บทที่251คนแปลกหน้าที่อยู่บ้านเดียวกัน
จนถึงสองทุ่ม ข้อความที่ซูซีมู่รอให้โล่เฟยเอ๋อตอบกลับก็ยังไร้วี่แวว
คนรับใช้เรียกเขาให้ทานอาหารเย็น เขากลับไม่มีกะจิตกะใจในการกินข้าว เดินขึ้นบนชั้นสองโดยตรง
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ สามทุ่มแล้ว มือถือก็ยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลย ส่วนหน้าประตูบ้านช่างเงียบสงบไม่มีเสียงแม้แต่รถแท็กซี่ที่วิ่งผ่าน
ซูซีมู่ยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่างยาว มองดูบรรยากาศนอกหน้าต่างที่ดูมืดมน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
สี่ทุ่มแล้ว โล่เฟยเอ๋อก็ยังไม่กลับมา
จนเมื่อห้าทุ่ม มีเสียงรถยนต์ส่งมาจากหน้าต่าง
เหมือนเห็นรถแท็กซี่คันหนึ่งจอดตรงหน้าประตูสวน ซูซีมู่รีบหันหน้าเดินลงไปชั้นล่าง
พอโล่เฟยเอ๋อเข้ามา ก็มองไปทางห้องรับแขกโดยอัตโนมัติ
เมื่อไม่เห็นซูซีมู่รอเธออยู่ในห้องรับแขก เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
สะบัดผม โล่เฟยเอ๋อเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ ก็รีบเดินขึ้นไปชั้นบน คิดว่าจะกลับไปห้องเร็วหน่อย แต่พอเธอเพิ่งเดินขึ้นบันไดแค่นั้นแหละ ก็ได้ยินเสียงรองเท้าแตะส่งลงมาจากด้านบน
โล่เฟยเอ๋อตัวแข็งทื่อ เงยหน้ามองด้านบน ก็เห็นซูซีมู่เดินลงมาจากบันได
โล่เฟยเอ๋อที่ไม่คิดว่าซูซีมู่จะลงมา ในสมองเธอตอนนี้ว่างเปล่าไปหมด
ทั้งเมื่อคืนและคืนวันนี้เธอล้วนกลับมาตอนดึกมากแล้ว ก็เพื่อที่จะหลบหน้าซูซีมู่
แต่ทำไมถึงหลบไม่พ้นสักที?
ฝีเท้าของซูซีมู่ไม่ได้หยุดเดินแต่อย่างใด เพียงแต่หยุดแป๊บนึง แล้วเดินลงจากด้านบนมาด้านล่างต่อ
ฟังเสียงรองเท้าแตะๆๆ โล่เฟยเอ๋อดึงสติกลับมา เธอพยายามจัดการความรู้สึกฉุนเฉียวของเธอให้นิ่งสงบลง หายใจเข้าลึกๆ สายตามองไปทางอื่น และเดินไปด้านบนต่อ
ทั้ง 2 คน คนหนึ่งเดินจากชั้นบนลงด้านล่าง อีกคนเดินจะชั้นล่างขึ้นข้างบน
ระยะห่างของบันไดจาก10ขั้น 8ขั้น…….2ขั้น นี่ก็จะอยู่บันไดขั้นเดียวกันแล้ว และยังได้กลิ่นกายที่หอมอ่อนๆของซูซีมู่ด้วย
โล่เฟยเอ๋อเร่งฝีเท้า คิดว่าจะได้ก้าวขึ้นไปก่อน ก่อนที่ซูซีมู่จะก้าวลงมาอีกขั้น และนาทีที่เธอก้าวขาขึ้น ซูซีมู่ก็รีบยื่นมือไปจับแขนที่เธอล้างจนขาวสะอาดยังแม่นยำ เพื่อหยุดฝีเท้าที่เธอจะก้าวขึ้นไปด้านบน
แขนที่ได้สัมผัสกันความรู้สึกอุ่นๆ ทำให้โล่เฟยเอ๋อสั่นไปทั่วร่างกายทีนึง มือที่จับกระเป๋าไว้ก็จับแน่นตาม
“เฟยเอ๋อ….”ซูซีมู่เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่เบาและนุ่มนวล
ใจของโล่เฟยเอ๋อเต้นอย่างแรง แต่ก็นิ่งลงอย่างรวดเร็ว
