บทที่ 249 โล่เฟยเอ๋อหลบหนีซูซีมู่
โล่เฟยเอ๋อไม่รู้ว่าตัวเธอเองจะหนีจากซูซีมู่ไปได้ถึงเมื่อไร หลังจากที่วางสายจากซูซีมู่ ก็กลับเข้าไปในห้องชุดพิเศษเพื่อคุยกับหซิวหชูเฉียวที่ไม่ได้เจอกันตั้งนาน
“คุยกับใครนะ แถมยังแอบฉันออกไปด้วย?” หซิวหชูเฉียวเห็นโล่เฟยเอ๋อเข้ามาและถามด้วยรอยยิ้ม
“ครอบครัวนะ” โล่เฟยเอ๋อตอบและหลบตาลง
หซิวหชูเฉียวค่อนข้างรู้จักกับทางครอบครัวของโล่เฟยเอ๋อเป็นอย่างดี เธอจึงไม่ได้ถามอะไรมาก แต่พูดว่า “ไม่กี่เดือนนี้ เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ก็ดี” โล่เฟยเอ๋อฉีกยิ้ม และถาม “เธอล่ะ ไม่ได้ติดต่อฉันมานานกว่าสี่เดือนแล้ว ไปทำอะไรมา?”
เมื่อได้ยินคำถามจากโล่เฟยเอ๋อ ดวงตาของหซิวหชูเฉียวก็ลุกลี้ลุกลน แล้วกล่าวว่า “ไม่มีอะไร เป็นเพราะงานนะ”
เนื่องจากโล่เฟยเอ๋อต้องคิดอะไรสักอย่าง จึงไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของหซิวหชูเฉียว เธอแค่พูดว่า “คราวนี้เธอกลับมาที่เมืองA ยังวางแผนที่จะไปอีกไหม?”
“ไม่ไปอีกแล้ว” หซิวหชูเฉียวส่ายหัว
โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าถาม “ยังอยู่ที่หมู่บ้านคอนโดปี้หู? หรือหาที่อยู่อื่น?”
“สัญญาเช่าที่หมู่บ้านคอนโดปี้หูหมดลงแล้ว และเจ้าของบ้านก็ยึดบ้านคืนแล้วด้วย ฉันไม่สามารถอยู่ต่อได้ คงต้องหาที่อยู่อื่น” หซิวหชูเฉียวพูดแล้วถอนหายใจ
“งั้นตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ไม่งั้น …” โล่เฟยเอ๋อเดิมทีอยากจะบอกว่าไปอยู่กับฉันก็ได้ แต่คำพูดก็ค้างอยู่ที่ปาก ถึงนึกขึ้นได้ว่า ตัวเองก็อาศัยอยู่ในสถานที่ของซูซีมู่และเป็นไปไม่ได้ที่จะพาหซิวหชูเฉียวไปด้วย
คิดไปคิดมา เธอก็พูดว่า “ไม่งั้นเธอก็ไปอยู่อพาร์ทเมนต์หลังเล็กของฉันทางเขตตะวันตก?”
โล่เฟยเอ๋อมีอพาร์ตเมนต์เล็กๆ เขตตะวันตกที่แม่ของเธอทิ้งไว้ให้เธอ
หลังจากที่แม่เสียชีวิต โล่เฟยเอ๋อก็ไม่ได้ไปที่นั่นอีก แต่ขอให้คนช่วยจัดการดูแลให้
ทันทีที่เสียงของโล่เฟยเอ๋อลดลงหซิวหชูเฉียวก็ส่ายหัวทันที “ไม่ได้ นั่นเป็นบ้านที่แม่ของเธอทิ้งไว้ให้เธอ ฉันไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้”
โล่เฟยเอ๋อกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แค่ให้เธออยู่ชั่วคราว ไม่ได้ให้เธออยู่นานเสียหน่อย นอกจากนี้บ้านยังทิ้งไว้นานกว่าสิบปีกว่าปี ก็ถึงเวลาต้อนรับคนซะหน่อย”
“เฟยเอ๋อ…” หซิวหชูเฉียวก็อยากที่จะปฏิเสธ แต่โล่เฟยเอ๋อยกมือขึ้นห้ามเธอ “ก็ตัดสินใจแล้ว พรุ่งนี้ค่อยย้ายไป”
หซิวหชูเฉียวจะทำอะไรได้อีก? ทำได้เพียงแค่ฟังคำพูดของโล่เฟยเอ๋อเท่านั้น
หลังจากที่ทั้งสองคนคุยกันอยู่สักพัก โล่เฟยเอ๋อก็ส่งหซิวหชูเฉียวไปที่โรงแรม และอยู่ในห้องของหซิวหชูเฉียวไปจนถึงห้าทุ่ม เธอคาดว่าซูซีมู่คงจะหลับไปแล้ว จากนั้นเธอก็บอกลาหซิวหชูเฉียว
“เฉียวเฉียว ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เช้าไว้ฉันจะมาใหม่ แล้วไปเขตตะวันตกด้วยกันกับเธอ”
