บทที่ 245 เกือบจะนอนด้วยอีกครั้ง
แม้ว่าซูซีมู่จงใจชะลอฝีเท้าลง แต่ถนนก็มีจุดสิ้นสุด
“ถึงแล้ว” นั่นคือสิ่งที่ซูซีมู่พูด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยโล่เฟยเอ๋อลง
แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะลงจากหลังของซูซีมู่ แต่ในที่สุดก็เข้ามาในโรงพยาบาลแล้ว ยังจะให้เขาแบกอยู่มันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
หลังจากเงียบไปสองสามวินาทีเธอก็พูดออกมาสี่คำอย่างไม่เต็มใจ “ปล่อยฉันลงเถอะ”
ซูซีมู่ พูด “อืม” พร้อมกับก้มตัวปล่อยโล่เฟยเอ๋อลง
เธอเหลือบมองไปที่ซูซีมู่ หลังจากนั้นก็ก้มหน้าลงมาเก็บร่ม แล้ววิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
ซูซีมู่มองแผ่นหลังของโล่เฟยเอ๋อในขณะที่เธอวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว พร้อมกับรอยยิ้มบนคิ้วของเขา
ซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋ออยู่ทานอาหารเย็นเป็นเพื่อนคุณท่าน ถึงค่อยออกจากโรงพยาบาลและกลับไปที่คฤหาสน์
เมื่อถึงคฤหาสน์ก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว
ทั้งสองคนขึ้นไปชั้นบนและหยุดอยู่ตรงกลางระหว่างห้องนอนของทั้งสอง
“ไม่ได้พักผ่อนมาสองวัน หลังจากอาบน้ำแล้ว ก็รีบเข้านอนล่ะ”
ซูซีมู่กล่าว “อืม” และพูดว่า “คุณก็รีบพักผ่อนเช่นกัน”
แม้ว่าปากจะพูดอย่างนั้น แต่เท้ากลับไม่ขยับเลย
และเมื่อโล่เฟยเอ๋อเห็นว่าเขาไม่ขยับเธอก็ไม่ขยับ
หลังจากที่ทั้งสองคนยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน ทันใดนั้นซูซีมู่ก็ชี้ไปที่กระเป๋าในมือของโล่เฟยเอ๋อและพูดว่า “คุณช่วยผมเอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปส่งที่ห้องของผมด้วยสิ”
โล่เฟยเอ๋อหยุดชะงักไปชั่วหนึ่ง ก็เพียงแค่พยักหน้า “อืม ได้ค่ะ”
ซูซีมู่ถึงหันไปเปิดประตูห้องนอน แล้วเดินเข้าไป
โล่เฟยเอ๋อหยุดชั่วคราวแล้วเดินตามเข้ามา
หลังจากเข้าประตู ซูซีมู่ก็ถอดเสื้อคลุมออกพลาง แล้วชี้ไปที่ในทิศทางของห้องแต่งตัวและพูดว่า “ฉันจะไปอาบน้ำก่อน รบกวนช่วยแขวนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัวให้ผมด้วย”
โล่เฟยเอ๋อพูดว่า “อ้อ” หลังจากนั้นแล้วเธอก็พูดว่า “ค่ะ” ต่อ
ซูซีมู่กล่าว “อืม” และหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ
โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นไปมองยังทิศที่ตั้งห้องน้ำ หลังจากนั้นก็นำกระเป๋าในมือเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว
หลังจากเข้าไปในห้องแต่งตัว ก็นำเสื้อผ้าที่อยู่ในกระเป๋าแต่ล่ะตัวไปแขวนไว้ที่ไม้แขวนเสื้อ และออกจากห้องไป