เธอมองต่ำลง ถามอย่างเย็นชาว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”
ซูซีมู่ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ใช้สายตามองโล่เฟยเอ๋ออย่างเงียบๆ
ทั้งๆที่ ก่อนที่จะไปสวิตเซอร์แลนด์ พวกเขายังดีกันจนเหลือแค่หน้าต่างกระดาษบานเดียวแล้วที่ยังไม่ได้เปิด
ทั้งๆที่เขาได้ตัดสินใจจะบอกรักเธอ เพื่อให้เธอยอมรับเขา
แต่สุดท้าย เวลาสั้นๆเพียง 1 อาทิตย์ผ่านไป เขากลับมาจากสวิตเซอร์แลนด์ เธอก็เปลี่ยนไป
เธอออกห่างจากเขา จนถึงขั้น….หลบหน้าเขา
เพราะอะไร? ซูซีมู่คิดไม่ออก
แต่เขาเข้าใจ ว่าตอนที่โล่เฟยเอ๋อถามเขาว่า’มีอะไร’ เขาก็ได้ปล่อยวางกับสิ่งที่เขาเตรียมไว้ทั้งหมดก่อนหน้านี้ไป
ไม่ ไม่ใช่ปล่อยวางสิ แต่คือไม่ต้องการ
เพราะว่าโล่เฟยเอ๋อได้ปฏิเสธเขาอย่างชัดเจนแล้ว ไม่ให้โอกาสแม้แต่น้อย
เก็บความเจ็บปวดนี้ไว้ในใจ ซูซีมู่ค่อยๆปล่อยมือที่กำลังจับแขนของโล่เฟยเอ๋อ
กล่าวอย่างเบาๆว่า:”ไม่มีอะไร เพียงแค่อยากบอกคุณว่า ถึงงานจะยุ่งแค่ไหน ก็ยอมเหนื่อยจนเกินไปล่ะ”
“ฉันรู้ค่ะ ขอบคุณ”โล่เฟยเอ๋อตอบอย่างตีตัวออกห่าง
เขาเป็นผู้ชายที่เธอรักมาก เธออยากที่จะรักเขาเพียงคนเดียวทั้งชีวิต
ถึงแม้ในใจเขาจะไม่มีเธอ ก็เช่นกัน
แต่แล้ว ผู้ชายที่เธอรัก กลับฆ่าลูกของเธอ
เพียงแค่เธอนึกถึง ลูกที่ไถ่ถามเธอในความฝัน โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกเจ็บปวดทรมานสุดขีด
ไม่ต้องการไปไถ่ถามความผิดแล้ว สิ่งที่เธอต้องการคือถอยห่างจากผู้ชายคนนี้
หายใจลึกๆทีนึง โล่เฟยเอ๋อชอบหน้าเดินไปชั้นบน
ซูซีมู่ยืนนิ่งๆอยู่ที่เดิม มองดูโล่เฟยเอ๋อที่ยิ่งเดินยิ่งห่างไป จนหายลับไปในทางเลี้ยวของบันได สายตาของเขาไม่ได้คิดจะดึงกลับเลยแม้แต่นิด
แสงไฟตรงทางเดินบันได สาดส่องไปยังใบหน้าของเขา ทำให้สีหน้าของเขาดูเบลอๆ
ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา ความสัมพันธ์ระหว่างโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่ก็กลับไปเป็นเหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันเลยเมื่อตอนหลังแต่งงาน
เมื่อก่อนซูซีมู่มีงานที่ทำให้หมด และเอากลับมาทำต่อที่บ้าน แต่ตอนนี้ ซูซีมู่จะทำงานล่วงเวลาในบริษัททุกวัน ไม่กลับบ้าน เป็นเวลา 2-3 วันถึงกลับมาครั้งหนึ่ง แต่ก็กลับแบบมาไวไปไว
ส่วนโล่เฟยเอ๋อ ก็ยังไปเช้ากลับดึกเหมือนเคย ถึงจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เธอก็ไม่เคยอยู่บ้านเลย
คนรับใช้เห็นสถานการณ์ของซูซีมู่กับโล่เฟยเอ๋อเป็นแบบนี้ ก็รู้สึกร้อนใจมาก
ความสัมพันธ์ระหว่างคุณชายกับคุณนายน้อยจะยิ่งอยู่ยิ่งดีขึ้นแล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมจู่ๆก็มีเรื่องกันแบบนี้ล่ะ?