“เฟยเอ๋อมันดึกแล้ว อย่ากลับไปเลยนะ ค้างคืนกับฉันที่โรงแรมเถอะ” หซิวหชูเฉียวกล่าวอย่างกังวล
โล่เฟยเอ๋อส่ายหัว “ไม่เป็นไร เธอรีบพักผ่อนเถอะ ไว้ฉันมาหาพรุ่งนี้เช้า”
“งั้นเธอก็ระวังด้วย ถึงบ้านแล้วโทรหาฉันด้วยนะ” หซิวหชูเฉียวกล่าวอย่างหมดหนทาง
“อืม ฉันไปล่ะ” โล่เฟยเอ๋อโบกมือให้หซิวหชูเฉียวแล้วจากไป
เมื่อออกมาจากโรงแรม โล่เฟยเอ๋อก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาคนขับหลี่
ยืนรออยู่ข้างถนนไม่กี่นาทีคนขับหลี่ก็ขับรถมา
โล่เฟยเอ๋อขึ้นรถแล้วเอนตัวนั่งอย่างเงียบๆ
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาก็มาถึงคฤหาสน์
โล่เฟยเอ๋อพูดกับคนขับรถหลี่ว่า “พรุ่งนี้ช่วยมารับฉันตอนหกโมง” จากนั้นเธอก็เข้าไปที่คฤหาสน์
เพราะมันดึกมากแล้ว โล่เฟยเอ๋อกลัวว่าจะรบกวนคนอื่นจึงไม่กดกริ่งประตูแต่กลับกดรหัสที่ประตูแทน
เดิมทีโล่เฟยเอ๋อคิดว่า ดึกขนาดนี้แล้ว คนในคฤหาสน์คงเข้านอนกันหมดแล้ว
แต่ไม่คาดคิดว่าหลังจากเข้าประตู ก็พบว่าโคมไฟที่ห้องนั่งเล่นยังคงสว่างเป็นประกายสีเหลืองรัศมีอยู่ ไม่เพียงแค่นั้น บนโซฟายังมีคนคุ้นเคยนั่งอยู่ด้วย
ทำไมเขายังอยู่ที่นี่ ยังไม่ได้นอน?
กำลังรอเธออยู่งั้นเหรอ?
บางทีแต่ก่อน เธอจะมีความสุขมากที่รู้ว่าเขารอเธออยู่
แต่ตอนนี้ โล่เฟยเอ๋อรู้แล้วว่าสิ่งที่ซูซีมู่ทำไปเป็นเพียงการชดเชยให้กับเธอ
อาจกล่าวได้ว่า ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ใช้ลูกของเธอแลกมา เธอก็รู้สึกปวดใจ
ระงับจิตใจแล้ว โล่เฟยเอ๋อปิดประตูแล้วก้มลงไปที่ตู้วางรองเท้าเพื่อมองหารองเท้า
เมื่อซูซีมู่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “กลับมาแล้วเหรอ?”
“อืม” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า ใส่รองเท้าแตะ แล้วเดินเข้าไปข้างใน
แทนที่จะเดินมาหาเขาตามปกติ แต่เธอกลับไปที่ห้องครัวเพื่อรินน้ำหนึ่งแก้ว แล้วขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับแก้วน้ำ
ซูซีมู่ยืนอยู่ที่เดิมมองดูการเคลื่อนไหวของโล่เฟยเอ๋อและอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นว่าโล่เฟยเอ๋อดูเหนื่อยๆ เขาก็ไม่พูดอะไรในที่สุดและเฝ้าดูโล่เฟยเอ๋อจากไปอย่างเงียบ ๆ
ในความเป็นจริงโล่เฟยเอ๋อไม่ได้ดูสงบอย่างที่เห็น พระเจ้าทรงทราบดีว่าเธอใช้พละกำลังมากเพียงใด เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้วิ่งไปหาซูซีมู่เพื่อตั้งคำถามและถามเขาว่าทำไมถึงไม่ต้องการลูกของเธอ
หลังจากที่เธอปิดห้องนอน โล่เฟยเอ๋อก็พิงประตูและร้องไห้เป็นเวลานาน ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำและนอนลงบนเตียง
หลังจากเข้านอน เธอกลับนอนกลับไปกลับมาเป็นเวลานาน กว่าจะหลับไปได้ แต่โล่เฟยเอ๋อกลับฝัน
ในความฝัน มีเสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งถามเธอว่า คุณแม่ ทำไมคุณแม่ไม่ต้องการหนูแล้วเหรอ?