เนื่องจากซูซีมู่กำลังอาบน้ำและโล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกว่ามันไม่ดีที่จะกลับไปแบบนี้ เธอจึงนั่งลงบนโซฟาแล้วหยิบนิตยสารขึ้นมาเปิดอ่าน
ในห้องนอนเงียบมาก มีเพียงเสียงน้ำแผ่วเบาที่ดังมาจากห้องน้ำ
ในสมองของโล่เฟยเอ๋ออดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพของซูซีมู่ที่เธอเห็นในตอนช่วงเช้าวันที่สองของวันส่งท้ายปีเก่า
ถึงแม้ว่าเช้าวันนั้นเธอจะลุกลี้ลุกลนมาก รีบวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความรีบร้อน
แต่เธอก็ประทับใจในเรือนร่างเปลือยของซูซีมู่เป็นอย่างมาก
ผิวขาวและชุ่มชื้น ผิวหนังที่สมบูรณ์ แข็งแรงและเต็มไปด้วยสิ่งที่ยั่วยวนใจ……
โอ้พระเจ้าช่วย โล่เฟยเอ๋อ เธอคิดอะไรอยู่
โล่เฟยเอ๋อตื่นเต้นไปทั่วทั้งตัว หลังจากนั้นก็ยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง
แต่หุ่นของซูซีมู่ก็ดีจริงๆ นะ……และวันส่งท้ายปีเก่าคืนนั้น
ในคืนส่งท้ายปีเก่าซึ่ง แต่เดิมโล่เฟยเอ๋อคิดว่าเป็นแค่ความฝัน ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับซูซีมู่ก็เหมือนภาพยนตร์ที่ปรากฏขึ้นในสมองของเธอแล้วจากไป
ซูซีมู่วิ่งควบอยู่บนร่างกายของเธอ ผิวเนียนของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ…..
แม่ง โล่เฟยเอ๋อหยุดคิดได้แล้ว โล่เฟยเอ๋อหยิบนิตยสารในมือขึ้นมาตีใบหน้าของตัวเองอย่าแรง จุดประสงค์เพื่อเตือนสติตัวเอง
แต่ไม่คิดว่า ฉากนี้ถูกซูซีมู่ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเข้ามาเห็นพอดี
“คุณกำลังทำอะไร? ”
ทันทีที่โล่เฟยเอ๋อก็ได้ยินเสียงของซูซีมู่ ก็รีบหันกลับไปมองด้วยความตกใจทันที
พอดีกับที่เห็นซูซีมู่ยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำ โดยเปลือยท่อนบนและร่างกายส่วนล่างพันด้วยผ้าขนหนูอาบน้ำ
เนื่องด้วยแสงไฟในห้องน้ำ ทำให้เรือนร่างของเขาเหมือนเปื้อนไปด้วยสีแดงอ่อนๆ
มันช่างเซ็กซี่และเย้ายวน
โล่เฟยเอ๋อกลืนน้ำลายและรีบพาสายตาหันกลับมา
โล่เฟยเอ๋อไม่ตอบ ซูซีมู่ก็คิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จึงรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรไป? ”
เขายืน เธอนั่ง เขาก้มศีรษะและพูดกับเธอด้วยท่าทางที่มองลงมา
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้หันศีรษะกลับ เพียงแค่ส่ายหัวตอบและพูดว่า “ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไร คุณเอานิตยสารตีหน้าเหรอ? ” ซูซีมู่เลิกคิ้วถาม
ที่แท้เขาได้เห็นฉากอันงี่เง่าของเธอนี้เอง โล่เฟยเอ๋อหน้าแดงและตอบด้วยความโกรธว่า “ฉันตียุง ไม่ได้หรือไง”
เพิ่งเข้าฤดูใบไม้ผลิ ก็มียุงแล้วเหรอ?