คุณชายนี่จำได้ว่าไม่ค่อยกลับมาเลย แต่คุณนายน้อยยังดีที่อย่างน้อยก็ยังกลับมานอนตอนกลางคืนอยู่
เช้าวันนี้ คนรับใช้ก็เลย มาขวางทางไว้ ก่อนที่โล่เฟยเอ๋อจะออกจากบ้าน
“คุณนายน้อยคะ คุณนายพอจะมีเวลาไหมคะ?ดิฉันมีอะไรบางอย่างที่อยากจะคุยกับคุณนายค่ะ”
โล่เฟยเอ๋ออึ้งอยู่แป๊บนึง ถาม “มีอะไร?ว่ามาซิ”
“คุณนายน้อยคะ ไอ้ฉันไม่รู้ว่าคุณกับคนชายมีปัญหาอะไรที่ผิดใจกัน คนรับใช้อย่างฉันก็คงยุ่งอะไรไม่ได้ ช่วงนี้คุณชายไม่กลับมาเลย ฉันก็ทำได้แค่ลองคุยกับคุณนายดูค่ะ”
ซูซีมู่ไม่กลับมาเลย? โล่เฟยเอ๋อเงิบไปพักนึง แล้วหันไปมองทางคนรับใช้ รอฟังเธอพูด
“คุณนายน้อย สามีภรรยากันมีเรื่องทะเลาะกันก็เป็นเรื่องปกตินิคะ อย่าให้เรื่องเล็กๆน้อยๆมาทำลายความสัมพันธ์เลยนะคะ คุณชายเขารักคุณนายน้อยมากจริงๆนะคะ คุณ…..”
คนรับใช้ยังไม่ทันพูดจบ โล่เฟยเอ๋อก็พูดตัดบทเธออย่างโมโห
“คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ คนที่เขารักคือคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน ถ้าคุณไม่มีอะไร ฉันขอตัวก่อนล่ะ” พอพูดจบ โล่เฟยเอ๋อก็ไม่รอให้คนรับใช้ตอบกลับ ช่างนี่คือกระเป๋าเดินจากไปโดยไม่หันหน้ากลับมามองเลย
คนรับใช้มองดูด้านหลังโล่เฟยเอ๋อที่จากไปอย่างรีบร้อน ใบหน้าก็งุนงงไปหมด
คนที่คนชายรักก็คือคุณนายน้อยนี่นา แต่ทำไมคุณนายน้อยถึงบอกว่าคนที่คุณชายรักคือคนอื่น?
คงเป็นเพราะคุณนายน้อยกับคุณชายทะเลาะกัน ก็เลยจงใจพูดแบบนี้สิ
ห้อย……สถานการณ์แบบนี้ สงสัยคุณนายน้อยกับคุณชายจะดีกันคงไม่ใช่เรื่องง่าย
ถอนหายใจภายในใจ แล้วคนรับใช้ก็หันหน้าเดินเข้าไปในห้องครัว…….
เฟยเอ๋อรู้สึกโกรธมาก เพราะคำพูดของคนรับใช้
คนรับใช้เป็นคนของซูซีมู่ ช่วยซูชีมู่ปิดบังเรื่องที่เธอแทงลูก เธอยอมได้
แต่ทำไมต้องโกหกเธอว่าซูซีมู่รักเธอด้วยล่ะ?
ถ้าซูซีมู่รักเธอจริง เขาจะยอมให้หมอเฉิงเอาลูกเธอออกเหรอ?
คนที่เขารัก มีแต่โล่หยิวชิวคนเดียวเท่านั้น
โล่เฟยเอ๋อเธอเป็นแค่คนที่สลับตัวมาแต่งงานกับเขา ขนาดนอนกับเขาครั้งนึง ยังเป็นเพราะโล่เฟยเอ๋อเธอเป็นคนเริ่มทำเองตอนที่เขาเมา
โล่เฟยเอ๋ออย่าร้อง อย่าร้อง ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ได้รู้ความจริง
นะ โล่เฟยเอ๋อผ่านไปสักระยะหนึ่ง เธอก็ขอหย่ากับซูซีมู่ ถึงตอนนั้นเธอก็จะได้อิสระแล้ว
บังคับน้ำตาที่จะไหลออกมา ให้กลับเข้าไป โล่เฟยเอ๋อเชิดหน้า มองดูท้องฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ หายใจเข้าลึกๆทีนึง แล้วมุ่งเดินไปตรงรถที่จอดอยู่ข้างทาง