โล่เฟยเอ๋ออยากที่จะคำตอบเป็นอย่างยิ่ง แม่ต้องการหนู แต่เธอกลับพูดอะไรไม่ออก ในที่สุดโล่เฟยเอ๋อก็สะดุ้งตื่นจากความฝันร้องไห้ว่า “ลูก …”
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงความฝัน แต่โล่เฟยเอ๋อก็คิดว่ามันเป็นการซักถามจากลูกของเธอ
เธอไม่ได้นอนอีก จึงกอดผ้าห่มและร้องไห้อย่างขมขื่น
จนกระทั่งเวลา 05.30 น. เมื่อนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้โดยโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น เธอถึงเพิ่งลุกขึ้นไปอาบน้ำ
หลังจากอาบน้ำ เธอก็พบกุญแจบ้านในเขตตะวันตกจากกระเป๋าเดินทางที่เธอนำมาจากบ้านเช่า
หกโมงเช้าเธอเก็บข้าวของและลงไปชั้นล่าง ก็พบกับคนรับใช้ที่ลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าพอดี
“คุณนายน้อยทำไมตื่นเช้าจังคะ? ฉันยังไม่ได้ทำอาหารเช้าเลย” คนรับใช้แปลกใจที่เห็นโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อตอบกลับ “ฉันรีบ ไม่ทานอาหารเช้านะคะ”
“ไม่ทานอาหารเช้าได้ยังไงคะ? ถ้าไม่อย่างงั้นให้ฉันไปเตรียมแซนด์วิชให้ …” ก่อนที่คนรับใช้จะพูดจบ เธอก็ถูกโล่เฟยเอ๋อขัดจังหวะ
“ไม่ต้อง ฉันไปก่อนนะคะ” โล่เฟยเอ๋อพูดจบก็ออกไป
คนรับใช้ดูเธอจากไปในที่สุด ก็ถอนหายใจและเข้าไปในครัว
แม้ว่าเมื่อคืนจะเข้านอนดึก แต่ซูซีมู่ก็ยังคงตื่นก่อนเจ็ดโมง
หลังจากที่เขาลุกขึ้น เขาก็เข้าไปที่ห้องน้ำ หลังจากอาบน้ำอย่างเรียบง่าย เขาก็สุ่มหาเสื้อผ้าที่ใส่บ้าน หลังจากนั้นก็เดินไปห้องข้างๆ อย่างเคยชินและเคาะประตูห้องของโล่เฟยเอ๋อ
ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน ซูซีมู่ขมวดคิ้วและมองลงไปที่นาฬิกาบนข้อมือ เจ็ดโมงแล้ว
หลังจากลังเลไม่กี่วินาที ซูซีมู่ก็เอื้อมมือออกไปและเปิดประตูห้องนอนของโล่เฟยเอ๋อ
ข้างในช่างเงียบ บนเตียงก็ไม่มีใคร
ซูซีมู่เฝ้าดูอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินลงไปชั้นล่าง
คนรับใช้ทำอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเห็นซูซีมู่ลงมาและพูดว่า “อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณชาย”
“อรุณสวัสดิ์” ซูซีมู่พยักหน้าเบา ๆ และตอบรับ จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในห้องอาหาร
หลังจากเข้าไปในห้องอาหาร เขาก็ไม่เห็นบุคคลที่คาดหวังจะเจอและขมวดคิ้วทันที “คุณนายน้อยล่ะ?”
คนรับใช้ตอบตามความจริง “คุณนายน้อยออกไปตั้งแต่ตอนหกโมงเช้า ยังไม่ทันได้ทานอาหารเช้าด้วยซ้ำค่ะ”
“เช้าขนาดนี้ เธอจะไปไหน?” ซูซีมู่ถามและขมวดคิ้ว
คนรับใช้อึ้งไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “คุณนายน้อยพูดว่ามีธุระจะต้องทำ”
เมื่อได้ยินคนรับใช้บอกว่าโล่เฟยเอ๋อมีธุระต้องทำ ซูซีมู่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เขาพยักหน้า “อืม” และนั่งทานอาหารเช้าต่อ