ซูซีมู่มองไปที่โล่เฟยเอ๋อและพยักหน้าอย่างจริงจัง “ได้สิ”
โล่เฟยเอ๋อแตะจมูกอย่างเชื่องช้า แต่ไม่ได้หันกลับไปมอง เธอพูดแค่ว่า “คือ…เสื้อผ้าของคุณ ฉันเอาไปแขวนในห้องแต่งตัวแล้ว”
ซูซีมู่พูด “อืม” และเอนศีรษะมองไปที่โล่เฟยเอ๋อ เขาเพิ่งเข้าใจว่าที่เธอไม่มองเขาเพราะบนเรือนร่างของเขามีแค่ผ้าขนหนูอาบน้ำที่ห่ออยู่รอบตัวเขาอยู่นั้นเอง
ซูซีมู่ขอโทษและพูดว่า “ขอโทษด้วย ผมเพิ่งอาบน้ำและไม่ได้นำเสื้อผ้าเข้าไป…ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
เมื่อได้ยินคำพูดของซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อก็หน้าแดงและพูดว่า “ไม่เป็นไรฉันจะกลับห้องก่อน” จากนั้นรีบลุกขึ้นพร้อมออกไป
ผลก็คือการกระทำของโล่เฟยเอ๋อรีบร้อนเกินไป เท้าเตะที่ปลายโซฟาและร่างของเธอก็พุ่งตรงไปข้างหน้า
ซูซีมู่ไม่ได้คิดอะไรจึงโยนผ้าขนหนูลงและเอื้อมมือไปหาเธอ
โล่เฟยเอ๋อแต่เดิมคิดว่าเธอจะล้มไปข้างหน้า แต่ไม่ได้คิดว่าจะตกอยู่ในอ้อมแขนของซูซีมู่
ในจมูกและลมหายใจมีแต่กลิ่นร่างกายของซูซีมู่ แม้แต่ร่างกายส่วนบนทั้งหมดก็ถูกแนบไปกับส่วนบนของร่างกายซูซีมู่
“ไม่เป็นไรใช่ไหม? ” เสียงของซูซีมู่แหบลงเล็กน้อย
“ไม่……” โล่เฟยเอ๋อเงยศีรษะขึ้นโดยสัญชาตญาณ สายตาของซูซีมู่พอดีกับที่มองลงไปยังสายตาของเธอ
สายตาที่จดจ่อนั้นช่างร้อนแรง ทำให้หัวใจของโล่เฟยเอ๋ออดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน
ดวงตาของเธอกะพริบและในขณะที่เธอคิดว่าจะหันไปหรือไม่ ดวงตาของซูซีมู่ก็มืดลงในทันทีและหลังจากนั้นในไม่กี่วินาทีถัดมา เขาก็เอื้อมมือไปจับคางและจูบลงที่ริมฝีปากของเธอ
การกระทำของซูซีมู่นั้นช่างกะทันหัน จนโล่เฟยเอ๋อไม่สามารถตอบสนองกลับได้ เมื่อเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ลิ้นของซูซีมู่ก็ได้เปิดเข้าไปยังริมฝีปากของเธอแล้วและเข้าไปสำรวจในปากของเธอ
เสียงสั่นๆ แปลกๆ และคุ้นเคยดังขึ้นในร่างกายของเธอ และความคิดเพียงครู่เดียวที่อยู่ในสมองของโล่เฟยเอ๋อก็หายไปทันที มีเพียงความคิดเดียวที่จะตอบสนอง
หลังจากได้รับการตอบสนองจากโล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่ก็เริ่มจูบลึกขึ้นราวกับได้รับการปลุกเร้าใจ
บรรยากาศเริ่มน่าหลงใหลขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ โดยสัญชาตญาณพวกเขาต่างต้องการที่จะทำอะไรบางอย่างต่อไปอย่างลึกซึ้ง
ซูซีมู่จูบลาเฟยเอ๋อพลางก็สอดมือเข้าไปใส่เสื้อผ้าของโล่เฟยเอ๋อ
ผิวหนังสัมผัสกับฝ่ามือของซูซีมู่และด้วยสัญชาตญาณที่ตกใจของโล่เฟยเอ๋อ เล็บที่จับลงอยู่ที่ไหล่ของซูซีมู่ จิกลงบนเนื้อของเขา ไม่รู้ว่าเขินหรือกลัว โล่เฟยเอ๋อจึงเอ่ยเรียกชื่อของซูซีมู่อย่างเบาๆ “ซูซีมู่……”
เสียงพึมพำเบาๆ นี้ทำให้ซูซีมู่ตกใจตื่น สติสัมปชัญญะเริ่มกลับมาที่ล่ะนิดที่ล่ะน้อยในจิตใจ
ให้ตายเถอะ เขาลืมไปเลย โล่เฟยเอ๋อเพิ่งเสร็จสิ้นการผ่าตัดยังไม่เดือน
โชคดีที่เสียงของเธอปลุกเขาให้ตื่น ไม่งั้นเขาคงจะทำผิดพลาดครั้งใหญ่จริงๆ
