แล้วถามว่า “งั้นฉันไปทำน้ำน้ำตาลทรายแดงให้คุณนายน้อยทานนะคะ?”
โล่เฟยเอ๋อตอบไปว่า’ได้’แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
โล่เฟยเอ๋อกลับไปที่ห้องนอน แล้วทรุดตัวนอนลงบนเตียง
หลังจากนอนราบ อาการปวดท้องน้อยก็ไม่บรรเทาลง ปวดหนักกว่าเดิม
“หรืออาการปวดท้องประจำเดือนจะกลับมารุนแรงอีกครั้ง ?”โล่เฟยเอ๋อเหล่ตาของเธอ ถอนหายใจอย่างหนัก
ผ่านไปหลายนาที คนรับใช้นำน้ำน้ำตาลทรายแดงร้อนๆให้เธอหนึ่งถ้วย
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อดื่มมัน บริเวณท้องน้อยก็รู้สึกดีขึ้น แล้วหลับตาลงเบาๆ
บ่ายวันนี้ ซูซีมู่มักจะรู้สึกไม่สบายใจ
เมื่อดูไฟล์เอกสาร ดูไม่ออกสักคำเลย
ระหว่างประชุม เขาก็อยู่ไม่นิ่ง
เปลือกตาซ้ายกระตุกอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่
ซูซีมู่รู้สึกอึดอัดมาก จึงโยนงานในมือให้โจวเฉิง และขับรถออกไปจากบริษัท
หลังจากออกจากบริษัท เขาขับรถไปอย่างไร้จุดหมาย ขับรถไปที่คฤหาสน์ตระกูลซู ดูใบหน้าแดงก่ำของชายชรา ไม่มีอะไรแย่เลย เขาเลยขับรถไปที่บริษัทดี้ก้วนอีกครั้ง
จอดรถตรงข้ามถนนบริษัทดี้ก้วน เขาโทรหาสายของโล่เฟยเอ๋อ สุดท้าย ซูซีมู่โทรติดต่อกันหลายครั้ง ก็ไม่มีใครรับสายเลย
จู่ๆซูซีมู่ก็รู้สึกไม่สบายใจ เลยโทรหาโจวเฉิงทันที ให้เขาหาเย่รู่ไป๋ให้ตรวจดูว่าโล่เฟยเอ๋อกำลังทำอะไรอยู่
ระหว่างรอสายของโจวเฉิงประมาณสิบนาทีนั้น ซูซีมู่รู้สึกราวกับใช้เวลารอไปศตวรรษหนึ่งเลย
ในที่สุดโจวเฉิงก็โทรกลับมา แต่กลับบอกว่า ตอนบ่ายนี้โล่เฟยเอ๋อไม่สบาย จึงลางานกลับไป
ไม่สบาย……หัวใจของซูซีมู่เต้นเร็วขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก เกือบจะทำให้เขาหายใจไม่ออก
มือข้างหนึ่งของเขาจับที่อกข้างซ้ายตำแหน่งใกล้หัวใจ มืออีกข้างโทรกลับไปที่วิลล่า
หลังจากเชื่อมต่อสายแล้ว ซูซีมู่ไม่รอให้อีกฝ่ายพูด รีบถามไปว่า “เฟยเอ๋อยังสบายดีไหม?”
คนรับใช้ไม่กล้าโกหกซูซีมู่ จึงกล่าวตามความเป็นจริง “คุณนายน้อยปวดท้องประจำเดือนค่ะ นอนอยู่บนเตียง”
ได้ยินคนรับใช้บอกว่าเป็นแค่ประจำเดือน ซูซีมู่ถอนหายใจอย่างโล่งอก พูดไปหนึ่งคำ“ผมจะรีบกลับไป ”จากนั้น ก็วางสาย
